امروز: پنج شنبه, ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ برابر با ۱۷ رمضان ۱۴۴۵ قمری و ۲۸ مارس ۲۰۲۴ میلادی
کد خبر: 271992
۲۶۳۱
۱
۰
نسخه چاپی

پرسش و پاسخ درباره ی ناتوانی جنسی آقایان

ناتوانی جنسی يک مشکل مشترک است که بيمار و همسرش را تحت تاثير قرار می دهد. شايع ترين مشکل درمان نشده در جوامع مختلف ناتوانی جنسی است و تنها %1 افراد مبتلا به اين مشکل تحت درمان قرار می گيرند.

پرسش و پاسخ درباره ی ناتوانی جنسی آقایان

پایگاه خبری حقوق نیوز

 ناتوانی جنسی آقایان

1. آیا ناتوانی جنسی، بیماری تلقی می شود؟

خیر، معمولاً ناتوانی جنسی، نشانه یا عارضه ی مشکل دیگری است و این «مشکل دیگر» می تواند کاملاً جدی و حتی گاهی تهدیدکننده ی حیات باشد و از این رو باید به فکر تشخیص و درمان آن بود.

2. اختلال نعوظ و انزال زودرس چه تفاوتی با یکدیگر دارند؟

مشکلات موقتی نعوظ، ناتوانی جنسی و انزال زودرس با اینکه گاهی در ارتباط کامل با یکدیگر هستند، با هم تفاوت دارند. ناتوانی جنسی مزمن (اختلال نعوظ) به معنی عدم توانایی در حصول یا حفظ نعوظ کافی (از نظر مدت و مقدار) برای کامل نمودن مقاربت است ولی انزال زودرس (premature ejaculation)، اختلال نعوظی تلقی نمی شود. انزال زودرس یا سریع را به صورت های مختلف، از جمله «انزال به دنبال ۶ بار دخول آلت یا ۶ بار حرکت آن»، «انزال در مدت ۲ دقیقه» و حتی «انزال قبل از رسیدن شریک جنسی به اُرگاسم» معنی نموده اند که تعریف آخر را نمی توان چندان صحیح دانست زیرا ممکن است شریک جنسی بیش از حد معمول، نزدیکی را ادامه دهد و زمان حصول ارگاسم وی طولانی تر از معمول باشد. تعریف ساده تر انزال سریع، عبارت است از انزال زودتر از زمانی که فرد می خواهد و به نحوی غیرقابل کنترل. البته گاهی به ویژه در صورت وجود استرس یا در موارد تحریک جنسی بسیار یاد، انزال به شکل سریع روی می دهد ولی چنان چه مردی در بیش از ۵0% موارد قادر به کنترل زمان انزال خود نباشد این موضوع مشکل ساز می شود.

3. علل انزال زودرس کدامند؟

مردان مبتلا به انزال زودرس قادر به تشخیص «لحظه ی اجتناب ناپذیر» انزال در خود نیستند. این لحظه، در افراد غیرمبتلا به انزال زودرس به صورت حس قابل تشخیصی فرا می رسد و این افراد می توانند بلافاصله با متوقف نمودن موقت تحریک جنسی یا تغییر دادن آن تا زمان رفع لحظه ای اجتناب ناپذیر، انزال را تحت کنترل خود درآورند. چنان چه نزدیکی با شتاب و یا با احساس گناه یا اضطراب صورت بگیرد و یا در مواردی که شریک جنسی برای خاتمه ی نزدیکی و حصول ارگاسم عجله کند ممکن است انزال زودرس روی می دهد. به ندرت انزال در اثر عفونت دستگاه ادراری یا عفونت پروستات روی دهد. بررسی های اخیر حکایت از آن دارند که در بعضی از مردان، استعداد فیزیولوژیکی انزال زودرس در دستگاه عصبی وجود دارد. استرس یا بیماری می تواند موجب انزال زودرس شود.

