عشق فارغ از خودخواهی مرکز پاداش‌گیری مغز را غیرفعال می‌کند

بودا در آموزه‌های خود گفت که شفقت واقعی، رها کردن خودخواهی و مقدم قراردادن دیگران است. هم‌اکنون تحقیقات نشان می‌دهد عشق عاری از خودخواهی، که داشتن آرزوی خالص و عمیق برای شادی دیگران است، مرکز پاداش‌گیری مغز را غیرفعال می‌کند.

عشق رومانتیک همان بخش‌های پاداش‌گیری برای مغز را که توسط کوکائین فعال می‌شود، روشن می‌کند. درحالی‌که تحقیقات نشان می‌دهد عشق عاری از خودخواهی، که داشتن آرزوی خالص و عمیق برای شادی دیگران است، مرکز پاداش‌گیری مغز را غیرفعال می‌کند.

جادسون بروئر استاد موقت روانشناسی از دانشگاه یِیل که هم‌اکنون استاد دانشگاه ماساچوست است می‌گوید: زمانی ‌که ما واقعاً با ازخودگذشتگی خواهان خوشبختی دیگران هستیم، آن عجله و هیجانی که از یک صحبت مملو از عشق وعلاقه ناشی می‌شود را نداریم، چون اصلاً دیگر محوریت با ما نیست.

همان‌گونه که در مجله مغز و رفتار Brain and Behavior گزارش شده است، مرزهای عصبی بین این دو نوع عشق در نتایج اسکن FMRI مراقبه‌کنندگان باسابقه آشکار می‌شود.

مراکز پاداش مغز که به شدت با دیدن چهره‌ی معشوق (یا عکس کوکائین) فعال می‌شود، تقریباً زمانی‌که به یک مراقبه‌کننده گفته ‌شود که در سکوت جمله‌‏ی « باشد که همه‌ی موجودات شاد باشند » را تکرار کند، غیرفعال می‌شود.

این مراقبه‌‏ی تمرکز حواس، یک جزء اصلی از بودیسم است که هم‌اکنون در برنامه‌های کاهش استرس غربی نیز رایج شده است.

آرامش ناشی از این عشق عاری از خودخواهی که می‌توان برای نمونه در چهره‌های مذهبی مانند مادر ترزا یا دالایی‌لاما دید، نقطه‌‏ی مقابل اضطراب و خشمی است که در نزاع‌‏ها و جدایی‌های طولانی بین عشاق دیده می‌شود. البته این نوع عشق نیز پاداش خود را دارد.

به گفته بروئر هدف از این تمرین به‌طور خاص، پرورش عشق همراه با ازخودگذشتگی، بخشش بدون ‌چشم‌داشت و در مقابل به دنبال پاداشی نبودن است.