اختلال اوتیسم در بزرگسالی | علائم و نشانه ها

اختلال اوتیسم یک اختلال رشدی است که در حدود یک سالگی بروز کرده و بعد از سه سالگی بیش از قبل خود را نشان می‌دهد.

کودک مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و تعاملات اجتماعی دچار مشکل است. مطالعات نشان داده‌است که اثر این اختلال در اجتماعی شدن و گسترش مهارت‌های ارتباطی تا زمان بزرگسالی این کودکان باقی می‌ماند. به علاوه تعداد زیادی از این کودکان در دوره نوجوانی و بزرگسالی به علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری مبتلا می‌شوند.

اختلال اوتیسم در بزرگسالی

در ابتدا تصور بر آن بود که اختلال اوتیسم یک بیماری واحد با دامنه وسیعی از علایم می‌باشد. در حال حاضر، عوامل ژنتیکی را عامل اصلی این بیماری می‌دانند اما علت بیماری اوتیسم هنوز به طور قطعی شناخته شده نیست. مطالعات در مورد کودکان اوتیسم نشان داده که اثر علایم اوتیسم مانند اختلال در اجتماعی شدن و مهارت‌های ارتباطی این کودکان تا زمان بزرگسالی باقی می‌ماند و به احتمال خیلی زیاد پزشکان و روانپزشکان حوزه بزرگسالان با تعدادی از بیماران تشخیص داده نشده مبتلا به اختلال اوتیسم مواجه می‌شوند. به علاوه، در دوره نوجوانی و بزرگسالی کودکان اوتیسم علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری دیده شده‌ است و احتمال بیشتری دارد که به عنوان افراد وسواسی، منزوی، اسکیزوفرنی، عقب مانده ذهنی یا افراد با آسیب مغزی شناخته شوند.

تشخیص اختلال اوتیسم در بزرگسالی

تشخیص اوتیسم در بزرگسالی بسیار مشکل است و معمولا برای تشخیص سه مورد؛ ارتباطات اجتماعی، هوش اجتماعی و تفکر و استدلال آن ها مورد بررسی قرار می‌گیرد.

بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به طور کلی دارای مشخصه‌های زیر هستند:

• در انجام کارهای گروهی مشکل دارند.

• حجم گفتگوهای آنها کم و کوتاه است.

• در درک کنایات مشکل دارند.

• در انتخاب موضوع جهت گفتگوی اجتماعی مشکل دارند.

• کلمه به کلمه صحبت می‌کنند.

• در فهم زبان بدن، ‌اشارات و درک حالات چهره مشکل دارند.

• انگیزه‌ای جهت ارتباطات اجتماعی ندارند.

• ممکن است دوستان زیادی نداشته باشند و به کارهای اجتماعی نپردازند.

• اگر جریان عادی زندگی دچار ازهم‌گسیختگی شود دچار اضطراب شدید می‌شوند.

• درسازماندهی زندگی خود و ایجاد طرح‌هایی برای آینده مشکل دارند.

گروهی از پژوهشگران دانشگاه کینگ لندن، اسکن مغزی سریعی ارایه کرده‌اند که می‌تواند با ۹۰ درصد دقت، اوتیسم در بزرگسالی را ظرف فقط ۱۵ دقیقه تشخیص دهد. محققان دانشگاه کینگ از اسکن ام آ ر آی برای تصویر برداری از ماده خاکستری مغز استفاده کرده و سپس یک شیوه تصویر برداری جداگانه برای تبدیل این تصاویر اسکن شده به تصاویر سه بعدی بکار می‌گیرند تا الگوریتم‌های رایانه‌ای ساختار، شکل و ضخامت این ماده را ارزیابی کنند. این اندازه گیری‌های پیچیده به کمک رایانه می‌تواند به سرعت نشانگرهای زیست شناختی را برای ارزیابی اینکه آیا فردی اختلال طیف اوتیسم دارد یا خیر نشان دهد. به گفته این دانشمندان این یافته مهمی است که محققان امیدوارند در آینده به غربالگری برای اوتیسم در کودکان منجر شود.

زیرشاخه‌های اختلال اوتیسم

وقتی اوتیسم در افراد تشخیص داده می‌شود، اختلال در یکی از زیرشاخه‌های اوتیسم طبقه‌بندی می‌شود.

1. سندروم آسپرگر

افراد مبتلا به «سندروم آسپرگر» دارای سطح بالایی از توانایی در زمینه‌ی مهارت‌های کلامی و عملکردهای مختلف هستند. مشکل اصلی این افراد در برقراری تعاملات اجتماعی و استفاده‌ی مؤثر از زبان است. متخصصان سلامت در تشخیص این سندروم کمی دچار تردید هستند؛ زیرا براساس DSM یا «دفترچه‌ی راهنمای آماری و تشخیصی بیماری‌های روانی»، نشانه‌های این سندروم می‌تواند حاکی از وجود نوع دیگری از اوتیسم موسوم به «اوتیسم با عملکرد بالا» در افراد باشد.

2. اختلال‌های فراگیر رشد

کسانی که به این اختلال دچار هستند نیز، برخی از ویژگی‌های افراد مبتلا به اوتیسم کلاسیک را دارند. توانایی آنها در عملکردهای مختلف می‌تواند از سطح متوسط تا بالا متغیر باشد.

3. سندروم رِت

زنان بیشتر از سایرین به سندروم رت دچار می‌شوند. سطح توانایی آنها در فعالیت‌های عملکردی مختلف معمولا متوسط و پایین است. اگر کودکی دچار این سندروم باشد، تا بزرگسالی نیز به این مشکل مبتلا خواهد ماند.

4. اختلال انسجام‌گسیختگی کودکی

همان‌طور که از نام این اختلال هم مشخص است، کودکان در سنین قبل از مدرسه و کودکان نوپا به آن دچار می‌شوند. افراد مبتلا معمولا مهارت‌های اجتماعی و زبانی خود را از دست می‌دهند و توانایی عملکردی آنها در سطح ضعیف و متوسط است.

درمان اختلال اوتیسم در بزرگسالان

درمان‌هایی برای توسعه‌ی رفتارها و عملکردهای عادی در افراد «اوتیستیک» وجود دارد. این درمان‌ها به کاهش رفتارهای غیرعادی کمک می‌کنند:

1. آموزش‌های ویژه

آموزش محدود به زمان خاصی نیست و همه افراد می‌توانند پیوسته تحت آموزش‌های مختلف قرار بگیرند. مبتلایان به اوتیسم هم باید تحت آموزش‌هایی قرار داشته باشند که به آنها در رفع نیازهایشان کمک می‌کند.

2. اصلاح رفتاری

استراتژی‌های مختلفی برای کاهش رفتارهای غیرعادی و ناخوشایند و بهبود رفتارهای مثبت برای افراد «اوتیستیک» وجود دارد.

3. درمان‌های کلامی، فیزیکی و حرفه‌ای

این ۳ نوع درمان به فرد کمک می‌کنند تا مهارت‌های عملکردی خود را تقویت کند.

4. درمان مهارت‌های اجتماعی

این نوع درمان هم برای رفع مشکلات زبانی و عملکردی مطرح می‌شود و به افراد مبتلا به اوتیسم در رفع مشکلات زبانی و ارتباطی کمک می‌کند.

5. دارو درمانی

هنوز داروی ویژه‌ای برای درمان اوتیسم در بزرگسالی شناخته نشده است، اما برخی از داروها به کاهش علائم این اختلال کمک می‌کنند. برای مثال داروهایی برای رفع مشکلات خواب، اضطراب، بیش فعالی و سایر داروهایی که برای رفع مشکلات رفتاری مورد استفاده هستند. در کاهش برخی از علائم اوتیسم کاربرد دارند. برخی از این داروها ممکن است موجب صدمه‌زدن به بیمار «اوتیستیک» بشوند.