امروز: پنج شنبه, ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ برابر با ۱۷ رمضان ۱۴۴۵ قمری و ۲۸ مارس ۲۰۲۴ میلادی
کد خبر: 273611
۳۱۲۷
۱
۰
نسخه چاپی

جرم محاربه | جرم محاربه حقوق کیفری ایران

محاربه از جمله جرایمی است که امنیت و آسایش عمومی را مورد هدف قرار می دهد. شدت این جرم سبب شده است تا مجازات آن نیز در زمره ی مجازات های شدید قرار گیرد. محاربه یا جرایم مخل به امنیت عمومی، عبارت است از، کشیدن اسلحه گرم یا سرد در شهر و راه رفت و آمد برای ترساندن مردم. محارب کسی است که در اماکن عمومی و راه ها به روی مردم اسلحه بکشد و آنها را بترساند

جرم محاربه | جرم محاربه حقوق کیفری ایران

محاربه از جمله جرایمی است که امنیت و آسایش عمومی را مورد هدف قرار می دهد. شدت این جرم سبب شده است تا مجازات آن نیز در زمره ی مجازات های شدید قرار گیرد. محاربه یا جرایم مخل به امنیت عمومی، عبارت است از، کشیدن اسلحه گرم یا سرد در شهر و راه رفت و آمد برای ترساندن مردم. محارب کسی است که در اماکن عمومی و راه ها به روی مردم اسلحه بکشد و آنها را بترساند.

تعریف محاربه

محاربه از ریشه «حرب» و متضاد «سلم» به معنی صلح است. «محارب» در لغت به معنای جنگ‌کننده، جنگنده و رزمنده به کار رفته و جمع آن «محاربین» است.«محاربه» نیز در معانی با یکدیگر جنگیدن و حرب کردن استعمال شده و جمع آن «محاربات» است.

حَرَبَ با فتح «رَ» به معنی سلب و غارت اموال ديگری و با سكون «رْ» به معنی نزاع و جنگيدن و نقيص سلم می باشد.

به همين جهت، در مورد كسی كه برای جنگيدن با ديگران يا ترساندن آنها سلاح می كشد و آن را به كار می گيرد و قصد جان و مال ديگران را دارد، محاربه اطلاق می گردد و به همين خاطر است كه می نويسند «فلانی محارب است»؛ يعنی موجب ترس مردم بر مال و جان و عِرض و حيثيت است و به عبارت ديگر، با ايجاد خوف، آرامش و امنيت را از مردم سلب می كند.

محاربه در اصطلاح حقوقی نیز به معنای اختلال در امنیت عمومی از طریق استفاده از اسلحه به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنهاست.

جرم محاربه از نگاه آیات و روایات

واژه حرب 8 بار در قرآن کریم با معانی مختلف به کار رفته که یکی از آن موارد آیه 33 سوره مائده است.

بارزتریــن آیه در قرآن، که بــه موضوع محاربه پرداخته و مبنای اولی و اساســی جرم انگاری محاربه قرار گرفته، آیه ســی و سوم سوره مائده می باشد. تقریباً در همه روایاتی که در جوامع حدیثی، به ویژه وسائل‌الشیعه آمده به این آیه استناد شده است.

إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ۚ ذَٰلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا ۖ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ

(همانا کیفر آنان که با خدا و رسول به جنگ برخیزند و در زمین به فساد کوشند جز این نباشد که آن‌ها را به قتل رسانده، یا به دار کشند و یا دست و پایشان به خلاف یکدیگر بِبُرند و یا به نفی و تبعید از سرزمین (صالحان) دور کنند. این ذلت و خواری عذاب دنیوی آنهاست و اما در آخرت به عذابی بزرگ معذّب خواهند بود.)

در شأن نزول آیه ی 33 سوره ی مائده گفته شده است: «جمعی از مشرکان خدمت پیامبر (ص) آمدند و مسلمان شدند؛ اما آب و هوای مدینه به آنها نساخت، رنگ آنها زرد و بدنشان بیمار شد. پیامبر (ص) برای بهبودی آنها دستور داد به خارج مدینه در نقطه ی خوش آب و هوایی از صحرا که شتران زکات را در آنجا به چرا می بردند، بروند و ضمن استفاده از آب و هوای آنجا از شیر تازه ی شتران به حد کافی استفاده کنند. آنها چنین کردند و بهبود یافتند؛ اما به جای تشکر از پیامبر (ص) چوپان های مسلمان را دست و پا بریده و چشمان آنها را از بین بردند و سپس دست به کشتار آنها زدند و شتران زکات را غارت کردند و از اسلام بیرون رفتند.

پیامبر (ص) دستور داد آنها را دستگیر کردند و همان کاری که با چوپان ها انجام داده بودند به عنوان مجازات درباره ی آنها انجام گرفت یعنی چشم آنها را کور کردند و دست و پای آنها را بریدند و کشتند تا دیگران عبرت بگیرند.

در تفسیر این آیه شریفه گفته شده است: اضافه شدن کلمه محاربه به لفظ «الله» و «رسول» در آیه حاکی از آن است که معنای حقیقی محاربه در آیه مراد نیست؛ چرا که محاربه در معنای حقیقی آن با خداوند امکانپذیر نیست و محاربه با رسول خدا (ص) نیز اگر چه ممکن است، اما از آنجایی که احکام اسلام متعلق به همه زمان‌ها و مکان‌هاست و با توجه به اطلاق آیه و عدم تعلق آن به زمان و مکان خاص، اختصاص دادن آیه به زمان حیات پیامبر (ص) قابل قبول نخواهد بود.

 محاربه با مسلمانان انواع گوناگونی دارد. نخست؛ جنگ کافر با مسلمان که بدون شک از نوع محاربه مراد این آیه نیست؛ چرا که در آیه 34 سوره مائده آمده است «مگر کسانی که قبل از دست یافتن به آن‌ها توبه کنند.» از آنجا که آیه مذکور بلافاصله پس از توبه آمده است لذا مقصود از توبه در اینجا، توبه از محاربه است نه توبه از کفر؛ زیرا توبه برای مسلمانان است نه برای کافران و زمانی عفو شامل حال کافر می‌شود که اسلام آورده باشد. از طرف دیگر پیامبر (ص) بعد از جنگ با کفار و مشرکین طبق آیه 33 سوره مائده آنان را مجازات نمی‌کرد؛ لذا مقصود از آیه 33 سوره مائده محاربه کفار با مسلمانان نیست.

البته چنانچه کافر دست به اسلحه ببرد و امنیت مسلمانان را به خطر اندازد به گونه‌ای که ترس و وحشت در دل مسلمانان ایجاد شود، مشمول آیه محاربه خواهد شد. دوم؛ جنگ گروهی از مسلمانان با گروه دیگر که چنین محاربه‌ای به دو قسم تقسیم می‌شود: گاه گروهی از مسلمانان از روی سرکشی علیه حکومت اسلامی اقدام کرده و قیام می‌کنند و به عبارتی با امام و حاکم اسلامی محاربه می‌کنند و گاه گروهی از مسلمانان به قصد غارت، خون‌ریزی و ترساندن مسلمانان با آن‌ها می‌جنگیدند و هدف و انگیزه آنان، محاربه با حکومت اسلامی نیست.

گروهی از فقها مراد از محارب در آیه 33 سوره مائده را نوع اول می‌دانند و اظهار داشته‌اند که از ظاهر آیه چنین برمی‌آید که موضوع احکامی که در آیه بیان شده، درخصوص مسلمانانی است که در مقابل دولت اسلامی به قیام مسلحانه برخیزند و شامل کسی که به قصد ترساندن مردم و گرفتن اموال آن‌ها دست به اسلحه می‌برد و کسی که گناه کبیره انجام می‌دهد نمی‌شود؛ زیرا کسی که در مقابل دولتی که پیامبر (ص) بنیانگذار آن بوده بایستد، محارب با پیامبر (ص) است.

گروهی دیگر از فقها، محارب در آیه 33 را هر دو نوع فوق‌الذکر دانسته و گفته‌اند: «اطلاق آیه به‌گونه‌ای است که باغی (کسی که نافرمانی و گردنکشی می‌کند) را نیز شامل می‌شود؛ چرا که عنوان محاربه با خدا و پیامبر (ص) ولو به‌صورت مجازی (محاربه با اهل اسلام) به هر دو نوع محاربه صدق می‌کند؛ لذا تخصیص آن به یکی از دو مصداق بی‌مورد است. گروه سوم نیز بر این اعتقادند که مراد از محاربه در آیه فقط قسم دوم را شامل می‌شود؛ یعنی جنگیدن با مسلمانان به قصد فساد و ترساندن آنان.

این گروه نیز به شأن نزول آیه استناد کرده‌اند و همچنین معتقدند مجازاتی که در این آیه شریفه آمده است، در مورد باغیان و قطاع‌الطریق (راهزنان) اجرا می‌شود نه در مورد کافران به جهت دست به اسلحه بردن به قصد سلب امنیت و آزادی مردم.

البته اگر باغی یا کافر برای ترساندن مردم و سلب امنیت از آنان دست به اسلحه ببرد، مشمول مجازات محارب خواهد شد.مستند دیگر این نظر، احادیث و روایاتی است که در زمینه محاربه از ائمه معصومین علیهم‌السلام وارد شده و از مجموع آن چنین استنباط شده است: «کسانی که به قصد تهدید و ارعاب سلاح به دست می‌گیرند محارب هستند»؛ یعنی کسانی که علیه حکومت اسلامی مبارزه و اقدام می‌کنند، مجازات جداگانه‌ای دارند.

امام صادق می فرماید: محارب کسی است که سلاح (سرد و گرم) را بکشد و در راه ها و محل مردم رعب و وحشت ایجاد کند.

در شرح لمعه آمده است: محاربه عبارت است از کشیدن اسلحه در دریا یا در خشکی، در شب یا روز، به قصد ترساندن مردم در شهر و غیر شهر، خواه مرد باشد یا زن، قوی باشد یا ضعیف، از اهل شک و ریبه باشد یا نباشد، بنابر صحیح ترین اقوال، خواه قصد ترساندن داشته باشد یا نداشته باشد، به دلیل عمومیت آیه محاربه که تمام موارد یاد شده را در بر می گیرد.

در جواهر الکلام آمده است: هرکس سلاح (سرد یا گرم) خود را در جامعه و میان مردم از غلاف بیرون بیاورد و اخته کند و آن را به دست بگیرد و مردم را بترساند و از جامعه، سلب امنیت و آرامش کند محارب نامیده می شود و حکم محاربه در مورد او اجرا می گردد و این عمل خواه در صحرا انجام شود و یا در دریا، یا در شهر و یا در جاده ها همه ی آنها از مصادیق محاربه است.

ارکان جرم محاربه

رکن مادی جرم محاربه

دو شرط اصلی در تحقق رکن مادی جرم محاربه، به کار بردن سلاح و دست بردن به اسلحه به صورت علنی است.

برای تحقق برخی از جرائم استفاده از وسیله ی خاص لازم است به این جرائم، جرائم وسیله ای هم گفته می شود. جرم محاربه هم از زمره ی چنین جرائمی است که استفاده از وسیله ی خاص، یعنی؛ سلاح برای تحقق آن لازم است. مقنن در این خصوص تصریح دارد به اینکه، محارب بایستی «دست به اسلحه ببرد». همه فقها هم در اینکه برای تحقق محاربه تشهیر یا تجرید سلاح یا همان برکشیدن سلاح لازم است، اتفاق نظر دارند.

در فقه و حقوق کیفری ایران، صرفنظر از اختلاف عقیده ای که در مورد ماهیت سلاح مشاهده می شود به کارگیری سلاح به عنوان رکن رکین جرم محاربه، هم در ماده 279قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 و هم در عقاید اکثریت فقهای شیعه به چشم می خورد.

مطابق ماده ی 279 قانون مجازات اسلامی، کشیدن سلاح یا تهدید با سلاح زمانی محاربه محسوب می شود که باعث ایجاد ناامنی در محیط یا به عبارت بهتر سلب امنیت عمومی شود. لذا چنانچه تهدید با سلاح موجب بروز چنین امری نشود محاربه منتفی است، به عبارت دیگر تهدید با سلاح الزاماً باید همراه با نا امنی و سلب امنیت عمومی باشد. لذا قانون گذار ایران جرم محاربه را مقید تلقی و حدوث نتیجه، یعنی سلب امنیت عمومی را به عنوان شرط لازم برای تحقق محاربه محسوب نمود.

از این رو اگر به کار بردن سلاح علنی نباشد و سلاح همراه فرد، مخفی باشد از شمول عنوان محاربه خارج است.

رکن روانی جرم محاربه

رکن روانی در محاربه، متضمن سوءنیت عام و سوءنیت خاص است. سوءنیت عام در محاربه، عبارت از قصد به کار بردن سلاح است. و سوءنیت خاص قصد ایجاد رعب و هراس و سلب امنیت و ازادی مردم است و بدون آن رکن روانی کامل نمی شود. بنابراین رکن مادی و روانی لازم ملزوم یکدیگرند؛ بدین ترتیب که محارب با سبق تصمیم و اراده ارتکاب جرم، سلاح را اماده نموده و به منظور بردن مال یا عرض دیگری به او حمله می کند.

جرم محاربه | جرم محاربه حقوق کیفری ایران

جرم محاربه حقوق کیفری ایران

مبنای جرم انگاری محاربه در حقوق کیفری ایران، آیه ی 33 سوره ی مائده است. به رغم اینکه در این آیه، هم به محاربه و هم به افساد فی الارض اشاره شده است، اما اغلب مفسرین و قاطبه ی فقها معتقدند که آیه ی مذکور صرفاً در مقام جرم انگاری «محاربه» است.

قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1392، در یک نوآوری، عناوین مجرمانه «محاربه» و «فساد فی‌الارض» را از یکدیگر تفکیک کرده و هرکدام را در فصلی جداگانه مورد بحث قرار داده است.

به دیگر سخن، قانونگذار در قانون جدید، مواد مربوط به محاربه را در فصل مربوط به خود و مواد مربوط به افساد فی‌الارض را در فصلی دیگر گنجانده است. در قانون جدید مواد 279 الی 285 به «محاربه» اختصاص یافته است.

ماده 279- محاربه عبارت از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آن‌ها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد. هرگاه کسی با انگیزه شخصی به سوی یک یا چند شخص خاص سلاح بکشد و عمل او جنبه عمومی نداشته باشد و نیز کسی که به روی مردم سلاح بکشد، ولی در اثر ناتوانی موجب سلب امنیت نشود، محارب محسوب نمی‌شود.

ماده 280- فرد یا گروهی که برای دفاع و مقابله با محاربان، دست به اسلحه ببرد محارب نیست.

ماده 281- راهزنان، سارقان و قاچاقچیانی که دست به سلاح ببرند و موجب سلب امنیت مردم و راه‌ها شوند محاربند.

ماده 282- حد محاربه یکی از چهار مجازات زیر است:

الف- اعدام
ب- صلب
پ- قطع دست راست و پای چپ
ت- نفی بلد

ماده 283- انتخاب هر یک از امور چهارگانه مذکور در ماده (۲۸۲) به اختیار قاضی است.

ماده 284- مدت نفی بلد در هر حال کمتر از یک سال نیست، اگر چه محارب بعد از دستگیری توبه نماید و در صورتی که توبه نکند همچنان در تبعید باقی می‌ماند.

ماده 285- در نفی بلد، محارب باید تحت مراقبت قرارگیرد و با دیگران معاشرت، مراوده و رفت و آمد نداشته باشد.

اداره حقوقی قوه‌قضاییه در نظر مشورتی شماره 5119/7 مورخ 7 آبان سال 1377 چنین اظهار عقیده کرده بود: «اگرچه در قانون مجازات اسلامی (کتاب حدود، قصاص و دیات) افساد فی‌الارض از حیث مجازات در ردیف محارب و مترادف با آن است، ولی با توجه به اینکه در مواردی هم به غیر این معنی استعمال شده و مجازات به‌خصوصی غیر از حد شرعی برای آن تعیین شده است، اگر نگوییم که این استعمال مجازی است، می‌توان گفت که نسبت بین آن‌ها عموم و خصوص مطلق است؛ یعنی افساد اعم از محاربه است.»

در واقع از دیدگاه اداره حقوقی قوه‌قضاییه این دو عنوان مجرمانه، دو عنوان مستقل از یکدیگر بوده که گاه باهم، هم‌پوشانی پیدا می‌کنند.

قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1392 درباره جرم‌انگاری افساد فی‌الارض در ماده 286 چنین آورده است: «هرکس به طور گسترده، مرتکب جنایت علیه تمامیت جسمانی افراد، جرایم علیه امنیت داخلی یا خارجی کشور، نشر اکاذیب، اخلال در نظام اقتصادی کشور، احراق و تخریب، پخش مواد سمی و میکروبی و خطرناک یا دایر کردن مراکز فساد و فحشا یا معاونت در آن‌ها شود، به‌گونه‌ای که موجب اخلال شدید در نظم عمومی کشور، ناامنی یا ورود خسارت عمده به تمامیت جسمانی افراد یا اموال عمومی و خصوصی، یا سبب اشاعه فساد یا فحشا در حد وسیع شود، مفسد فی‌الارض محسوب شده و به اعدام محکوم می‌شود.»

بر اساس مواد 279، 280، 281 و 282 قانون مجازات اسلامی، «محاربه عبارت از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آن‌ها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط شود.

هرگاه کسی با انگیزه شخصی به سوی یک یا چند شخص خاص سلاح بکشد و عمل او جنبه عمومی نداشته باشد و نیز کسی که به روی مردم سلاح بکشد، ولی در اثر ناتوانی موجب سلب امنیت نشود، محارب محسوب نمی‌شود.»؛ «فرد یا گروهی که برای دفاع و مقابله با محاربان، دست به اسلحه ببرد محارب نیست.»؛ «راهزنان، سارقان و قاچاقچیانی که دست به سلاح ببرند و موجب سلب امنیت مردم و راه‌ها شوند محاربند.»؛ «یکی از چهار مجازات حد محاربه، اعدام است.».اما کدام قوانین به افساد فی‌الارض اشاره می‌کنند؟ قانون مبارزه با مواد مخدر؛ قانون تشدید مجازات مرتکبین ارتشا، اختلاس و کلاهبرداری؛ قانون اخلالگران اقتصادی؛ قانون مجازات جرایم نیرو‌های مسلح؛ قانون مجازات عبوردهندگان از مرزها؛ قانون تشدید مجازات جاعلان اسکناس؛ قانون تشدید مجازات محتکران و گران‌فروشان؛ قانون مجازات فعالیت‌کنندگان در امور سمعی و بصری و قانون مبارزه با قاچاق انسان به افساد فی‌الارض اشاره می‌کنند.

برای اینکه یک عمل محاربه تلقی شود فرد باید سلاح کشیده باشد و در اینجا فرقی ندارد که سلاح وی سرد است یا گرم. البته باید بیان داشت که هر سلاح‌کشیدنی محاربه نیست و ممکن است افراد در برابر دفاع از خود یا دیگری سلاح کشیده باشند که دیگر نمی‌توان گفت: این افراد محاربند و در جای دیگری باید بحث شود.اسلحه باید به قصد جان، مال و ناموس و ترساندن مردم کشیده باشد و عمل وی موجب ناامنی شود.

یعنی هدف شخص باید این موارد باشد، ولی اگر با فرد یا افرادی خصومت شخصی داشت یا به قصد سرقت و... اسلحه کشید و به چند نفر آسیب وارد کرد دیگر نمی‌توان به او عنوان محارب را نسبت داد؛ لذا برای محارب بودن باید شخص هدف سلب امنیت و آسایش داشته و قصد وی مال، جان و ناموس و... باشد.

عمومی بودن جرم نیز مهم است؛ نیت و عمل شخص باید به‌صورت کلی همه جامعه را در بربگیرد و عنوان عمومی داشته و سلب امنیت کل جامعه باشد و همانطور که بیان شد به دلیل خصومت شخصی نباشد.

در مواد 498 و 508 و 515 و تبصره های 675 و 687 ق م اسلامی بخش تعزيرات، بعضی از اقدامات را به عنوان جرم محاربه يا در حكم آن معرفی كرده است.

ماده 498 – هر کس با هر مرامی، دسته، جمعیت یا شعبه جمعیتی بیش از دو نفر در داخل یا خارج از کشور تحت هر اسم یا عنوانی تشکیل دهد یا ‌اداره نماید که هدف آن بر هم زدن امنیت کشور باشد و محارب شناخته نشود به حبس از دو تا ده سال محکوم می‌شود.

ماده 508 – هر کس یا گروهی با دول خارجی متخاصم بهر نحو علیه جمهوری اسلامی ایران همکاری نماید، در صورتیکه محارب شناخته نشود ‌به یک تا ده سال حبس محکوم می‌گردد.

ماده 515– هر کس به جان رهبر و هر یک از روسای قوای سه‌گانه و مراجع بزرگ تقلید، سوء قصد نماید چنانچه محارب شناخته نشود به حبس از‌سه تا ده سال محکوم خواهد شد.

ماده 675– هر کس عمداً عمارت یا بنا یا کشتی یا هواپیما یا کارخانه یا انبار و بطور کلی هر محل مسکونی یا معد برای سکنی یا جنگل یا خرمن‌ یا هر نوع محصول زراعی یا اشجار یا مزارع یا باغهای متعلق به دیگری را آتش بزند به حبس از دو تا پنج سال محکوم می‌شود.

تبصره 1– اعمال فوق در این فصل در صورتی که به قصد مقابله با حکومت اسلامی باشد مجازات محارب را خواهد داشت.
تبصره 2 – مجازات شروع به جرائم فوق شش ماه تا دو سال حبس می‌باشد.

ماده 687 – هر کس در وسایل و تأسیسات مورد استفاده عمومی از قبیل شبکه‌های آب و فاضلاب، برق، نفت، گاز، پست و تلگراف و تلفن و مراکز‌ فرکانس و ماکروویو (‌مخابرات) و رادیو و تلویزیون و متعلقات مربوط به آنها اعم از سد و کانال و انشعاب لوله‌کشی و نیروگاههای برق و خطوط انتقال‌نیرو و مخابرات (‌کابلهای هوایی یا زمینی یا نوری) و دستگاههای تولید و توزیع و انتقال آنها که به هزینه یا سرمایه دولت یا با سرمایه مشترک دولت و‌بخش غیر دولتی یا توسط بخش خصوصی برای استفاده عمومی ایجاد شده و همچنین در علائم راهنمایی و رانندگی و سایر علائمی که به منظور حفظ‌جان اشخاص یا تأمین تأسیسات فوق یا شوارع و جاده‌ها نصب شده است، مرتکب تخریب یا ایجاد حریق یا از کار انداختن یا هر نوع خرابکاری دیگر‌شود بدون آنکه منظور او اخلال در نظم و امنیت عمومی باشد به حبس از سه تا ده سال محکوم خواهد شد.

تبصره 1 – در صوتی که اعمال مذکور به منظور اخلال در نظم و امنیت جامعه و مقابله با حکومت اسلامی باشد مجازات محارب را خواهد داشت.
تبصره 2 – مجازات شروع به جرائم فوق یک تا سه سال حبس است.

همچنين در ماده 6 قانون احتكار با توجه به عدم سنخيت اين مورد با جرم محاربه، فاعل آن را تحت عنوان محارب تلقي كرده است كه متن ماده 279 قانون مجازات اسلامی شرح مي دارد كه محاربه عبارت است از كشيدن سلاح به قصد جان و مال يا ناموس مردم يا ارعاب؛ به نحوي كه موجب ناامني در محيط گردد اما اگر كسي با انگيزه شخصي به سوي يك يا چند شخص خاص، سلاح بكشد و عمل او جنبه ي عمومي نداشته باشد و نيز كسي كه به روي مردم سلاح بكشد، ولي در اثر ناتواني موجب سلب امنیت نشود، محارب محسوب نمي شود.

منابع

بررسی تطبیقی جرم محاربه در قانون جدید مجازات اسلامی ایران و فقه اسلامی (مذاهب خمسه) جلال محمدی - حبل المتین - شماره 18 - 1396

رویکرد حقوق کیفری ایران به ماهیت و به کارگیری سلاح در محاربه - سید ابراهیم قدسی - ابراهیم رهنمازاده - آموزه های حقوق کیفری - شماره 15 - 1397

تحلیل جرم محاربه - حسن پوربافرانی - فقه و حقوق اسلامی - شماره 4 - 1391

شورشیان سبز بین بغی و محاربه - عبدالجبار زرگوش نسب - معرفت - شماره 153 - 1389

بازخوانی ماهیت و مصادیق محاربه در جرایم علیه نظم عمومی - سیده قدسیه موسوی مشهدی و دیگران - مطالعات اسلامی:فقه و اصول - شماره 96 - 1393

تحلیل تفکیک بین محاربه و افساد فی الارض در نظام کیفری جمهوری اسلامی ایران با تکیه بر قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 - امیرحمزه سالارزائی - جمیله افروشته - جستارهای فقهی و اصولی - شماره 14 - 1398

  • منبع
  • حقوق نیوز

دیدگاه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید