اوکراین وضعیت جنگی اعلام کرد و کشورهای اروپایی، آمریکا، کانادا، ژاپن و استرالیا (تا این لحظه) اعلام کرده‌اند که تحریم‌هایی علیه روسیه و مقامات روسیه وضع خواهند کرد. از جمله این تحریم‌ها، تحریم صدها نفر از دولتمردان روسی، تحریم ۵ بانک روسیه و از همه مهم‌تر، تعلیق خط لوله گازی «نورداستریم ۲» بود.
برای مطالعه بیشتر دلایل حمله روسیه به اکراین اینجا را کلیک کنید.
یک حمله موثر و چند ضدحمله بی‌اثر
با این همه، ظاهرا ماجرا می‌تواند فراتر از این‌ها هم برود. «اسکات موریسون»، نخست‌وزیر استرالیا، به تازگی گفته که روسیه «در اوج آمادگی برای تکمیل حمله تمام‌عیار به اوکراین است.»
در سویِ مقابل، در بریتانیا بحث به اینجا رسیده که تحریم‌ها نتوانسته‌اند و نخواهند توانست ماشین جنگی پوتین را متوقف کنند و به «تفنگ‌های آب‌پاش» در مقابل «تفنگ‌های واقعی» می‌مانند. این هم به میان آمده که آمریکا و اروپا باید دست به اسلحه شوند.
جدا از این، ظاهرا تهدیدهای اولیه مبنی بر قطع دسترسی روسیه به شبکه بین‌المللی بانکی «سوئیفت»، به عنوان «چماقی» برای آینده نگه داشته شده و قرار نیست فعلا اعمال شود. اما روسیه، حالا که ضربه اصلی را وارد کرده، می‌گوید آماده مذاکره است.
در اوکراین، همزمان با تصمیم شورای امنیت ملی اوکراین برای اعلام وضعیت اضطراری ملی در سراسر این کشور، پارلمان اوکراین نیز پیش‌نویس قانونی را تصویب کرده که به شهروندان این کشور اجازه حمل سلاح گرم می‌دهد. با این همه، بعید است مردمانِ عادیِ تفنگ‌به‌دست، در سناریوهای آخرالزمانی، بتوانند کاری در مقابل کماندوها و تانک‌های روسی از پیش ببرند.
جنگ روسیه و اوکراین از کجا آغاز شد؟
همه چیز به نظم جهانی در فردای «جنگ جهانی دوم» بر می‌گردد. آلمان مغلوب شده بود و آمریکا، اتحاد جماهیر شوروی، فرانسه و بریتانیا، برندگان جنگ بودند و طبیعی بود که می‌خواستند منافع جنگ را هم میان خود قسمت کنند.
در این میان، آلمان به دو حوزه نفوذ و در عمل به دو کشور مجزا (آلمان شرقی و آلمان غربی) تقسیم شد: اولی تحت نفوذ و انقیاد شوروی و دومی، تحت نفوذ و انقیاد آمریکا. این، همان زمانی هم بود که اختلافات ایدئولوژیک میان آمریکا و شوروی (یا میان دو ایدئولوژی سرمایه‌داری و سوسیالیسم) داشت کم‌کم جهان را به کامِ «جنگ سرد» می‌کشاند.
با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در ابتدای دهه ۱۹۹۰ میلادی، آمریکا و متحدان اروپایی این کشور، بلافاصله شروع به گسترش «ناتو» در میان کشورهایی کردند که زمانی اقمار «اتحاد جماهیر شوروی») به حساب می‌آمدند یا دست‌کم، از نظر جغرافیایی، بیش از اندازه به «مسکو» نزدیک بودند.
کشورهایی همچون «مجارستان»، «لهستان»، «رومانی» و «استونی»، همگی در فاصله سال‌های ۱۹۹۹ میلادی تا ۲۰۰۵ میلادی به عضویت «ناتو» درآمدند و «مقدونیه شمالی» هم در سال ۲۰۲۰ عضو «ناتو» شد. همه این‌ها به معنی پیشرویِ «ناتو» به سمت شرق و برای روس‌ها غیرقابل تحمل بود.
برای مطالعه مقاله "چرا اکراین برای روسیه مهم است؟" اینجا را کلیک کنید.
ورق بر می‌گردد!
پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، روسیه بیش از آن ضعیف بود که بتواند جلویِ «ناتو» و غرب بایستد. اما این روند، کم‌کم معکوس شد و برای نخستین‌بار، در ماجرای جنگ داخلی در سوریه، پوتین رسما در مقابل منافع آمریکا ایستاد و جلوی سقوط «بشار اسد» را با کمک کشورهایی مانند ایران، گرفت.
مورد اوکراین اما برای روس‌ها بسیار حیثیتی‌تر است. نخست اینکه اوکراین در زمان شوروی، مقر بسیاری از سلاح‌های هسته‌ای شوروی بود و به تنهایی یکی از قدرتمندترین جمهوری‌ها در این اتحادیه به شمار می‌رفت. بخش بزرگی از اتباع اوکراینی (به ویژه در شرق این کشور) هم اساسا اصالت روسی دارند.
آمریکا و اروپا هم از همین زاویه به روسیه فشار وارد کردند. در «انقلاب نارنجی» در سال ۲۰۰۴ میلادی در اوکراین، غرب‌گرایانِ اوکراینی دست بالا را در مقابل منافع روسیه در این کشور پیدا کردند و روسیه نفوذش را در اوکراین از دست داد.
پوتین چه برنامه‌ای دارد؟
هنوز برای پیش‌بینی رخدادهای آینده در مورد بحران اوکراین، زود است. با این همه، پوتین ظاهرا در حال تکرار یک سناریویِ قدیمی است که پیش‌تر از آن جواب گرفته است.
موضوع از این قرار است که روسیه، آنچه در سال ۲۰۱۴ میلادی بر سر «کریمه» با اوکراین کرده بود، پیش از این در سال ۲۰۰۸ میلادی بر سر دو منطقه «اوستیای جنوبی» (South Ossetia) و «آبخازیا» (Abkhazia) در گرجستان آورده بود.
در آن بحران هم روس‌ها این دو منطقه را از گرجستان جدا کردند و در آنها جمهوری‌های خودمختار تشکیل دادند، روشی که با استفاده از آن، می‌توانستند اهرم فشاری داشته باشند تا دولت گرجستان و کل منطقه قفقاز را تحت کنترل بگیرند.
۱ دیدگاه