4. آیا اختلال نعوظ مشکلات دیگری را نیز در آقایان پدید می آورد؟

تکرار عدم موفقیت در مقاربت، می تواند موجب احساس ناتوانی و ضعف، احساس شکست و ناامیدی شود.

5. آیا آقایان هم دچار «یائسگی» می شوند؟

یائسگی (menopause) عبارت است از خاتمه ی عملکرد طبیعی قاعدگی در زنان و در اثر تغییرات تولید هورمون های جنسی در بدن خانم ها روی می دهد. اما در آقایان، بیضه ها برخلاف تخمدان ها توانایی تولید هورمون ها را از دست نمی دهند و چنان چه مردی مبتلا به برخی بیماری ها نباشد ممکن است حتی در دهه ی هشتم به بعد زندگی خود نیز به خوبی اسپرم سازی نماید. از سوی دیگر ممکن است بعضی تغییرات در عملکرد بیضه ها در ۴۵ تا ۵۰ سالگی و به نحو چشمگیرتر، پس از ۷۰ سالگی روی و در نتیجه، میزان تولید هورمون جنسی تستوسترون کاهش پیدا کند. در بعضی موارد بیماری هایی مانند دیابت شیرین (مرض قند) این عارضه را به دنبال دارند. این که آیا کاهش عملکرد بیضه می تواند منجر به خستگی، ضعف، افسردگی یا ناتوانی جنسی شود به اثبات نرسیده است. در صورت پایین بودن مقدار تستوسترون، ممکن است تجویز تستوسترون جایگزین، نشانه هایی مانند کاهش میل جنسی، افسردگی و خستگی را کاهش دهد. البته استفاده از هورمون هایی مردانه می تواند سرطان پروستات و احتمالاً، تصلب شرایین را تشدید کند.

6. کاهش میل جنسی چه عللی دارد؟

علل زیادی می تواند برای کاهش میل جنسی وجود داشته باشد. در بعضی موارد، این اختلال نشانه ای از یک مشکل جنسی دیگر است. به عنوان مثال، اشکال در حصول اوج لذت جنسی (اُرگاسم) ناتوانی جنسی یا مقاربت دردناک می توانند موجب کاهش میل جنسی شوند. در موارد اندک، کاهش میل جنسی، علت فیزیکی دارد ولی در اکثر موارد، این اختلال ناشی از وجود افکار یا احساسات منفی است. اعتماد به نفس پایین، وجود اشکال در نحوه ی ارتباط عاطفی با همسر و مشکلات فیزیکی یا بهداشتی همسر، وجود تجربه ی جنسی سرکوب شده یا تجربه ی توام با ضربه و آسیب که موجب بروز احساس منفی نسبت به ارتباط جنسی شده است و ترس شدید از بروز حاملگی یا عفونت، همگی می توانند باعث کاهش میل جنسی در مرد یا زن، یا هر دو شوند. هر نوع بیماری، معلولیت با تغییر در نحوه ی زندگی چنان چه موجب خستگی یا درد شود ممکن است بر میل جنسی تأثیر بگذارد.

افسردگی، زایمان، مصرف الکل و داروهای مخدر، بیماری یا آسیب دیدگی بیضه یا تخمدان (یا ایجاد اختلال در تولید هورمون)، بعضی بیماری های هیپوفیز، کم کاری تیرویید، سیروز یا استرس و مصرف برخی داروها می توانند کاهش میل جنس یا مرد را به دنبال داشته باشند.

7. برای افزایش میل جنسی چه می توان کرد؟

مهم ترین کار، آرام سازی (relaxation) است که با دوش گرفتن، استفاده از روش های تنفس عمیق یا گوش کردن به نوار یا CD مخصوص آرام سازی امکان پذیر است. تغییر دادن محیط؛ استفاده از ورزش های تقویت کننده ی جریان خون ناحیه ی تناسلی و لگن؛ متوجه ساختن قوه ی تخیل به موضوعات مورد علاقه؛ متوجه نمودن بدن نسبت به احساسات لمسی لذت بخش؛ مورد توجه قرار دادن موضوع تماس جنسی و لذت بردن طبیعی و صحیح از آن؛ فکر نکردن به نکات منفی خود و همسر و اندیشیدن به موارد مثبت، به جای آن؛ تحریک دستگاه عصبی سمپاتیک مثلاً از طریق دیدن فیلم های ترسناک، یا سوار شدن بر ترن هوایی با بعضی اقدامات دیگری که موجب افزایش ضربان قلب می شوند می توانند موجب برانگیختگی میل جنسی شوند.

در صورت عدم موفقیت این روش ها، مراجعه به پزشک توصیه می شود.

8. علل انزال دیررس کدامند؟

انزال دیررس (تأخیری) (retarded ejaculation; RE) عبارت است از عدم توانایی جنس مذکر برای انزال مایع منی، پس از نعوظ آلت. اگرچه ممکن است در مردان دچار این مشکل، برانگیختگی جنسی کامل و احساس لذت از تحریک جنسی وجود داشته باشد ولی حداکثر لذت جنسی (اُرگاسم) ایجاد نمی شود. انزال دیررس می تواند موجب ناراحتی زیاد، شرمندگی، انزوا و ناامیدی شود. اغلب، زنان افراد مبتلا به انزال تأخیری خود را سرزنش می کنند و این تصور در آنها به وجود می آید که نمی توانند همسر خود را به اندازه ی لازم تحریک نمایند و از طرفی ممکن است با ایجاد عجله، برای به پایان رساندن مقاربت، مشکل را تشدید نمایند. انزال تأخیری ممکن است مشکل دایمی باشد. دیابت، آسیب عصبی، بیماری پروستات، سوءمصرف الكل، مصرف داروهایی مثل تركيبات مسدودکننده گیرنده های بتا یا ضدافسردگی ها می توانند موجب انزال دیررس شوند و شایع ترین علل این اختلال، علل روانی هستند که در آنها، احساسات جسمی به وسیله ی ذهن فرد مسدود می شوند و در نتیجه، از انزال جلوگیری به عمل می آید. علل روانی انزال دیررس عبارتند از: كمال گرا و وسواسی بودن مرد، وجود ترس از دست دادن کنترل (که ممکن است در بسیاری از زمینه های دیگر نیز وجود داشته باشد)؛ وجود نگرانی در مورد عدم توانایی جنسی و نداشتن قدرت در زمینه ی ارضای جنسی همسر؛ احساس خجالت یا گناه درباره ی مسایل جنسی به دلیل وجود مسایل منفی یا آسیب های جنسی دوران کودکی؛ نگران بودن درباره ی مسایل شغلی؛ وجود عصبانیت در ارتباط با همسر یا احساس عدم اطمینان نسبت به او.

9. انزال معکوس چیست؟

انزال معکوس (پَسگرد) (retrograde ejaculation) تفاوت بسیاری با انزال دیررس دارد. چنان چه در فردی احساس اوج لذت جنسی ایجاد شود ولی انزال روی ندهد ممکن است این فرد دچار انزال معکوس باشد. در این اختلال، مایع منی به جای آنکه از سوراخ آلت خارج شود در مسیری معکوس، وارد مثانه می شود. در افراد مبتلا به انزال معکوس، ادرار پس از ارگاسم، کدر و مخلوط با مایع منی است. انزال معکوس اغلب در اثر آسیب نخاعی، دیابت، بیماری های عصبی یا جراحی پروستات روی می دهد و در صورت عدم درمان می تواند موجب ناباروری شود.

10. برای درمان انزال زودرس چه باید کرد؟

مهم ترین کار، آرام سازی (relaxation) است که با دوش گرفتن، استفاده از روش های تنفس عمیق با گوش کردن به نوار یا CD مخصوص آرام سازی امکان پذیر است؛ متمرکز نمودن مغز، احساس و بدن بر موضوع ارتباط جنسی؛ برطرف نمودن غم و اندوه استفاده از تمرین های تقویت جریان خون و عضلات ناحیه ی لگن؛ روش توقف و شروع (متداول ترین روش در درمان روانی- جنسی است و در آن، فرد باید تمرین کند که به لحظه بلافاصله قبل از انزال برسد و سپس به طور موقت تحریک شدن خود را متوقف سازد و دوباره با کاهش حس تحریک شروع نماید و این کار را سه بار تکرار کند. به تدریج مدت قبل از هر بار توقف افزایش خوان پر اس در صورت عدم موفقیت روش های فوق، فرد باید به پزشک مراجعه نماید.

11. اختلال نعوظ فیزیکی به چه شکلی تظاهر می یابد؟

معمولاً اختلال نعوظ فیزیکی به تدریج ایجاد می شود و با هر یک سه مشکل عملکردی زیر تظاهر می یابد:

ناتوانی در شروع (این وضعیت در اثر اختلال آزاد شدن پیام های شیمیایی دستگاه عصبی روی می دهد. ناتوانی در شروع نعوظ در موارد کمبود هورمونی، آسیب نخاعی، جراحی لگن، بیماری ام اس و بیماری پارکینسون بروز می کند).

ناتوانی در پرخون شدن آلت (این اشکال در اثر ضعیف بودن جریان خون آلت به دلیل مسدود بودن سرخرگ ها، افزایش فشاری خون، بالا بودن کلسترول خون، استعمال دخانیات، بیماری دیابت و آسیب لگنی روی می دهد).

ناتوانی در حفظ نعوظ (که در نتیجه ی نشت وریدی در هنگام آزاد شدن خیلی سریع خون از آلت و پس زدن آن ایجاد می شود و در افزایش فشار خون، استعمال دخانیات، دیابت، بالا بودن کلسترول خون و آسیب لگنی روی می دهد). نشت وریدی هنگامی ایجاد می شود که سیاهرگ های آلت قادر نیستند به طور صحیح در طول نعوظ منقبض و بسته شوند و در نتیجه، خونی که باید در این مدت در آنها باقی بماند به سرعت به سمت جریان خون بازمی گردد.

مختصری درباره سابقه ی درمان اختلال نعوظ

نخستین تلاش ها در زمینه ی درمان اختلال نعوظ به پزشکان و داروسازان مسلمان قرون وسطی بازمی گردد. پزشکان مزبور اولین افرادی بودند که به تجویز داروهایی برای درمان این مشکل پرداختند و روش های متعددی را برای این اشکال ابداع کردند که در آنها از درمان تک دارویی یا درمان باردار و یا غذا استفاده می شد. اکثر این داروهای خوراکی و بعضی از آنها، موضعی و داخل پیشابراهی بودند. از قرن نهم تا شانزدهم میلادی، تعدادی از پزشکان و داروسازی مسلمانان، از جمله محمّدبن زکریای رازی، ثابت بن قُرّه، ابن جَزّار، ابوعلی سینا (در کتاب قانون)، ابن رشد، ابن بیطار و ابن نفیس به درمان و آزمایش داروهای مختلف در زمینه اختلال نعوظ پرداختند.

در دهه ی 1920 و 1930، دکتر جان آر. برینکلی اقدامات درمانی در افراد مبتلا به اختلال نعوظ را در ایالات متحده آغاز کرد. او در برنامه های رادیویی خود، استفاده از ایمپلنت غده ی بُز و تزریق «مرکور کروم» را برای تقویت قدرت جنسی در افراد مذکر توصیه می نمود.

از دهه ی ۱۹۷۰، جراحان، استفاده از ایمپلنت های آلت را آغاز کردند. از سال ۱۹۸۳، استفاده از دارو درمانی برای اختلال نعوظ به وسیله ی پروفسور ژیلس بریندلی، فیزیولوژیست انگلیسی، با معرفی داروی فنتولامین آغاز شد و پس از آن به تدریج داروهای اختصاصی، بی خطر و خوراکی مختلفی برای درمان اختلال مزبور به روی کار آمدند.

 

 

دیدگاه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید