مهدی اخوان ثالث (۱۰ اسفند ۱۳۰۷ – ۴ شهریور ۱۳۶۹)، شاعر پرآوازه، ادیب و موسیقی پژوه ایرانی بود. نام و تخلص وی در اشعارش م. امید بود. اشعار او زمینهٔ اجتماعی دارند و گاه حوادث زندگی مردم را به تصویر کشیدهاست؛ همچنین دارای لحن حماسی آمیخته با صلابت و سنگینی شعر خراسانی و نیز در بردارندهٔ ترکیبات نو و تازه است.
برخی بر این باورند که خلق یک اثر هنری تنها به خواست هنرمند بستگی دارد و او مجاز است بدون ملاحظهی اینکه آیا کسی اثر او را درک میکند و از آن لذت می برد یا نه، هرچه از درونش میجوشد را بیافریند؛ اما عدهای دیگر معتقدند هنرمند دربرابر جامعهی خود مسئول است و هنرش را میبایست در خدمت مردم به کار گیرد، بنابراین هرچه شمار بیشتری هنر او را درک کنند، او در ادای وظیفهاش موفقتر بوده است. مهدی اخوان ثالث را میتوان در دستهی دوم قرار داد؛ چرا که سرودههای او بیش از هر چیز در پی همنوایی با مردم ایران و ابراز ناخرسندی از اوضاع ناگوار آنها است.
اخوان ثالث را ادامهدهندهی راه شاعران سبک خراسانی در شعر نو میدانند. اشعار او در عین بهرهمندی از صلابت زبان فردوسی، از احساس و عاطفهی اشعار سعدی و حافظ نیز برخوردار است و شگفتانگیز اینکه این ویژگیها را در کنار تصویرسازیهای بکر و تازه به مخاطب عرضه میدارد، ترکیبی که پیش از اخوان در شعر فارسی کمسابقه بوده و در میان شاعران معاصر نیز تکرار نشده است.
تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم از مهدی اخوان ثالث
نشین با من، با من منشین
تو چه دانی که چه افسونگر و بی پا و سرم؟
تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من
چه جنونی، چه نیازی، چه غمی ست؟
یا نگاه تو، که پر عصمت و ناز
بر من افتد، چه عذاب و ستمی ست؟
دردم این نیست ولی
دردم این است که من بی تو دگر
از جهان دورم و بی خویشتنم
پوپکم ! آهوکم!
تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم
مگرم سوی تو راهی باشد
چون فروغ نگهت
ورنه دیگر به چه کار آیم من
بی تو؟ چون مرده ی چشم سیهت
منشین اما با من، منشین
تکیه بر من مکن، ای پرده ی طناز حریر
که شراری شده ام
پوپکم ! آهوکم!
گرگ هاری شده ام
دیدگاه