ساتی یک مراسم تشیع جنازه در میان برخی از جوامع هندو است که در آن، زنی که به تازگی بیوه شده است، یا به طور داوطلبانه یا با اجبار، باید در توده هیزمی که برای سوزاندن جسد شوهرش تهیه شده است، قربانی شود و در کنار شوهر متوفی خود در آتش بسوزد.
رسم ساتی
رسم ساتی، یک آیین مذهبی در میان جوامع هندی بود که در آن، زنی که شوهرش را به تازگی از دست داده بود، در مراسم ختم شوهرش، خودش را آتش می‌زد. در هند باستان این رسم اهمیت فرهنگی و دینی بسیاری داشت و نشانه وفاداری زن به شوهر تلقی می‌شد.
هر چند بیشتر ساتی‌ها به صورت داوطلبانه انجام می‌گرفت اما فشارهای خانوادگی و اجتماعی و اجبارها زن را به شرکت در این مراسم وا می‌داشت. رسم ساتی هم در بین زنان عادی و هم در بین زنان اشرافی رایج بود و یک فریضه دینی محسوب می‌شد.
رسم باستانی که براساس آن زن بیوه خود را به داخل آتش مراسم تدفین همسرش میانداخت تا همراه او سوزانده شود، برای نخستین بار در سال ۱۸۲۹ از سوی حکمرانهای استعماری بریتانیا ممنوع شد. این قانون در سال ۱۹۸۷ تقویت شد اما گاهی نمونه‌های نادری از آن هنوز هم در بخشهایی از هندوستان مشاهده می‌شود.
ساتی به معنای «همسر وفادار» است.
«ساتی» رسم تدفین آئین هندوئیسم است که واژه آن از نام الهه «ساتی» که به «داکشایانی» نیز شهرت دارد گرفته شده است، «داکشایانی» همسر اول الهه «شیوا»، مهم‌ترین الهه هندوئیسم بود و از آنجا که نمی توانست تحقیر شدن همسر خود را توسط پدرش تحمل کند خود را کشت.
در زمان اسکندر رسم ساتی در هند رواج داشته است، و یک قبیله پنجابی، به نام «کتایی»، ساتی را به شکل قانون در آورده بود تا همسران را از مسموم کردن شوهران باز دارد.
آیین ساتی در مصر و چین باستان هم وجود داشته است. حتی در اروپای سال‌های دور هم شواهدی از آن به چشم می‌خورد. رسم به آتش افکندن زنان شوی مرده بر تل آتش شوهران (ساتی) از بیرون به هند آمد.
دیدگاه