آیا می دانستید برخی از حیوانات با یکدیگر خویشاوندند
طبق تخمین‌ها بین ۵/۳ میلیون تا یک تیلیارد گونه بر روی کره زمین زندگی می‌کنند. تنوع ساکنین سیاره‌ی ما به قدری زیاد است که در نگاه اول اینطور به نظر می‌رسد که هیچ ارتباطی میان آن‌ها وجود ندارد، اما با نگاهی دقیق‌تر ارتباطات عجیبی پدیدار خواهد شد.
در ادامه با چند گروه از حیوانات آشنا می‌شوید که نمی‌دانستید باهم خویشاوندند.
گاوها و نهنگ ها
تصورش را بکنید داشتن یک بستنی خوشمزه چقدر سخت می‌شد اگر منبع اصلی شیر نهنگ‌ها بودند. اغراق آمیز به نظر می‌رسد، اما حتماً شگفت زده می‌شوید اگر حقیقت را بدانید.
گاوها و نهنگ ها یک نیای مشترک دارند، پستانداری کوچک با پا‌هایی باریک و سُم که در آسیای جنوبی زندگی می‌کرد و نامش ایندوهایس (Indohyus / خوک هندی) بود.
این موجود (که جثه‌ی آن به اندازه‌ی یک راکون یا گربه خانگی بود) گرچه بیشتر خشکی زی بود، اما ارتباط خاصی هم با رود‌های نزدیک زیستگاهش داشت. شواهد و قرائن حاکی از آن است که ایندوهایس از آب به عنوان یک منطقه امن در برابر حیوانات شکارچی استفاده می‌کرد. رفتار‌های تغذیه‌ای این موجود خیلی بعدتر به شکلی درآمد که در آبزیان وجود دارد.
قوی‌ترین مدرک درباره‌ی خویشاوندی گاوها و نهنگ‌ها از بررسی مولکولی این دو گونه به دست آمده است. این بررسی نشان داد نزدیک‌ترین خویشاوند زنده‌ی نهنگ‌ها گروهی از حیوانات سُم دار به نام جفت‌سُم‌سانان شامل گاوها، خوک ها، اسب‌های آبی و زرافه‌ها هستند.
گاو‌های دریایی و فیل ها
گاو‌های دریایی برخلاف اسم شان به طور واضحی بیشتر شبیه «فیل‌های دریایی» هستند. به نظرتان اینطور نیست؟ کمی دقیق‌تر نگاه کنید.
فیل‌سانان (گروهی از حیوانات شامل فیل ها، ماموت‌ها و ماستودون ها) یک نیای مشترک با گاو‌های دریایی دارند. علیرغم وجود خلأ‌های اساسی در دانش ما درباره‌ی روند تکامل گاو‌های دریایی، تصور می‌شود این حیوانات خاص از یک پستاندار چهارپا به وجود آمده باشند (اشکال اولیه‌ی گاو دریایی حدود ۵۵ میلیون سال قبل پدیدار شدند).
فیل‌ها و گاو‌های دریایی شباهت‌های ظاهری هم دارند (مسلماً جثه‌ی بزرگ یکی از آن‌ها نیست). بدن آن‌ها از مو‌های زبر و سیخی پوشیده شده است. گاو‌های دریایی از این مو‌ها برای جهت یابی در محیط استفاده می‌کنند (با حس کردن لرزش ها).
مرجان‌ها و عروس های دریایی
یکی آزادانه در دریا‌ها و اقیانوس‌ها پرسه می‌زند و دیگری بیشتر به یک گیاه می‌ماند (یک جا در زمین ثابت مانده است)، اما حقیقت آن است که عروس‌ها و مرجان‌های دریایی هر دو حیوان هستند؛ و بله باهم نسبت هم دارند.
آن‌ها به گروهی قدیمی از حیوانات به نام گزنده‌تباران تعلق دارند. اعضای این گروه فاقد اندام‌هایی همچون ریه و قلب هستند.
آن‌ها مغز هم ندارند و به جایش یک شبکه عصبی دارند که در سرتاسر بدن شان گسترده است. عروس‌ها و مرجان‌های دریایی از ابزار‌های مشابهی هم برای دفاع از خود برخوردارند. آن‌ها از شاخک‌های خود برای نیش زدن شناگران نگون بخت پیرامون خود استفاده می‌کنند.
علیرغم خویشاوند بودن، همیشه رابطه‌ی خوبی میان این دو گونه نبوده. مرجان‌های دریایی گاهی دست به یکی می‌کنند تا هماهنگ باهم به اقوام بسیار متحرک‌تر خود یعنی عروس‌های دریایی حمله کنند. اگر عروس دریایی‌ای مرتکب اشتباه شود و بیش از حد به یک صخره‌ی مرجانی نزدیک شود، بعضی مرجان‌ها با شاخک‌های ریزشان شکار خود را می‌قاپند و سفت می‌چسبند. طولی نمی‌کشد که بقیه‌ی مرجان‌ها هم به ضیافتی که به راه افتاده می‌پیوندند و عروس دریایی را کاملاً به دام می‌اندازند.
پرنده‌ها و دایناسورها
کدام شان اول بوده، مرغ یا تخم مرغ؟ حالا معلوم شده جواب درست دایناسورها است!
پرنده‌هایی که همه جا در حال پرواز می‌بینید، از تروپاد‌ها (گروهی از دایناسور‌های دو پا مانند ولاسیرپتر‌ها و تیرانوسوروس ها) به وجود آمده اند. اما قطعاً این دگرگونی کامل از تی رکس به یک پرنده‌ی زرد پردار، یک شبه رخ نداده است.
فسیل‌هایی که کشف آن‌ها هنوز ادامه دارد ما را با گونه‌های «انتقالی» آشنا می‌کنند. در سال ۲۰۱۸ دیرینه شناسان چینی فسیل ۱۲۷ میلیون ساله‌ی Jinguofortis perplexus را کشف کردند. این کشف مرحله‌ی مهمی از شکل گیری پرواز را نمایان ساخت، زمانی که پرندگان دُم دایناسوری را از دست دادند، اما هنوز از پر‌هایی که در دُم پرنده‌های امروزی وجود دارد هم برخوردار نشده بودند.
خرچنگ‌های نعل اسبی و عنکبوت‌ها
خرچنگ‌های نعل اسبی به معنای واقعی کلمه اسطوره‌هایی از زمان‌های دور هستند. به آن‌ها «فسیل زنده» می‌گویند و بیش از ۴۸۰ میلیون سال است که روی کره زمین زندگی می‌کنند و بنابراین از دایناسورها قدیمی ترند. اما اجازه ندهید اسم این موجود فریب تان دهد. خرچنگ‌های نعل اسبی در حقیقت متعلق به گروهی به نام گیره‌داران (شامل عنکبوت‌ها و عقرب ها) هستند.
این موجودات کهن ویژگی‌های عجیب زیادی دارند. مثلاً علیرغم بینایی نسبتاً ضعیفی که دارند، چشم هایشان شب‌ها میلیون‌ها بار بیشتر از روز‌ها به نور حساس است. منحصر به فرد‌ترین ویژگی آن‌ها خون آبی رنگ شان است. این خون حاوی سلول‌های ایمنی قدرتمندی است که حساسیت فوق العاده‌ای به باکتری‌های سمی دارند. وقتی باکتری‌ای وجود داشته باشد، سلول‌های ایمنی دورش را می‌گیرند و اجازه نمی‌دهند صدمه‌ای به خرچنگ نعل اسبی وارد شود.
اسب‌ها و کرگدن‌ها
چقدر مسخره می‌شد اگر شاهزاده‌ی رویا‌ها با یک کرگدن سفید از راه می‌رسید. عجیب به نظر می‌رسد، اما اسب‌ها و کرگدن‌ها عضو گروه تک‌سُم‌سانان هستند و یک نیای مشترک دارند.
چند سال قبل در هند فسیل حیوانی به نام Cambaytherium thewissi کشف شد. با توجه به نزدیکی ویژگی‌های آن به تاپیر‌ها (نوعی پستاندار شبیه به خوک)، تصور می‌شود این موجود با همه‌ی تک‌سُم‌سانان زنده‌ی دنیا نسبت خویشاوندی داشته باشد.
یک نکته‌ی حیرت انگیز درباره‌ی حیوانات این گروه این است که آن‌ها برای تحمل وزن شان بیشتر روی انگشت وسط پا‌های خود تکیه می‌کنند. در موارد شدید مانند آنچه در اسب‌های امروزی وجود دارد، بقیه‌ی انگشت‌های پا به طور کامل با انگشت وسط ادغام شده اند. سُم این حیوانات به آن‌ها اجازه می‌دهد مسافت‌های طولانی تری را طی کنند و با سرعت بیشتری بدوند.
دیدگاه