معرفی و بررسی فیلم «حرف‌های زنانه» Women Talking 2022

فیلم حرف‌های زنانه یا زنان صحبت می‌کنند Women Talking یک فیلم درام آمریکایی محصول سال ۲۰۲۲ به نویسندگی و کارگردانی سارا پولی است. این فیلم بر اساس رمانی به همین نام در سال ۲۰۱۸ نوشته میریام توس ساخته شده است و الهام گرفته از رویدادهای واقعی زندگی است که در مستعمره مانیتوبا، یک جامعه دورافتاده و منزوی منونیت در بولیوی رخ داده است. در این فیلم رونی مارا، کلر فوی، جسی باکلی، جودیت آیوی، بن ویشا و فرانسیس مک دورمند که تهیه کننده این فیلم نیز هست، ایفای نقش می کنند.

اولین نمایش جهانی فیلم حرف‌های زنانه در چهل و نهمین جشنواره فیلم تلوراید در ۲ سپتامبر ۲۰۲۲ بود  و در ایالات متحده در سینماهای منتخب در ۲۳ دسامبر ۲۰۲۲ اکران شد.

فیلم حرف‌های زنانه به خاطر فیلمنامه و کارگردانی پولی، بازی بازیگران (به ویژه فوی، باکلی و ویشاو) و موسیقی فیلم مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است. این فیلم به عنوان یکی از ده فیلم برتر سال ۲۰۲۲ توسط هیئت ملی بازبینی و موسسه فیلم آمریکا معرفی شده و در نود و پنجمین دوره جوایز اسکار نامزد دریافت بهترین فیلم و بهترین فیلمنامه اقتباسی شده است.

ندکی از داستان فیلم حرف‌های زنانه

در سال ۲۰۱۰، زنان و دختران یک مستعمره  منزوی، متوجه شدند که مردان از مسکن گاوی برای تسلیم کردن و تجاوز به آنها استفاده می‌کرده‌اند. مهاجمان در یکی از شهرهای نزدیک دستگیر و زندانی می‌شوند. اکثر مردان مستعمره برای نظارت بر وثیقه سفر می‌کنند و زنان را به مدت دو روز تنها می گذارند تا تعیین کنند که چگونه ادامه خواهند داد. آنها یک همه‌پرسی برگزار می‌کنند تا تصمیم بگیرند که بمانند و کاری انجام ندهند، بمانند و بجنگند یا بروند.

یازده نفر از زنان مستعمره در انبار علوفه دور هم جمع می‌شوند تا به تصمیم نهایی برسند،  اسکارفیس جلسه را ترک می‌کند و دختر مرددش آنا و نوه‌ او -هلنا- را با خود می‌برد. آگوست، معلم مدرسه مستعمره و یکی از دو مرد باقی مانده، به زنان می پیوندد تا جریان جلسه را ضبط کنند، زیرا به هیچ یک از زنان خواندن و نوشتن آموزش داده نشد.

مرد دوم فیلم ملوین است، یک مرد تراجنسیتی که پس از تجاوز جنسی، جز با جوان‌ترها صحبت نمی کند. بنابراین موظف است مراقب آنها باشد و هر گونه تحولات بیرونی را به آنها گوشزد کند.

سالومه، تازه از سفری که برای جمع آوری آنتی بیوتیک برای دختر کوچکش که مورد تعرض قرار گرفته بود، برگشته، همچنان در مورد ماندن و جنگیدن سرسخت است.

اونا که پس از تجاوز به عنف باردار شده است، همچنین به آنها پیشنهاد می‌کند که بمانند و پس از پیروزی در مبارزه، مجموعه قوانین جدیدی برای کلنی ایجاد کنند که به زنان برابری در مقابل مردان بدهد. ماریچه، دختر گرتا و مادر اوژه، مخالف است و معتقد است که بخشش تنها گزینه مناسب است. برای خنثی کردن این درگیری، اونا به اوت پیشنهاد می‌کند که یک سند که مزایا و معایب ترک را بیان می‌کند و سند دیگری که همین کار را برای ماندن انجام می‌دهد، ایجاد کنند.

جلسه به تعویق افتاد…

اقتباس فوق‌العاده مبتکرانه سارا پولی  با این جمله آغاز می‌شود: «آنچه در ادامه می‌آید یک عمل تخیل زنانه است». این عبارت، که مستقیماً از نویسنده رمان است، به وضوح دو لبه است.

بزرگان یک مستعمره مذهبی دورافتاده برای توضیح سال‌ها تجاوز جنسی با مواد مخدر – حملات منتسب به ارواح، شیاطین، یا هیستری (“تخیل زن وحشی”) استفاده می‌کردند.  زنان و دختران را در وحشت، حامله یا مرده رها می‌شدند.

مناظره سقراطی متعاقب آن رخ می‌دهد. ماریشه (جسی باکلی) با این احتمال روبرو می شود که «اگر مردان را نبخشیم مجبور خواهیم شد مستعمره را ترک کنیم.» «آیا بخششی که بر ما تحمیل شده بخشش واقعی است؟» اونا (رونی مارا) به طرز عجیبی آرام می‌گوید: «شاید در برخی موارد بخشش با اجازه اشتباه گرفته شود.»

در حالی که داستان توس از منظر آگوست روایت می‌شد، یک معلم مرد جوان (با بازی بن ویشاو) که برای ضبط  صورتجلسات استخدام شده بود، پولی با زیرکی روایت  را به اوژه (کیت هالت) می‌دهد.

قاب عریض لوک مونپلیه- فیلمبردار- بین مناظر باز مزارع  و فضای داخلی شبه گوتیک انبار کاه می‌لغزد.

فضایی از همدلی، عقل و شوخ طبعی بر فیلم پولی حاکم شده است، که توسط یک فوریت رهایی بخش (“آن روز ما یاد گرفتیم رای دهیم”) که روایت را حتی در تاریک‌ترین لحظاتش پیش می‌برد. فلاش‌بک‌ها ممکن است این بحث‌ها را روشن کند، اما پولی بی‌رحمی‌ها را خارج از صفحه نمایش نگه می‌دارد و در عوض بر اجراهای گروهی با ظرافت فوق‌العاده تکیه می‌کند تا توجه مخاطب را  جلب کند.

نمای نزدیک از شخصیت فرانسیس مک‌دورمند، اسکار فیس یانز، شبیه تجسم نمادین مرگ اینگمار برگمان است.

«درست است که همه‌ی زنان به سرنوشت مشترکی در این گروه دچارند و تجربه‌ی مشابهی از تجاوز دارند اما می‌بینیم که نحوه‌ی مواجهه‌ هر یک از آن‌ها با خشونتی که متحمل شده‌اند، یکسان نیست و با طیف وسیعی از واکنش‌ها همچون خشم و نفرت و انتقام‌جویی، انکار و فراموشی، تسلیم شدن و بخشیدن، پس‌زدنِ زنانگی و، مهم‌تر از همه، از دست دادن ایمان به خود روبه‌رو هستیم. فیلم تأکید می‌کند که هر زن، قصه‌ی خاصِ خود را دارد و باید با زبان خویش روایت کند. تا قبل از اینکه هر زنی زبان باز کند و درباره‌ی خودش حرف بزند، زنان مدام رو در روی هم قرار می‌گیرند، با هم اختلاف نظر دارند، یکدیگر را قضاوت می‌کنند و دست به سرزنش و تحقیر یکدیگر می‌زنند اما بعد از شنیدن قصه‌ی یکدیگر به درک بهتری از خود و دیگر زنان می‌رسند، امکان همدلی و پیوند با هم را می‌یابند و در نهایت به همبستگی باشکوهی می‌رسند تا در کنار یکدیگر دنیای بهتری را بسازند.»