اختلال پدوفیلیا: چگونه می‌توان از سوء استفاده جنسی از کودکان جلوگیری کرد؟

اختلال پدوفیلی چیست؟

پدوفیلیا یک انحراف جنسی و یک اختلال روانی است که در آن فرد از لحاظ جنسی جذب کودکان می شود و می توان گفت این نوع جذب شدن غیر طبیعی و غیر عادی است. پدوفیلی با خیال پردازی ها و یا فعالیت های جنسی با کودکان قبل از سن بلوغ، مشخص می شود. مبتلایان به پدوفیلی در اکثر مواقع مردان بوده و به هر دو جنس دختر و پسر جذب می شوند، لازم به ذکر است فرد پدوفیلی با بزرگسالان غیر همجنس خود نیز به خوبی رابطه برقرار می کند.

افراد پدوفیلی معمولا خودشان را اینطور توجیه می کنند که کارشان در راستای کمک به کودکان قربانی بوده است و در همین راستا ممکن است به خود بگویند که به پروسه رشد کودک کمک کرده اند و یا کودک قربانی از عمل آنها لذت برده است. با این حال دائما به قربانیان شان تاکید و تهدید می کنند که چیزی به والدین و نزدیکان خود نگویند.

آمار ۲۰ درصدی آزار جنسی کودکان در آمریکا، پدوفیلیا را تبدیل به شایع ترین انحرافات جنسی کرده است. متجاوزان در اکثر موارد فامیل، خویشاوندان و کسانی بوده اند که با خانواده کودک ارتباط نسبتا نزدیکی داشته اند. اشکال مختلف رفتارهای مرتبط با پدوفیلیا می تواند از صرفا نگاه کردن به کودک تا در آوردن لباس و لمس وی را شامل شود. مطالعات نشان داده اند که کودکانی که مورد غفلت والدین شان قرار می گیرند و یا تنها هستند بیشتر در معرض خطر آزار یک فرد پدوفیلی قرار دارند.

پدو به زبان یونانی به معنای “کودک” است. فیلیا مشتق یونانی، لاتین و فرانسوی است و به معنی “عشق” است.

ابتلا به پدوفیلیا به سن، نژاد، تحصیلات، شغل، جایگاه اجتماعی یا درآمد ربطی ندارند و آن ها ممکن است هرجایی که بچه ها هستند وجود داشته باشند. دشمنی و کینه توزی علت پدوفیلیا نیست که فرد بخواهد از روی کینه و یا انتقام به کودک آسیب برساند. علت اصلی پدوفیلیا جذابیت جنسی کودکان و رضایت جنسی از آن ها می باشد.

دسته بندی های پدوفیلیا

زیربخش های این اختلال عبارت اند از:

• تمایل جنسی به پسرها

• تمایل جنسی به دخترها

• تمایل جنسی به هر دو

• محدود به اعضای خانواده

• منحصر به اطفال (درین گونه شخص تنها به کودکان علاقمند است)

• غیرمنحصر به اطفال (درین گونه شخص هم به اطفال و هم به کلانسالان علاقمند است)

علائم فرد مبتلا به پدوفیلیا چیست؟

افردا مبتلا به این انحراف جنسی معمولا رفتار و مشخصات خاصی دارند که از جمله آن‌ها می‌توان موارد زیر را نام برد.

• این بیماران معمولا شغل‌هایی را انتخاب می‌کنند که بتوانند با کودکان به‌راحتی ارتباط برقرار کنند و کودکان در دسترس آن‌ها باشند.

• این افراد به‌طور معمول افرادی با تحصیلات بالا هستند و موقعیت اجتماعی خوبی دارند.

• بیماران پدوفیلی جوری وانمود می‌کنند که در ظاهر فردی قابل اعتماد به نظر برسند.

• در بیشتر موارد افراد پدوفیلی در گذشته قربانی تجاوزات جنسی بوده‌اند.

• ممکن است برخی از این بیماران دچار بیماری‌های شخصیتی و اختلالات خلقی نیز باشند.

• افراد مبتلا به پدوفیلی سعی می‌کنند تا در هر فرصتی با کودک تنها شوند. به همین دلیل آن‌ها روش‌های مختلفی برای این کار دارند.

• این افراد معمولا با کودکان مانند افراد بزرگسال رفتار می‌کنند.

• بچه بازها معمولا در گروه سنی خود دوستان کمی دارند و مجرد هستند.

• فرد مبتلا به پدوفیلیا ممکن است دچار اختلالات روحی، افسردگی، اعتیاد به یک نوع مخدر و مشکلات روحی دیگر باشد.

• بیماران پدوفیلی معمولا نگران و مضطرب به نظر می‌رسند و ممکن است در محل کار و تحصیلات خود دچار مشکلات جدی شوند.

• علائم پدوفیلیا ارتباط مستقیمی با سن، جنسیت و رفتارهای این افراد بستگی دارد.

• در مواردی که کودکی در مقابل این بیماران جنسی مقاومت نشان دهد و فرد بیمار نتواند فعالیت جنسی خود را انجام دهد و در واقع به خواسته جنسی خود نرسد، کودک مورد خشونت قرار گرفته یا کشته می‌شود.

• به این افراد در دوران کودکی تجاوز شده است.

• این بیماران در کودکی از لحاظ عاطفی کمبودهای شدیدی داشتند که هیچ وقت برطرف نشده است.

بیماران پدوفیلیا به چه چیزی علاقه دارند؟

• آن‌ها علاقه دارند تا در خانه خود انواع مختلف اسباب بازی، عروسک و وسایل مشابه را جمع کنند تا به کمک آن‌ها بتوانند کودکان را به خانه بیاورند و از این طریق باعث جلب اعتماد کودک شوند.

• در بسیاری از موارد دیده شده است که فرد پدوفیلی فرزندی ندارد اما در خانه‌اش وسایل بازی کودک بسیار به چشم می‌خورد.

• این افراد تمایل دارند تا با کودکان کار کنند. در واقع پدوفیلیا با کار کردن با کودکان احساس راحت‌تری نسبت به کار کردن با بزرگسالان دارند.

• این افراد معمولا برای صحبت با کودکان از کلماتی مانند فرشته، معصوم، ناب و اصطلاحات مشابه به ظاهر بی‌خطر استفاده می‌کنند.

• این بیماران تمایل دارند تا مشغول فعالیت‌ها و سرگرمی‌های کودکانه شوند و تمایلی به انجام امور مربوط به بزرگسالان ندارند.

• بیماران پدوفیلیا جذب کودکان زیبا و مرفه می‌شوند.

• بیشتر کودکانی که مورد آزار جنسی این افراد قرار می‌گیرند، معمولا کودکانی هستند که از لحاظ عاطفی مشکل دارند و میل به توجه و محبت در این کودکان زیاد است.

• پدوفیلیا علاقه دارند تا با فردی ازدواج کنند که فاصله سنی بسیار زیادی با آن‌ها دارد. در واقع همسر این افراد بسیار کوچک‌تر از خود فرد است.

دلایل بیماری پدوفیلیا

پدوفیلیا ممکن است هم پوشانی زیادی با اضطراب، افسردگی اساسی یا اختلالات خلقی و اختلالات سوءمصرف مواد داشته باشد. در آمارها نشان داده شده است که نیمی از این افراد در حین ارتکاب جرم الکل مصرف کرده بودند.

دلایل پدوفیلیا و سایر انحرافات جنسی هنوز مشخص نشده است، اما شواهدی مبنی بر وجود ریشه های آن در خانواده وجود دارد، بدین معنا که هم ژنتیک و هم رفتار آموخته شده در بروز آن موثرند.

با آنکه بسیاری از کارشناسان بر این باورند که افراد پدوفیلی قابل درمان نیستند اما روان درمانی می تواند به آنها در کنترل احساسات و رفتار انحرافی شان کمک کند.

بدون شک محیط جامعه، بی بندوباری های اخلاقی، بی توجهی به آموزه های شریعت و عدم التفات به تربیت صحیح، نقش بسزایی در بوجود آمدن چنین پدیده هایی خواهد داشت.

خصوصیات افراد پدوفیلی

رفتارهای پدوفیلی ها سوء استفاده از کودکان محسوب می شود و به جهت پیشگیری از آن آموزش به کودک الزامی است. رفتارهای جنسی دخیل در شخص پدوفیلی طیف وسیعی از فعالیت‌ های ممکن را شامل می‌شود اما نکته مهم و قابل تامل در مورد آنها نوعی گول زدن یا جذب کردن کودک با محبت (در راستای رسیدن به اهداف) است.

در بیشتر موارد گزارش شده است که وقتی کودکی در مقابل یک پدوفیلی مقاومت کند و او مجبور به زور کردن و اجبار کودک بشود و نتواند به فعالیت های خود ادامه دهد و این حرکت کودک مانع رسیدن او به خواسته اش شود، با خشونت و قتل کودک پایان خواهد یافت.

برخی از پدوفیل‌ ها رفتارهای خود را به “افشای خود” یا “استمنا در مقابل کودک” و یا “نوازش کردن” یا “لخت کردن کودک”، اما بدون تماس جنسی محدود می کنند و برخی دیگر از پدوفیل ها کودک را به “شرکت در رابطه جنسی” و “مقاربت تناسلی” وادار می کنند‌.

در برخی از موارد دیده شده است که افراد پدوفیلی به کودکان می گویند اگر از این موضوع با کسی حرف بزنی تو را می کشم یا اعضای خانواده ات، پدر و مادر، خواهر و برادرت را به قتل می رسانم. ترس از حبس و جدا کردن آنها از خانه و خانواده یکی از حربه های این افراد است.

اینکه اگر پدر و مادرت از این ماجرا با خبر شوند تو را دعوا می کنند یا با فهمیدن این موضوع پدر و مادرت با همدیگر به مشکل بر می خورند و دعوا می کنند و از هم جدا می شوند؛ که خود این رفتار نیز عملی آزار دهنده است.

رفتارهای پدوفیل

رفتار های مربوط به پدوفیل شامل موارد زیر است:

• عریان شدن فرد در معرض کودک

• استمنا (خود ارضایی) در حضور کودک

• بازی با اندام جنسی کودک

• نوازش کودک

• برقراری ارتباط جنسی با کودک

• نشان دادن پورنوگرافی به کودک

• قاچاق جنسی

جلوگیری از سوء استفاده جنسی از کودکان

والدین باید در نظر داشته باشند که کودک تا وقتی توسط یک پدوفیلیا مورد سوء استفاده جنسی و تجاوز قرار نگیرد، موضوع را تشخیص نمی دهد. از طرفی پدوفیلیا را می توان درمان کرد، اما هرگز به طور قطعی درمان نمی شود. بنابراین با آموزش به فرزند خود می توانید از خطرات احتمالی جلوگیری کنید. به کودک خود آموزش دهید که اگر در شرایط تهدید آمیز با یک متجاوز قرار گرفت چه کاری را باید انجام دهد. به فرزندتان توانایی و آموزش های لازم را آمورش دهید که در صورت عدم حضور شما بداند که چگونه از خودش محافظت کند.

برخی راهکارهای که هر والدینی باید برای حفظ امنیت کودک به او آموزش دهد، عبارتند از:

به فرزند خود قدرت ” نه ” گفتن را بیاموزید.

متجاوزین به کودکان و یا پدوفیلیا ها برای رسیدن به اهداف خود کودکانی را انتخاب می کنند که:

• از مخالفت با بزرگ تر ها می ترسند.

• به راحتی تهدید یا تسلیم می شوند.

• تمایلی به برقراری ارتباط با بزرگ تر ها ندارند.

• به کودک خود بگویید در مواقعی که در برخورد با دیگران احساس راحتی نمی کند و یا از کسی می ترسد به توانایی خودش اعتماد کند و با صدای بسیار بلند فریاد بزند و به آن شخص “نه!” بگوید. به کودک خود آموزش دهید اگر پدوفیلیا از کودک خواسته كه راز نگه دار باشد یا با آن شخص جایی برود فوراً این موارد را به شما بگوید و توضیح دهد چه اتفاقی افتاده است.

از کودک خودتان مطمئن نباشید.

فکر نکنید فرزند شما می داند چگونه از خودش محافظت کند.

در یک بررسی که به صورت آزمایشی روی کودکان صورت گرفت، به طور میانگین در عرض 35 ثانیه متجاوزین توانستند کودکان شرکت کننده در آزمون را فریب دهند. این در حالی صورت گرفته بود که قبل از آزمایش، والدین آن ها مطمئن بودند كه فرزندشان تا به حال با هیچ غریبه ای صحبت نكرده یا با غریبه ها جایی نمی رود. آن ها تصور نمی كردند كه فرزندشان تا این حد آسیب پذیر باشد و فریب بخورد.

روی “خطر غریبه” تمرکز نکنید.

برای کودکان، به ویژه بچه های خردسال، تشخیص این که دقیقاً چه کسی “غریبه” است می تواند گیج کننده باشد. آن ها ممکن است فکر کنند غریبه ها، آدم های ترسناکی هستند. در حقیقت، تحقیقات نشان داده اگر فرد غریبه رفتار دوستانه و به اندازه کافی حرف های متقاعد کننده دارند، به همین علت این احتمال وجود دارد که کودک فریب او را بخورد و از فرد پیروی کند. علاوه بر آن وقتی به کودک گفته می شود ” به غریبه ها اعتماد نکن”، کودک شاید فکر کند اعتماد به افرادی مانند همسایه یا پیشخدمت در یک رستوران، خوب است و آن ها را غریبه نمی داند.

به جای اینکه به فرزند خود بگویید که هرگز با افراد غریبه صحبت نکند، به او یاد دهید که در موارد لازم از یک زن کمک بگیرد. حتی می توانید به او بگویید ترجیحاً از زنی که بچه دارد کمک گرفته و از او بخواهد که با پلیس تماس بگیرد. حتی می توانید به کودک خود آموزش دهید که افرادی که یک برچسب اسمی دارند، پلیس و یا اطلاعات هستند که می توانند در صورت لزوم از آن ها کمک بگیرد. به کودکان خود آموزش دهید که هیچ کس نباید به حریم شخصی او تجاوز کند. به آن ها تاکید کنید، چه در فضای عمومی و چه در خانه بدون حضور والدین کسی حق ندارد به او زیاد نزدیک شود.

بزرگسالان مورد اعتماد را مشخص کنید.

یک لیست کوتاه از بزرگسالان “مورد اعتماد” مانند دایی، کودک پرستار، پدربزرگ و مادربزرگ برای کودک خود تهیه کنید. به او یاد دهید در مواقعی که شما حضور ندارید فقط باید به این افراد اعتماد کنند. به کودک خود بگویید که هرگز سوار اتومبیل فرد ناشناس نشوند. حتی او حق ندارند بدون حضور پدر و مادر یا پرستار خودش به جایی بروند. به فرزند خود تأکید کنید که اگر یک ناشناس و یا غریبه ای سعی دارد کودک را مجبور کند تا با او به جایی برود، کودک باید تا آنجا که می تواند فریاد بزند، “کمک کنید! این پدر من نیست! ” یا “کمک کنید! این مادر من نیست!”.

به او یاد بدهید که در این مواقع باید فرار کند، و اگر  پدوفیلی او را گرفت، باید مشت، ضربه و لگد بزند.

کودک را زیاد نترسانید.

سعی کنید او را از هر موقعیتی نترسانید. اعتماد به نفس کودک را افزایش داده و توانایی و راهکارهای لازم را برای جلوگیری و مدیریت خطر احتمالی به کودک خود آموزش دهید. با فرزند خود صحبت کنید و به او یاد بدهید که چگونه موقعیت های خطرناک را بشناسد و از آن ها دور شود.

این آموزش ها را تمرین کنید. این نکات را به خصوص در تابستان که بچه ها بیشتر از خانه خارج می شوند و فصل شکارچیان کودکان می باشد را با هم به طور دوره ای تمرین کنید.

هنگامی که در یک مکان شلوغ مانند مرکز خرید یا پارک هستید، از کودک بپرسید:

• از چه کسی کمک می گیرد؟

• آیا شماره موبایل شما را می داند؟

• در صورت گم شدن او چه کار می کند؟