جراحی زیبایی (cosmetic surgery)؛ (aesthetic surgery) از انواع جراحی پلاستیک است که به بهبود ظاهر فرد، با استفاده از روش های جراحی و پزشکی می پردازد. در این نوع جراحی، حفظ، ترمیم یا افزایش زیبایی ظاهر طبیعی مورد نظر قرار می گیرد.
پزشک متخصص جراحی زیبایی باید با تخصص های پوست (دِرماتولوژی)، جراحی عمومی، جراحی پلاستیک، گوش و حلق و بینی، جراحی صورت و فک بالا (ماگزیلوفاشیال) و جراحی پلاستیک چشم نیز آشنایی داشته باشد.
متداول ترین جراحی های زیبایی
1- جراحی شکل دِهی و طبیعی سازی فرم شکم
جراحی شکل دِهی و طبیعی سازی فرم شکم (abdominal etching یا Ab etching) که در آن، توده ی چربی شکم، شکل دهی می شود تا شکم، ظاهر مسطحی پیدا کند.
در این نوع جراحی، فقط چربی و پوست اضافه شکم برداشته می شوند.
افرادی که کاندید عمل لیپوساکشن هستند و ذخایر چربی موضعی و مقاوم به ورزش دارند می توانند با استفاده از جراحی مزبور به بهبود بیشتری دست یابند. همچنین افرادی که به منظور کاهش عضلات شُل و بیش از حد شکم تحت عمل پلاستیک شکم (abdominoplasty) قرار می گیرند می توانند با استفاده از عمل شکل دهی و طبیعی سازی فرم شکم، ظاهر ورزشکارانه تری داشته باشند. این عمل را می توان همزمان با لیپوساکشن انجام داد.
عمل مزبور در مطب پزشک یا مرکز جراحی سرپایی قابل انجام است و حدود یک ساعت طول می کشد و تحت بی حسی موضعی متوسط (یعنی در حالت نیمه بیدار) و یا با بی هوشی عمومی انجام می شود.
چند برش به طول 1 تا 2 میلی متر بر روی پوست شکم یا در چین های طبیعی آن (به نحوی که چندان قابل دیدن نباشند) داده می شود و جراح با استفاده از یک کانول (وسیله ای شبیه به لوله توخالی) چربی ها و پوست اضافه را برمی دارد. می توان از یک کانول دیگر برای لیپوساکشن و تزیین عضله شکم استفاده کرد. اکثر بیماران یک ساعت پس از جراحی می توانند به منزل باز گردند.
نتایج عمل برحسب آناتومی فرد مانند ظاهر غیر قابل تغییر عضلات زیرین متفاوت خواهند بود.
عوارض احتمالی جراحی شکل دِهی و طبیعی سازی فرم شکم
1- عفونت
2- خونریزی
3- ایجاد بافت جوشگاهی (اِسکار) بیش از حد معمول
خوشبختانه عوارض مزبور شایع نیستند.
2- جراحی پلاستیک شکم (ابدومینوپلاستی)
جراحی پلاستیک شکم (abdominoplasty) که به آن tummy tuck (به معنی مخفی کردن شکم) هم گفته می شود عبارت است از دوباره شکل دادن و سفت کردن شکم و عمل جراحی بزرگی است که در آن عضلات شکم سفت می شوند و پوست و چربی اضافی آن برداشته می شود.
این جراحی برای افرادی مناسب است که وزنشان نزدیک به ایده آل است ولی پوست شکم آنها شُل است و عضلات شکم ضعیفی دارند. معمولاً این عوارض به دنبال بارداری یا کاهش وزن روی می دهند.
این جراحی در چند نوع انجام می شود که عبارتند از انجام جراحی در قسمت بالا و پایین ناف (tummy tuck سنّتی)؛ انجام جراحی فقط در قسمت پایین ناف (mini tummy tuch)؛ انجام جراحی در منطقه ی شکم به اضافه ی دو طرف لگن (extended tummy tuch یا جراحی پلاستیک گسترده)؛ انجام جراحی با استفاده از آندوسکوپ که در این نوع، فقط عضلات شکم سفت می شوند و مقادیر کمی از چربی برداشته می شود و پوست برداشته نمی شود.
معمولاً بعد از 2 هفته بخیه ها کشیده می شود. طی این مدت ممکن است مقداری درد و ناراحتی موجود باشد.
کمی پیاده روی و بعضی ورزش های بسیار ملایم به کاهش تورم و پیشگیری از تشکیل لخته ی خون در پاها کمک می کند.
عوارض احتمالی جراحی پلاستیک شکم
1- عفونت و تشکیل لخته خون
برای حفظ زیبایی حاصل از جراحی در دراز مدت، باید انجام ورزش مرتب و رعایت رژیم غذایی متعادل فراموش نشود.
3- جراحی پلک (بِلِفاروپلاستی)
جراحی پلک (بِلِفاروپلاستی؛ blepharoplasty) عبارت است از دوباره شکل دادن پلک ها یا ایجاد خط چشم دایمی.
طی این جراحی، پلک بالا، پلک پایین یا هر دو، ظاهر بهتری پیدا می کنند و ناحیه ی اطراف چشم ها شکل با طراوت و جوان تری به خود می گیرد. پوست شُل و پایین افتاده ی پلک بالا که گاهی موجب اختلال دید می شود با این عمل ترمیم می شود؛ چربی اضافی ذخیره شده در اطراف پلک بالا که ظاهر پف آلودی ایجاد می کند و کیسه های متورم زیر چشم ها و پایین افتادگی پلک پایین و پوست اضافی و چروک های ظریف پلک پایین برطرف می شوند.
معمولاً بلفاروپلاستی در خانم ها و آقایان دارای بافت و عضلات سالم صورت و فاقد بیماری های تهدید کننده ی حیات انجام می شود. افراد مناسب برای این نوع جراحی عبارتند از: افراد غیرسیگاری و اشخاصی که مبتلا به بیماری جدی چشمی نیستند.
بلفاروپلاستی از طریق تزریق وریدی داروی آرام بخش یا بی هوشی عمومی انجام می شود و طی آن پس از ایجاد برش هایی در داخل خطوط طبیعی پوست ناحیه پلک بالا، چربی اضافی ناحیه ی مزبور برداشته و عضلات و بافت های آن محکم می شوند و یا پوست اضافی برداشته و پوست، بخیه زده می شود. در پلک پایین نیز پس از ایجاد برش در داخل خطوط طبیعی، کاملاً در زیر خط مژه های پلک پایین، پوست اضافی و چربی اضافی پلک برداشته و پوست، بخیه زده می شود.
ممکن است پزشک برای پلک کردن تغییر رنگ (تیره شدن) پلک پایین از لیزر استفاده کند.
نتایج بلفاروپلاستی به تدریج با برطرف شدن تورم و کبودی آشکار می شوند.
عوارض احتمالی جراحی پلک
1- باقی ماندن بافت جوشگاهی (اِسکار)
2- تاری یا اختلال دید موقت
3- خشکی چشم ها
4- اشکال در بستن چشم
5- پایین افتادگی پلک پایین (که اغلب موقتی است)
6- دوبینی
6- چرخش پلک به سمت بیرون
7- خارش و سوزش چشم، خونریزی
8- ترمیم ضعیف محل برش
9- عفونت
10- تجمع مایع
11- ایجاد لخته های خونی
12- کرختی و سایر تغییرات در حس پوست
13- خطرات ناشی از بی هوشی
14- پایین افتادگی پوست پیشانی و ابرو
15- درد
16- تغییر رنگ پوست و تورم
17- ترومبوز (ایجاد لخته) عمقی سیاهرگی همراه با عوارض قلبی و ریوی ناشی از آن
18- کاهش میدان دید.
4- جراحی پلاستیک پستان(ماموپلاستی)
ماموپلاستی (mammoplasty) یا جراحی پلاستیک پستان بر 4 نوع است:
بزرگ کردن پستان (breast augmentation- breast enlargement) عبارت است از قرار دادن ایمپلنت های ساخته شده از جنس سیلیکون یا سالین در پشت بافت پستان ها یا در زیر عضله ی قفسه ی سینه به منظور اضافه کردن اندازه، شکل دهی و پُر کردن آنها و نیز متقارن نمودن پستان های غیرقرینه.
پستان هایی که در اثر افزایش سن یا حاملگی، کم حجم و به اصطلاح «خالی» شده اند با این جراحی، «پُر» می شوند. نوع دیگر بزرگ کردن پستان با استفاده از پیوند بافت چربی انجام می شود.
معمولاً دختران زیر 18 سال، کاندید مناسبی برای ماموپلاستی نیستند زیرا پستان ها تا اوایل دهه ی سوم عمر به رشد طبیعی خود ادامه می دهند.
خط برش را می توان در ناحیه ی زیر بغل، داخل ناف، هاله ی پستان یا چین زیر پستان ایجاد کرد و معمولاً طول خط برش از 3 سانتی متر بیشتر نیست. در مواردی که برش در ناحیه ی زیر بغل داده می شود معمولاً باید از آندوسکوپ استفاده کرد.
ایمپلنت های پستان معمولاً از یک پوسته ی سیلیکونی پر از سالین (محلول آب نمک) یا ژل سیلیکون ساخته می شوند. امروزه ایملپنت های حاوی سالین به شکل نامحدود مورد استفاده قرار می گیرند و ایمپلنت های حاوی سیلیکون فقط در خانم هایی که در مطالعات تأیید شده شرکت می کنند به کار می روند و برای موارد اولیه ی بزرگ سازی پستان مورد استفاده واقع نمی شوند. البته بعضی از خانم ها ایمپلنت های حاوی سیلیکون را هموارتر و نرم تر می دانند. ایمپلنت های سیلیکونی اغلب در زنانی که بافت پستانی کمی دارند و به ویژه در خانم هایی که تحت جراحی ترمیم (بازسازی) پستان قرار می گیرند ترجیح دارند.
معمولاً عمل جراحی قرار دادن ایمپلنت پستان یک یا دو ساعت طول می کشد و پس از آن ممکن است بیمار به مدت یک تا دو روز در ناحیه ی عمل احساس درد کند.
عوارض ایمپلنت پستان
1- کشیدگی (جمع شدن) کپسول: منظور از جمع شدن کپسول، بسته شدن یا انقباض اطراف ایمپلنت ها به وسیله ی کپسول ایجاد شده است. فرآیند طبیعی بدن، در اطراف ایمپلنت های مختلف (مانند ضربان سازهای قلبی، مفاصل و استخوان های مصنوعی و ایمپلنت های پستانی) کپسولی تشکیل می دهد.
مسدود شدن اطراف ایمپلنت به وسیله ی کپسول در هر زمان پس از جراحی ممکن است رخ دهد ولی معمول ترین زمان بروز آن، چند ماه اول بعد از عمل است. این عارضه نادر است و به دلیل تحت فشار قرار دادن ایمپلنت موجب تغییر شکل آن می شود و در موارد پیشرفته تر موجب سفت شدن و بدشکلی آن خواهد شد.
2- پاره شدن ایمپلنت
3- پایین افتادگی (قرار گرفتن ایمپلنت در پایین تر از سطح بافت پستان که ممکن است در نتیجه ی آن، نوک پستان به طرف بالا انحراف پیدا کند و این اشکال باید با جراحی دوباره بر طرف شود)
4- زدیک شدن بیش از حد دو پستان به یکدیگر (symmastia)
5- عفونت (که اکثراً زودرس است یعنی طی چند روز تا چند هفته پس از عمل روی می دهد ولی گاهی، مدت ها پس از ترمیم کامل محل عمل ایجاد می شود.)
معمولاً دوره ی بهبود بعد از عمل به وضعیت سلامتی فرد، میزان افزایش اندازه ی پستان و بعضی عوامل دیگر بستگی دارد ولی اغلب یک تا دو هفته طول می کشد.
کوچک کردن پستان (breast reduction) اغلب در زنانی انجام می شود که بزرگی و سنگینی بیش از حد پستان ها، موجب ناراحتی های قابل ملاحظه ای مانند درد گردن و شانه، درد، کرختی یا ضعف ناحیه ی پشت و کمر آنها شده است. در این عمل جراحی، چربی، بافت و پوست اضافی پستان برداشته می شود.
پس از عمل ممکن است در اثر کوچک شدن پستان، تغییری در حس آن بروز کند و نیز شیردهی ناممکن شود.
عمل کوچک کردن پستان ها در مردان مبتلا به بزرگی پستان نیز انجام می شود.
عوارض احتمالی کوچک کردن پستان
1- تجمع خون (هماتوم)
2- نکروز (مرگ بافت)
3- فلپ
4- نکروز نوک پستان
5- عفونت
6- عدم تقارن
7- کوچک کردن بی از حد یا کمتر از حد پستان.
بالا بردن پستان (breast lift یا mastioexy)، عبارت است از دوباره شکل دادن یا کشیدن پستان ها به بالاتر از محل آنها. در بعضی از خانم ها، پوست ناحیه ی پستان ها به اندازه ای قوی یا قابل ارتجاع نیست که بتواند سنگینی آنها را تحمل نماید و در نتیجه، پستان ها دچار پایین افتادگی می شوند.
پایین افتادگی پستان ها اغلب پس از کاهش وزن زیاد. (مثلاً بعد از حاملگی) روی می دهد. در این موارد، مقدار پوست ناحیه ی پستان خیلی بیشتر از بافت پستانی است. پایین افتادگی پستان ممکن است در اثر شیردهی، افزایش سن، نوسانات وزن و ارث نیز ایجاد شود.
در این عمل جراحی، پوست اضافی پستان برداشته می شود. برش ممکن است به شکل قلّاب (در اطراف قفسه ی سینه و زیر پستان)، در دور هاله و زیر پستان، و یا فقط در دور هاله ایجاد شود. پس از برداشتن پوست اضافی، بافت های اطراف محکم می شوند.
عوارض بالا بردن پستان
1- ایجاد بافت جوشگاهی در محل برش
2- خونریزی
3- عفونت
4- عدم ترمیم برش ها
5- ایجاد تغییر در حس نوک پستان یا خود پستان
6- خطرات بی هوشی
7- نامنظم شدن شکل و ساختار پستان
8- تغییر رنگ، تورم و کبودی پستان
9- آسیب دیدگی اعصاب
10- عروق خونی
11- عضلات و ریه ها
12- عدم تقارن دو پستان
13- تجمع مایع
14- تشکیل لخته های خونی
15- درد پایدار.
ترمیم پستان (breast reconstruction)، عبارت است از عمل بازسازی پستان که غالباً در زنانی انجام می شود که به منظور درمان بعضی بیماری ها، مانند سرطان پستان تحت عمل جراحی برداشتن پستان (ماستکتومی؛ mastectomy) قرار گرفته اند.
در عمل جراحی ترمیم پستان، نوک و هاله ی پستان نیز دوباره سازی می شود ولی حس و عملکرد طبیعی پستان، از جمله شیردهی قابل بازسازی نیست.
با قرار دادن ایمپلنت یا با استفاده از بافت بدن خود بیمار (مثلاً بافت دیواره تحتانی شکم، عضله ی پشت یا عضله و چربی ناحیه ی باسن) می توان ظاهر، ساختمان و حجم پستان را بازسازی کرد.
5- ایمپلنت باسن (تقویت ناحیه ی باسن؛ buttock augmentation)
ایمپلنت باسن (تقویت ناحیه ی باسن؛ buttock augmentation) که به آن butt augmentation یا butt implants هم گفته می شود عبارت است از افزایش حجم ناحیه ی باسن با استفاده از ایمپلنت های سیلیکونی یا پیوند چربی و انتقال بافت از سایر نواحی بدن. این نوع جراحی در زنان و مردان انجام می شود.
عمل جراحی تقویت باسن حدود 2 ساعت طول می کشد. پس از بی هوش کردن بیمار و ایجاد برش در محل تلاقی دو طرف باسن با پشت ران یا از چین بین دو طرف باسن به سمت پایین آن، ایمپلنت ها در زیر عضله ی سرینی بزرگ یا بر روی آن قرار داده می شوند. گاهی همراه با تقویت باسن، لیپوساکشن هم انجام می شود تا باسن ها بزرگ تر به نظر برسند.
عوارض ایمپلنت باسن
1- درد
2- کرختی
3- تورم خفیف و کبودی در چند روز اول بعد از عمل
4- عفونت
5- خونریزی
6- آسیب عصبی و یا عضلانی
7- عدم تقارن.
بیمار پس از 5 تا 7 روز می تواند به کار خود بازگردد و از حدود یک ماه بعد از عمل قادر خواهد بود فعالیت های فیزیکی بیشتری انجام دهد.
6- زیباسازی واژن (لابیا پلاستی)
لابیا پلاستی (labiaplasty) عبارت است از کوچک کردن و دوباره شکل دادن لابیا.
لابیا؛ labia جمع labium و به معنی چین های پوستی واقع در مدخل مهبل است و به دو نوع بزرگ و کوچک تقسیم می شود. لابیای بزرگ (labia majora یا labia majus) دو لَب طویل پوستی بر هر طرف سوراخ مهبل (واژن) هستند و بر روی لابیا مینور قرار گرفته اند.
لابیای کوچک (labia minora یا labia minus) دوچین پوستی نازک و کوچک هستند که در بین دو لابیا ماژور قرار گرفته اند و از کلیتوریس به دو طرف هر سوراخ مهبل به عقب می روند و در ناحیه ی بین کلیتوریس و لابیا ماژور خاتمه پیدا می کنند].
امروزه لابیا پلاستی (کوچک کردن لابیا)، واژینوپلاستی (تنگ کردن و افزایش دادن حساسیت واژن) و برداشتن کلاهک کلیتوریس (hoodectomy) سه عمل جراحی زیبایی رایج به شمار می آیند.
لایباپلاستی در زنان دارای لابیای بزرگ و یا غیرقرینه انجام می شود و در نتیجه ی آن، اندازه ی بیش از حد لابیای کوچک و لابیای بزرگ کاهش داده می شود و مشکل نامناسب یا نامنظم بودن آنها مورد اصلاح قرار می گیرد. با این کار ناراحتی ایجاد شده در هنگام ورزش، پوشیدن لباس تنگ و احساس درد در هنگام نزدیکی از بین می رود.
واژینوپلاستی در زنان مسن و زنانی که زایمان های متعدد داشته اند انجام می شود. با این کار، مهبل به وضعیت قبل از زایمان باز می گردد و لذت جنسی افزایش می یابد.
برداشتن کلاهک روی کلیتوریس (hoodectomy) موجب افزایش برانگیختگی و رضایت جنسی زنان می شود.
عوارض احتمالی زیباسازی واژن
1- خونریزی
2- عفونت
3- عدم التیام کافی محل برش و عدم تقارن لابیا.
پس از لابیوپلاستی ۲ تا ۴ روز وقت برای بازگشت به کارهای عادی و ۶ هفته برای مقاربت لازم است.
7- جراحی پلاستیک بینی(راینوپلاستی)
راینوپلاستی (Rhinoplasty) یعنی شکل دادن دوباره، کوچک کردن اندازه، تغییر عرض بینی در ناحیه ی پل بینی تغییر اندازه و موقعیت سوراخ های بینی.
راینوپلاستی همچنین می تواند نوک بینی را تغییر شکل دهد و بزرگی و پهنای بیش از حد سوراخ های بینی و چرخش زیاد آنها به طرف بالا و عدم تقارن بینی را اصلاح نماید. اشکالات تنفسی ناشی از انحراف تیغه ی بینی نیز با راینوپلاستی قابل درمان است.
راینوپلاستی برای اصلاح نقایص مادرزادی بینی یا آسیب های ناشی از ورزش با تصادفات رانندگی نیز به کار می رود.
راینوپلاستی برای تصحیح تغییر شکل ساختمانی مانند بینی شبیه قلاب (بینی کمی عقابی) یا بینی دارای برآمدگی نیز به کار می رود.
تیغه (سپتوم)، دیواره ی واقع در بین دو سوراخ بینی است و از غضروف و استخوان ساخته شده و حفره ی بینی را به دو نیمه ی مساوی تقسیم می کند. تیغه ی ایده آل بینی، شکلی مستقیم دارد، به نحوی که حفره ی هر طرف بینی با طرف دیگر مساوی است ولی در افراد مبتلا به انحراف تیغه ی بینی این دو حفره مساوی نیستند. انحراف شدید تیغه ی بینی می تواند موجب اشکال در تنفس از راه بینی شود.
قبل از عمل جراحی راینوپلاستی و به طور کلی تمام جراحی های پلاستیک از بیمار خواسته می شود استعمال دخانیات را متوقف سازد زیرا دخانیات موجب اختلال شدید جریان خون پوست و در نتیجه کاهش مقدار اکسیژن آن می شود و این موضوع، ترمیم زخم حاصل از جراحی را به تعویق می اندازد و ممکن است نکروز (مرگ بافتی) پوست ناحیه ی بینی روی دهد. خوردن الکل نیز همین عارضه را به دنبال دارد.
مصرف داروهای ضد التهاب غیراستروییدی (مثل ایبوپروفن) نیز می تواند خطر خونریزی را افزایش دهد و از این رو از چند روز یا چند هفته قبل از راینوپلاستی باید قطع شود.
دوزهای خیلی زیاد ویتامین c می تواند به لخته شدن خون و ترمیم زخم کمک کند.
بعضی از پزشکان، قبل از انجام راینوپلاستی، به منظور پیشگیری از تورم بیش از حد، به بیمار کورتون تجویز می کنند.
انواع راینوپلاستی
راینوپلاستی اولیه: نوعی جراحی پلاستیک مورد استفاده برای دوباره شکل دادن بینی است که به دو نوع «باز» و «بسته» انجام می شود:
راینوپلاستی باز (خارجی): برای شکل دهی های قابل توجه مورد استفاده قرار می گیرد و در آن، برش ها، در قطعه عمودی پوست جداکننده ی سوراخ های بینی موسوم به ستونک (كولومِلّا؛columella ) ایجاد می شوند. (كولوملّا، انتهای گوشتی بیرونی تیغه ی بینی است).
سپس پوست و بافت نرم از ساختمان های زیرین بینی بالا زده می شود به نحوی که پزشک جراح قادر به دیدن آناتومی بینی خواهد بود. در این مرحله، جراح، ساختارهای را کاهش یا افزایش می دهد (با استفاده از غضروف برداشته شده از تیغه ی بینی یا گاهی از گوش یا از غضروف دنده). در صورتی که انحراف تیغه ی بینی وجود داشته باشد، صاف می شود و برجستگی های اضافی داخل بینی کاهش داده می شوند تا تنفس وضعیت مناسبی پیدا کند. هنگامی که ساختمان زیرین بینی شکل داده شد، پوست و بافت بینی به جای اصلی خود برگردانده و برش ها بسته می شوند.
راینوپلاستیِ بسته (داخلی): در مواردی که میزان دوباره شکل دادن لازم، اکم است از راینوپلاستی بسته استفاده می شود. در این نوع راینوپلاستی، برش ها در داخل بینی داده می شوند. سپس پوست بینی از استخوان و غضروف پشتیبان آن جدا می شود. در این مرحله می توان استخوان و غضروف را برداشت، شکل داد، تقویت نمود یا به منظور حصول شکل مورد نظر مرتب کرد.
راینوپلاستی ثانویه: این نوع راینوپلاستی را، راینوپلاستی باز بینی (revision rhinoplasty) نیز می نامند زیرا برای اصلاح مشکلات باقی مانده یا ایجاد شده پس از راینوپلاستی قبلی انجام می شود. اگر چه این مشکلات، ممکن است جزیی باشند و به آسانی برطرف شوند، ولی اغلب مهم و بزرگ هستند و راینوپلاستی ثانویه را دشوار می سازند. راینوپلاستی ثانویه را نیز می توان به صورت باز یا بسته انجام داد.
راینوپلاستی پُرکننده (فیلر راینوپلاستی؛filler rhinoplasty ): در این نوع راینوپلاستی از مواد پرکننده تزریقی برای پر کردن فرو رفتگی ها، صاف کردن زوایای تند یا تغییر زاویه ی نوک بینی، ایجاد تقارن و کوچک تر کردن و زیباسازی بینی استفاده می شود. در این نوع جراحی، به جای برداشتن بر آمدگی ها و سطوح ناهموار از ماده ی پرکننده قابل تزریق برای مسطح کردن آنها استفاده می شود. نتایج این روش، موقتی هستند.
قبل از انجام راینوپلاستی، تصاویری از بینی در زوایای مختلف برداشته می شود و انتظارات فرد از نتایج جراحی مورد سؤال قرار می گیرد. پزشک جراح می تواند تصاویری از سایر راینوپلاستی هایی را که انجام داده به بیمار نشان دهد تا بیمار بتواند نتایج این جراحی ها را در افراد دارای بینی تقریبا هم شکل، خود مشاهده نماید.
می توان قبل از عمل، از تصویر برداری کامپیوتری برای تعیین شکل بینی، پس از راینوپلاستی استفاده کرد. ممکن است برای برقراری توازن و نسبت مناسب، انجام بعضی اعمال جراحی دیگر صورت، مانند تقویت چانه نیز ضرورت داشته باشد.
در اکثر موارد، راینوپلاستی به طور سرپایی، در بیمارستان یا کلینیک جراحی انجام می شود.
معمولاً راینوپلاستی اولیه ۱ تا ۳ ساعت، راینوپلاستی ثانویه، کمی بیشتر و فیلر راینوپلاستی حدود ۱۵ دقیقه طول می کشد.
راینوپلاستی اولیه با بی حسی موضعی همراه با تزریق آرام بخش ملایم یا از طریق بی هوشی عمومی انجام می شود. راینوپلاستی ثانویه را به دلیل پیچیدگی کار، اغلب تحت بی هوشی عمومی انجام می دهند. فیلر راینوپلاستی فقط با بی حسی موضعی انجام می شود.
توجه
قبل از انجام راینوپلاستی و هر نوع عمل جراحی پلاستیک اطمینان حاصل کنید که پزشک جراح، دارای مدرک بورد تخصصی جراحی پلاستیک است.
عوارض احتمالی راینوپلاستی عبارتند از: عفونت؛ خونریزی؛ انسداد بینی و سخت شدن تنفس از راه بینی؛ عدم رضایت از نتایج (از نظر زیبایی)؛ نیاز به انجام جراحی های دوباره؛ سوراخ شدن تیغه ی بینی (که در این موارد، سوراخ کوچک ایجاد شده در تیغه بینی موجب عبور هوا، و در نتیجه، ایجاد صدای سوت مانند در هنگام حرف زدن با آواز خواندن و فریاد زدن می شود)؛ عوارض ناشی از بیهوشی؛ مرگ.
تورم بینی و کبودی اطراف بینی و چشم از عوارض عادی راینوپلاستی است و پس از مدتی برطرف می شود.
شکل نوک بینی به اندازه و محل غضروف های جانبی تحتانی تیغه ی بین ضخامت پوست روی آن بستگی دارد و محل و اندازه ی این غضروف و ارتباط قسمت دُمی آن با تیغه ی بینی را می توان با جراحی تغییر داد ولی درباره ی ضخامت پوست نمی توان کار چندانی انجام داد.
نیم رخ بینی را هم می توان تغییر داد، یعنی می توان در صورت برجسته بودن بیش از حد، استخوان اضافی را با غضروف یا بدون آن برداشت تا اصلاح شود.
از بین رفتن غضروف تیغه ی بینی در اثر عفونت یا ضربه را که موجب ایجاد تقعر شدید در محل می شود می توان با راینوپلاستی ترمیم کرد.
اگر تغییر شکل بینی، به صورت زینیِ خفیف باشد معمولاً با استخوان یا غضروف موجود قابل اصلاح است ولی در صورت شدید بودن باید از پیوند استخوان دنده یا لگن خود فرد و یا از کاشت آلوپلاست (ماده ی غیرآلی و غیرفعالی مانند پلاستیک)، یا غضروف دنده ای استفاده کرد.
بینی پهن را می توان با اُستئوتومی (بریدن و برداشتن قطعه ای از استخوان) باریک کرد. این کار را می توان در انحراف تیغه ی بینی هم به منظور آوردن آن به خط وسط انجام داد).
نکته
در راینوپلاستی باز (خارجی)، بافت جوشگاهی (اِسکار یا جایِ عمل به طور دایمی باقی می ماند ولی به دلیل التيام بسیار خوب بافت مزبور، کمتر کسی از این روش خرده گرفته است.
در مواردی که به دلیل ابتلا به سرطان پوست، قسمتی از بینی یا تمام آن برداشته می شود، روش های مختلفی مانند پیوندهای مرکب گوش، فلپ های مصنوعی و حتی قالب های دوردست به کار می روند.
عادت کردن به تغییر قیافه، برای خانواده و دوستان فرد دشوار است. جراح باید از هویت قومی و نژادی فرد آگاه باشد و تمایل او را برای حفظ این ویژگی ها به خوبی بیازماید.
8- شکل دادن به گوش خارجی (اُتوپلاستی)
اتوپلاستی،(otoplasty) یعنی جراحی به منظور دوباره شکل دادن به گوش خارجی. این نوع جراحی معمولاً برای قرار دادن گوش های جلو آمده، در محلی عقب تر و نزدیک تر به سر، یا به منظور کاهش دادن اندازه ی گوش های بزرگ انجام می شود.
در اکثر موارد، اتوپلاستی در کودکان ۱۴-۴ ساله انجام می شود. البته اتوپلاستی در بزرگسالان نیز امکان پذیر است.
معمولاً اتوپلاستی به طور سرپایی در بیمارستان یا کلینیک جراحی و گاهی به شکل بستری در بیمارستان (برای یک شب) صورت می گیرد.
اتوپلاستی در بچه های کوچک با بی هوشی عمومی و در بچه های بزرگ تر یا بزرگسالان با بی حسی موضعی توام با تزریق آرام بخش ملایم انجام می شود.
ابتدا برش کوچکی در پشت گوش داده می شود تا غضروف گوش قابل مشاهده شود. سپس پزشک جراح غضروف را می تراشد و به طرف عقب، به سمت سر، خم می کند و برای نگه داشتن گوش در این وضعیت از بخیه های غیر قابل برداشت استفاده می نماید. گاهی قطعه ی بزرگتری از غضروف برداشته می شود.
در روش دیگر، پس از ایجاد برش در پشت گوش، پوست ناحیه برداشته می شود و غضروف گوش با استفاده از بخیه و بدون نیاز به برداشتن بر روی خود تا زده می شود.
حتی در صورت جلو آمدگی یک گوش معمولاً برای ایجاد تقارن بیشتر، هر دو گوش جراحی می شوند.
در اکثر موارد، اسکار (بافت جوشگاهی) در پشت گوش باقی می ماند که به تدریج در اثر مرور زمان محو می شود.
پس از جراحی، سر بیمار به طور کامل بانداژ می شود.
انجام کارهایی که موجب خم شدن گوش می شوند تا یک ماه پس از عمل، ممنوع است.
کودکان می توانند یک هفته پس از جراحی به مدرسه بروند ولی باید در هنگام ورزش و بازی مراقب باشند.
عوارض شکل دادن به گوش خارجی
1- ایجاد لخته خونی بر روی گوش (که معمولاً به طور طبیعی یا با وارد کردن سوزن به وسیله پزشک برطرف می شود)
2- عفونت غضروف گوش (که ممکن است بافت جوشگاهی بر جای بگذارد و معمولاً با آنتی بیوتیک درمان می شود ولی به ندرت نیاز به تخلیه به وسیله ی جراحی پیدا می کند).
اتوپلاستی در موارد زیر نیز انجام می شود:
آویزان بودن گوش؛ خیلی کوچک بودن گوش؛ فقدان انحنا در لبه ی گوش و عدم وجود چین های طبیعی لاله ی گوش؛ بزرگ یا کشیده و شل بودن نرمه ی گوش یا وجود خطوط و چین های بزرگ در آن.
می توان از اتوپلاستی، حتی برای ساختن لاله و نرمه ی گوش در افرادی که به طور مادرزادی فاقد گوش خارجی هستند یا به دنبال حادثه، این قسمت از گوش خود را از دست داده اند استفاده کرد.
نکته
در بعضی موارد، بافت جوشگاهی (اسکار) ناشی از اتوپلاستی، بدتر از مشکل اصلی ایجاد می کند. دربارهی چگونگی تأثیر جراحی با پزشک خود مشورت کنید.
9- جراحی پلاستیک صورت
عمل جراحی پلاستیک صورت که نوعی از آن، face lift یا rhytidectomy (چروک برداری یا چروک زدایی) یا rhytidoplasty است که به منظور کاهش چین و چروک های صورت، از بین بردن علایم آشکار کننده ی افزایش سن و زیباسازی صورت و فک به کار می رود، موارد استفاده ی متعددی دارد.
جراحی پلاستیک صورت می تواند به از بین بردن آثار نامطلوب گذشت زمان، استرس و طبیعت بر پوست کمک کند.
بهترین نتایج جراحی پلاستیک صورت در افرادی که پوست نسبتاً نرم و انعطاف پذیری دارند و از سلامتی عمومی خوبی برخوردار هستند حاصل می شود.
در بعضی از افراد نیاز به جراحی نیست و روش های کمتر تهاجمی مانند پوست برداری شیمیایی (chemical peeling) یا پوست سایی میکروسکوپی (microdermabrasion) مفید واقع می شود. در بعضی دیگر از افراد، انجام توام ریتیدکتومی، جراحی چروک زدایی گردن (neck lift) و چروک زدایی پیشانی (brow lift یا forehead lift) ضرورت دارد.
ریتیدکتومی را می توان در تحتانی صورت به منظور دوباره شکل دادن به پایین افتادگی فک در اثر افزایش سن و از بین بردن چروک های گردن، از بین چروک های تحتانی صورت و بالا بردن گوشه های دهان انجام داد.
ریتیدکتومی میانی برای برطرف کردن افتادگی پلک پایین و گونه ها و چروک های این نواحی انجام می شود.
در جراحی mini facelift که به آن Weekend facelift هم گفته می شود نواحی خاصی از صورت مانند چین های بینی و گردن با ایجاد برش های کوچک تر و اغلب با استفاده از فناوری آندوسکوپی مدنظر قرار می گیرد. این عمل در نواحی پیشانی یا ابرو قابل استفاده نیست.
جراحی mini facelift از کمترین میزان تهاجم در میان جراحی های صورت برخوردار است و به دلیل اینکه می توان آن را به سرعت انجام داد و دوره ی نقاهت کوتاه تری نسبت به سایر جراحی های صورت دارد به weekend facelift (جراحی چروک زدایی آخر هفته) معروف شده است.
معمولاً در عمل ریتیدکتومی (face lift) خطوط برش در بالای خط رستنگاه مو ایجاد می شوند تا جای آنها در میان موها مخفی شود ولی ممکن است برش ها در داخل چین های طبیعی صورت (مثلاً در خط تلاقی گوش و کنار صورت) یا در پشت خط رستنگاه مو کمی بالاتر از ناحیه ی گیجگاه ایجاد شوند. پس از بریدن پوست، پوست صورت از بافت زیرین آن جدا و چربی و پوست اضافی برداشته و عضلات اطراف محکم می شوند. سپس، بقیهی پوست در محل خود قرار داده می شود. با استفاده از بخیه یا گیره های مخصوص، محل برش بسته می شود. در مرحله ی آخر، پانسمان انجام می شود.
معمولاً به جز در نوع mini facelife، چند هفته وقت برای التیام محل برش لازم است و طی این مدت فعالیت های فیزیکی و اجتماعی باید به صورت محدود انجام شوند.
عوارض پلاستیک صورت
1- تجمع خون یا مایع در زیر پوست
2- ایجاد دَلَمه در ناحیه ی اِسکار (بافت جوشگاهی) حاصل از جراحی
3- تغییر رنگ پوست و کرختی.
خطر آسیب دیدگی عصب یا عفونت کم است. جراحی پلاستیک گردن و پیشانی با عوارض کمتری همراه هستند.
10- لیپوساکشن
لیپوساکشن(liposuction) عبارت است از برداشتن چربی های رسوب کرده در زیر پوست با استفاده از یک لوله ی تو خالی از جنس فولاد ضد زنگ موسوم به کانول (cannula) که به دستگاه مکنده (ساکشن؛ suction) پرقدرتی شده است.
لیپوساکشن را می توان تحت بیهوشی عمومی، آرام سازی قوی با تزریق آرام بخش در وریدی، یا بی حسی موضعی انجام داد.
لیپوساکشن را می توان برای کاهش چربی موضعی نواحی ران، لگن و باسن، شکم و کمر، بالای بازو، پشت، سطح داخلی زانو، ناحیه ی قفسه ی سینه، گونه ها، چانه و گردن، ساق و مچ پا انجام داد.
در بعضی موارد، لیپوساکشن به تنهایی و در برخی موارد دیگر، همراه با جراحی های پلاستیک صورت (facelift)، کوچک کردن پستان یا جراحی پلاستیک شکم انجام می شود.
نکته
لیپوساکشن درمان چاقی یا جایگزین رژیم غذایی صحیح و ورزش نیست و نیز درمان موثری برای سلولیت (التهاب حاد و منتشری که به ویژه بافت همبند شل ناحیه ی زیر پوستی را مبتلا می کند)، پوست گود افتاده و موج دار ناحیه ی ران، لگن و باسن یا پوست شل و پایین افتاده به شمار نمی آید.
پس از ایجاد برش های کوچک، مقدار زیادی داروی بی حسی موضعی بسیار رقیق شده به داخل بافت چربی تزریق می شود تا بافت های مزبور، متورم و سفت شوند و احتمال خونریزی و آسیب دیدگی کاهش یابد. این روش بی خطرترین روش لپوساکشن است.
در بعضی موارد از تزریق داروی بی حسی موضعی همراه با بی هوشی عمومی یا آرام سازی قوی با استفاده از تزریق داروی آرام بخش در داخل ورید استفاده می شود. سپس کانول را از طریق برش های ایجاد شده، داخل و با حرکت دادن آن به جلو و عقب، چربی اضافی را شُل می کنند و آن را با استفاده از دستگاه مکنده (ساکشن یا واکیوم) و یا سرنگ مخصوص متصل به کانول بیرون می کشند.
عوارض احتمالی لیپوساکشن
1- بدشکل شدن عضو
2- موج دار یا شُل شدن پوست
3- آسیب پوست یا عصب
4- پیگمانتاسیون (ایجاد رنگدانه های پوستی) به شکل نامنظم
5- عفونت
6- ایجاد لخته های چربی در خون
7- ایجاد لخته های خون
8- احتباس بیش از حد مایع
9- ایجاد اسکار (بافت جوشگاهی) نامناسب؛
10- سوختگی حرارتی ناشی از روش هایی که در آنها از اولتراسوند (ماوراء صوت) استفاده می شود
11- سوراخ شدن جدار شکم
12- شوک
13- رقیق شدن خون
14- خطرات ناشی از بی هوشی
15- خونریزی (هماتوم)
16- تغییر در حس پوست؛ تغییر رنگ پوست
17- آمبولی چربی (کمتر از 1/0 درصد)
18- عدم تقارن درد (که ممکن است پایدار شود)
19- آسیب قسمت های عمقی تر مانند اعصاب رگ های خونی، عضلات، ریه و اعضای شکمی
20- التیام ناکافی محل برش
21- تورم پایدار در ساق پاها؛
22- ترومبوز (لخته) ورید عمقی و عوارض قلبی و ریوی ناشی از آن؛ احتمال ضرورت یافتن جراحی دوباره؛ مرگ (حدود ۱ در ۱۰۰۰۰ مورد).
افراد بزرگسالی که در محدوده ی ۳۰ درصدی وزن ایده آل بدن خود قرار دارند و پوست آنها سفت و انعطاف پذیر است و از تون عضلانی خوبی برخوردار هستند اشخاص غيرمبتلا به بیماری های تهدیدکننده حیات یا مختل کننده ی ترمیم زخم و افراد غیرسیگاری بهترین کاندیدهای لیپوساکشن به شمار می آیند.
طی دوران التيام زخم نباید فشار بیش از حد بر محل عمل وارد شود. تورم، پوست رفتگی و حرکت بیش از اندازه باعث ایجاد مشکل خواهند شد.
توجه!
چنان چه پس از لیپوساکشن، بیمار دچار تنگی نفس، درد قفسه ی سینه یا ضربان غیرطبیعی قلب شود باید فوراً به پزشک مراجعه نماید.
ممکن است برطرف شدن تورم ناشی از لیپوساکشن چند ماه طول بکشد.
افزایش وزن قابل ملاحظه می تواند نتایج حاصل از لیپوساکشن را از بین ببرد. بنابراین پس از لیپوساکشن، کنترل وزن دایمی ضرورت دارد.
مکش بیش از حد چربی یا زیاد بودن مناطقی که لیپوساکشن در آنها انجام می شود خطرناک است و از علل مهم بروز عوارض لیپوساکشن به شمار می آید.
انجام جراحی های غیرمرتبط با لیپوساکشن در همان روزی که لیپوساکشن صورت می گیرد ضروری نیست. بی هوشی یا بی حسی طولانی می توانند موجب خطر شوند و از علل مهم ایجاد عوارض لیپوساکشن به شمار می آیند.
تغییر شکل، نامنظمی و فرو رفتگی های پوستی از نتایج شایع ناشی از عدم توجه جراح به جزئیات کار لیپوساکشن هستند. به عنوان مثال انجام لیپوساکشن به مقدار خیلی زیاد در یک روز می تواند موجب خستگی جراح و در نتیجه، عدم توجه به جزئیات و بروز عوارض نامطلوب از نظر زیبایی شود.
اندازه ی کانول لیپوساکشن می تواند بر هموار بودن پوست محل، پس از انجام لیپوساکشن تاثیر بگذارد. استفاده از کانول های بزرگ، بیش از به کارگیری میکروکانول ها (كانول های با قطر زیر ۳ میلی متر) موجب نامنظمی پوست می شود.
جراحانی که به لیپوساکشن تمام بدن می پردازند تمایل دارند از کانول های بزرگ تر استفاده کنند.
11- جراحی پلاستیک چانه (منتوپلاستی)
جراحی پلاستیک چانه یا مِنتوپلاستی (mentoplasty) به منظور دوباره شکل دادن چانه، از طریق افزایش (تقویت) آن به وسیله ی ایمپلنت، و یا با کاهش آن انجام می شود.
در بسیاری از موارد، منتوپلاستی در هنگام جراحی پلاستیک بینی و با هدف برقراری تناسب صحیح بینی با صورت انجام می شود.
در افرادی که چانه ی فرو رفته ای دارند ولی قرار گرفتن دندان های آنها بر روی یکدیگر (اُکلوژن) طبیعی است می توان از ایمپلنت چانه استفاده کرد که معمولاً ماده ای آلوپلاست است (آلوپلاست مادهای غیرآلی و غیرفعال از جنس پلاستیک یا فلز است که برای کاشت در بافت انسانی یا جانوری مورد استفاده قرار می گیرد).
پس از ایجاد برش کوچکی در زیر چانه یا در داخل دهان، ایمپلنت در محل قرار داده می شود. بعضی از جراحان، برش پوستی را ترجیح می دهند چون با خطر عفونت کمتری همراه است.
جراحی افزایش چانه ممکن است با استفاده از پیوند استخوان خود بیمار یا استخوان فردی که فوت شده یا انتقال بافت چربی خود فرد یا پیوند بافت شخصی که فوت شده و یا با استفاده از کشت بافت و یا با قرار دادن ایمپلنت های سیلیکونی انجام شود.
ایمپلنت های سیلیکونی، توپر، انعطاف پذیر و خیلی با استقامت هستند و می توان آنها را به سادگی خارج کرد و به سرعت به وسیله ی بافت جوشگاهی احاطه و پوشانده می شوند.
از تزریق کلاژن، اسید هیالورونیک، خمیر هیدروکسی آپاتیت، سیلیکون، پلی متیل متاکریلات و بعضی ترکیبات دیگر نیز برای تقویت چانه، استفاده می شود.
روش دیگر افزایش چانه، sliding genioplasty نام دارد که در آن پس از ایجاد برش در داخل دهان یا در پوست چانه، قسمتی از استخوان فک پایین به وسیله ی اره ی استخوان برداشته می شود. سپس این قطعه ی استخوانی به طرف جلو آورده می شود و با پلیت ها و پیچ های فلزی در محل جدید ثابت می شود. در این عمل، احتمال آسیب دیدگی عصب بیشتر از احتمال آن در روش قرار دادن ایمپلنت آلوپلاست است.
عوارض احتمالی منتوپلاستی
1- عفونت
2- تجمع خون (هماتوم)
3- جا به جا شدن ایمپلنت
4- عدم تقارن و کرختی پوست ناحيه
12- جراحی پلاستیک گونه
جراحی پلاستیک گونه یا جراحی افزایش (تقویت) گونه به منظور اصلاح گونه های غیربرجسته و تبدیل شکل صورت به فرم بیضی تر یا قلب مانند و زیباسازی فرد انجام می شود. با این کار تعادل میان صورت، پیشانی، بینی و چانه برقرار خواهد شد. برآمده نبودن گونه های ظاهری باریک و لاغر به صورت فرد می دهد.
مسطح بودن گونه ممکن است مادرزادی یا فامیلی باشد و یا در اثر اصابت ضربه به گونه یا در نتیجه افزایش سن ایجاد شود.
افزایش گونه ممکن است همراه با عمل راینوپلاستی،face lift ، کاهش یا افزایش چانه انجام شود.
پس از ایجاد بی هوشی عمومی، با بی حسی موضعی همراه با آرام سازی از طریق تزریق وریدی آرام بخش، برشی در داخل دهان، در محل تقاطع لثه ی فک بالا و گونه داده می شود. سپس ایمپلنت، در زیر ضریع (پریوست) استخوان گونه و عضلات ناحیه قرار داده می شود. محل برش با بخیه های قابل جذب دوخته می شود و نوار پشتیبان صورت به عنوان پانسمان در محل قرار داده می شود. این نوار باید به مدت ۵ شبانه روز به طور دایم و از آن پس به مدت ۳-۲ هفته تا حد ممکن در محل باقی بماند.
انجام ورزش های سنگین به مدت ۶ هفته بعد از عمل ممنوع است.
پس از خوردن غذا یا شیر باید تا ۵ روز پس از جراحی، دهان با محلول دهان شویه ضد باکتری شسته شود.
عوارض احتمالی پلاستیک گونه
1- درد
2- کبودی (که گاهی تا ۲ هفته طول می کشد)
3- گاهی عفونت خفیف و به ندرت عفونت جدی در محل برش
4- مقداری کاهش حس در لب بالا، کنار بینی و گونه که ممکن است تا ۶ هفته طول بکشد
5- جابه جا شدن ایمپلنت (که باعث عدم تقارن گونه ها می شود).
13- بلند کردن (بالا بردن) ابرو و پیشانی
عمل جراحی بلند کردن (بالا بردن) یا چروک زدایی ابرو (brow lift) یا عرض پیشانی (forehead lift) به منظور کاهش چروک های پیشانی یا بالای پُلِ بینی و کاهش چین های عمودی بین دو ابرو که به اصطلاح «اخم» نامیده می شود و بالا بردن پیشانی و ابروهای پایین افتاده صورت می گیرد.
عمل جراحی بلند کردن ابرو و پیشانی معمولاً همراه با جراحی پلاستیک پلک، face lift و روش های صاف کردن پوست انجام می شود.
پس از دادن بی هوشی عمومی و یا آرام سازی با استفاده از تزریق وریدی داروی آرام بخش، برش های کوچکی در داخل خط رستنگاه مو ایجاد می شود.
عمل بلند کردن ابرو و پیشانی گاهی با استفاده از آندوسکوپ (وسیله ی جراحی ویدیویی) و ابزارهای خاصی که در برش های ایجاد شده در داخل خط مو قرار داده می شوند صورت می گیرد. با این کار، بافت و عضله ی زیر پوست در محل خود، حفظ یا تغییر داده می شوند و یا برداشته می شوند و در نتیجه، چروک های قابل مشاهده و خطوط اخم ناحیه ی پیشانی اصلاح خواهند شد.
بالا بردن ابرو یا پیشانی ممکن است با یا بدون استفاده از آندوسکوپ، از محل برش های ایجاد شده در ناحیه ی گیجگاه و در داخل پوست سر انجام شود.
روش دیگر عبارت است از روش تاجی (coronal) که در آن، برش پوست سر، از یک گوش تا گوش دیگر، در داخل موها (در محلی که معمولاً تاج یا تِل سر قرار می گیرد) ایجاد می شود و پوست پیشانی در این ناحیه بالا کشیده می شود. سپس پوست اضافی برداشته و محل برش ها با نخ قابل برداشت یا قابل جذب، چسب های مخصوص یا گیره جراحی بسته می شود.
نتایج عمل به تدریج حاصل می شوند و تورم و کبودی پس از مدتی برطرف خواهند شد.
عوارض احتمالی بلند کردن (بالا بردن) ابرو و پیشانی
1- ایجاد اسکار (بافت جوشگاهی)
2- خونریزی و تجمع خون (هماتوم)
3- عفونت
4- التيام کافی محل برش
5- خطرات ناشی از بی هوشی
6- تشکیل لخته ی خون
7- ریزش مو در حل برش ها (که قابل برگشت است)
8- بالا رفتن خط رستنگاه مو
9- آسیب عصب صورتی همراه با ضعف یا فلج عضلات صورت
10- عدم تقارن صورت؛ برداشته شدن بیش از حد پوست
11- کرختی یا خارش شدید پوست؛ تغییرات حس پوست
12- تحریک یا خشکی چشم؛ اختلالات پلک؛ تجمع مایع
13- درد (که ممکن است پایدار باشد)
14- بی نظمی پوست
15- تغییر رنگ و تورم پوست
16- ضرورت یافتن جراحی دوباره.
التيام اولیه برش ها معمولاً پس از ۵ تا ۱۰ روز صورت می گیرد و در این هنگام باید بخیه ها یا گیره ها برداشته شوند و از همین زمان، فرد می تواند به کار و فعالیت طبیعی خود باز گردد.
کبودی های موجود را می توان با استفاده از مواد آرایشی پوشاند.
التيام محل برش ها و تورم ایجاد شده تا چند هفته پس از عمل طول می کشد. برش و بازگشت به بهبود کامل به چند ماه زمان نیاز دارد.
14- تزریق مواد پرکننده (فیلر)
یکی از روش های مورد استفاده برای از بین بردن چروک ها یا اسکارهای فرو رفته پوست (که معمولاً در ناحیه ی صورت دیده می شوند) و چروک های اطراف چشم، دهان، گونه ها، خط فک، پیشانی، پل بینی، خطوط خنده و اخم، تزریق مواد پرکننده (filler) در زیر پوست است. تزریق این مواد، موجب بالا آمدن و پف کردن موقت مزبور می شود.
از جمله مواد پرکننده ی تزریقی می توان ترکیبات زیر را نام برد:
کلاژن انسانی ساخته شده در آزمایشگاه؛ اسید هیالورونیک؛ کلاژن گاوی؛ کلاژن انسانی تهیه شده از بافت انسانی؛ سلول های چربی بدن خود فرد؛ پلیمر مصنوعی قابل تجزیه ی زیست شناختی (بیولوژیک): هیدروکسی
آپاتیت کلسیم؛ سم باکتری عامل بیماری بوتولیسم (که، با نام تجارتی Botox برای فلج کردن موقت عضلات ناحیه ی پیشانی و صورت برای برطرف کردن چروک های این نواحی تزریق می شود ¬ به مبحث C)؛ Restylane دانه های پلاستیکی میکروسکوپی و کلاژن گاوی (کلاژن پس از مدتی از بین می رود ولی دانه های پلاستیکی باقی می مانند).
عوارض احتمالی تزریق مواد پرکننده (فیلر)
1- عفونت
2- خونریزی یا کبودی
3- واکنش آلرژیک (مثل ایجاد بثورات یا دانه های پوستی، کهیر، تورم یا بروز علایم شبه آنفلونزا)
4- برجسته شدن سطح پوست به دنبال درمان.
15- صاف کردن پوست با لیزر
صاف کردن پوست با استفاده از لیزر (laser skin resurfacing) یکی از جدیدترین روش های ضد پیری پوست است که موجب از بین رفتن خطوط ظریف یا چروک های پوستی، اِسکارها (بافت های جوشگاهی) و لکه های پررنگ پوست نواحی اطراف چشم و دهان می شود و می توان از آن برای نواحی بزرگ پوست نیز استفاده کرد.
امروزه استفاده از لیزر به دلیل عدم ایجاد ناراحتی، خونریزی و کبودی و حصول نتایج بهتر از سایر روش ها، بسیار متداول شده است.
امروزه برای برطرف کردن اِسکارهای باقی مانده از جوش صورت (آکنه) از نسل سوم ترکیب لیزری بسیار موثر Erbium/YAG-Co2 استفاده می شود که فاقد عوارض لیزرهای قدیمی تر است. علاوه بر این در حال حاضر از لیزر جدید Fraxel برای درمان اِسکار آکنه، لکه های قهوه ای رنگ پیری، خطوط ظریف پوست و منافذ بزرگ پوستی استفاده می شود.
لیزر درمانی پوست را می توان در مطب، مرکز جراحی سرپایی با بیمارستان انجام داد.
معمولاً پس از تزریق بی حسی موضعی در موارد سطحی تر و یا دادن بی هوشی عمومی در موارد درمان لایه های عمقی تر پوست، اشعه ی لیزر بر روی نواحی ضروری پوست حرکت داده می شود. لیزر به لایه های خارجی تر پوست نفوذ می کند و هنگامی که لایه ی مزبور باز باشد، التیام به منظور بازسازی پوست آغاز می شود. این کار ممکن است در دو یا چند جلسه انجام شود و بعد از آن می توان به نواحی عمیق تر نفوذ کرد ولی معمولاً یک جلسه برای این کار کافی است.
ممکن است تورم خفيف و احساس ناراحتی ایجاد شود که با کمپرس یخ و داروهای تجویز شده برطرف می شود. ممکن است ظاهر قرمز رنگ و دَلَمه ی پوست به مدت۱۰ روز یا بیشتر ادامه یابد.
عوارض صاف کردن پوست با لیزر نادر هستند. این عوارض عبارتند از: تغییر رنگ پوست، سوزش یا اِسکار (بافت جوشگاهی) پوست، فعال شدن ویروس ها یا عفونت های نهفته.
نکته
صاف کردن پوست به وسیله ی لیزر و تعیین مناسب ترین نوع لیزر در هر مورد تنها باید به وسیله ی پزشکان متخصص مجرب در این زمینه انجام شود. در غیر این صورت احتمال موفقیت، کاهش و میزان بروز عوارض، افزایش می یابد.
16- ایمپلنت عضلات سینه ی آقایان
امروزه افزایش و کاهش حجم پستان و عضلات سینه ای آقایان به طور فزاینده انجام می شود.
با قرار دادن ایمپلنت سینه ای در موارد ضعیف بودن مادرزادی عضلات این ناحیه یا نقایص یا فقدان مادرزادی آنها و یا نقایص ناشی از تصادفات می توان اشکال مزبور را برطرف کردن و ظاهری متناسب و متقارن در سینه ایجاد نمود.
پس از بی هوشی عمومی و ایجاد برش کوچکی در ناحیه ی زیر بغل؛ ایمپلنت با استفاده از آندوسکوپ وارد می شود. در بعضی موارد، روش های بدون استفاده از آندوسکوپ ترجیح دارند.
ایمپلنت ها در زیر عضله ی سینه ای قرار داده می شوند و سپس محل برش بخیه زده می شود. معمولاً جراحی یک تا دو ساعت طول می کشد و پس از آن بیمار می تواند به منزل برود. بهبود کامل حدود ۶ هفته طول می کشد و اکثر بیماران قادر خواهند بود پس از یک ماه به کار و فعالیت عادی خود باز گردند.
عوارض احتمالی ایمپلنت عضلات سینه ی آقایان
1- خونریزی
2- کبودی و تجمع خون در زیر پوست
3- عفونت
4- جابه جا شدن ایمپلنت.
دیدگاه