سیدونی گابریل کولت بانوی نویسنده فرانسوی کیست؟

 سیدونی گابریل کولت کیست؟

سیدونی-گابریل کولت که با نام مستعار کولت شناخته می‌شود، نویسنده و زن اهل ادب فرانسوی بود. او همچنین یک بازیگر و روزنامه نگار بود. کولت بیشتر در دنیای انگلیسی زبان به خاطر رمان ژی ژی در سال 1944 شناخته می شود.

او نویسنده برجسته فرانسوی نیمه اول قرن بیستم که بهترین های او رمان‌هایی است که عمدتاً به دردها و لذت‌های عشق می‌پردازند و به دلیل تسلط در توصیف حسی قابل توجه هستند. بزرگترین قدرت او به عنوان یک نویسنده، فراخوانی حسی دقیق صداها، بوها، مزه ها، بافت ها و رنگ های دنیایش است.

کولت در دهکده‌ای در بورگوندی بزرگ شد، جایی که مادر بسیار دوست‌داشتنی‌اش او را با شگفتی‌های دنیای طبیعی بیدار کرد - همه چیزهایی که جوانه می‌زند، شکوفا می‌شوند یا پرواز می کنند. کولت در سن 20 سالگی و آماده نبودن برای زندگی زناشویی و صحنه پاریس، با نویسنده و منتقد هنری گوتیه ویلار ("ویلی") که 15 سال از او بزرگتر بود ازدواج کرد. او  کولت را با دنیای سالن های پاریس آشنا کرد و مدتی بعد از ازدواجشان نگذشته بود که استعداد او را در نوشتن کشف کرد.

ویلی او را در اتاقی حبس کرد تا تشویقش کند تا روی کار انجام شده تمرکز کند، ویلی او را مجبور کرد که چهار رمان «کلودین»، Claudine à l'école را بنویسد - اما به عنوان اثر خودش منتشر شد.

برای این رمان‌ها، کولت از تجربیات خود (هم به عنوان یک دختر اهل روستا و هم به عنوان یک زن جوان متاهل با شوهری هرزه) استفاده می‌کند تا صحنه‌هایی از زندگی دختر ساده ی جوان را تولید کند.

  کولت با بهره گیری از خاطرات و رویدادهای ایام نوجوانی و زندگی زناشویی اش، ماجراهای کلودین را در چهار جلد - «کلودین در مدرسه» (۱۹۰۰)، «کلودین در پاریس» (۱۹۰۱)، «زناشویی کلودین» (۱۹۰۲) و «کلودین می رود» (۱۹۰۳) - و ماجراهای مین ۸ را در دو جلد - «مین» (۱۹۰۴) و «سردرگمی های مین» (۱۹۰۵)، که از ۱۹۰۹ به بعد به شکل اثری واحد و تحت عنوان «اغواگر معصوم» منتشر می شود - نگاشت. این کتاب ها، که ابتدا به نام ویلی و کولت ویلی به چاپ رسیدند، با موفقیتی خیره کننده و استقبال عامه گسترده مواجه شدند.

در ۱۹۰۶، کولت که از این استثمار ادبی و بی وفایی های ویلی به ستوه آمده بود، برای همیشه به زندگی زناشویی شان پایان بخشید، و قدم به مرحله جدیدی گذاشت که ویژگی اش «استقلال طلبی جنجال برانگیز» است.

رفتار آزادانه و بی قیدش، به اعتبار معیارهای مرسوم و عرف و عادت متداول آن دوره، شرم آور به شمار می آمد و بی آبرویی تلقی می شد. به بازیگری در نمایش های موزیکال روی آورد (بسیاری از آنها اقتباس از آثار خودش بودند) و تا ۱۹۱۳ به این فعالیت ادامه داد.

در ۱۹۰۷، «عزلت عاطفی» را نوشت که هنوز از سبک مردم پسند ویلی متاثر بود. لیکن با نگارش «آواره» (۱۹۱۰) فردیت ادبی شاخص خویش را به منصه ظهور رساند. آنچه به این رمان بداعت می بخشید بازنمایی صادقانه عالم پشت پرده تماشاخانه و کاوش در روند تلاش های سرسختانه قهرمان مونث اثر برای کسب استقلال است، که راهگشای نویسنده و عرصه هایی نوین می شوند.

کولت از سال 1910 تا 1923 خبرنگار ادبی روزنامه لو متین بود. در سال 1912 با سردبیر خود، هانری دو ژوونل ازدواج کرد و سال بعد صاحب یک دختر به نام کولت دو ژوونل شد که کولت در نوشته های خود او را "بل گزو" نامید. اگرچه این ازدواج پس از 12 سال به پایان رسید، این سال‌ها مخصوصاً برای کولت سال‌های کامل بود.

طی این مدت کولت نخستین شاهکارهایش - «شری» (۱۹۲۰)، که احتمالاً مشهورترین اثرش نیز هست؛ «گندم نارس» (۱۹۲۳) و... - را آفرید، قابلیت های ادبی اش را بارز گرداند و جایگاهش را در مقام نویسنده یی راستین و صاحب سبک مستحکم ساخت و نگارش مجموعه یی آثار ملهم از خاطرات شخصی اش را آغاز کرد که نخستین شان «مترل کلودین» است.

ازدواج دومش در ۱۹۲۴ پایان گرفت. در سال 1925 کولت با موریس گودکت، تاجر جوانی که به روزنامه‌نگاری تبدیل شده بود، آشنا شد و قرار بود طولانی‌ترین و شادترین رابطه خود را با او داشته باشد. آنها در 3 آوریل 1935 ازدواج کردند و تا زمان مرگ کولت از هم جدا نشدند.

تا آغاز جنگ جهانی دوم، رمان های متعددی نوشت که برجسته ترین شان عبارتند از «سرانجام شری» (۱۹۲۶)، «دومی» (۱۹۲۹)، «ماده گربه» (۱۹۳۳) و «بگو مگو» (۱۹۳۴).

در کنارشان، مجموعه گسترده یی آثار با جنبه زندگینامه شخصی و نیمه تخیلی پدید آورد که از مقبولیتی روزافزون برخوردار شدند و «زایش روز» (۱۹۳۸)، «سیدو»، «پاک و ناپاک» (۱۹۳۲) و «کارآموزی هایم» (۱۹۳۶) از آن جمله اند.

سال های جنگ را در پاریس گذراند و طی آن ایام دو جلد خاطرات - تحت عنوان «یادداشت های وارونه» (۱۹۴۱) و «چشم انداز پنجره ام» (۱۹۴۲) - دو رمان - «ژولی دو کرانلهایم» (۱۹۴۱) و «ژی ژی» (۱۹۴۴؛ بسیاری از منتقدان این رمان کوتاه را آخرین شاهکار داستانی کولت دانسته اند.) - و دو مجموعه داستان - «اتاق هتل» (۱۹۴۰) و «کلاه کپی» (۱۹۴۳)، که باید به منزله بازگشت به حال و هوای «عصر طرب»۱ و مضامین غالب آثار نخستینش تلقی شوند - نوشت.

کولت، پس از آزادی فرانسه از اشغال نیروهای هیتلری تا زمان مرگ، یکی از برجسته ترین چهره های ادبی تثبیت شده فرانسه به شمار می آمد. او عضو فرهنگستان سلطنتی بلژیک و آکادمی گنکور فرانسه بود و کسب نشان«لژیون دونور» بر اعتبار و منزلت فرهنگی اش افزود.

نوشته هایش، اعم از داستانی یا غیرداستانی، اساساً و به نحوی چشمگیر، جنبه زندگینامه شخصی و حدیث نفس دارند. اما او از زندگینامه شخصی بهره می گیرد تا به دیدگاه و بینشی جامع و فراگیر و چالشگرانه برسد.

دغدغه اصلی بسیاری از پرسوناژهایش پیشرفت به سوی اصالت و درستی است؛ ستیز علیه فساد و تباهی و ریاکاری حاکم بر جامعه فرانسه در «عصر طرب» و طغیان در برابر نگرش «نرینه سالار» پایدار و غالب.

کولت در روایت هایش به موضوعاتی نظیر روابط جنسی و عاطفی، روند سالخوردگی و پیامدهایش و پذیرش یگانگی هستی در عالم طبیعت پرداخته است. رهیابی به دنیای داستانی او جز از طریق جهان بینی اش میسر نمی گردد و در این راستا نباید صرفاً به ارزیابی توانایی خارق العاده اش در مشاهده جزئیات و تیزبینی ظریف اندیشانه اش (که بحق همواره مورد ستایش بوده است) اکتفا کرد، بلکه باید کوشش های مستمر و جسورانه اش برای اصلاح نگرش متاثر از نرینه سالاری را نیز مدنظر داشت.

در یک کلام، دستاورد ادبی کولت مولود و حاصل تکوین و استقرار ادراکی نوین و ایجاد سبکی جدید و شخصی بود تا آن را تجسم ببخشد.

منتقدان فمینیست در تبیین جایگاه و مرتبه کولت و ارزش هنری آثارش نقشی بسزا داشتند. آنان هوشمندانه این واقعیت انکارناپذیر را محرز ساختند که نوشتارهای این بانوی والامقام عالم ادبیات چیزی به مراتب فراتر از روایت های پیش پا افتاده روانشناسانه و توصیف شاعرانه و احساساتی طبیعت است.

چه بسا، اگر نقدهای فمینیستی نبودند، امروز کولت آوازه و اعتباری چنین گسترده و استوار نداشت.

در طول سال‌های آخر زندگی، کولت به‌تدریج به دلیل آرتروز بی‌حرکت شد، اما همچنان به ثبت برداشت‌ها، خاطرات و خیال‌پردازی‌های خود ادامه داد. او در 3 اوت 1954 در پاریس درگذشت.