امروز: جمعه, ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ برابر با ۱۸ رمضان ۱۴۴۵ قمری و ۲۹ مارس ۲۰۲۴ میلادی
کد خبر: 277471
۴۴۷
۱
۰
نسخه چاپی

چه آرایی در دیوان عالی کشور قابل فرجام خواهی نیست؟

چه آرایی در دیوان عالی کشور قابل فرجام خواهی نیست؟

احکام غیر قابل فرجام خواهی

مطابق قانون آیین دادرسی مدنی، فرجام خواهی عبارت است از تشخیص انطباق یا عدم انطباق رای مورد درخواست فرجامی با موازین شرعی و مقررات قانونی. بنابراین، هر شخصی می تواند از احکامی که مطابق قانون آیین دادرسی مدنی قابل فرجام خواهی هستند، در مهلت فرجام خواهی، تقاضای فرجام خواهی کند.

فرجام خواهی یعنی درخواست از دیوان عالی کشور مبنی بر اینکه رای صادره از دادگاه بر طبق قانون و شرع صادرشده یا خیر. پس با توجه به تعریف فوق ، دیوان عالی کشور فقط از نظر شکلی بررسی می کند که رای صادره از دادگاه ایرادی نداشته باشد . اگر چنانچه رای صادره از دادگاه مشکلی از بابت مغایرت با قانون و یا مشکل دیگری داشت خود دیوان شخصا وارد ماهیت دعوا نشده و بررسی نمی کند بلکه پرونده را به دادگاه همعرض دادگاه صادر کننده رای خواهد فرستاد.

اما قانون مواردی نیز پیش بینی شده اند که حکم دادگاه قابل فرجام خواهی نیست.

بر اساس ماده 369 آیین دادرسی مدنی موارد زیر قابل فرجام خواهی نیست:

  • ۱- احکام مستند به اقرار قاطع دعوا در دادگاه.
  • ۲- احکام مستند به نظریه یک یا چند نفر کارشناس که طرفین به طور کتبی رای انها را قاطع دعوا قرار داده باشند.
  • ۳- احکام مستند به سوگند که قاطع دعوا باشد.
  • ۴- احکامی که طرفین حق فرجام خواهی خود را نسبت به آن ساقط کرده باشند.
  • ۵- احکامی که ضمن یا بعد از رسیدگی به دعاوی اصلی راجع به متفرعات آن صادر می شود، در صورتی که حکم راجع به اصل دعوا قابل رسیدگی فرجامی نباشد.
  • ۶- احکامی که به موجب قوانین خاص غیرقابل فرجام خواهی است.

- احکام مستند به اقرار قاطع دعوا در دادگاه

باید بدانیم که اقرار قاطع دعوا چه به طور صریح و چه به طور ضمنی، از موانع فرجام خواهی تلقی می شود.

در بند 1 ماده 369 قانون آیین دادرسی مدنی ، " اقرار قاطع دعوا در دادگاه " را غیر قابل فرجام دانسته است . البته این احکام غیر قابل تجدیدنظر هم هستند.

- احکام مستند به نظریه کارشناس

به موجب بند 2 ماده 369 قانون آیین دادرسی مدنی ، احکامی که به استناد نظریه یک یا چند نفر کارشناس که اصحاب دعوا به طور کتبی رای آنها را قاطع دعوا قرار داده باشند ، غیر قابل فرجام است .

- احکام مستند به سوگند قاطع دعوا

بر اساس بند 3 این ماده، احکام مستند به سوگند قاطع دعوا را غیر قابل فرجام می داند.

منظور از سوگند قاطع دعوا، همان سوگند «بتی» است. بنابراین احکام مستند به سوگند تکمیلی یا استظهاری نمی تواند از موارد منع فرجام خواهی محسوب شود. این مورد فقط مخصوص موانع فرجام خواهی است و از موانع تجدیدنظرخواهی محسوب نمی شود.

- احکامی که حق فرجام خواهی نسبت به آنها ساقط گردیده است

به موجب بند چهارم این ماده ، " احکامی که طرفین حق فرجام خواهی خود را نسبت به آن ساقط کرده باشند " ، قابل فرجام خواهی نیست .

- احکام راجع به متفرعات دعوا

به موجب بند پنج این ماده ، " احکامی که ضمن یا بعد از رسیدگی به دعاوی اصلی راجع به متفرعات آن صادر می شود ، در صورتی که حکم اصلی راجع به دعوا قابل فرجام نباشد " ، نیز قابل فرجام خواهی نیست .

- احکامی که به موجب قوانین خاص غیر قابل فرجام می باشند

قانونگذار در مواردی آرایی را مشخص کرده است که قابل فرجام خواهی نیستند .

  • منبع
  • دینا

دیدگاه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید