امروز: سه شنبه, ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ برابر با ۰۸ رمضان ۱۴۴۵ قمری و ۱۹ مارس ۲۰۲۴ میلادی
کد خبر: 271159
۲۱۲۷
۱
۰
نسخه چاپی

التهاب مُلتحمه در کودکان | لوچی در کودکان | تنبلی چشم در کودکان | هیدروسفالی | تومور مغزی در کودکان

هیدروسفالی (hydrocephalus) در اثر تجمع بیش از حد مایع مغزی نخاعی در مغز ایجاد می شود و در نتیجه این تجمع مایع، فضاهای موسوم به بطن های مغزی اتساع پیدا می کنند و اتساع مزبور موجب وارد آمدن فشار بر بافت های مغز می شود

التهاب مُلتحمه در کودکان

مُلتحمه (conjunctiva)، غشای ظریف پوشاننده سطح داخلی پلک و کره چشم است و التهاب مُلتحمه (کُنژُنکتیویت conjunctivitis) یا چشم صورتی (pink eye) به تورم، خارش، سوزش و قرمزی مُلتحمه گفته می شود.

ممکن است التهاب مُلتحمه عفونی، به طور مستقیم از فردی به فرد دیگر منتقل شود.

التهاب مُلتحمه می تواند در اثر عفونت میکروبی یا ویروسی، آلرژی، عوامل محرک محیطی، لنز تماسی، و قطره یا پماد چشمی ایجاد شود.

معمولاً التهاب مُلتحمه، در شروع بدون درد است و تأثیری بر بینایی ندارد.

ممکن است علاوه بر قرمزی، خارش و تورم چشم، ترشح آبکی یا چسبنده چشم ها و تاری دید ایجاد شود. در صورت ایجاد عفونت میکروبی چشم، ترشح چرکی در چشم دیده می شود. وجود گلو درد و تب، قبل از التهاب مُلتحمه، احتمال عفونت ویروسی را مطرح می کند. معمولاً التهاب مُلتحمه مزمن در اثر عامل آلرژی زای محرک چشم ایجاد می شود.

معمولاً التهاب و عفونت مُلتحمه بدون درمان طبی و طی یک هفته برطرف می شود ولی در بعضی موارد باید بیماری را با دارو درمان کرد. در این موارد، چنان چه درمان به تعویق بیفتد ممکن است عفونت تشدید شود و با التهاب قرنیه و کاهش بینایی همراه باشد.

درمان التهاب مُلتحمه میکروبی با قطره آنتی بیوتیک چشمی (مثل سولفاستاميد، تتراسایکلین، کلرامفنیکل و غیره) انجام می شود و درمان التهاب مُلتحمه ويروسی، علامتی است. استفاده از کمپرس سرد و اشک مصنوعی می تواند به بهبود نشانه های بیماری کمک کند. در موارد شدید، قطره چشمی حاوی کورتون به وسیله چشم پزشک تجویز می شود.

معمولاً عفونت مُلتحمه طی ۷ تا ۱۰ روز برطرف می شود.

در التهاب مُلتحمه آلرژیک، اجتناب از عامل آلرژی زا (در صورت مشخص بودن و تجویز آنتی هیستامینیک ضروری است.

لوچی در کودکان

 لوچی در کودکان

لوچی (eye squints یا strabismus) به عارضه ای گفته می شود که در آن، دو چشم در یک جهت مشابه قرار ندارند و محورهای بینایی نسبت به یکدیگر در وضعیتی قرار می گیرند که با شرایط فیزیولوژیک لازم برای دید طبیعی تفاوت دارد.

معمولاً لوچی عبارت است از عدم هماهنگی میان عضلات خارجی کره چشم که منجر به جلوگیری از انتقال مسیر نگاه چشم ها به یک نقطه یکسان در فضا و ممانعت از دید صحیح دوچشمی و در نتیجه، اختلال درک عمق می شود.

ممکن است لوچی، ناشی از اختلال در هماهنگی مغزی چشم ها یا اختلال یک یا چند عضله چشمی باشد.

با این که تنبلی چشم (آمبلیوپی) در صورت خفیف بودن و تحت درمان قرار گرفتن سریع و به موقع، با استفاده از بستن یک چشم و یا دید درمانی قابل درمان است، به نظر نمی رسد بستن چشم موجب تغییر زاویه انحراف چشم (لوچی) شود.

معمولاً لوچی پیشرفته با ترکیبی از عینک یا منشور، دید درمانی و جراحی (بر حسب عامل زمینه ای لوچی) قابل درمان است.

عمل جراحی از طریق کوتاه کردن، طویل کردن یا تغییر دادن موقعیت یک یا چند عضله خارج چشمی اثر می کند.

عینک با تغییر واکنش چشم نسبت به تطابق عمل می نماید و منشور، موجب تغییر مسیر نور و در نتیجه، تغییر تصاویر می شود.

درمان به موقع لوچی و یا تنبلی چشم در دوران شیرخوارگی احتمال پیشرفت تنبلی چشم و مشکلات درک عمق را کاهش می دهد.

انحراف چشم ها می تواند موجب بروز مشکلات بینایی شود. اگرچه لنزهای منشوری نمی توانند موجب درمان لوچی شوند ولی می توان از آنها برای بهبود نسبی دید سطوح و پیشگیری از بروز دوبینی استفاده کرد.

لوچی مادرزادی یا لوچی هایی که در زمان شیرخوارگی ایجاد می شوند می توانند موجب تنبلی چشم شوند که در این صورت، مغز تصاویری را که از چشم دچار انحراف دریافت می کند، ندیده می گیرد. لوچی، علاوه بر اشکال دید، از نظر زیبایی مشکل آفرین است و بر فعالیت های اجتماعی و تصور از خود و اعتماد به نفس فرد تأثیر می گذارد.

گاهی لوچی را نیز تنبلی چشم (آمبلیوپی) می نامند.

تنبلی چشم

 تنبلی چشم در کودکان

تنبلی چشم (آمبلیوپی؛ amblyopia)، شایع ترین اختلال بینایی کودکان به شمار می آید و در آن، بینایی یکی از دو چشم، به دلیل عدم هماهنگی کامل و صحیح مغز و چشم در زمینه تولید تصاویر کاهش پیدا می کند. چشم دچار تنبلی در ظاهر سالم است ولی به طور طبیعی مورد استفاده قرار نمی گیرد زیرا مغز، تصاویر چشم سمت مقابل را تأیید می کند و مورد توجه قرار می دهد.

تنبلی چشم در ۲ تا ۳ درصد کودکان وجود دارد.

لوچی، نزدیک بین تر، دوربین تر یا آستیگمات تر بودن یک چشم نسبت به چشم مقابل و گاهی اختلالاتی مانند آب مروارید، موجب بروز تنبلی چشم می شوند.

تنبلی چشم در صورت عدم درمان موفقیت آمیز در اوایل کودکی معمولاً ادامه می یابد و شایع ترین علت اختلال بینایی در یک چشم در بین کودکان، جوانان و افراد میان سال را تشکیل می دهد.

درمان تنبلی چشم، مجبور کردن کودک به استفاده از چشم دچار کاهش بینایی است و با ریختن روزانه یک قطره از دارویی به نام آتروپین، در چشم سالم (به منظور ایجاد اتساع موقت مردمک آن و در نتیجه، تار شدن موقت چشم مزبور که موجب می شود کودک ترجیح دهد از چشم دیگر، یعنی چشم مبتلا به کاهش بینایی استفاده کند) انجام می شود.

درمان دیگر تنبلی چشم، قرار دادن یک چشم بند کدر و چسبنده بر روی چشم سالم، برای مدت هفته ها یا ماه ها است تا در نتیجه، چشم ضعیف تر به کار گرفته شود و بخشی از مغز که اختصاص به بینایی دارد تکامل بیشتری پیدا کند.

هیدروسفالی

هیدروسفالی

هیدروسفالی (hydrocephalus) در اثر تجمع بیش از حد مایع مغزی نخاعی در مغز ایجاد می شود و در نتیجه این تجمع مایع، فضاهای موسوم به بطن های مغزی اتساع پیدا می کنند و اتساع مزبور موجب وارد آمدن فشار بر بافت های مغز می شود.

هیدروسفالی ممکن است مادرزادی یا اکتسابی باشد. هیدروسفالی مادرزادی در هنگام تولد وجود دارد و ممکن است در اثر ناهنجاری های ژنتیکی یا اختلالات تکاملی، مانند اسپینا بیفیدا (spina bifida؛ نوعی ناهنجاری تکاملی که با نقص در بسته شدن قوس مهرهای مشخص می شود) و آنسفالوسل (encephalocele؛ فتق قسمتی از مغز و مننژ، از میان نقص استخوان مادرزادی) ایجاد شود. هیدروسفالی اکتسابی در هنگام تولد یا بعد از آن (در هر سنی) ایجاد می شود.

علایم هیدروسفالی

علایم هیدروسفالی بر حسب سن، پیشرفت بیماری و تفاوت افراد از نظر تحمل به فشار مایع مغزی نخاعی متفاوت است.

در شیرخواران، واضح ترین نشانه هیدروسفالی، اغلب، افزایش سریع اندازه دور سر یا بزرگ بودن غیر معمول سر است.

در بچه های بزرگتر و بزرگسالان، نشانه های هیدروسفالی عبارتند از: سردرد و به دنبال آن تهوع، استفراغ، ورم دیسک بینایی که بخشی از عصب بینایی را تشکیل می دهد (ادم پاپی)، انحراف چشم ها به طرف پایین (که به «علامت غروب آفتاب» معروف است)، مشکلات تعادل، اختلال در هماهنگی بدن، اختلال راه رفتن، بی اختیاری ادرار، آهسته یا متوقف شدن تکامل (در کودکان)، بی حالی، خواب آلودگی، تحریک پذیری یا سایر تغییرات شخصیتی یا شناختی، شامل کاهش حافظه

درمان هیدروسفالی

درمان هیدروسفالی اغلب از طریق قرار دادن سیستم شنت انجام می شود. این دستگاه، مسیر جریان مایع مغزی نخاعی را از محلی واقع در داخل دستگاه عصبی مرکزی به ناحیه دیگری از بدن (دهلیز راست قلب یا حفره صفاق) انتقال می دهد تا در نتیجه، مایع مزبور به داخل دستگاه گردش خون جذب شود.

تعداد محدودی از بیماران با عمل جراحی «ونتریکولوستومی سوم» (third ventriculostomy) تحت درمان قرار می گیرند. در این عمل، سوراخ کوچکی در کف بطن سوم مغز ایجاد می شود تا از راه آن، مایع مغزی نخاعی، انسداد را دور بزند و به سمت محل جذب واقع در سطح مغز جریان پیدا کند.

چنان چه هیدروسفالی تحت درمان قرار نگیرد اغلب پیشرفت می کند و منجر به مرگ بیمار می شود. درمان باید به وسیله تیمی از متخصصان مختلف، شامل جراح، متخصص توان بخشی و متخصص آموزش انجام شود. و درمان جراحی هیدروسفالی همراه با ادامه اقدامات طبی و جراحی اعصاب تقریباً در ۸۰٪ موارد موجب زنده ماندن بیمار می شود.

مننژیت

مننژیت در کودکان

مننژیت (meningitis) عبارت است از التهاب پرده های احاطه کننده مغز و نخاع (منتر) در اثر عفونت های میکروبی یا ویروسی.

مننژیت ویروسی با آنتی بیوتیک قابل درمان نیست.

علایم مننژیت

علایم مننژیت که ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شوند عبارتند از تب بالا، سردرد شدید و مقاوم، سفت شدن گردن، تهوع و استفراغ. همچنین ممکن است تغییرات رفتاری، مانند منگی، خواب آلودگی و اشکال در بیدار شدن از خواب نیز وجود داشته باشد. در شیرخواران، نشانه های مننژیت ممکن است شامل تحریک پذیری یا خستگی، بی اشتهایی و تب باشند.

 درمان مننژیت

درمان مننژیت میکروبی (باکتریایی) به وسیله آنتی بیوتیک های ضد عامل ایجاد کننده بیماری که از طريق داخل وریدی یا داخل نخاعی تزریق می شوند صورت می گیرد. تزریق وریدی یا نخاعی داروهای ضد قارچی، مانند آمفوتریسین B به مدت چند هفته ممکن است از مرگ ناشی از مننژیت قارچی پیشگیری کند ولی ممکن است عوارض ماندگار و جدی عصبی ایجاد شود.

تومور مغزی در کودکان

تومور مغزی در کودکان

 تومورهای مغزی در اثر رشد غیر طبیعی بافت مغز ایجاد می شوند. این تومورها ممکن است خوش خیم (فاقد سلول های سرطانی) یا بدخیم (دارای سلول های سرطانی باشند.

تومورهای مغزی ممکن است اولیه باشند (از مغز منشاء بگیرند و یا ثانویه (متاستاتیک) باشند. (از سایر نقاط بدن به مغز دست اندازی کرده باشند).

تشخیص تومور مغزی

تومورهای مغزی بر اساس علایم بالینی و CT اسکن، یا MRI تشخیص داده می شوند. درجه (grade) تومور بر اساس نمونه برداری (بیوپسی) مشخص می شود. سلول های متعلق به درجه بالاتر ظاهر غیر طبیعی تر دارند و معمولاً رشد سریع تر و بدخیمی بیشتری نسبت به سلول های متعلق به درجه های پایین تر دارند. برای برنامه ریزی درمان تومور باید نوع و درجه آن به وسیله پزشک مشخص شود. تومورهای مغزی بر اساس محل قرارگیری در مغز، ظاهر و رفتار بافت تومور طبقه بندی می شوند.

انواع تومورهای مغزی کودکان و بزرگسالان متعدد، و توضیح درباره آنها بحثی تخصصی است.

ممکن است تومور مغزی پس از درمان، در محل اصلی خود، در قسمت دیگری از دستگاه عصبی مرکزی یا به طور سیستمیک (در بخش های مختلف بدن) عود کند.

درمان تومور مغزی

درمان های مورد استفاده در تومورهای مغزی کودکان عبارتند از: جراحی (به منظور خارج کردن تومور)، رادیوتراپی (استفاده از اشعه ایکس برای کشتن سلول های تومور)، و شیمی درمانی (استفاده از دارو برای کشتن سلول های تومور). بر حسب نوع تومور و ممکن است بیش از یک روش درمانی ضرورت داشته باشد. برای درمان تومور مغزی کودکان ممکن است متخصص سرطان کودکان (انکولوژیست کودکان)، متخصص اعصاب (نورولوژیست) کودکان، روان شناس، متخصص پرتودرمانی و متخصص و بعضی رشته های دیگر ضروری باشد. اغلب برداشتن کامل یا نزدیک به کامل تومور امکان پذیر است. چنان چه نتوان تمام تومور را برداشت از پرتودرمانی (رادیوتراپی و یا شیمی درمانی استفاده می شود.

برای شیمی درمانی، از داروهای خوراکی یا تزریقی استفاده می شود.

اختلال کم توجهی پیش فعالی

اختلال کم توجهی پیش فعالی

اختلال کم توجهی پیش فعالی (ADHD) اختلالی است که کنترل رفتار و توجه کودک را با دشواری مواجه می سازد.

این اختلال که گاهی اختلال کم توجهی نامیده می شود نوعی بیماری قابل درمان است. این بیماری معمولاً در دوران پیش دبستانی و اولین سال های دبستان بروز می کند.

علت ADHD مشخص نیست ولی این اختلال در بعضی از افراد فامیل دیده می شود.

علایم اختلال کم توجهی پیش فعالی

علایم اصلی عبارتند از: بی توجهی، فعالیت بیش از حد (بیش فعالی) و تکانش (رفتار بی اختیار؛ impulsivity). البته همه افرادی که دچار فعالیت بیش از حد، بی توجهی یا تکانش هستند را نمی توان مبتلا به ADHD دانست. در اکثر کودکان «طبیعی» ممکن است فعالیت بیش از حد و بی توجهی دیده شود و تشخیص وجود ADHD یا عدم وجود آن به وسیله پزشک متخصص کودکان یا روانپزشک تعیین می شود. در بعضی موارد، در کودکانی که والدین خود را در اثر طلاق یا مرگ از دست می دهند یا دچار بعضی مشکلات دیگر می شوند علایمی شبیه ADHD ایجاد می شود در حالی که کودک مبتلا به این اختلال نیست.

 علاوه بر مشکلات احتمالی خانوادگی، بعضی عوامل دیگر را باید به عنوان علت رفتار کودک رد نمود.

این عوامل عبارتند از: تشنج های ناشناخته، عفونت گوش میانی عارضه دار شده با مشکلات شنوایی، اختلالات پزشکی موثر بر عملکرد مغز، ناتوانی در آموختن، اضطراب یا افسردگی ADHD با دارو و رفتار درمانی قابل بهبود است.

منبع: بیماری های کودکان - دکتر علیرضا منجمی

  • منبع
  • حقوق نیوز

دیدگاه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید