کهیر یا اورتیکاریا ضایعات قرمز رنگ و خارش آوری هستند که در نتیجه واکنش پوستی ایجاد می‌شوند. این ضایعات پوستی اندازه‌های مختلفی داشته و همزمان با دوره‌ی واکنش پوستی ظاهر شده و از بین خواهند رفت.
کهیر
کهیر یکی از عارضه های پوستی است که بسیاری از افراد در طول زندگی‌شان آن را تجربه می کنند. کهیر یک تورم قرمزرنگ روی پوست است که بر اثر یک واکنش آلرژیک یا انواع مشکلات در بدن ایجاد می‌شود. وقتی خون از مویرگ‌های زیر سطح پوست خارج می‌شود، قسمتی از سطحیترین لایه پوست بر اثر زیاد شدن گردش خون قرمز و ملتهب می‌شود. نمود بیرونی این اتفاق، کهیر است. در واقع می‌شود گفت کهیر به خودی خود یک بیماری نیست بلکه نشان های از یک رخداد غیرطبیعی در بدن است. کهیرهای حاد بعد از تمام شدن دوره‌شان یا از بین رفتن عامل حساسیتزا از بین می‌روند ولی کهیرهای مزمن روی پوست باقی می مانند.
انواع کهیر
کهیر حاد
این نوع از کهیرها کمتر از 6 هفته دوام دارند. بیش‌ترین دلیل بروز کهیرهای حاد گروه خاصی از مواد غذایی، داروها و یا عفونت‌هاست. از طرفی دیگر نیش حشرات و بیماریهای داخلی هم ممکن است موثر باشد.
رایج‌ترین مواد غذایی که باعث بروز کهیر پوستی می‌شود، عبارتند از:
• مغزها و آجیل
• شکلات
• ماهی
• گوجه
• تخم مرغ
• بری یا توت‌های وحشی تازه
• شیر
غذاهای تازه بیش‌تر از غذاهای پخته شده منجر به بروز کهیر می‌شود. برخی از مواد نگهدارنده و افزودنی در مواد غذایی هم می‌توانند باعث بروز کهیر شوند.
داروهایی که باعث بروز کهیر می‌شوند، شامل آسپرین (aspirin) و دیگر داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی مانند ایبوپروفن (ibuprofen)، داروهای فشار خون بالا (ACE inhibitors) یا داروهای مسکن ضد درد مانند کدئین (codeine) هستند.
کهیر مزمن و آنژیوادم
این نوع از کهیرها بیش‌تر از 6 هفته ادامه دارند. تشخیص علت بروز این نوع از کهیرها به نسبت کهیر حاد سخت‌تر است. برای بسیاری از افراد مبتلا دلیل بروز کهیر ناشناخته باقی می‌ماند. در برخی از موارد علت بروز کهیر مزمن بیماریهای تیروئید، هپاتیت، عفونت و سرطان است.
کهیر مزمن و آنژیوادم ممکن است اندام‌های داخلی همچون ریه‌ها، ماهیچه‌ها و لوله گوارشی را هم تحت تاثیر قرار دهد. علائم شامل تنگی نفس، درد ماهیچه‌ای، استفراغ و اسهال است.
کهیر فیزیکی
این گونه از کهیرها ناشی از تحریک مستقیم فیزیکی پوست مانند مواجه با سرما، گرما، نور خورشید، لرزش، فشار، تعریق و ورزش است. این دسته از کهیر درست در محلی که پوست تحریک شده ایجاد می‌شوند. امکان بروز کهیرهای فیزیکی به همراه دیگر انواع کهیر وجود دارد. در بیش‌تر موارد کهیرهای پوستی تا یک ساعت بعد از مواجه شدن با عوامل تحریک کننده ایجاد می‌شوند.
درماتوگرافیسم یا پوست نویسی
پوست نویسی نوع رایجی از کهیر فیزیکی است و در آن یک ضربه، مالش، تماس یا خارش مختصر پوست، می‌تواند در همان منطقه پوست باعث ایجاد کهیر و قرمزی پوست شود. امکان بروز کهیرهای فیزیکی به همراه دیگر انواع کهیر وجود دارد.
علائم و نشانه های کهیر
علائم و نشانه‌های کهیرهای مزمن عبارتند از:
• دسته‌ای از تاول‌ها به رنگ قرمز و یا رنگ پوست که در هر جایی از بدن می‌توانند ظاهر شوند.
• اندازه‌ی تاول‌ها متفاوت بوده و از نظر شکل هم تغییر می‌کنند. این تاول‌ها همراه با دوره واکنش پوستی ظاهر شده و از بین می‌روند.
• خارش پوست که می‌تواند شدید باشد
• ورم دردناک یا آنژیوادم (angioedema) لب‌ها، پلک‌ها و داخل گلو
• گرایش و تمایل بروز و شدت گرفتن علائم در مواجه با عوامل تحریک کننده مانند گرما، ورزش و استرس
• تمایل پایداری علائم برای بیش‌تر از ۶ هفته و یا عود کردن مرتب و غیر قابل پیش‌بینی برای ماه‌ها یا سال‌ها
• کهیرهای پوستی کوتاه مدت (حاد) یکباره ایجاد شده و بعد از چند هفته از بین می‌روند.
دلایل ایجاد کهیر
با وجود این که در بیش از نیمی از موارد، مردم هرگز علت دقیقی پیدا نمی کنند. کهیر مزمن ممکن است به عنوان پاسخ خود ایمنی ایجاد شود، اما علت دقیق آن نامشخص است. اما هنگامی که بدن به آلرژن یا محرک ها واکنش نشان می دهد و هیستامین و دیگر مواد شیمیایی را در زیر پوست آزاد می کند، کهیر ایجاد می شود. لازم است بدانید که هیستامین و مواد شیمیایی باعث التهاب و مایع تجمع یافته در زیر پوست منجر به کهیر می شود.
نمونه هایی از محرک های شناخته شده عبارتند از:
• داروها: از جمله برخی از آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند آسپرین و مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده ی آنژیوتانسین، که در درمان فشار خون بالا استفاده می شود.
• غذاها: مانند آجیل، صدف، مواد غذایی دارای مواد افزودنی و نگهدارنده، تخم مرغ، توت فرنگی و محصولات حاوی گندم
• عفونت ها: از جمله آنفلوانزا، سرماخوردگی، منونوکلئوز عفونی و هپاتیت B، عفونت های باکتریایی، از جمله عفونت های دستگاه ادراری و گلودرد ناشی از باکتری استرپتوکوک
• انگل ها: انگل های روده ای
• دما: دمای بالا یا تغییرات دما
• حیوانات: پرورش حیوانات از جمله سگ، گربه، اسب و غیره
• گرد و غبار
• حشرات: نیش حشرات و سوسک ها و ضایعات بر جای مانده از آنها
• لاتکس
• گرده ی گل
• برخی از گیاهان، از جمله گزنه، پیچک سمی آمریکایی و بلوط سمی
• برخی از مواد شیمیایی
• بیماری های مزمن، مانند بیماریهای تیروئید یا لوپوس
• قرار گرفتن در معرض نور خورشید
• آب بر روی پوست
• خراش دادن
• ورزش کردن
• کهیر و استرس: استرس، یک علت کهیر و یا عامل بدتر کننده ی علائم است. در بعضی از تحقیقات چگونگی تأثیر استرس مزمن بر تنظیم واسطه های شیمیایی بدن و ایجاد بیماری های التهابی مورد بررسی قرار گرفته است. به عبارت دیگر، هنگامی که یک فرد تحت تأثیر استرس قرار می گیرد، شدت واکنش های التهابی در او افزایش می یابد، به این ترتیب ایجاد کهیر می تواند با استرس مرتبط باشد.
عوارض کهیر
تحمل کهیر به طور طولانی مدت می تواند خسته کننده باشند، به ویژه به دلیل اینکه باعث اخلال در خواب شبانه و انجام فعالیت‌های روزانه می‌شود. در حالی که بسیاری از محرک‌ها به کهیر حاد منجر می‌شوند، کهیر مزمن دلایل مختلفی از جمله مشکلات خود ایمنی و عفونت‌های طولانی مدت را دارد.
اگرچه درمان به طور کلی به همان روشی که برای کهیرهای حاد تجویز می‌شود، برای کمک به تشخیص و درمان کهیر مزمن نیز به کار می‌رود، اما بیمار فقط باید صبر و شکیبایی خود را بالا نگه دارد. عوارض احتمالی (اما نادر) کهیر می‌تواند شامل موارد زیر باشند:
• آنژیوادم
• آنافیلاکسی
• اضطراب
• افسردگی
• کاهش انجام فعالیت‌های روزانه
نحوه تشخیص کهیر
پزشک با نگاه کردن به پوست شما می‌تواند کهیر و تورم را تشخیص دهد. آزمایش‌های آلرژی می‌توانند به شناسایی عوامل واکنش‌زا کمک کنند. دانستن علت می‌تواند به شما در جلوگیری از آلرژی، کهیر و تورم پوستی کمک کند. آزمایش‌های آلرژی شامل موارد زیر هستند:
• آزمایش‌های پوستی: در طی این آزمایش، پزشک آلرژن‌های مختلفی را روی پوست شما آزمایش می‌کند. اگر پوست قرمز شده یا متورم شود، به این معنا است که به آن ماده حساسیت دارید. به این نوع آزمایش آلرژی، تست خراش یا خاراندن (Scratch Test) گفته می‌شود. در صورتی که کهیر از نظر ماهیت مزمن باشد، معمولاً آزمایش پوستی انجام نمی‌شود.
• آزمایش خون: این آزمایش آنتی بادی‌های خاص در خون را بررسی می‌کند. بدن شما برای مقابله با آلرژن‌ها آنتی بادی تولید می‌کند. این روند بخشی از سیستم ایمنی بدن انسان است، اما اگر در بدن به مقدار زیادی تولید شود، می‌تواند عالتی برای ایجاد کهیر و تورم باشد.
شیوه درمان کهیر
با در نظر گرفتن این موضوع که این بیماری به خودیِ خود از بین می‌رود، اما هدف از درمان در اکثر موارد، تسکین علائم است. متداول‌ترین روش‌های درمانی، آنتی هیستامین‌ها هستند که به مخالفت با تأثیرات هیستامین در سلول‌های ماست (Mast Cells) می‌پردازند. اثر جانبی اصلی آنتی هیستامین‌ها خواب آلودگی است.
بسیاری از آنتی هیستامین‌ها بدون نسخه، مانند دیفن هیدرامین (بنادریل) با دوزهای 25 میلی‌گرم و کلروفنیرامین با دوز چهار میلی گرم در دسترس هستند. این داروها می‌توانند تا سه بار در روز مصرف شوند، اما از آنجا که آنها باعث خواب آلودگی می شوند، اغلب بهتر است در زمان خواب مصرف شوند. افرادی که از این داورها استفاده می‌کنند باید بسیار مراقب بوده و مطمئن باشند که قبل از رانندگی یا شرکت در سایر فعالیت‌هایی که نیاز به تمرکز ذهنی است، از مصرف آن خودداری کنند.
لوراتادین، هیدروکسی‌زین و فکسوفنادین، آنتی هیستامین‌هایی هستند که کمتر باعث خواب آلودگی می‌شوند. آنتی هیستامین‌ها که نیاز به نسخه دارند شامل سیپروهپتادین (پریاکتین) است که باعث خواب آلودگی می‌شود. آنتی هیستامین تجویز شده که باعث تأثیر آرامش بخشی کمتری دارند، لوووسیتیرزین است. بعضی اوقات پزشکان اینها را با انواع دیگری از آنتی هیستامین‌ها مانند رانیتیدین و سایمتیدین ترکیب می‌کنند. این لیست از آنتی هیستامین‌ها برای همه افراد مناسب نیستند، به این معنا که پزشکان برنامه‌های درمانی را با توجه به پاسخ‌های بالینی به بیمار تجویز می‌کنند.
استروئیدهای خوراکی می‌توانند در کوتاه مدت به موارد شدید کهیر کمک کنند، اما برای موارد طولانی مدت این بیماری مناسب نیستند. درمان های دیگری نیز برای کهیر وجود دارند که شامل موارد زیر هستند:
• مونتلوکاست
• اشعه ماوراء بنفش
• آنتی بیوتیک‌های ضد قارچ
• داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن
• داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای
شواهدی برای حمایت از مزایای چنین درمان‌هایی کم است. در موارد عادی، آنها به ندرت مورد نیاز هستند. یک درمان جدید که اکنون در مورد کهیر مزمن پیدا شده است، تزریق زیر جلدی ماهانه آنتی بادی مونوکلونال و اومالیزوماب (Xolair) است که در برابر گیرنده IgE (نوع خاصی از آنتی بادی) بر روی سلول‌های ماست سِل قرار می‌گیرند.
روش‌های درمانی موضعی کهیر به وفور در دسترس هستند، اما عموماً مفید نیستند. آنها شامل کرم‌ها و لوسیون‌هایی هستند که به کاهش خارش کمک می‌کنند. برخی از داروهای موضعی دیگر شامل کافور، منتول، دیفن هیدرامین و پراموکسین هستند. بسیاری از این داروهای موضعی نیازی به نسخه ندارند. کِرِم‌های حاوی کورتیزون (استروئیدها) در کنترل خارش مفید نیستند. استفاده از کمپرس یخ می‌تواند به تسکین خارش کمک کنند.
دیدگاه