مفصل گیجگاهی فکی شما لولای است که فک شما را به استخوان های تمپورال جمجمه که در جلوی هر گوش قرار دارند، متصل می کند. به شما امکان می دهد فک خود را بالا و پایین و پهلو به پهلو حرکت دهید تا بتوانید صحبت کنید، بجوید و خمیازه بکشید.
مشکلات فک و عضلات صورت که آن را کنترل می کنند به عنوان اختلالات گیجگاهی فکی (TMD) شناخته می شوند.
چه چیزی باعث اختلالات گیجگاهی فکی یا TMD می شود؟
ما نمی دانیم چه چیزی باعث TMD می شود. دندانپزشکان بر این باورند که علائم ناشی از مشکلات عضلات فک یا قسمت هایی از خود مفصل است.
آسیب به فک، مفصل یا عضلات سر و گردن - مانند ضربه شدید یا ضربه شلاق - می تواند منجر به TMD شود. علل دیگر عبارتند از:
- ساییدن یا فشردن دندان ها که فشار زیادی به مفصل وارد می کند
- حرکت بالشتک یا دیسک نرم بین توپ و سوکت مفصل
- آرتریت در مفصل
- استرس، که می تواند باعث سفت شدن عضلات صورت و فک یا فشردن دندان ها شود
علائم چیست؟
TMD اغلب باعث درد و ناراحتی شدید می شود. ممکن است موقتی باشد یا چندین سال طول بکشد. ممکن است یک یا هر دو طرف صورت شما را تحت تاثیر قرار دهد. زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا هستند و در بین افراد بین 20 تا 40 سال شایع‌تر است.
- درد یا حساسیت در صورت، ناحیه مفصل فک، گردن و شانه‌ها و داخل یا اطراف گوش هنگام جویدن، صحبت کردن یا باز کردن دهان
- مشکلات زمانی که سعی می کنید دهان خود را کاملا باز کنید
- فک هایی که در موقعیت دهان باز یا بسته "گیر" یا "قفل" می کنند
- هنگام باز یا بسته شدن دهان یا جویدن صداهای کلیک کردن، ترکیدن یا رنده کردن در مفصل فک به گوش می رسد. این ممکن است دردناک باشد یا نباشد.
- احساس خستگی در چهره شما
- مشکل در جویدن یا گاز گرفتن ناگهانی ناراحت کننده - گویی دندان های بالا و پایین به درستی روی هم قرار نمی گیرند. در مورد مزایا و معایب جراحی تراز دندان بیشتر بدانید.
- تورم در کنار صورت شما
همچنین ممکن است دندان درد، سردرد، گردن درد، سرگیجه، گوش درد، مشکلات شنوایی، درد بالای شانه و صدای زنگ در گوش (وزوز گوش) داشته باشید.
چگونه TMD تشخیص داده می شود؟
بسیاری از شرایط دیگر باعث علائم مشابه می شوند - مانند پوسیدگی دندان، مشکلات سینوسی، آرتریت یا بیماری لثه. برای اینکه بفهمد چه چیزی باعث بیماری شما می شود، دندانپزشک در مورد سابقه سلامتی شما سؤال می کند و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد.
آنها مفاصل فک شما را از نظر درد یا حساسیت بررسی می‌کنند و هنگامی که آنها را حرکت می‌دهید، به صدای کلیک، ضربه زدن گوش می‌دهند. آنها همچنین مطمئن خواهند شد که فک شما همانطور که باید کار می کند و وقتی دهان خود را باز یا بسته می کنید قفل نمی شود. بعلاوه گاز شما را آزمایش می کنند و مشکلات عضلات صورت شما را بررسی می کنند.
دندانپزشک شما ممکن است عکس‌برداری با اشعه ایکس کامل صورت بگیرد تا بتواند فک‌ها، مفاصل گیجگاهی فکی و دندان‌های شما را ببیند تا سایر مشکلات را رد کند. آنها ممکن است نیاز به انجام آزمایشات دیگری مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) داشته باشند. MRI می تواند نشان دهد که آیا دیسک TMJ در موقعیت مناسب در حین حرکت فک شما قرار دارد یا خیر. سی تی اسکن جزئیات استخوانی مفصل را نشان می دهد.
ممکن است برای مراقبت و درمان بیشتر به یک جراح دهان (که جراح فک و صورت نیز گفته می شود) ارجاع شوید. این پزشک متخصص جراحی در کل صورت، دهان و ناحیه فک و اطراف آن است. همچنین ممکن است به متخصص ارتودنسی مراجعه کنید تا مطمئن شوید که دندان ها، ماهیچه ها و مفاصل شما همانطور که باید کار می کنند.
درمان خانگی TMD
کارهایی وجود دارد که می توانید به تنهایی برای کمک به تسکین علائم TMD انجام دهید. پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که برخی از این درمان ها را با هم امتحان کنید.
داروهای بدون نسخه مصرف کنید. داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ناپروکسن یا ایبوپروفن، می توانند درد و تورم عضلانی را تسکین دهند.
از گرمای مرطوب یا بسته های سرد استفاده کنید. یک کیسه یخ را به مدت 10 دقیقه در کنار صورت و ناحیه شقیقه خود قرار دهید. چند کشش ساده فک انجام دهید (اگر دندانپزشک یا فیزیوتراپ شما آنها را تأیید کند). وقتی کارتان تمام شد، یک حوله یا پارچه گرم را به مدت 5 دقیقه کنار صورت خود نگه دارید. این روال را چند بار در روز انجام دهید.
غذاهای نرم بخورید. ماست، پوره سیب زمینی، پنیر دلمه، سوپ، تخم مرغ، ماهی، میوه ها و سبزیجات پخته شده، لوبیا و غلات را به منوی خود اضافه کنید. غذاها را به قطعات کوچک برش دهید تا کمتر بجوید. از غذاهای سفت و ترد (مثل چوب شور و هویج خام)، غذاهای جویدنی (مانند کارامل و تافی) و لقمه های غلیظ یا بزرگی که نیاز به باز کردن آنها دارند صرف نظر کنید.
از حرکات شدید فک خودداری کنید. خمیازه کشیدن و جویدن (مخصوصاً آدامس یا یخ) را به حداقل برسانید و فریاد نزنید، آواز نخوانید یا کاری نکنید که شما را مجبور به باز کردن کامل کند.
چانه خود را روی دست خود قرار ندهید. گوشی را بین شانه و گوش خود قرار ندهید. برای کاهش درد گردن و صورت، وضعیت بدنی خوب را تمرین کنید.
تا جایی که می توانید دندان های خود را کمی از هم دور نگه دارید. این باعث کاهش فشار روی فک شما می شود. زبان خود را بین دندان های خود قرار دهید تا فشردن یا ساییدن را در طول روز کنترل کنید.
تکنیک های آرام سازی را برای کمک به شل شدن فک یاد بگیرید. از دندانپزشک خود بپرسید که آیا به فیزیوتراپی یا ماساژ نیاز دارید. درمان کاهش استرس و همچنین بیوفیدبک را در نظر بگیرید.
درمان های سنتی
با دندانپزشک خود در مورد این درمان های آزمایش شده و واقعی برای TMD صحبت کنید:
داروها اگر برای درد و تورم به آنها نیاز دارید، دندانپزشک شما می تواند دوزهای بالاتری از NSAID ها را تجویز کند. آنها ممکن است یک شل کننده عضلانی را برای آرام کردن فک شما در صورت ساییدن یا فشار دادن دندان های خود پیشنهاد کنند. یا یک داروی ضد اضطراب برای تسکین استرس، که ممکن است باعث TMD شود. در دوزهای پایین نیز می توانند به کاهش یا کنترل درد کمک کنند. شل کننده های عضلانی، داروهای ضد اضطراب و داروهای ضد افسردگی فقط با نسخه در دسترس هستند.
آتل یا نگهبان شب. این دهانی های پلاستیکی روی دندان های بالا و پایین شما قرار می گیرند تا با هم تماس نگیرند. آنها اثرات فشردن یا ساییدن را کاهش می دهند و با قرار دادن دندان ها در موقعیت صحیح تر، بایت شما را اصلاح می کنند. چه تفاوتی بین آنها وجود دارد؟ هنگام خواب محافظ شبانه می پوشید. شما همیشه از آتل استفاده می کنید. دندانپزشک شما به شما می گوید که به کدام نوع نیاز دارید.
کار دندانپزشکی. دندانپزشک شما می‌تواند دندان‌های از دست رفته را جایگزین کند و از روکش‌ها، بریج‌ها یا بریس‌ها برای متعادل کردن سطوح جویدنی دندان‌ها یا اصلاح مشکل بایت استفاده کند. درباره عواملی که باعث اوربایت می شود و همچنین زمانی که اوربایت طبیعی تلقی می شود، بیشتر بدانید.
سایر درمان ها
اگر درمان های ذکر شده در بالا کمکی نکرد، دندانپزشک شما ممکن است یک یا چند مورد از موارد زیر را پیشنهاد دهد:
تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS). این روش درمانی از جریان های الکتریکی سطح پایین برای تسکین درد با شل کردن مفصل فک و عضلات صورت استفاده می کند. می توان آن را در مطب دندانپزشکی یا در خانه انجام داد.
سونوگرافی. گرمای عمیق اعمال شده به مفصل می تواند درد را تسکین دهد یا تحرک را بهبود بخشد.
تزریق نقطه ماشه ای داروی ضد درد یا بیهوشی برای تسکین به ماهیچه های حساس صورت به نام «نقاط ماشه ای» تزریق می شود.
امواج رادیویی درمانی امواج رادیویی مفصل را تحریک می کند که جریان خون را افزایش می دهد و درد را کاهش می دهد.
لیزر درمانی سطح پایین این کار درد و التهاب را کاهش می دهد و به شما کمک می کند گردن خود را آزادانه تر حرکت دهید و دهان خود را بازتر کنید.
جراحی برای TMD
اگر درمان های دیگر نمی توانند به شما کمک کنند، جراحی یک گزینه است. پس از انجام آن، نمی توان آن را واگرد کرد، بنابراین نظر دوم یا حتی سوم را از دندانپزشکان دیگر دریافت کنید.
سه نوع جراحی برای TMD وجود دارد. نوع مورد نیاز شما بستگی به مشکل دارد.
آرتروسنتز در صورتی استفاده می‌شود که سابقه اصلی TMJ نداشته باشید اما فک‌های شما قفل شده باشد. این یک روش جزئی است که دندانپزشک شما می تواند در مطب خود انجام دهد. آنها به شما بیهوشی عمومی می‌دهند، سپس سوزن‌ها را در مفصل فرو می‌کنند و آن را می‌شویند. آنها ممکن است از ابزار خاصی برای خلاص شدن از شر بافت آسیب دیده یا جدا کردن دیسک گیر کرده در مفصل یا برای باز کردن خود مفصل استفاده کنند.
جراحی آرتروسکوپی با آرتروسکوپ انجام می شود. این ابزار ویژه دارای یک لنز و یک چراغ روی آن است. این به پزشک اجازه می دهد تا داخل مفصل شما را ببیند. شما بیهوشی عمومی دریافت می کنید، سپس پزشک یک برش کوچک در جلوی گوش شما ایجاد می کند و ابزار را وارد می کند. به یک صفحه ویدیو متصل می شود، بنابراین آنها می توانند مفصل شما و ناحیه اطراف آن را بررسی کنند. آنها ممکن است بافت ملتهب را بردارند یا دیسک یا مفصل را دوباره مرتب کنند. این نوع جراحی که به عنوان کم تهاجمی شناخته می شود، اسکار کوچکتری بر جای می گذارد، عوارض کمتری دارد و به زمان بهبودی کوتاه تری نسبت به یک عمل بزرگ نیاز دارد.
جراحی مفصل باز. بسته به علت TMD، ممکن است آرتروسکوپی امکان پذیر نباشد. ممکن است به این نوع جراحی نیاز داشته باشید اگر:
- ساختارهای استخوانی در مفصل فک شما در حال تحلیل رفتن هستند
- شما تومورهایی در داخل یا اطراف مفصل دارید
- مفصل شما زخمی شده یا پر از تراشه های استخوانی است
شما بیهوشی عمومی دریافت می کنید، سپس پزشک کل ناحیه اطراف مفصل را باز می کند تا بتوانند دید کامل و دسترسی بهتری داشته باشند. پس از جراحی مفصل باز به مدت زمان بیشتری برای بهبودی نیاز خواهید داشت و احتمال بیشتری برای ایجاد اسکار و آسیب عصبی وجود دارد.
دیدگاه