امروز: پنج شنبه, ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ برابر با ۱۷ رمضان ۱۴۴۵ قمری و ۲۸ مارس ۲۰۲۴ میلادی
کد خبر: 271590
۳۰۵۰
۱
۰
نسخه چاپی
Hipnotis

روش های القای هیپنوتیزم | هیپنوتیزم کردن خود

القای هیپنوتیزمی را می توان به روش های گوناگونی انجام داد؛ در واقع این فرد هیپنوتیزم گر است که با توجه به این که با کدام روش راحت است و ارزیابی که از بیمار دارد یکی از این روش ها را انتخاب می کند

هیپنوتیزم چیست؟ همه آنچه درباره آن باید بدانید(قسمت 2)

 روش های القای هیپنوتیزم

اکثر روش هایی که امروزه برای هیپنوتیزم به کار می رود از سه مرحله ی اصلی آمادگی، القا و تعمیق عبور می کند. این مراحل گاه در یکدیگر ادغام می شود. هر چند به طور سنتی القا هیپنوتیزم با القای آرامش و خواب همراه شده است اما برای به وجود آمدن حالت هیپنوتیزمی ضرورتی ندارد.

شیوه هایی که در اینجا مطرح می شود به طور عمده در بالغین کاربرد دارد.

حتی در مواقع اضطراری که فرصت کافی وجود ندارد باید زمانی را برای آمادگی فرد اختصاص داد. در مرحله ی آمادگی بهتر است از فرد پرسیده شود که درباره ی هیپنوتیزم چه می داند. در بسیاری از موارد در پاسخ، مطلب زیادی شنیده نمی شود. سپس می توان چنین ادامه داد: «قبل از این که شروع کنیم مایلم کمی درباره ی این که هیپنوتیزم چیست و چه می کند صحبت کنم. اولین چیزی که باید بگویم این است که شما هشیاری و آگاهی خود را از دست نمی دهید و قادرید هر آنچه به شما گفته می شود بشنوید.

روش القایی با توجه به مهارت هیپنوتیزم کننده و ارزیابی اش از بیمار انتخاب می شود.

حتی ممکن است احساس چندان متفاوتی با احساسی که هم اکنون دارید نداشته باشید. بعضی افراد هم حالت تازه ای را تجربه می کنند و برخی هم ممکن است احساس کنند مدتی را خوابیده بودند.

مهم ترین چیزی که باید بدانید این است که هیپنوتیزم حالتی از ذهن است که در آن ذهن شما تا اندازه ای نسبت به ایده هایی که به شما داده میشود، باز می شود و این ایده ها اثری فوری بر رفتارتان می گذارد بدون آن که خود شما دخالتی در جهت تأثیر این ایده ها داشته باشید. در واقع بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که فقط به آنچه به شما گفته می شود گوش فرا دهید و اجازه دهید هر آن چه احساس می کنید بی آن که مداخله ای انجام دهید، رخ دهد.

سعی نکنید چیزی اتفاق افتد و همچنین سعی نکنید از روی دادن چیزی جلوگیری کنید. برای آن که گفته هایم را بهتر لمس کنید، تمرینی را با هم انجام می دهیم». در اینجا می توان از آزمون رسیدن دست ها به هم استفاده کرد. اگر نتیجه مثبت بود فرد را تشویق می کنیم و می گوییم این شبیه آن چیزی است که در هیپنوتیزم رخ میدهد و حالا می توانیم شروع کنیم.

القای هیپنوتیزمی را می توان به روش های گوناگونی انجام داد؛ در واقع این فرد هیپنوتیزم گر است که با توجه به این که با کدام روش راحت است و ارزیابی که از بیمار دارد یکی از این روش ها را انتخاب می کند.

می توان القا را با ثابت کردن چشم های فرد به سمت یک نقطه انجام داد یا آن که از میله ای فلزی یا خودکار برای متمرکز کردن وی استفاده کرد. گاه نیز از همان ابتدا از فرد می خواهیم چشمان خود را ببندد و از روش «تن آرامی پیشرونده» استفاده می کنیم. در روش «دست شناور» توجه فرد را به سمت دستش جلب می کنیم و تلقینات را به او می دهیم و به طور مثال بیان می کنیم که دچار احساس سبکی شده است و به سمت بالا حرکت می کند.

عمیق تر کردن حالت هیپنوتیزمی از جنبه ی عینی و عملی به معنی افزایش تلقین پذیری فرد است. به شیوه های متفاوتی می توان عمق هیپنوتیزم را افزایش داد. در این جا به برخی از این روش ها اشاره می کنیم:

- تلقین مستقیم: می توان به فرد گفت که عمق هیپنوتیزم هر لحظه بیشتر می شود و این، خواب او را عمیق تر می کند و علایمی را که در ارتباط با عمیق تر شدن حالت او ظاهر می شود ذکر می کنیم. علایمی مانند بیشتر شل شدن عضلات و یا منفک شدن بیشتر از محیط. همچنین می توان تلقین پس از هیپنوتیزمی را به این ترتیب به وی داد که در نوبت بعد سریع تر وارد مرحله ی عمیق تری از هیپنوتیزم می شود.

برخی از بیماران تلقینات آمرانه را نوعی تهدید به حساب می آورند و نمی پذیرند.

- ربط دادن عمق به عملی یا فرایندی فیزیولوژیک: پاسخی در فرد و یا عملی فیزیولوژیک مثل ضربان قلب یا تنفس را به عمیق شدن حالت هیپنوتیزمی او ربط می دهیم. مثلا: «هر بار که نفس می کشی و یا هرچه دستت سبک تر می شود، خواب تو هم عمیق تر می شود».

- القای رؤیا: خوابی را به فرد تلقین می کنیم و با استفاده از آن، حالت او را عمیق تر می کنیم.

- روش های بصری: با استفاده از قدرت تجسم فرد، عمق هیپنوتیزم را بیشتر می کنیم. مثلا می گوییم خود را در بالای پلکانی مجسم کند و با حرکت به سمت پایین، عمق افزایش می یابد.

در اوایل، تلقینات هیپنوتیزمی مستقیم و آمرانه داده می شد، در این حالت صریحا به بیمار درباره ی تأثیری خاص تلقین میشد. مثلا به او می گفتند: «تو هیچ تمایلی به خوردن کیک شکلاتی نخواهی داشت». این تلقینات در افرادی که عادت به دستور دادن با دستور گرفتن داشتند (مانند سربازان) و یا دارای تفکری خشک و منطقی بودند (مانند ریاضیدانان، دانشمندان) سودمند بود. گاه تلقین به شکل غیر مستقیم داده می شود و به ذهن ناخودآگاه بیمار اجازه داده می شود که بین احتمالات مختلف گزینه ی دلخواه خود را انتخاب کند.

خود هیپنوتیزمی روشی مناسب برای کاستن تنش و اضطراب برخاسته از زندگی روزمره است.

به طور مثال: «من نمی دانم که تو چه وقت خوردن کیک شکلاتی خوشمزه را متوقف می کنی و از خوردن خوراکی هایی که برای سلامتی ات مفید است و می دانی موجب کاهش وزنت میشود لذت می بری؟» برخی افراد تلقینات آمرانه را نمی پذیرند و آن را تهدید کننده می دانند. کودکان پاسخ بهتری به تلقينات غیر مستقیم می دهند. در عمل، این فرد هیپنوتیزم گر است که متناسب با شرایط خاص درمانی و مشکل بیمار روش تلقین را انتخاب می کند.

روش های القای هیپنوتیزم | هیپنوتیزم کردن خود

هیپنوتیزم کردن خود

اگر بتوان فرایند تلقین را درباره ی دیگران به کار برد چرا نتوان این کار را برای خود اجرا کرد؟ کاربردهای خود هیپنوتیزم را می توان به صورت زیر خلاصه کرد:

١- اختصاص دادن زمانی (۱۵ تا ۲۰ دقیقه) در روز برای آرام سازی که در کاهش تنش ها و فشارهای روزمره بسیار مؤثر است.

۲ - در مقابله با بیماری هایی مانند آسم، میگرن، مشکلات گوارشی، فشارخون، سرطان، اختلالات سیستم ایمنی و بسیاری از بیماری های دیگر که فشار و تنش روحی فرد در تشدید علایم دخالت دارد هیپنوتیزم می تواند به تعدیل علایم کمک کند.

٣- خود هیپنوتیزم به عنوان وسیله ای برای تثبیت و تقویت تغییراتی که فرد آن را طی می کند و همچنین به حفظ انگیزه ی او و جلوگیری از عود دوباره کمک می کند مانند ترک سیگار و یا کاهش وزن.

۴- خود هیپنوتیزم در مهار کردن خشم و اضطراب و تسلط بر خود یاری می رساند.

۵- در تحمل و سازگاری با درد در بیماریهای مزمن مؤثر است.

۶- خودهیپنوتیزم به آماده کردن فرد برای یادگیری و آزاد کردن ذهن و بدن از تنش و فراهم کردن شرایط مناسب کمک می کند.

۷- در نزدیک شدن بیشتر فرد به تجارب، احساسات، خاطرات و تخیلات خود مؤثر است.

بسیاری از افراد وقتی عمل خود هیپنوتیزم را انجام می دهند، بیان می کنند که در این راه موفق نبوده اند در حالی که پس از بررسی بیشتر روشن می شود آن ها قادر به ایجاد آثاری مطابق اراده ی خود همانند آثاری که در هیپنوتیزم کردن دیگران به وجود می آید نیستند.

بسیاری می گویند که این عمل تنها منجر به خوابیدن آن ها شده است. به نظر می رسد که اشکال در استفاده از مفهوم اراده است و این افراد می پندارند که تغییرات باید طبق اراده ی آن ها صورت گیرد و چون در اینجا تلقین کننده و تلقین شونده یک نفر است این امر با اشکال روبه رو می شود. در عین حال در خود هیپنوتیزمی نیز تفاوت های فردی دخالت دارد و همه ی افراد قابلیت برابر ندارند.

یکی از مزایای تلقین به خود نسبت به تلقین به دیگران این است که در آن نیازی به استفاده از کلمات برای ایجاد تصاویر ذهنی نیست و این تصاویر مستقیم ایجاد می شود. مفهوم کلیدی در تلقین به خود این است که تلقین را ارائه کنیم و منتظر بمانیم تا به وقت و شیوه ی خود اثر کند بدون آن که کار اضافی دیگری انجام دهیم.

برای انجام عمل خود هیپنوتیزمی قبل از هر کاری باید برنامه ای منظم و از پیش تعیین شده داشت. اگر این کار را نا منظم و هر زمان که فرصت اجازه داد انجام دهیم به احتمال زیاد با شکست روبه رو می شویم. باید درباره ی زمانی مشخص در روز که برای ما مناسب ترین زمان است تصمیم بگیریم. این زمان بهتر است زمانی باشد که در هشیاری و بیداری مناسب قرار داریم. اگر وقتی خسته از کار روزانه به خانه برمی گردیم و آماده ی رفتن به بستر هستیم این کار را انجام دهیم تنها به خوابیدن خود کمک کرده ایم. می توان در ابتدای روز قبل از برخاستن از بستر هر گاه فرصت کافی داشتیم این عمل را انجام دهیم و اگر جزء افرادی هستیم که شبها به سختی به خواب می روند قبل از خواب زمان مناسبی برای خود هیپنوتیزمی است.

قدم بعدی رهاسازی و شل کردن بدن است که با چند تنفس عمیق آغاز می شود. هوا را چند لحظه نگه می داریم و سپس آهسته رها می کنیم. می توان چنین مجسم کرد که با هر عمل بازدم تنش خود را بیرون می فرستیم. این مرحله می تواند از چند لحظه تا حدود نیم ساعت طول بکشد و مرحله ی مهمی در روند خود هیپنوتیزمی است که نباید در گذشتن از آن عجله کرد.

پس از این مرحله می توان به القای هیپنوتیزم پرداخت، افراد تازه کار منتظر اتفاق خاصی هستند که نشان دهنده ی ورود آن ها به حالت هیپنوتیزمی است. همان طور که در زمان به خواب رفتن نمی توان لحظه ی دقیقی را که به دنیای خواب وارد می شویم بدانیم و اگر بخواهیم منتظر این لحظه باشیم خواب از چشمانمان گرفته می شود، در ورود به حالت هیپنوتیزمی نیز نمی توان گفت که چه زمانی وارد آن می شویم؛ بنابراین لازم نیست منتظر زمانی خاص و اتفاقی ویژه بمانیم، تنها کار لازم رها کردن خود و سپردن خویش به روندی است که در هر حال در جریان است.

یکی از روش های ورود به مرحله ی هیپنوتیزمی و عمیق تر کردن آن شمردن است. به طور مثال می توان از عدد صد تا یک را یکی یکی شمرد و کم کرد. لزومی به شمردن با صدای بلند نیست تنها فکر کردن به آن کافی است.

روش های دیگری همانند ایجاد تصاویر ذهنی مانند پایین رفتن از طبقات ساختمان به وسیله ی آسانسور هم می تواند به کار رود، به خود چنین می گوییم که با رسیدن به طبقه ی همکف وارد مرحله ی هیپنوتیزمی می شویم. پس از ورود به عمق مناسب می توان تلقینات را به خود ارائه کرد و در حقیقت با خود وارد گفت وگو می شویم. بهتر است از ضمير «من» به جای «تو» استفاده شود. برای خاتمه دادن به کار با شمردن مرحله به مرحله، خود را به حالت هشیاری نزدیک تر می کنیم. به طور مثال می توان گفت: «یک... من بیدار می شوم. دو... هشیاری من هر لحظه بیشتر می شود. سه... من کاملا بیدارم». استفاده از این روش و روش های مشابه مانع از تبدیل شدن حالت هیپنوتیزمی به خواب می شود. اگر قرار است پس از هیپنوتیزم کردن خود به خواب رویم بهتر است ابتدا از حالت هیپنوتیزمی خارج شویم و مرز واضح و روشنی بین این دو مرحله برقرار کنیم.

  • منبع
  • حقوق نیوز

دیدگاه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید