مددکاری اجتماعی، حرفه ای است که هدف آن، بهبود وضعیت کلی جامعه به ویژه کمک به اقشار آسیب دیده است.
ویژگی متمایز مددکاری اجتماعی این است که همزمان به فرد و محیط و همچنین به عدالت اجتماعی توجه و تمرکز می کند. به عبارت دیگر، مددکاران اجتماعی علاوه بر بررسی عوامل درونی و روانی فرد به عوامل بیرونی او نیز توجه دارند.
بررسی عوامل بیرونی مثل: محیط فردی، اجتماعی، خانوادگی، تاریخچه خانوادگی، روابط فرد با دیگران و… همینطور راه حل هایی را با مشارکت فرد، شناسایی می کنند.
مراجعه به مددکار اجتماعی به دو شکل است:
-
خودمعرف
-
ارجاعی
منظور از خودمعرف این است که فرد، با تمایل شخصی خود مراجعه کرده باشد و منظور از ارجاع این است که از طرف سازمان های دولتی و غیردولتی به مددکار اجتماعی ارجاع شده باشد.
روشهای مددکاری
1. روشهای مستقیم : فردی، گروهی، جامعه ای
2. روشهای غیر مستقیم: مدیریت موسسات، تحقیقات اجتماعی، اقدام اجتماعی
اصول و ارزشها در مددکاری
• احترام گذاشتن و قبول مقام انسانی
• قادر سازی
• اعتقاد به برابری انسانها
• عدم پیش داوری
• فردیت
• خود شناسی مددکار
• پذیرش
• کنترل احساسات مددکار
• ایجاد رابطه حرفه ای
• احترام به احساسات مددجو
• رازداری حرفه ای
نقش ها در مددکاری اجتماعی
1. تقویت کننده: مددکار اجتماعی در کار با مراجعان خود سعی می کند که روشهای توانایی حل مسئله را در افراد ارتقا دهد تا بتوانند مشکلات خود را دسته بندی و تشخیص بدهد.
2. واسط: واسطه بین منابع اجتماعی و مراجع. مثلا مراجعی که نیازمند حمایت مالی می باشد را به موسسه هایی که کمک کننده هستند، معرفی می کند.
3. حامی: از حوزه حقوق(۱۹۶۰ به بعد) وارد مددکاری اجتماعی شده است و مددکار اجتماعی سعی می کند که از مراجعان خود حمایت کند.
4. میانجی گری: مددکار اجتماعی سعی می کند که تعارضات ایجاد شده بین دو طرف یا دو شخص را حل و فصل نماید و به دنبال رضایت دو جانبه می باشد.
5. آموزش دهنده: مددکار اجتماعی به مراجعانی که فرایند اجتماعی شدن را به درستی طی نکرده اند، مهارت هایی را آموزش می دهد که در زندگی فردی و اجتماعی خود بکار ببرند.
6. فعال اجتماعی: مددکار اجتماعی در جستجوی تغییر سازمانی است و با بی عدالتی هایی که در جامعه وجود دارد مبارزه می‌کند.
7. پژوهشگر: در حوزه پژوهش و تحقیق ورود پیدا می کند.
بیشتر بخوانید:
گرد آورنده : محمدی
دیدگاه