ما عشق را اشتباه تعریف می کنیم

زمان آن رسیده است که معنای کلمه "عشق" را تغییر دهیم.

این کلمه بیشتر بر اساس اولین تعریف ارائه شده در فرهنگ لغت استفاده می شود: "احساس شدید محبت عمیق". به عبارت دیگر، عشق چیزی است که فرد احساس می کند.

پس از سال ها صحبت با زوج ها قبل، حین و بعد از ازدواج؛ و از صحبت کردن با والدین و فرزندانی که با روابط خود دست و پنجه نرم می کنند، من به متعصبانه بودن این تعریف متقاعد شده ام.

عشق را نه به عنوان یک احساس بلکه به عنوان یک احساس اجرا شده باید دید. دوست داشتن یعنی احساس کردن و رفتار عاشقانه.

بسیاری از زنان به من گفته‌اند که کبودی‌هایی روی صورتشان دیده می‌شود که شوهرانی که آنها را زده‌اند که دوستشان دارند. از آنجایی که آنها عشق را یک احساس می دانند، این کلمه حقیقت را پنهان می کند و آن این است که شما کسی را که بارها و بارها او را مورد ضرب و شتم و آزار قرار می دهید دوست ندارید. ممکن است احساسات بسیار قوی نسبت به آنها داشته باشید، حتی ممکن است باور داشته باشید که نمی توانید بدون آنها زندگی کنید، اما آنها را دوست ندارید.

اولین عشق ذکر شده در کتاب مقدس عشق عاشقانه نیست، بلکه عشق والدین است (پیدایش 22). وقتی کودکی به دنیا می آید، واکنش والدین به این شخص که اخیراً وجود نداشته است، این است که احساس کند "من برای او هر کاری انجام می دهم". در انجام دادن عشق است - احساس به اجرا در می آید. به همین دلیل است که ما اغلب این جمله را می شنویم که "تو مثل اینکه مرا دوست داری رفتار نمی کنی." ما در استخوان خود می دانیم که عشق یک احساس به تنهایی نیست بلکه احساسی است که در عمل به جهان جاری می شود.

بین انسان ها عشق یک کلمه رابطه ای است. بله، شما می توانید چیزهایی را دوست داشته باشید که شما را دوست ندارند - آسمان یا کوه یا یک نقاشی یا بازی شطرنج.

اما عشق دیگران جهت دار است. یک عاشق و یک معشوق وجود دارد - شما فقط عاشق نیستید، بلکه یک نفر را دوست دارید. و عشق واقعی فقط مربوط به احساسات عاشق نیست، خودخواهی نیست. زمانی است که یک نفر به شخص دیگری اعتقاد دارد و آن را نشان می دهد.

البته ممکن است همه جور وظایفی را برای کسی انجام داد و نسبت به او احساس کمی داشت یا هیچ احساسی نداشت. عشق به این نیست که برای کمک گرفتن استخدام شود. عشق تعهدی نیست که با روح سرد انجام شود. اما نه شور و شوقی است که خود را با ظلم نشان می دهد و نه آن که اصلاً خود را بروز نمی دهد. احساس را باید با عمل پیوند داد.

اگر درک کنیم که عشق، مانند والدین یا دوستی، احساسی است که خود را در عمل نشان می دهد، تصور سالم تری از عشق خواهیم داشت. آنچه واقعا احساس می کنیم در کاری که انجام می دهیم منعکس می شود. آواز شاعر خیره کننده و شور قدرتمند است، اما عمیق ترین زیبایی عشق این است که چگونه زندگی را تغییر می دهد.