اختلال اروتومانیا: مرز واقعیت و تخیل در اختلال خود معشوق پنداری

اختلال خود معشوق پنداری یا اروتومانیا

اختلال خود معشوق پنداری یا اروتومانیا وضعیت روانی نادری است و زمانی اتفاق می‌افتد که شخص بر این عقیده است که دیگران به شدت عاشق او هستند، پا فشاری می‌کنند. شخص دیگر ممکن است، مشهور، ثروتمند یا صاحب موقعیت اجتماعی بالا باشد. این وضعیت به عنوان سندرم دکراموبلت نیز شناخته شده است.

این پا فشاری در مورد دوست داشته شدن توسط شخصی دیگر منطقی نیست، زیرا این عشق بر پایه‌ی واقعیت نیست. در اغلب موارد، فرد حتی فردی را که اصرار دارد عاشق او است، ملاقات نکرده است. برخی از افراد مبتلا به این سندرم ممکن است بر این باور باشند که غریبه‌ای که آن‌ها فقط یکبار ملاقات کرده‌اند، عاشق آن‌ها هستند.

فردی که در این وضعیت قرار دارد ممکن است اعتقاد داشته باشد که دیگران در پی ارسال پیام‌های عاشقانه مخفی برای آن‌ها هستند و ممکن باور کنند این اتفاق از طریق اخبار یا افکار (تله پاتی) اتفاق می‌افتند.

آن‌ها بشدت بر این عقیده پافشاری می‌کنند و اینکه تصور کنند ممکن است این فرد واقعا عاشقشان نباشد برایشان غیرممکن است، در حالی که شاید هیچ شاهدی بر این عشق نباشد. اختلال خود معشوق پنداری می‌تواند با شرایط روحی و روانی فرد مرتبط باشد که شامل توهم و شیدایی هستند.

اروتومانیا نوعی نامتداول از توهمات پارانوئید است. فرد تاثیر یافته به شدت باور دارد فرد دیگری عاشق او شده است.

این توهم با وجود شواهدی قوی که برخلاف ان وجود دارد ایجاد شده و ماندگار می شوند. این شرایط به ندرت دیده می شود اما اروتومانیا اغلب بیشتر روی زنان اثر می گذارد.

اروتومانیا می تواند ناگهانی شروع شده و علائم اغلب برای مدتی ماندگار خواهند بود. بیمار تاثیر دیده اغلب فردی مسن تر و دور از دسترس است که موقعیت اجتماعی بالاتری داشته و ممکن است با شخص بیمار ارتباط بسیار کمی داشته یا اصلا ارتباطی نداشته باشد.

اروتومانیا که سندروم خود معشوق پنداری نیز نامیده می شود و برای اولین بار به عنوان یک اختلال جداگانه در سال 1921 شناخته شد. اروتومانیا اغلب مرتبط دیگر با دیگر اختلالات روان شناختی است اما ممکن است خودش به تنهایی نیز نمودار شود.

اروتومانیا که با عنوان سندروم خود معشوق پنداری نیز شناخته می شود در ابتدا در سال 1885 تعریف شد و این تعریف تشخیص مستقلی برای این بیماری بود اما ممکن است اروتومانیا با دیگر مشکلات روانی که همراه با توهم و رفتارهای مانیک هستند نیز آشکار گردد مانند اختلال دوقطبی، شیزوفرنی و بیماری آلزایمر. درمان اغلب شامل درمان های روان شناسی و داروها برای شرح علائم توهم و هرگونه علت پنهان می باشند.

تحقیقات نشان داده اند کسانی که از اروتومانیا رنج می برند اغلب منزوی بوده، استخدام نمی شوند و دارای ارتباطات اجتماعی محدودی هستند. بعلاوه کسانی که اروتومانیا در ان ها تشخیص داده می شود اغلب سابقه ی بیماری ها روانی قوی در خانواده دارند که این احتمال ارتباط ژنتیکی اختلال را افزایش می دهد.

اروتومانیا در بین زنان تداول بیشتری دارد اما مردان به احتمال بیشتری از خود رفتارهای پرخاشگرانه و آزاردهنده نشان می دهند. علامت اصلی این اختلال این است که فرد بیمار باوری قوی دارد که فردی دیگر به شکل پنهانی عاشق او شده است. در برخی موارد بیماران حتی باور دارند در یک زمان چندین نفر علایقی پنهانی نسبت به ان ها پیدا کرده اند. از همه بیشتر دیده می شود که فرد توهم دارد توسط فردی دست نیافتنی دوست داشته می شود که اغلب فردی اشنا بوده و یا کسی که افراد دیگر با او ملاقات نداشته اند. فرد آسیب دیده ممکن است به طور همزمان توهمات دیگری را با بیماری خود تجربه کند، مانند اینکه فکر می کند کسی که عاشق اوست به طور پنهانی عشقش را به او می خواهد نشان دهد مثلا با حالت بدن، چیدمان وسایل خانه، رنگ ها، و دیگر کارهایی که بی آسیب هستند. برخی تصورات بسیار شدید هستند مانند لقاح، زایمان یا مراقبت از کودکانی که در واقعیت وجود ندارند.

چیزهای توهم زا می توانند به مرور زمان با چیزهایی دیگر جایگزین شوند و برخی ممکن است ثابت و بسیار شدید باشند. تکذیب یک خصوصیت اصلی در این اختلال است زیرا بیماران این حقیقت که فرد مورد نظرشان ازدواج کرده است، دست نیافتنی است یا به او علاقه ندارد را قبول نمی کنند. فرد عاشق ممکن است خیالی یا حتی مرده باشد. اروتومانیا دو شکل دارد: اصلی و ثانویه. اروتومانیا اصلی اغلب به همان اختلال خود معشوق پنداری برمی گردد و مشکل دیگری همراه با آن وجود ندارد. این نوع اغلب ناگهانی شروع شده و نتایج حادی در پی خواهد داشت. نوع ثانویه ی آن با بیماری دیگری همراه می باشد مانند اختلالات شیزوفرنی پارانوئید، اغلب شامل توهم آزار دیدن و تخیلات شده و  شروعی تدریجی دارد.

بیمارانی که شرایطی ثابت دارند مشکل جدی تری داشته و دچار توهمات دائمی بوده و کمتر به درمان واکنش نشان می دهند. این افراد اغلب زنانی وابسته و ترسو هستند که تجربه ی جنسی نداشته اند. کسانی که شرایطی عودکننده و خفیف دارند اغلب توهماتی کوتاه مدت تر داشته و مشکل می تواند برای سال ها تشخیص داده نشود. رفتارهای مشکل ساز شامل کارهایی مانند تلفن زدن، فرستادن نامه و هدیه، رفتن بدون خبر به خانه ی فرد و دیگر رفتارهای دائمی و پنهانی هستند.

نشانه‌های اختلال خود معشوق پنداری یا اروتومانیا

علامت اصلی این است که این باور غلط در افراد وجود دارد که کسی عمیقا یا به حالتی وسواسی عاشق آن‌ها شده است. اغلب شواهدی برای اثبات عشق فرد دیگر وجود ندارد. فرد دیگر حتی ممکن است از وجود این فرد با اختلال خود معشوق پنداری آگاه نباشد.

فردی که این شرایط را دارد، ممکن است دائما در مورد آن عاشق خیالی صحبت کند. یا برای دیدار با این شخص و ارتباط با او تلاش کند، به طوری که  بتوانند با هم باشند

نشانه‌های شایع این اختلال عبارتند از:

• دنبال کردن مصرانه برنامه‌های تلوزیونی مربوط به شخص اگر فردی مشهور باشد

• فرستادن نامه، ایمیل و پیام به صورت مصرانه به عاشق خیالی

• گرفتن تماس‌های مکرر با عاشق خیالی

• تصور اینکه این عاشق خیالی با نگاه و ایما و اشاره و کد فرستادن از طریق برنامه‌های تلوزیونی سعی در ایجاد یک ارتباط مخفیانه دارد.

• ایجاد صحنه‌های عمدی برای برخورد با این فرد حرف زدن با او و در ارتباط با او بودن

• احساس حسادت نسبت به شخص اگر با معشوقه‌های دیگر در ارتباط باشد یا حس عدم وفاداری

• اذیت و آزار عاشق خیالی در اجتماع و گناهکار دادنستن آنها و جلب قانونی

• از دست دادن شور و شوق برای انجام فعالیت‌های دیگر و تمایل به حرف زده فقط در مورد این شخص یا انجام کارهای مربوط به او

اختلال خود معشوق پنداری ممکن است در طول مدت زمانی طولانی و یا فقط در طول دوره‌های کوتاه  که تحت عنوان روان پریشی شناخته می‌شود، رخ دهد. اختلالات روان پریشی علائم شایع دیگر بیماری‌های روانی است. که شامل بدتر‌شدن شرایط توهمات فرد و یا سایر ویژگی‌های روان پریشی می‌شود. این اتفاق ممکن است در اختلالاتی مانند اسکیزوفرنی، اختلال اسکیزوآفکتیو و اختلال دوقطبی رخ دهند.