جنبش هنری سیاهان (Black arts movement) جنبش فرهنگی جداییخواه سیاهان که در اواسط تا اواخر دههی شصت توسط جمع گوناگونی از درامنویسان، شاعران، و منتقدان در نواحی عمدتاً شهری ایالات متحده آمریکا شکل گرفت.
جنبش هنری سیاهان (Black arts movement) چیست؟
جنبش هنرهای سیاهان، که علناً متعهد به اشاعهی ایدئولوژی ملیگرایی فرهنگی سیاهان بود، بر اساس این فرض پایه ریزی شد که سیاهان در ایالات متحده از مجموعه ارزش های زیباییشناسانه و فرهنگی مشترکی برخوردارند، ارزشهایی مستلزم شیوه های درک بومیی که باید کاملاً جدا از فرهنگ سفیدپوستانهی پیرامونی مطرح شود.
این جنش هدف هایی با تاکید بر جدایی فرهنگ سفیدپوستان از سیاه پوستان، و ترویج این نحوه تفکر را دنبال می کرد. این جنبش راهکارهایی مانند، ایجاد نهادهای مستقل سیاه پوستان، راه اندازی جنبش هایی که تنها سیاه پوستان عضو آن بودند و در نهایت وارد کردن هنر به جامعه ملی خودشان که مرکز آن در لس آنجلس بود، را دستور کار خود قرار داده بود.
این سازمان ملی به نوعی از انقلاب فرهنگی سیاه پوستان حمایت می کرد و هدف آن ترویج این دیدگاه بود که هنر باید ابزاری باشد برای آزادی ، ستایش مردم ، افشاگری از اعمال دشمنان و حمایت از انقلابها. در آن سالها جنبش های متعددی در حال شکل گیری بودند، از جمله جنبش هنری سیاه در شهر هارلم که در همسایگی لس آنجلس قرار داشت و هدفش این بود که سیاه پوستان آفریقایی _ آمریکایی را ترغیب کند تا به فعالیت هایشان ادامه دهند.
از جمله ی کارورزان و حامیان برجسته ی این جنبش اینها بودند: امیری باراکا، اد بالینزف ماری اونز، هویت دبلیو.فولر، ادیسون گیل جونیور، نیکی جووانی، استیون هندرسون، ران کارنگا، هاکی مدهوباتی، ران میلنر، لری نیل، کارولین راجرز و سونیا سانچز.
حامیان هنرهای سیاهان، به منظور ارتقابخشی به آگاهی سیاهان و رهاندن اجتماعی سیاهان از بند آگاهی کاذبی که از مشارکت در فرهنگ رسمی آمریکا ناشی شده بود، در تلاش برای خلق یک اجتماعی فرهنگی سیاهپوستانهی مستقل از راههای گوناگون بودند. بر این اساس، نشریات مستقل، موسسات انتشاراتی، گروههای تئاتری متعدد و دیگر سازمانهای فرهنگی در دهه شصت پایهگذاری شدند.
در طول این دوره، رخدادهای فرهنگی متعددی از جمله نمایشهای خیابانی و شعرخوانیها، کنسرت ها، سخنرانی ها، نمایشگاهها و کارگاه های نویسندگی خلاقه با هدف آشکار ایجاد نظام ارزشهای بدیلی برای اجتماع سیاهان سازمان داده شدند.
یکی از محله های مهمی که مرکز فعالیت های این جنبش هنری قرار گرفت واتز نام دارد که امروزه همچنان سیاه پوستان آفریقایی-آمریکایی آنرا مرکز اصلی فعالیت های این جنبش می شناسند. فعالیت هایی مانند : استودیو سیاه پوستان، کارگاه نویسندگان سیاه ها ، برج هنری واتز، فستیوال تابستانی واتز و ...
اگرچه برنامهی زیباییشناسی سیاهان که حامیان هنرهای سیاهان آن را طرح کرده بودند از سوی نسلهای بعدی نویسندگان سیاهپوست به شدت مورد انتقاد قرار گرفت، جنبش هنرهای سیاهان نوآوریهای شکلیِ قابلملاحظهیی در همهی ژانرهای ادبیات سیاهان صورت داده و به طرز انکارناپذیر در ارتقابخشی به درک توانمندی از مباهات و همبستگی فرهنگی سیاهان موفق عمل کرده است.
منابع
فرهنگ اندیشه انتقادی از روشنگری تا پسامدرنیته - مایکل پین
تبیان
دیدگاه