امروز: پنج شنبه, ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ برابر با ۱۷ رمضان ۱۴۴۵ قمری و ۲۸ مارس ۲۰۲۴ میلادی
کد خبر: 280820
۳۹۲
۱
۰
نسخه چاپی

تاریخ مختصری از ادبیات نوین ایران تا انقلاب اسلامی

تاریخ مختصری از ادبیات نوین ایران تا انقلاب اسلامی

ایرانی ها عاشق شعر هستند و می گویند همه ایرانی ها حداقل یک بار در زندگی شان تلاش می کنند شعر بگویند.

در ایران شنیدن ابیاتی از شاعران 600 تا 900 سال پیش غیرعادی نیست. آنها در تعاملات روزانه، در تلویزیون و رادیو و حتی در هنگام سخنرانی های سیاسی ظاهر می شوند. متأسفانه، این اشتیاق گسترده برای شعر منجر به فرهنگ خواندن قوی نمی شود. استقبال مردم از آثار ادبی مدرن به عوامل مختلف سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بستگی دارد که در تاریخ معاصر فراز و نشیب های متعددی دارد.

ادبیات مدرن ایران با وجود گنجینه ای غنی از آثار کلاسیک (عمدتاً اشعار) کمتر از صد سال قدمت دارد. اگر آثار صادق هدایت (1951-1903) در ادبیات داستانی و نیما یوشیج (1960-1895) در شعر را سرآغاز ادبیات مدرن ایران بدانیم، دو عامل تأثیرگذار در توسعه آن را می توان تشخیص داد. ابتدا سطح معینی از آشنایی و تعامل با آخرین جریان های فکری و دستاوردهای ادبی غرب وجود دارد. دوم، فضای باز سیاسی در داخل که فضای مناسبی را برای تبادل نظر و انتشار صداهای جدید ایجاد می کند.

انقلاب مشروطیت ایران (1905-1907) که به ایجاد مجلس و انتشار روزنامه ها و مجلات متعدد منجر شد، زمینه مناسبی را برای رشد نسل اول نویسندگان مدرن ایران فراهم کرد. تقریباً در همان زمان، بازگشت اولین فارغ‌التحصیلان ایران از دانشگاه‌های اروپایی (که از طریق بودجه دولتی امکان‌پذیر شد) موج جدیدی از مدرن‌سازی همراه با ترجمه‌های ادبیات و فلسفه غرب را به همراه داشت.

هدایت و یوشیج هر دو در مدرسه فرانسوی زبان سنت لوئیس تهران تحصیل کردند و با ادبیات معاصر غرب آشنا بودند. هدایت اولین کسی بود که آثار کافکا و چخوف را ترجمه کرد و مقدمه ای مبسوط برای نسخه فارسی داستان های کافکا نوشت.

بوف کور (1937)، شاهکار سوررئالیستی-مالیخولیایی هدایت، اولین رمان مدرن به زبان فارسی - پاسخی به جامعه تحت ستم و آرمان های انقلاب مشروطه بود. راوی رمان به عنوان نمادی از روشنفکر غرق شده و تحقیر شده ایرانی، مدتی است که از "پرتگاه وحشتناک" بین خود و سایر افراد جامعه آگاه بوده و اکنون فقط برای سایه خود بر روی دیوار می نویسد تا خود را بهتر بشناسد.

از سال 1941 تا 1953 به دلیل اشغال نیروهای متفقین در طول جنگ جهانی دوم و تضعیف دولت مرکزی ایران، فعالیت‌های سیاسی و نشریات مستقل رونق گرفت. بین سالهای 1941 تا 1947 حدود 500 روزنامه و مجله شروع به انتشار کردند. اولین کنگره نویسندگان ایران نیز در همین دوره در تابستان 1345 تشکیل شد. صادق چوبک، بزرگ علوی، جلال آل احمد و ابراهیم گلستان از برجسته‌ترین نویسندگانی هستند که در این دوره فعالیت خود را آغاز کردند.

آنچه نویسندگان برجسته این عصر بودند، تعهد عمیق اجتماعی و سیاسی آنها بود. علاوه بر این، آشنایی با تکنیک‌ها و نوآوری‌های ادبی مدرن از طریق خواندن آثار نویسندگانی مانند فاکنر، همینگوی و اشتاین‌بک حاصل می‌شود. آل احمد و چوبک در آثار خود در مورد اقتدار مردسالار و خرافات دینی مو به مو پیش رفتند و سعی کردند زندگی کارگران و اقشار فرودست جامعه را به تصویر بکشند.

بزرگ علوی که از رده های بالای حزب کمونیست توده ایران بود، نخستین نوشته های زندان را منتشر کرد و جنبه های شخصی و عاطفی تجربه زندانیان سیاسی را در داستان های خود به تصویر کشید. تضاد بین غیرت نوسازانه دانشجویان جوان بازگشته از خارج و توسعه نیافتگی، خرافات و ستم سیاسی در داخل، یکی دیگر از موضوعات تکراری آثار علوی و دیگر نویسندگان این دوره است.

در دهه 1960، نسل جدیدی از نویسندگان و شاعران حرفه خود را آغاز کردند که نه تنها به ادبیات غربی و ترجمه های آن دسترسی بهتری داشتند، بلکه می توانستند بر تجربیات نسل قبل نیز تکیه کنند. کاهش تدریجی جو سیاسی ظالمانه پس از کودتای 1953 که توسط سیا حمایت مالی شد، باعث شد این صداهای جدید شکوفا شوند. دهه قبل از انقلاب 1357 را می توان به این معنا دوران طلایی ادبیات ایران نامید. نفوذ اجتماعی و سیاسی نویسندگان در طول این دوره به سرعت رشد کرد و آثار آنها به تیراژ گسترده ای دست یافت - گاهی اوقات بیش از ده هزار نسخه از اولین نسخه های آنها به تنهایی. رمان‌هایی چون سووشون (سیمین دانشور)، شاهزاده (هوشنگ گلشیری)، همسایه‌ها (احمد محمود)، سلوچ گمشده (محمود دولت آبادی) از شاخص‌ترین آثار منتشر شده در این دهه هستند.

گلشیری با آخرین تحولات نظری و انتقادی ادبیات مانند جنبش رومی نو ارتباط برقرار کرد و آثاری از نویسندگانی چون آلن روب-گریله، مارگریت دوراس و خورخه لوئیس بورخس را در جنگ اصفهان خواند - یک نشریه ادبی که توسط حلقه ادبی آن زمان در اصفهان تأسیس شد.

گلشیری در شاهکار خود، شاهزاده (1969)، با به تصویر کشیدن روزهای زوال یک خانواده اشرافی، موفق می شود دستاوردهای هدایت را در جنبه های ساختاری و زبانی رمان بهبود بخشد. دانشور، اولین رمان‌نویس زن ایران، در شاهکار رئالیستی خود سووشون (1969)، هرج و مرج و آشوب در پی اشغال نظامی استان فارس توسط نیروهای متفقین در نیمه اول سال 1943 را به تصویر می‌کشد. او در رمان، نبرد قهرمانانه قهرمان زن برای محافظت از خانواده خود در برابر این تحولات در استان فارس را توصیف می‌کند. به تصویر کشیدن شخصیت های پر جنب و جوش دانشور و به تصویر کشیدن پویا از یک دوره تاریخی پرحادثه از دستاوردهای برجسته رمان است.

همسایه ها (۱۳۵۳) در شهر اهواز در جنوب ایران و با پس زمینه وقایعی که منجر به ملی شدن صنعت نفت شد، می گذرد. این داستان بلوغ خالد از اولین تجربه های جنسی تا بیداری سیاسی اش است. تصویرسازی محمود از این گذار، دستاورد اصلی این شاهکار رئالیستی است.

در پاییز 1356، حدود یک سال قبل از انقلاب، شب های گوته خوانی به مدت ده شب متوالی توسط کانون نویسندگان ایران در بخش فرهنگی سفارت آلمان برگزار شد. شب‌های کتابخوانی که در آن 60 نویسنده عمدتاً علیه سانسور و سرکوب سیاسی بحث می‌کردند، بیش از ده هزار نفر را به خود جلب کرد.

  • منبع
  • حقوق نیوز

دیدگاه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید