سندرم تورت: نگاهی گذرا به علل، علائم و روش‌های درمان

سندرم تورت چیست؟

سندرم تورت یک اختلال عصبی است که بر مغز و اعصاب تأثیر می گذارد. این سندروم باعث می شود که شخص حرکات یا صداهایی به نام "تیک" تولید کند. تیک ها غیر ارادی هستند، بنابراین نمی توانید آنها را کنترل یا پیشگیری کنید. تیک های حرکتی شامل حرکات بدن مانند بالا انداختن شانه است. تیک های صوتی مانند صاف کردن گلو، صدا را شامل می شود. تیک های حرکتی ممولا قبل از تیک های صوتی ایجاد می شوند.

سندرم تورت معمولا در اوایل دوران کودکی ایجاد می شود. اغلب با بالغ شدن شما بهبود می یابد. سندرم تورت شدیدترین نوع اختلال تیک است.

معمولا از هر 100 کودک یک کودک به نوعی اختلال تیک دارد. سندرم تورت کمتر شایع است. از هر 160 کودک یک نفر را مبتلا می کند.

سندرم تورت شدیدترین اختلال تیک است، اما انواع دیگری نیز وجود دارد. پزشک متخصص با توجه به علائم فرد نوع اختلال تیک را تعیین می کند.

اختلالات تیک عبارتند از:

• اختلال تیک موقت: تیک های حرکتی یا صوتی (یک یا هر دو) برای کمتر از یک سال.

• اختلال تیک مداوم (مزمن): تیک های حرکتی یا صوتی (نه هر دو) برای بیش از یک سال.

• سندرم تورت: تیک های حرکتی و صوتی (هر دو) برای بیش از یک سال.

چه چیزی باعث سندرم تورت می شود؟

علت دقیق سندرم تورت ناشناخته است. این عارضه معمولاً در خانواده ها ایجاد می شود، بنابراین ژن ها نقش مهمی را ایفا می کنند. مشکلات مربوط به نحوه متابولیسم مغز و انتقال دهنده های عصبی نیز ممکن است باعث ایجاد سندرم تورت شود. انتقال دهنده های عصبی، مانند دوپامین، مواد شیمیایی در مغز هستند که رفتار و حرکت را تنظیم می کنند.

عوامل خطر برای سندرم تورت چیست؟

عوامل خطر برای سندرم تورت عبارتند از:

• جنسیت: مردان سه تا چهار برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به سندرم تورت هستند.

• سابقه خانوادگی: والدین ممکن است سندرم تورت را از طریق ژن (ارثی) به فرزندان منتقل کنند.

• سلامت دوران بارداری: کودکانی که از مادرانی که سیگار می‌کشیدند یا در دوران بارداری مشکلات سلامتی داشتند، در معرض خطر بیشتری برای سندرم تورت هستند. وزن کم هنگام تولد نیز ممکن است شانس سندرم تورت را افزایش دهد.

علائم سندرم تورت چیست؟

تیک ها علامت اصلی تورت هستند. آنها معمولا بین سنین پنج تا هفت سالگی شروع می شوند و در حدود سن 12 سالگی به اوج خود می رسند.

تیک ها پیچیده یا ساده هستند:

• تیک های پیچیده شامل بسیاری از حرکات عضلانی است. پرش یک تیک حرکتی پیچیده است. تکرار کلمات یا عبارات خاص یک تیک صوتی پیچیده است.

• تیک های ساده حرکات سریع و مکرر هستند که فقط چند گروه عضلانی را درگیر می کنند. شانه بالا انداختن یک تیک حرکتی ساده است.

نمونه های دیگر تیک های حرکتی عبارتند از:

• تکان دادن بازو

• خم شدن در ناحیه کمر

• چشمک زدن

• تکان دادن یا چرخش سر

• پریدن

• حرکات فک

•  حالات مختلف چهره 

• تیک تنفسی

• تیک گردن

• تکان دادن پا

• پرش اندام مختلف

نمونه هایی از تیک های صوتی عبارتند از:

• غرغر کردن

• داد زدن

• سرفه کردن

• صاف کردن گلو

• آروغ های عصبی

• تکرار کلمات

• ناسزا دادن

• پژواک گویی

آیا تیک ها همیشه مضر هستند؟

برخی از تیک ها مضر هستند، مانند تیک های حرکتی که باعث می شود شخصی به صورت خود ضربه بزند. تیک صوتی به نام کوپرولالیا منجر به فحش دادن یا داد زدن می شود. این نوع تیک می‌تواند باعث شود که شخصی عمداً مخل آرامش یا توهین‌آمیز به نظر برسد، حتی اگر یک انگیزه غیرقابل کنترل باشد. کودکان مبتلا به کوپرولالیا ممکن است در مدرسه یا خانه تنبیه دریافت کنند.

آیا تورت با سایر شرایط سلامتی رخ می دهد؟

اکثر افراد مبتلا به تورت شرایط سلامتی دیگری دارند. اینها معمولاً اختلالات سلامت روانی یا رفتاری هستند، از جمله:

• اختلالات اضطرابی

• اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD)

• اختلال طیف اوتیسم (ASD)

• افسردگی

• ناتوانی های یادگیری

• اختلال وسواس اجباری (OCD)

• اختلال نافرمانی مقابله ای (ODD)

 نحوه تشخیص و درمان سندروم تورت

پزشکان بعد از بررسی اینکه بیمار حداقل 1 سال دارای تیک حرکتی و صوتی بوده است، وجود و علائم تیک را تایید می کنند و تشخیص می دهند. وجود سایر شرایط عصبی یا روان شناختی، همچنین می تواند به پزشکان در تشخیص بیماری کمک کند. علائم آتیپیک یا تظاهرات غیرعادی (به عنوان مثال، شروع علائم در بزرگسالی) ممکن است به تخصص خاصی برای تشخیص نیاز داشته باشد.

هیچ آزمایش خون، آزمایشگاه یا تصویربرداری لازم برای تشخیص وجود ندارد. در موارد نادر، مطالعات تصویربرداری عصبی، مانند تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT)، مطالعات الکتروانسفالوگرام (EEG) یا آزمایش خون خاص، ممکن است مورد استفاده قرار گیرد تا شرایط دیگری را که ممکن است با TS اشتباه گرفته شود، تشخیص دهد.

این عجیب نیست که مبتلایان، مدت زیادی با این اختلال زندگی کرده، ولی ناهنجاری خود را تشخیص نمی دهند. دلایل آن بسیار زیاد است. برای خانواده ها و پزشکانی که با سندروم تورت یا تیک نا آشنا هستند، ممکن است علائم تیک در حد ضعیف و حتی متوسط، نتیجه ی یک وضعیت دیگر تلقی شود. به عنوان مثال، والدین ممکن است فکر کنند که چشمک زدن با مشکلات بینایی مرتبط است یا اینکه sniffing، مربوط به آلرژی فصلی است. بسیاری از بیماران بعد از اینکه والدین، ​​سایر اقوام یا دوستان آن ها درباره این اختلال از دیگران بشنوند، یا جایی بخوانند، به وجود این اختلال شک می کنند.

از آنجا که علائم تیک اغلب باعث اختلال نمی شوند، اکثر افراد مبتلا به سندروم تورت ضروری نیست که دارو برای سرکوب تیک مصرف کنند. با این حال، داروهای مؤثر برای کسانی که علائم بیماری، عملکرد آنها را مختل می کند در دسترس است.

درمان دارویی

متاسفانه هیچ دارویی وجود ندارد که برای همه افراد مبتلا به سندروم تورت مفید باشد و هیچ دارویی به طور کامل علائم را از بین نمی برد. علاوه بر این، تمام داروها عوارض جانبی دارند.

نورولپتیک ها

نورولولپتیک ها Neuroleptics (داروهایی که ممکن است برای درمان اختلالات سایکوتیک و غیر سایکوتیک استفاده شوند) داروهایی هستند که به طور پیوسته برای سرکوب تیک مفید می باشند. تعدادی از آنها در دسترس هستند اما برخی از آن ها موثرتر از دیگران می باشند (مثل هالوپریدول و پیموزاید)

بسیاری از عوارض جانبی نورولپتیک را می توان با شروع آهسته درمان و کاهش دوز در صورت بروز اثرات جانبی کنترل کرد.

شایعترین عوارض جانبی نورولپتیک ها شامل کرختی و خواب آلودگی، افزایش وزن و کندی شناخت است. عوارض جانبی عصبی مانند لرزش یا ترمور، واکنشهای دیستونیک (حرکات چرخشی بدن)، علائم شبه-پارکینسون و سایر اختلالات حرکتی (غیر ارادی) کمتر شایع هستند و به آسانی با کاهش دوز دارو، درمان می شوند.

قطع مصرف نورولپتیک ها پس از استفاده طولانی مدت، باید به آرامی انجام شود تا از افزایش تکرار در تیک و بازگشت دیسکینزی جلوگیری شود. یک نوع دیسكینزی كه دیسكینزی مزمن نامیده می شود، اختلال حركتی متمایز از سندروم تورت است كه ممكن است ناشی از استفاده مزمن از نورولپتیك باشد. خطر این عوارض جانبی را می توان با استفاده از دوزهای پایین تر نورولپتیک ها برای دوره های کوتاهتر کاهش داد.

سایرداروها

سایر داروها همچنین ممکن است برای کاهش شدت تیک مفید باشند اما اغلب به اندازه گسترده ای مورد مطالعه قرار نگرفته اند و یا به طور پیوسته مانند نورولپتیک ها مفید باشند.

داروهای اضافی با اثربخشی نسبتا خوب شامل آگونیست های آلفا آدرنرژیک مانند کلونیدین و گوانفاسین هستند.

این داروها در درجه اول برای فشار خون بالا استفاده می شدند اما همچنین در درمان تیک استفاده می شوند. شایعترین عارضه جانبی این داروها که از مصرف آنها جلوگیری می کند، خواب آلودگی و گیجی است. با این حال، با توجه به عوارض جانبی کم این داروها، آنها اغلب به عنوان عوامل خط اول دارویی، قبل از شروع درمان با نورولپتیک استفاده می شوند.

داروهای موثری نیز برای درمان برخی از اختلالات عصبی رفتاری مرتبط با سندروم تورت وجود دارد. تحقیقات اخیر نشان می دهد که داروهای محرک مانند متیل فنیدات و دکستروآمفتامین می توانند علائم ADHD را در افراد مبتلا به سندرم تورت کاهش دهند، بدون اینکه باعث ایجاد تیک شدید شود.

با این حال، در حال حاضر استفاده از این داروها را در کودکان مبتلا به سندروم تورت/تیک و کسانی که سابقه خانوادگی تیک دارند، منع شده است. دانشمندان امیدوارند مطالعات آینده شامل بحث کامل در مورد خطرات و مزایای استفاده از این داروهای محرک مغزی در افراد مبتلا به تورت این موضوع را روشن کند.

برای علائم وسواس فکری عملی که به طور قابل توجهی اختلال در عملکرد روزانه دارند، مهارکننده های بازجذب سروتونین (کلومیپرامین، فلوکستین، فلووکسامین، پاروکستین و سرترالین) در بعضی از بیماران اثربخشی داشته اند.

درمان های شناختی و نوروتراپی

درمان های رفتاری مانند آموزش آگاهی و آموزش پاسخ های رقابتی می تواند برای کاهش تیک ها نیز استفاده شود.

یک آزمایش جدید کنترل شده مبتنی بر NIH به نام مداخله شناختی رفتاری (یاCBIT) برای تیک ها ، نشان داد که آموزش به صورت حرکت ارادی به سمت پاسخ پیشگویی برانگیختگی کمک می کند تا علائم تیک کاهش پیدا کند.

سایر روش های رفتاردرمانی مانند بیوفیدبک یا درمان حمایتی نشان داده است که علائم تیک را کاهش می دهد. با این حال، درمان حمایتی می تواند به یک فرد مبتلا به سندروم تورت کمک کند تا با اختلال بهتر مقابله کند و با مشکلات اجتماعی و عاطفی ثانویه که گاهی اوقات رخ می دهد، مقابله نماید.