سرطان بیضه: اطلاعات کلیدی درباره تشخیص زودهنگام و درمان

سرطان بیضه چیست؟

سرطان بیضه زمانی شکل می گیرد که سلول های بدخیم (سرطانی) در بافت های یک یا هر دو بیضه رشد کنند. بیضه ها دو غده جنسی گردویی شکل هستند که اسپرم و هورمون تستوسترون تولید می کنند. آنها درون کیسه ای از پوست قرار می گیرند که زیر آلت تناسلی به نام کیسه بیضه قرار گرففته اند.

مانند هر سرطان دیگری، سرطان بیضه نیز یک بیماری جدی است. خوشبختانه سرطان بیضه بسیار قابل درمان تر از سایر سرطان های دیگر است.

انواع سرطان بیضه کدامند؟

حدود 90 درصد از تمام سرطان‌های بیضه از سلول‌ های زایا در بیضه‌ ها منشأ می‌گیرد، که به هم چسبیده و توده یا تومور را تشکیل می‌دهند. سلول های زایا، سلول‌هایی هستند که طی تولید مثل جنسی با تقسیم میوز، به اسپرم تمایز می‌یابند. سرطان بیضه در دو نوع تعریف می شود:

• سمینوما: سرطان با رشد آهسته که عمدتاً افراد 40 یا 50 ساله را تحت تاثیر قرار می دهد.

• غیر سمینوما: سرطانی که سریعتر از سمینوما رشد می کند. این بیماری عمدتاً در اواخر نوجوانی، 20 سالگی و اوایل 30 سالگی ایجاد می شود. چهار نوع تومور غیر سمینوما وجود دارد. نام هر کدام از آنها بر اساس نوع سلول زایای تشکیل دهنده تومور است. تومورهای غیر سمینوما شامل کارسینوم جنینی، کارسینوم کیسه زرده، کوریوکارسینوما و تراتوم هستند.

علائم و نشانه های سرطان بیضه چیست؟

شایع ترین علامت سرطان بیضه وجود توده بدون درد در بیضه است. علائم دیگر عبارتند از:

• تورم یا تجمع ناگهانی مایع در کیسه بیضه

• توده یا تورم در هر دو بیضه

• احساس سنگینی در کیسه بیضه

• درد مبهم در کشاله ران یا پایین شکم

• درد یا ناراحتی در کیسه بیضه

• کوچک شدن بیضه (آتروفی بیضه)

این علائم ممکن است در شرایط دیگر نیز رخ دهد، بنابراین اگر متوجه آنها شدید وحشت نکنید. با این حال، برای اطمینان، حتما به پزشک مراجعه کنید. تأخیر در تشخیص سلول‌های سرطانی باعث گسترش آن ها می شود و درمان بیماری را سخت‌تر می‌کند.

چه چیزی باعث سرطان بیضه می شود؟

سرطان بیضه زمانی ایجاد می‌شود که سلول‌ها سریع‌تر از حد معمول تکثیر می‌شوند و در نهایت یک توده یا تومور تشکیل می‌دهند. محققان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث می شود سلول ها این گونه رفتار کنند. آنها می دانند که سلول هایی که به سرطان بیضه تبدیل می شوند معمولاً سلول های زایا هستند.

تقریبا همه سرطان های بیضه در سلول های زایا رخ می دهند، سلول هایی که وظیفه تولید اسپرم های نابالغ در بیضه را به عهده دارند.

عوامل خطر ابتلا به سرطان بیضه چیست؟

عوامل متعددی ممکن است خطر ابتلا به سرطان بیضه را افزایش دهد. عوامل خطر باعث ایجاد سرطان بیضه نمی شوند، اما ممکن است احتمال ابتلا به آن را افزایش دهند.

عوامل خطر سرطان بیضه عبارتند از:

• سن: سرطان بیضه بیشتر افراد بین 15 تا 35 سال را مبتلا می کند.

• بیضه های نزول نکرده: بیضه ها در دوران بارداری در شکم جنین تشکیل می شوند و معمولاً قبل از تولد در داخل کیسه بیضه قرار می گیرند. بیضه هایی که در داخل کیسه قرار نمی گیرند، بیضه های نزول نکرده نامیده می شوند و ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. این بیماری ممکن است خطر سرطان بیضه را حتی در صورت انجام عمل جراحی افزایش دهد.

• نژاد و قومیت: سرطان بیضه در بین سفید پوستان غیر اسپانیایی در ایالات متحده و اروپا شایع تر است..

• سابقه شخصی یا خانوادگی: اگر یکی از والدین یا برادر به سرطان بیضه مبتلا باشد، ممکن است احتمال ابتلا به سرطان بیضه بیشتر باشد. برخی از شرایط ژنتیکی ارثی مانند سندرم کلاین فلتر نیز ممکن است خطر ابتلا را افزایش دهد. ابتلا به سرطان بیضه در یک بیضه احتمال ابتلا به سرطان را در بیضه دیگر افزایش می دهد.

• ناباروری: برخی از عواملی که باعث ناباروری می شوند ممکن است با ایجاد سرطان بیضه نیز مرتبط باشند. تحقیقات بیشتری برای درک ارتباط مورد نیاز است.

سرطان بیضه چگونه تشخیص داده می شود؟

گاهی اوقات سرطان بیضه در طول یک معاینه فیزیکی معمولی نیز تشخیص داده می شود.

روش‌ها و آزمایش‌های رایج برای کمک به تشخیص سرطان بیضه عبارتند از:

• معاینه فیزیکی و شرح حال: پزشک در مورد علائم شما می پرسد و شما را از نزدیک معاینه می کند تا علائم سرطان بیضه را بررسی کند.

• سونوگرافی: اگر پزشک شما در طول معاینه متوجه یک ناهنجاری شود، احتمالاً سونوگرافی را تجویز می کند. سونوگرافی یک روش پزشکی بدون درد است که از امواج صوتی با انرژی بالا برای ایجاد تصاویری از بافت داخل بدن استفاده می کند.

• ارکیکتومی اینگوینال و بیوپسی: اگر سونوگرافی شواهدی از سرطان را نشان دهد، پزشک بیضه آسیب دیده را از طریق یک برش در کشاله ران برمی دارد و بافت بیضه را با استفاده از میکروسکوپ بررسی می کند.

سایر آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آزمایش نشانگر تومور: این روش یک نمونه خون را برای اندازه‌گیری مقادیر برخی مواد مرتبط با انواع خاصی از سرطان بررسی می‌کند. به این مواد تومور مارکر می گویند. نشانگرهای توموری که اغلب در سرطان بیضه افزایش می یابند عبارتند از آلفا فتوپروتئین (AFP)، گنادوتروپین جفتی انسانی (HCG یا بتا-HCG) و لاکتات دهیدروژناز (LDH). انواع مختلف تومورها، نشانگرهای مختلفی را افزایش می دهند. به عنوان مثال، سمینوما گاهی اوقات HCG را افزایش می دهد اما AFP را افزایش نمی دهد. غیر سمینوما ممکن است AFP را افزایش دهد اما HCG را افزایش نمی دهد. افزایش سطح LDH ممکن است نشان دهنده گسترش سرطان باشد.

• سی تی اسکن، اشعه ایکس و ام آر آی: سی تی اسکن از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویری از داخل بدن شما استفاده می کند. پزشک ممکن است یک سی تی اسکن از شکم و لگن شما انجام دهد تا ببیند آیا سرطان به اندام های شکمی سرایت کرده است یا خیر. آنها ممکن است یک سی تی اسکن یا اشعه ایکس استاندارد را برای مشاهده اینکه آیا سرطان به ریه شما سرایت کرده است یا خیر انجام دهند. اگر پزشک مشکوک باشد که سرطان به سیستم عصبی مرکزی شما (مغز و نخاع) گسترش یافته است، ممکن است MRI انجام دهد. MRI از آهنرباها و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویری از داخل بدن شما استفاده می کند.

راه های درمان سرطان بیضه چیست؟

درمان به عوامل مختلفی از جمله سلامتی، ترجیحات درمانی، مرحله سرطان و نوع تومور بستگی دارد. سمینوماها آهسته تر رشد می کنند و نسبت به غیر سمینوماها بهتر به پرتو درمانی پاسخ می دهند. هر دو نوع تومور سرطان بیضه به خوبی به درمان های شیمی درمانی پاسخ می دهند.

عمل جراحی

جراحی برای برداشتن بیضه سرطانی رایج ترین درمان برای سرطان بیضه است، صرف نظر از مرحله سرطان یا نوع تومور. در برخی موارد، پزشک ممکن است غدد لنفاوی شما را نیز بردارد.

• اورککتومی اینگوینال رادیکال: پزشک ممکن است ارکیکتومی (برداشتن بیضه) را برای درمان سرطان های بیضه سمینوما و غیر سمینومایی انجام دهد. در طول این عمل، پزشک یک برش در کشاله ران شما ایجاد می کند تا بیضه همراه با تومور را خارج کند. آنها همچنین رگ های خونی و بافت لنفاوی را می بندند تا از گسترش سرطان از محل تومور به بقیه بدن جلوگیری کنند.

• تشریح غدد لنفاوی خلفی صفاقی (RPLND): پزشک ممکن است بسته به مرحله سرطان و نوع تومور، تشریح غدد لنفاوی خلفی صفاقی را انجام دهد. RPLND با سرطان های بیضه غیر سمینوما شایع تر است. در طول این عمل، پزشک یک برش در شکم شما ایجاد می کند و غدد لنفاوی پشت اندام های شکمی شما را برمی دارد.

پزشک همچنین ممکن است برای برداشتن تومورهایی که به ریه یا کبد شما گسترش یافته اند، جراحی های لازم را انجام دهد.

پرتو درمانی

پرتودرمانی از اشعه ایکس با دوز بالا برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. ممکن است پس از جراحی برای جلوگیری از بازگشت تومور از اشعه استفاده شود. معمولاً پرتو به درمان سمینوما محدود می شود.

شیمی درمانی

شیمی درمانی از داروهایی مانند سیس پلاتین، بلئومایسین و اتوپوزید برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. شیمی درمانی میزان بقای افراد مبتلا به سمینوما و غیر سمینوما را بهبود بخشیده است. بسته به سرطان، ممکن است به جای جراحی شیمی درمانی تجویز شود. حتی ممکن است قبل از روش RPLND یا بعد از ارکیکتومی رادیکال اینگوینال استفاده شود. همچنین ممکن است از شیمی درمانی برای درمان سرطانی که پس از بهبودی عود کرده است استفاده شود.