دیوید سداریس نویسنده‌ی پرفروش و پرمخاطب‌ترین طنزنویس سالیان اخیر آمریکا در کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم مجموعه‌ای از جستارهای طنز خودش را به رشته تحریر درآورده است. این اثر درخشان که حتی یک نقد منفی نگرفته، برنده‌ی جوایزی متعددی شده و علاوه بر اینکه در لیست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز قرار دارد، در بسیاری از کشورها نیز از فروش بالایی برخوردار است.
درباره‌ی کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم
بخش مهمی از ادبیات دنیا به طنز اختصاص دارد و نویسندگان بزرگی در تاریخ از طریق نوشته‌های طنزشان، جهان‌بینی خود و انتقادشان از پدیده‌های مختلف را بیان می‌کردند. دیوید سداریس (David Sedaris) نیز در زمره‌ی این نویسندگان قرار می‌گیرد. او از جمله نویسندگانی به شمار می‌آید که در چگونگی روایت ماجرای طنز مهارت دارد و می‌تواند به آسانی خنده را بر لبان خوانندگان بیاورد و آن‌ها را از بند زمان و مکان خارج کند.
کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم (Me Talk Pretty One Day) یکی از بهترین و پرمخاطب‌ترین آثار طنز سالیان اخیر است که از بهترین کتاب‌های سداریس نیز محسوب می‌شود. این اثر که اولین بار در سال 2000 در آمریکا انتشار یافت، خیلی زود در لیست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز قرار گرفت. کتاب حاضر که شامل 26 مقاله است، از زبان خود سداریس بیان می‌شود و از دو بخش اصلی تشکیل شده است.
بخش اول به دوران نوجوانی سداریس اختصاص دارد که در کارولینای شمالی زندگی می‌کرد. در این قسمت به تلاش‌های بامزه‌ی سداریس برای تلفظ درست سین و شین در کلمات و تلفظ صحیح نام خودش پرداخته می‌شود. بخش دوم دورانی از زندگی طنزآمیز سداریس را به تصویر می‌کشد که همراه با دختری در فرانسه زندگی می‌کرد و تمام تلاشش را به کار گرفته بود تا بدون تسلط به زبان فرانسه با دیگران حرف بزند و ارتباط برقرار کند.
کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم را می‌توان در دسته‌ی خودزندگینامه‌ها نیز جای داد. زندگینامه‌ای که مملو از جزییات خنده‌دار است و هر کسی با هر سن و سال و جایگاهی می‌تواند با آن ارتباط برقرار کرده و همذات‌پنداری کند. کتاب حاضر تاکنون به بیش از سی زبان مختلف ترجمه شده و صدها هزار نسخه از آن در جای‌‌جای دنیا به فروش رفته است.
سداریس با این کتاب تحسین منتقدان و مخاطبان را برانگیخت. او به عنوان نویسنده‌ای هوشمند توانسته با به کارگیری ساده‌ترین جزییات زندگی و روابط خانوادگی‌اش و همراه کردن آن‌ها با چاشنی طنز اثری تحسین شده ارائه دهد. کتاب حاضر نثری جذاب و گیرا دارد و زمانی که شروع به خواندن آن می‌کنیم به سختی می‌توان از خواندنش دست کشید. سداریس در این کتاب پرفروش زاویه نگاهی خاص دارد که می‌توانیم همچون عینک جدیدی در زندگی شخصی خودمان هم از آن استفاده کنیم. او در این اثر تلاش داشته تا بعضی از جنبه‌های زندگی را برای ما پررنگ کرده و ما را به تفکر عمیق‌تر وا دارد.
جوایز و افتخارات کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم
- برنده جایزه ادبی لامدا برای کتاب طنز در سال 2001
- برنده جایزه پودلی برای کتاب طنز در سال 2001
- برنده جایزه توربر برای کتاب طنز آمریکایی در سال 2001
- از پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز
نکوداشت‌های کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم
- کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم بدیع، گزنده و طوفانی است. (لس‌آنجلس تایمز)
- نویسنده‌ای که نه تنها می‌تواند بامزه باشد، بلکه قادر است تأثیرگذار و حتی حساس نیز باشد. (نیویورک تایمز)
- سداریس، استاد تبدیل تجربه‌های زندگی‌اش به روایات طنزآمیزی است که هم سرگرم کننده‌اند و هم زندگی بشر را تفسیر می‌کنند. (Library Journal)
کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم مناسب چه کسانی است؟
اگر به کتاب‌های طنزی که حرفی برای گفتن دارند، علاقه دارید خواندن این کتاب پرفروش و موفق را از دست ندهید.
با دیوید سداریس بیشتر آشنا شویم
این نویسنده‌ی پرآوازه زاده‌ی سال 1956 و اهل کشور آمریکاست. او در نیویورک به دنیا آمده و در کارولینای شمالی رشد کرده است. پدرش مهندسی یونانی‌الاصل بود که در شرکت IBM فعالیت داشت. دیوید در سال 1983 برای ادامه‌ی تحصیل به شیکاگو نقل مکان کرد و چهار سال بعد از دانشگاه هنریِ این شهر فارغ‌التحصیل شد.
از جمله کتاب‌های منتشرشده از این نویسنده، می‌توان به عناوین پیش رو اشاره داشت: «کالیپسو»، «تعطیلات بی‌دغدغه»، «مخمل و جین تن خانواده‌ات کن»، «تب بشکه». گفتنی‌ست که دیوید سداریس علاوه بر ادبیات، در زمینه‌ی اجرای تلویزیونی هم دستی بر آتش دارد.
در بخشی از کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم می‌خوانیم
آرزویم این بود که زبان را همین‌طوری غریزی یاد بگیرم، درست مثل بچه‌ها. ولی مشکل این‌جاست که مردم با خارجی‌ها همان‌طور حرف نمی‌زنند که با بچه‌ها. این‌طور نیست که با یک شی براق هیپنوتیزمت کنند و بعد یک کلمه را این‌قدر تکرار کنند تا بالاخره بگویی «جیش» یا «پیپی» و بهت قاقا بدهند. کارم به جایی رسیده بود که وقتی یک بچه را در نانوایی یا بقالی می‌دیدم ناخودآگاه مشتم از خشم گره می‌شد، آخر چرا به این راحتی حرف می‌زند؟ می‌خواستم توی یک گهواره‌ی فرانسوی دراز بکشم و از صفر شروع کنم. دوست داشتم بچه باشم، ولی به‌جایش آدم‌بزرگی بودم که مثل بچه‌ها حرف می‌زد، یک پسربچه‌ی ترسناک که بیشتر از کوپنش توجه می‌خواست.
به‌جای اینکه شکستم را بپذیرم اهدافم را تغییر دادم. به خودم گفتم که هیچ‌وقت زبان یاد گرفتن برایم مهم نبوده. اولویت اصلی‌ام رو‌به‌راه کردن خانه است. افعال را به‌موقع یاد می‌گیرم، ولی تا آن‌موقع یک جای راحت برای پنهان شدن لازم دارم. وقتی عکس‌های سفر چاپ شد هر کس می‌دید فکر می‌کرد تمام‌شان در یک اردوگاه کار اجباری گرفته شده‌اند. پای دیوارها شمع کار گذاشتم، به اوضاع لوله‌ها و سیم‌کشی سروسامان دادم و هم در محل تخلیه‌ی زباله و هم در داروخانه تبدیل به چهره‌ی آشنای ماسک‌به‌صورت شدم. جایزه‌ی یک ماه عرق‌ریزی‌ام سفری چهارروزه به پاریس بود، شهری که هر کس بدون تلاش خاصی می‌تواند یک مجسمه‌ی مومی دویست‌ساله از یک واژن پیدا کند.
دیدگاه