حقوق نیوز - پرستشگاه بُت‌ِگوران یا معبد هندوها یکی از آثار تاریخی شهر بندرعباس است. از آنجا که مردم قدیم بندرعباس، هندوهای مقیم این شهر را به نام گور یا گبر می‌شناختند، معبد نیز در زبان مردم بومی به بت گوران شهرت یافته و هنوز هم مردم محلی کم و بیش این معبد را به همان نام می‌شناسند.
جمیعت هندوهای مقیم بندرعباس در زمان احداث معبد، حدود یک‌صد نفر بوده که غالبا به کار تجارت مشغول بوده‌اند. این معبد در سال ۱۳۱۰ هجری قمری برابر با ۱۲۷۰ خورشیدی در زمان حکومت (محمدحسن خان سعدالملک) بنا شد. این معبد برای نیازهای هندوهای مقیم شهر بندرعباس که از سال‌های۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ خورشیدی سکونت داشته و به کارهای تجاری می‌پرداختند ساخته شده است. پرستشگاه هندوها نشانه‌ای زنده از روابط تجاری باشکوه میان هندی‌ها و ایرانی‌ها ست.
در ساخت این معبد از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌های مرجانی خاک و گچ‌های ضخیم ماده و گچ لویی استفاده شده و در اتاق آن طاقچه و قاب‌های کور به چشم می‌خورد. دورتادور اتاق هم چهار راهرو وجود دارد که در گذشته زوار به دور آن زیارت می‌کردند، اساس ساختمان این معبد عبارت است از یک اتاق چهارگوش میانی که روی آن گنبدی قرار گرفته است. داخل راهروها حجره‌های کوچکی است که برای طلبه‌های مکتب برهمنی در نظر گرفته شده و داخل برخی از اتاق‌ها نقاشی‌های مذهبی دیده می‌شود که یکی از مهم‌ترین آنها خدای فلوت زن به نام کریشنا است.
دکتر فخری دانشپور که مدت ۶ سال روی این معبد تحقیق کرده می‌گوید: این معبد برای نیازهای هندوهای مقیم شهر بندرعباس که از سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ هـ / ش سکونت داشته و به کارهای تجاری می‌پرداختند ساخته شد که یکی از نقطه‌های مهم ارتباط فرهنگی و هنری میان ایران و هند است.
هندوها پیروان مکتب برهمنی (کسانی که به خدایان برهما، ویشنو و تسیوا معتقدند) هستند و این معبد بنابر تحقیقات به عمل آمده متعلق به خدایان ویشنو است. در هند اغلب معابد برهمنی، سنگی است، معبد هندوها در بندرعباس طبق موقعیت جغرافیایی در زمان ساخت از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌های مرجانی خاک و گچ‌های ضخیم ماده و گچ لویی استفاده شده است.
گردآورنده: عاطفه کریمی
دیدگاه