کد خبر: 278716

مجسمه آزادی؛بنای یادبود شهر نیویورک در ایالات متحده آمریکا

مجسمه یا تندیس آزادی مجسمه‌ای بزرگ است که در اواخر قرن ۱۹ میلادی، به مناسبت صدمین سالگرد استقلال آمریکا، از طرف فرانسه به آمریکا اهدا شد.

مجسمه آزادی یک تلاش مشترک بین فرانسه و ایالات متحده با هدف بزرگداشت دوستی پایدار بین مردم دو ملت بود. مجسمه ساز فرانسوی فردریک آگوست بارتولدی خود مجسمه را از ورقه های مس چکش کاری شده خلق کرد در حالی که الکساندر-گوستاو ایفل مرد پشت برج معروف ایفل چارچوب فولادی مجسمه را طراحی کرد. مجسمه آزادی سپس به ایالات متحده داده شد و در بالای یک پایه طراحی آمریکایی در جزیره کوچکی در خلیج نیویورک که اکنون به نام جزیره آزادی شناخته می شود، نصب شد و توسط رئیس جمهور گروور کلیولند در سال 1886 وقف شد.

در طول سال‌ها، این مجسمه در حالی که میلیون‌ها مهاجر از طریق جزیره الیس در نزدیکی آن به آمریکا وارد شدند، قد علم کرد. در سال 1986، به افتخار صدمین سالگرد وقف اش، تحت بازسازی گسترده ای قرار گرفت. امروزه مجسمه آزادی نمادی ماندگار از آزادی و دموکراسی و همچنین یکی از شناخته‌شده‌ترین نشانه‌های جهان است.

ریشه های مجسمه آزادی

در حوالی سال 1865، زمانی که جنگ داخلی آمریکا رو به پایان بود، ادوارد دو لابولیه مورخ فرانسوی پیشنهاد کرد که فرانسه مجسمه ای بسازد تا به ایالات متحده در جشن موفقیت آن کشور در ایجاد یک دموکراسی قابل دوام اهدا شود..

مجسمه‌ساز فردریک آگوست بارتولدی، که به‌خاطر مجسمه‌های در مقیاس بزرگ شناخته می‌شود، این مأموریت را به دست آورد که هدف آن طراحی مجسمه در زمان صدمین سالگرد اعلامیه استقلال آمریکا در سال 1876 بود.

این پروژه یک تلاش مشترک بین دو کشور بود - مردم فرانسه مسئول مجسمه و مونتاژ آن بودند، در حالی که آمریکایی ها پایه ای را که بر روی آن قرار می گرفت می ساختند - و نمادی از دوستی بین مردمانشان بود.

به دلیل نیاز به جمع آوری بودجه برای مجسمه، کار بر روی مجسمه تا سال 1875 آغاز نشد. خلقت عظیم بارتولدی، با عنوان «مجسمه آزادی که جهان را روشن می‌کند»، زنی را به تصویر می‌کشد که مشعل را در دست راست خود و لوحی در دست چپ خود نگه داشته است، که بر روی آن «4 ژوئیه 1776»، تاریخ تصویب اعلامیه استقلال حک شده بود.

مجسمه آزادی؛بنای یادبود شهر نیویورک در ایالات متحده آمریکا

بارتولدی، که گفته می‌شود چهره این زن را از چهره مادرش الگوبرداری کرده است، ورقه‌های مسی بزرگی را چکش کرد تا «پوست» مجسمه را بسازد (با استفاده از تکنیکی به نام repousse).

او برای ایجاد اسکلتی که پوست روی آن مونتاژ می شود، از الکساندر-گوستاو ایفل، طراح برج ایفل پاریس کمک خواست.

ایفل همراه با یوژن امانوئل ویوله لو دوک، اسکلتی از دکل آهنی و فولادی ساخت که به پوست مسی اجازه می داد به طور مستقل حرکت کند، شرط لازم برای بادهای شدیدی که در مکان انتخابی بندر نیویورک تحمل می کرد.

در حالی که کار بر روی مجسمه واقعی در فرانسه ادامه داشت، تلاش ها برای جمع آوری کمک های مالی در ایالات متحده برای پایه از جمله مزایای مسابقات و نمایشگاه ها ادامه یافت.

پایه مجسمه در داخل حیاط فورت وود، قلعه ای که برای جنگ 1812 ساخته شد و در جزیره بدلو، در منتهی الیه جنوبی منهتن در خلیج نیویورک واقع شده است، معمار آمریکایی ریچارد موریس هانت طراحی و ساخته شد.

در سال 1885، بارتولدی مجسمه را تکمیل کرد که در بیش از 200 جعبه قرار گرفت و در ژوئن با کشتی فرانسوی Isere به نیویورک رسید.

در طول چهار ماه بعد، کارگران مجسمه را دوباره جمع کردند و آن را بر روی پایه نصب کردند. ارتفاع آن با احتساب پایه به 305 فوت (یا 93 متر) رسید. در 28 اکتبر 1886، رئیس جمهور گروور کلیولند رسما مجسمه آزادی را در مقابل هزاران تماشاگر تقدیم کرد.

مجسمه آزادی؛بنای یادبود شهر نیویورک در ایالات متحده آمریکا

حقایقی درباره مجسمه آزادی

مدل اصلی ممکن است یک زن مصری باشد

بسیاری از مورخان می گویند که مجسمه آزادی از لیبرتاس، الهه آزادی رومی، الگوبرداری شده است.

با این حال، فردریک آگوست بارتولدی مجسمه ساز برای اولین بار از چهره های عظیمی که از مقبره های نوبی محافظت می کردند الهام گرفت.

او اشتیاق مادام العمر به بناهای تاریخی عمومی در مقیاس بزرگ پیدا کرد. بارتولدی در پیشنهاد خود برای کانال سوئز، مجسمه ای به یاد ماندنی از یک زن عبا پوشیده به نمایندگی از مصر طراحی کرد تا در پورت سعید، در انتهای شمالی کانال قرار گیرد. نمونه اولیه این مجسمه با عنوان «مصر در حال حمل نور به آسیا» بود.

این پیشنهاد در نهایت به دلیل هزینه بالای آن کنار گذاشته شد، اما طرح ها در جای دیگری خانه پیدا کردند. شخصیت زن در طرح پورت سعید به الهه ای که "آزادی جهان را روشن می کند" تبدیل شد.

مجسمه آزادی؛بنای یادبود شهر نیویورک در ایالات متحده آمریکا

او پوست بسیار نازکی دارد

مجسمه آزادی با لایه ای از مس پوشیده شده است که بسیار نازک است - به عمق دو پنی که به هم فشرده شده اند. هنگامی که او در جزیره Bedloe مونتاژ شد، رنگ قهوه ای زیبایی داشت و حدود 35 سال در این حالت ماند. در سال 1920، پوست مسی شروع به اکسید شدن کرده و به رنگ سبز دریای دوست داشتنی که امروزه می شناسیم، شد.

پایه مجسمه توسط یک تلاش اولیه سرمایه گذاری جمعی تأمین مالی شد

دولت فرانسه هزینه ساخت مجسمه را با این درک پرداخت که آمریکایی ها بودجه ساخت پایه او را جمع آوری خواهند کرد. فرماندار گروور کلیولند از استفاده از بودجه ایالتی امتناع کرد، کنگره نتوانست بر سر مبلغی به توافق برسد و کمیته اختصاصی جمع آوری کمک مالی با یک سوم کمبود مواجه شد.

هنگامی که بالتیمور، فیلادلفیا، سانفرانسیسکو و بوستون همگی شروع به تماشای مجسمه برای شهرهای خود کردند، جوزف پولیتزر راه حلی ابداع کرد: او اسامی هر فردی را که کمکی کرده بود چاپ می کرد و به بزرگترین مشارکت کنندگان جوایزی ارائه می کرد.

این کمپین تنها در پنج ماه، 101,091 دلار از بیش از 160,000 کمک کننده از جمله کودکان، پاک کننده های خیابان و سیاستمداران جمع آوری کرد که بیش از 75 درصد از کمک های مالی کمتر از یک دلار بود. در نهایت، آنها می توانستند به جلو حرکت کنند - 100000 دلار آخرین هزینه پایه را پوشش داد، و بقیه به عنوان هدیه به مجسمه ساز داده شد.

او در باد تاب می خورد

گوستاو ایفل - که به خاطر برج آهنی خاصی که نام او را دارد مشهور است، اسکلت منحصر به فرد مجسمه را ایجاد کرد. سازه آهنی در هسته اوج نوآوری در زمان خود بود و قادر بود بدون ترک یا خم شدن در باد جابجا شود. لیدی لیبرتی می تواند در طول بادهای شدید تا سه اینچ در هر جهتی تاب بخورد، در حالی که مشعل او می تواند تا پنج اینچ تاب بخورد.

او یک آهنربا برای صاعقه است

بر اساس بسیاری از تخمین ها، مجسمه مسی از زمان مونتاژ در بندر نیویورک، هر ساله توسط 600 صاعقه مورد اصابت قرار گرفته است.

هر عنصر نمادین است

کتابی که او حمل می کند تاریخ امضای اعلامیه استقلال ما (4 ژوئیه 1776) را نشان می دهد، در حالی که هفت نقطه تاج او نماد هفت دریا، هفت قاره و پرتوهای خورشید است. این تصویر برای انتقال امیدبخش آزادی در سراسر جهان و نمونه ای که ایالات متحده برای کشورهای دیگر ایجاد می کرد، ساخته شده است.

او تقریباً یک مجسمه سخنگو بود

توماس ادیسون، مخترع لامپ و گرامافون، در یک نقطه پیشنهاد کرد که یک گرامافون غول پیکر در داخل مجسمه آزادی نصب شود و او را قادر به «صحبت» کند. در نهایت، این ایده رد شد.