سوال:
سلام؛ گاهی در بازیهای کامپیوتریِ گروهی (که هر کدام در مکانی ديگر هستیم)، من به اشخاص گروه فحش میدهم در حالی که کسی اطراف من نیست و آن ها هم صدای من را نمیشنوند، آیا این کار (عمدی یا سهوی) حرام است؟
جواب اجمالی:
فحش و ناسزاگویی و استفاده از الفاظ زشت در شأن مؤمن نیست و چنانچه مخاطب با شنیدن آن مورد توهین قرار گیرد، حرام است. البته بعضی از مراجع، بد دهانی را بطور مطلق- چه در خلوت و چه در حضور مخاطب- مجاز ندانسته اند، هرچند توهین در خلوت شاید حق الناسی ایجاد نکرده و مجرد توبه و استغفار براي طرف مقابل کافی باشد.
ضمائم:
جواب دفترهای مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، اینگونه است:
حضرت آیت‌الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی):
استفاده از الفاظ رکیک، شایسته مؤمن نیست و همچنين چنانچه باعث اهانت و یا ایذای دیگران گردد مجاز نیست.
حضرت آیت العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
سب مؤمن حرام است.
حضرت آیت العظمی شبیری زنجانی (مد ظله العالی):
ناسزا گویی به مؤمن ولو این که وی نشنود حرام است.
حضرت آیت العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
1. گفتن کلمات زشت هر چند در تنهایی شایسته مؤمن نیست.
2. از بیان کلمات رکیک هر چند در خلوت پرهیز نمایید.
حضرت آیت العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
این کار خلاف دستور شرع است.
حضرت آیت العظمی نوری همدانی (مد ظله العالی):
گفتن ناسزا در شأن مؤمن نیست.
بعضی از اثار ناسزاگویی و فحاشی
برای فحش زبانی و بددهانی آثاری بیان شده است که حاوی حوزه های فردی و اجتماعی و مادی و معنوی است. کسی که ناسزا می دهد قبل از آنکه به سایرین اسیب برساند به خود آسیب ميزند. در روایات آثاری برای رفتار زشت سب و فحش و ناسزا بیان شده است که در این جا به بعضی از آن ها اشاره می شود.
1. دشمنی و عداوت
یکی از آثار نابهنجار ناسزاگویی و دشنام عداوت و دشمنی است. کسی که فحش می دهد و ناسزا می گويد برای خود دشمنی می خرد و ارتباطات اجتماعی را به هم می ریزد و با این زشت گویی، خودش عناد را دامن می زند و اجازه نمی دهد تا جامعه به طرف همزیستی و تعاون و همکاری کشیده شود. پیغمبر (ص) می فرماید: لاتسبوا الناس فتکتسبوا العداوه بینهم؛ به مردم ناسزا نگویید، که با این کار در بین آن ها دشمن پیدا می کنید.
2. تکبر
دشنام دادن دیگران نشانه ای از تکبر و غرور و کبر است که در آدمی پدید آمده است. کسی به دیگران دشنام می دهد که دچار غرور باشد. این غرور است که وی را در پیش خود بزرگ و سایرین را خوار و ذلیل کرده است؛ از این جهت با فحش، غرور خود را به نمایش می گذارد. به سخن ديگر، دشنام گو انسان متکبری است که باید از وی پرهیز کرد و اگرکسی اهل فحش است باید در اخلاق خود تجدید نظر کند؛ برای این که نشانه ای از کبر و غرور است که پیامدهای بسیار بدی را در دنیا و آخرت گریبانگیر وی خواهد کرد.
3. علامت نفاق و عامل ریاکاری
ناسزا و ديگر مصادیق فحش و بددهانی یکی از مهم ترين دلایل و عوامل نفاق است و کسی که بددهان است در واقع نشان می دهد که از اخلاق و دین وعفت به دور است.
4. هلاکت و نابودی
ناسزا گو در همین جهان به نابودی گرفتار ميشود ، برای این که هنگامی که دیگری را فحش ميدهد خود در معرض آن قرارگرفته و کم کم درشرایطی قرارمی گیرد که موجبات هلاکت و نابودي خود را آماده می کند.
5. دچار شدن به فسق
از نظر آموزه های اسلامی، ناسزاگویی علی الخصوص فحش مومن از مصادیق فسق و گناه الهي است. در واقع فرد دشنام دهنده از ایمان به کفر در مي‌ايد و برخلاف حکم خداوند عمل کرده و دچار فسق ميشود و اینگونه خود و آينده اش را تباه می سازد. پیامبر اکرم( ص) می فرماید: سباب المؤمن فسوق، و قتاله کفر، وأکل لحمه من معصیه الله؛ ناسزا گفتن به مؤمن فسق است و جنگیدن با وی کفر و خوردن گوشت او( غیبت کردن از وی) معصیت خداست.
دیدگاه