هر آنچه که در مورد لنفوم باید بدانید!

لنفوم چیست؟

لنفوم سرطان سیستم لنفاوی است.

از آنجایی که این نوع سرطان در سیستم لنفاوی وجود دارد، می تواند به سرعت به بافت ها و اندام های مختلف بدن متاستاز داده یا گسترش یابد. لنفوم اغلب به کبد، مغز استخوان یا ریه ها گسترش می یابد.

افراد در هر سنی می توانند به لنفوم مبتلا شوند، اما یکی از شایع ترین علل سرطان در کودکان و بزرگسالان جوان 15 تا 24 ساله است که اغلب قابل درمان است.

در این مقاله به علائم لنفوم، نحوه درمان آن و عوامل خطر برای انواع مختلف آن می پردازیم.

انواع لنفوم

دو نوع اصلی لنفوم وجود دارد: لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین. در این ها، زیرگروه های زیادی وجود دارد.

لنفوم غیر هوچکین

لنفوم غیر هوچکین، که شایع ترین نوع است، معمولاً از لنفوسیت های B و T (سلول ها) در غدد لنفاوی یا بافت های سراسر بدن ایجاد می شود. رشد تومور در لنفوم غیر هوچکین ممکن است بر هر غدد لنفاوی تأثیر نگذارد، اغلب برخی از آنها را نادیده می گیرد و در برخی دیگر رشد می کند.

بر اساس گزارش موسسه ملی سرطان (NCI)، لنفوم غیر هوچکین 4.2٪ همه سرطان ها در ایالات متحده را تشکیل می دهد و خطر ابتلا به آن در طول زندگی فرد حدود 2.2٪ است.

لنفوم هوچکین

لنفوم هوچکین یک سرطان سیستم ایمنی است و پزشکان می توانند آن را با حضور سلول های رید-استرنبرگ که لنفوسیت های B بزرگ غیرطبیعی هستند شناسایی کنند. در افراد مبتلا به لنفوم هوچکین، سرطان معمولاً از یک گره لنفاوی به غده لنفاوی مجاور منتقل می شود.

NCI تخمین می زند که لنفوم هوچکین 0.5٪ همه سرطان ها را تشکیل می دهد و تقریباً برای 0.2٪ از مردم در ایالات متحده در طول زندگی خود تشخیص داده می شود.

علائم لنفوم

علائم لنفوم مشابه علائم برخی از بیماری های ویروسی مانند سرماخوردگی است. با این حال، آنها معمولا برای یک دوره طولانی تر ادامه می دهند.

برخی از افراد هیچ علامتی را تجربه نخواهند کرد. برخی دیگر ممکن است متوجه تورم غدد لنفاوی شوند. غدد لنفاوی در سراسر بدن وجود دارد. تورم اغلب در گردن، کشاله ران، شکم یا زیر بغل رخ می دهد.

تورم ها اغلب بدون درد هستند. اگر غدد بزرگ شده روی اندام ها، استخوان ها و سایر ساختارها فشار بیاورند، ممکن است دردناک شوند. برخی افراد لنفوم را با کمردرد اشتباه می گیرند.

غدد لنفاوی همچنین می توانند در طول عفونت های رایج مانند سرماخوردگی متورم شوند. در لنفوم، تورم برطرف نمی شود. همچنین اگر تورم به دلیل عفونت رخ داده باشد، درد نیز بیشتر همراه است.

همپوشانی علائم می تواند منجر به تشخیص اشتباه شود. هر کسی که به طور مداوم غدد متورم می کند باید برای مشاوره به پزشک خود مراجعه کند.

سایر علائم هر دو نوع لنفوم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب مداوم بدون عفونت

• تعریق شبانه، تب و لرز

• کاهش وزن و کاهش اشتها

• خارش غیر معمول

• خستگی مداوم یا کمبود انرژی

• درد در غدد لنفاوی پس از نوشیدن الکل

برخی از علائم اضافی لنفوم غیر هوچکین عبارتند از:

• سرفه های مداوم

• تنگی نفس

• درد یا تورم در شکم

اگر غدد لنفاوی بزرگ شده روی اعصاب نخاعی یا نخاع فشار بیاورد، ممکن است درد، ضعف، فلج یا تغییر حس ایجاد شود.

لنفوم می تواند به سرعت از غدد لنفاوی به سایر قسمت های بدن از طریق سیستم لنفاوی گسترش یابد. همانطور که لنفوسیت های سرطانی به بافت های دیگر گسترش می یابند، سیستم ایمنی نمی تواند به طور موثر در برابر عفونت ها دفاع کند.

راه های درمان لنفوم

دوره درمان بستگی به نوع لنفوم فرد و مرحله ای دارد که به آن رسیده است. لنفوم ناتوان یا با رشد آهسته ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد.

اگر درمان لازم باشد، ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درمان بیولوژیک: این یک درمان دارویی است که سیستم ایمنی را برای حمله به سرطان تحریک می کند. این دارو با وارد کردن میکروارگانیسم های زنده به بدن به این هدف دست می یابد.

• آنتی بادی درمانی: یک متخصص پزشکی آنتی بادی های مصنوعی را وارد جریان خون می کند. اینها به سموم سرطان پاسخ می دهند.

• شیمی درمانی: یک تیم مراقبت های بهداشتی درمان دارویی تهاجمی را برای هدف قرار دادن و کشتن سلول های سرطانی انجام می دهد.

• رادیو ایمونوتراپی: این روش دوزهای رادیواکتیو پرقدرت را مستقیماً به سلول‌های سرطانی B و سلول‌های T می‌رساند تا آنها را از بین ببرد.

• پرتودرمانی: پزشک ممکن است این نوع درمان را برای هدف قرار دادن و از بین بردن نواحی کوچک سرطان توصیه کند. پرتودرمانی از دوزهای متمرکز پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.

• پیوند سلول های بنیادی: این می تواند به ترمیم مغز استخوان آسیب دیده پس از شیمی درمانی یا پرتودرمانی با دوز بالا کمک کند.

• استروئیدها: پزشک ممکن است برای درمان لنفوم استروئید تزریق کند.

• جراحی: جراح ممکن است طحال یا سایر اندام ها را پس از گسترش لنفوم خارج کند. با این حال، متخصص سرطان یا انکولوژیست معمولاً برای گرفتن نمونه‌برداری از جراحی درخواست می‌کند.

عوامل خطر بیماری لنفوم

عوامل خطر مختلف می توانند خطر ابتلا به هر دو نوع لنفوم را افزایش دهند.

لنفوم غیر هوچکین

عوامل خطر برای لنفوم غیر هوچکین عبارتند از:

• سن: بیشتر لنفوم ها در افراد 60 سال و بالاتر رخ می دهد. با این حال، برخی از انواع آن بیشتر در کودکان و بزرگسالان جوان ایجاد می شوند.

• جنسیت: برخی از انواع آن در زنان بیشتر است. مردان در معرض خطر بیشتری از انواع دیگر هستند.

• قومیت و محل سکونت: در ایالات متحده، افراد آفریقایی-آمریکایی و آسیایی-آمریکایی در مقایسه با سفیدپوستان خطر کمتری برای ابتلا به لنفوم غیر هوچکین دارند. لنفوم غیر هوچکین در کشورهای توسعه یافته شایع تر است.

• مواد شیمیایی و تشعشع: تشعشعات هسته ای و برخی مواد شیمیایی کشاورزی با لنفوم غیر هوچکین ارتباط دارند.

• نقص ایمنی: فردی با سیستم ایمنی کمتر فعال در معرض خطر بیشتری است. این ممکن است به دلیل داروهای ضد رد پس از پیوند عضو یا HIV باشد.

• بیماری های خود ایمنی: این نوع بیماری زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی به سلول های خود بدن حمله می کند. به عنوان مثال می توان به آرتریت روماتوئید و بیماری سلیاک اشاره کرد.

• عفونت: برخی از عفونت‌های ویروسی و باکتریایی که لنفوسیت‌ها را تغییر می‌دهند، مانند ویروس اپشتین بار (EBV)، خطر را افزایش می‌دهند. این ویروس باعث تب غدد می شود.

• ایمپلنت سینه: اینها می توانند منجر به لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک در بافت سینه شوند.

• وزن بدن و رژیم غذایی: انجمن سرطان آمریکا (ACS) پیشنهاد کرده است که اضافه وزن و چاقی ممکن است در ایجاد لنفوم نقش داشته باشد. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تایید پیوند ضروری است.

لنفوم هوچکین

عوامل خطر لنفوم هوچکین عبارتند از منبع مورد اعتماد:

• مونونوکلئوز عفونی: ویروس اپشتین بار (EBV) می تواند باعث مونونوکلئوز شود. این بیماری خطر ابتلا به لنفوم را افزایش می دهد.

• سن: افراد 20 تا 30 ساله و افراد 55 ساله بیشتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم هستند.

• جنسیت: لنفوم هوچکین در مردان کمی بیشتر از زنان است.

• سابقه خانوادگی: اگر خواهر یا برادری مبتلا به لنفوم هوچکین باشد، خطر کمی بیشتر است. اگر خواهر و برادر یک دوقلو همسان باشند، این خطر به طور قابل توجهی افزایش می یابد.

• عفونت HIV: این می تواند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کند و خطر ابتلا به لنفوم را افزایش دهد.

نحوه تشخیص لنفوم

هیچ غربالگری معمولی برای لنفوم وجود ندارد. اگر فردی علائم ویروسی مداوم دارد، باید به دنبال مشاوره پزشکی باشد.

پزشک در مورد سابقه پزشکی فردی و خانوادگی فرد می پرسد و سعی می کند سایر شرایط را رد کند.

آنها همچنین یک معاینه فیزیکی، از جمله بازرسی شکم و چانه، گردن، کشاله ران، و زیر بغل، که در آن تورم ممکن است رخ دهد، انجام خواهند داد.

پزشک علائم عفونت را در نزدیکی غدد لنفاوی جستجو می‌کند، زیرا این می‌تواند علت بیشتر موارد تورم باشد.

آزمایشات لنفوم

آزمایش‌ها وجود لنفوم را تأیید می‌کنند.

• آزمایش‌های خون و نمونه‌برداری: این آزمایش‌ها می‌توانند وجود لنفوم را تشخیص دهند و به پزشک کمک کنند تا انواع مختلف را تشخیص دهد.

• بیوپسی: شامل نمونه برداری از بافت لنفاوی توسط جراح است. سپس پزشک آن را برای بررسی در آزمایشگاه می فرستد. جراح ممکن است یک بخش کوچک یا تمام غدد لنفاوی را بردارد. در برخی موارد، ممکن است از یک سوزن برای گرفتن نمونه بافت استفاده کنند.

ممکن است لازم باشد بیوپسی مغز استخوان انجام شود. این ممکن است به بی حسی موضعی، آرام بخش یا بیهوشی عمومی نیاز داشته باشد.

بیوپسی و سایر آزمایش‌ها می‌توانند مرحله سرطان را تأیید کنند تا ببینند آیا به سایر قسمت‌های بدن سرایت کرده است یا خیر.

• آزمایش های تصویربرداری: پزشک ممکن است اسکن های تصویربرداری را درخواست کند، مانند:

• یک سی تی اسکن

• یک اسکن MRI

• اسکن PET

• تصویربرداری با اشعه ایکس از قفسه سینه، شکم و لگن

• سونوگرافی

• ضربه زدن به نخاع: در این روش، جراح از یک سوزن بلند و نازک برای برداشتن و آزمایش مایع نخاعی تحت بی حسی موضعی استفاده می کند.

مرحله بندی سرطان به نوع، سرعت رشد و ویژگی های سلولی بستگی دارد. در مرحله 0 یا 1، سرطان در یک منطقه محدود باقی می ماند. در مرحله 4، به اندام های دورتر گسترش یافته است و پزشکان درمان آن را دشوارتر می دانند.

یک پزشک همچنین ممکن است لنفوم را به عنوان ناتوان توصیف کند، به این معنی که در یک مکان باقی می ماند. برخی از لنفوم ها تهاجمی هستند، به این معنی که به سایر قسمت های بدن گسترش می یابند.