شهر ممنوعه در چین | شهر ممنوعه چین که دیگر ممنوع نیست

آشنایی با شهر ممنوعه در پکن

شهر ممنوعه نام منطقه ای در پکن، پایتخت چین است که به عنوان یکی از جاذبه های مهم گردشگری چین به حساب می آید. این شهر در واقع مجموعه ای از قصرهای دیدنی است که روزگاری محل زندگی امپراطورهای سلسله های مختلف چین بوده است. از آنجائیکه ورود افرادی غیر از خاندان امپراطور به آن ممنوع بوده، نام «شهر ممنوعه» روی آن گذاشتند.

مساحت شهر ممنوعه، دو برابر واتیکان و سه برابر ارگ کرملین است.

تاریخ ساخت شهر ممنوعه به سال ۱۴۰۶ میلادی باز می گردد، زمانیکه امپراطور سلسله مینگ دستور ساخت آن را داد تا این مجموعه با قصرهای سلطنتی بعد از ۱۴ سال ساخته شود و محل امپراطوری پادشاهان چین شود. تا نابود شدن سلسه مینگ برای ۵ قرن بیش از ۲۰ امپراطور در این شهر زندگی کردند و سکان حاکمین چین را در دست گرفتند.

ویژگی های شهر ممنوعه

این اثر با ساختاری مستطیل شکل مساحتی حدود ۷۲ هکتار دارد. ابعاد آن ۹۶۱ متر طول در امتداد شمال به جنوب و ۷۵۳ متر عرض در امتداد شرق به غرب است. دیواری با ارتفاع ۱۰ متر و حفره‌ای با عرض ۵۲ متر دورتادور مجموعه را فراگرفته است. در هر ضلع دیوار، یک دروازه وجود دارد و بر روی ضلع جنوبی «دروازه نیمروز» و بر روی ضلع شمالی «دروازه نیروی ایزدی» دیده می‌شود. دیوارها ضخیم هستند و طوری طراحی شده‌اند که در برابر آتش توپخانه آن زمان مقاومت کنند.

بر اساس حدس و گمان‌ها تعداد ۱ میلیون کارگر و هنرمند برای ساخت شهر ممنوعه ۱۴ سال کارکرده‌اند و مصالحی که در ساخت آن به کار رفته از فاصله های بسیار دوری به این مکان آورده شدند.

جمعا ۹۹۹۹٫۵ اتاق در قصرهای شهر ممنوعه وجود دارد. به اعتقاد گذشتگان چینی، اقامتگاه امپراتوران آسمانی ۱۰ هزار اتاق دارد و امپراتورانی که پسر امپراتور آسمانی هستند، باید خویشتن‌دار بوده و نباید از تعداد اتاق‌های امپراتور آسمانی تجاوز می‌کردند. به همین دلیل تعداد اتاق‌های شهر ممنوعه نیم اتاق کمتر از تعداد اتاق‌های کاخ آسمانی است.

رودخانه ای به منظور حفاظت نیز در بیرون این دیوار جاریست. رنگ ها و تزئینات به کار رفته در قصرهای شهر همگی راوی داستان ها و عقایدی بوده اند. برای مثال رنگ زرد که نماد امپراطور بوده است در سقف ها دیده می شود و از رنگ قرمز که نماد شادی بوده است بسیار استفاده شده است.

در کنار کاخ های اصلی هیچ درختی وجود ندارد، چرا که درخت ها وقتی بزرگ می شوند قدشان از تالار امپراطور بیشتر می شود و امپراطوران نمی توانسته اند موجود زنده ای را بلند تر از خود (آنهم در کاخ سلطنتی) تحمل کنند. از طرف دیگر درخت برای امپراطوران چین نماینده چوبه دار بوده است و امپراطور دوست نداشته است چیزهای ناراحت کننده جلوی چشمش باشد.

برای اینکه امپراطور بیشتر احساس امنیت کند و کسی به فکر تونل حفر کردن به شهر ممنوعه نیفتد، زمین محوطه شهر ممنوعه دارای 15 لایه ملات است. هفت لایه اول روی هم قرار گرفته و هشت لایه بعدی با زاویه نسبت به لایه های اول قرار گرفته اند و تقریباً غیرقابل نفوذ بوده است.

معماری شهر ممنوعه

شهر ممنوعه به روایتی وسیع‌ترین و کامل‌ترین مجموعه معماری چوبی در جهان است.

 طراحی شهر ممنوعه از نمای کلی تا ریزترین جزییاتش طوری انجام شده که بازتابی از مقاصد فلسفی و مذهبی و نمادی از عظمت و قدرت امپراطور باشد .

معماری به کار رفته در مجموعه ممنوعه فرهنگ، دیدگاه و از همه مهمتر هوش چینی ها را می رساند، برای مثال آنها از سکوی سفید در قصر تای حه استفاده کردند تا نه تنها شکوه قصر را بیشتر کند، مانع از نفوذ نم و رطوبت به قصر شود. همچنین در میدان این شهر بیش از سیصد ظروف مسی وجود دارد که مانع از آتش سوزی شوند، به شکلی که در زمستان ها با روشن کردن آتش زیر آنها آب جمع شده یخ نمی بست.

شهر ممنوعه در پکن بر اساس اصول و قوانین طبقاتی ساخته شده است، با قدم گذاشتن در این مجموعه با سه قصر معروف و باستانی روبرو می شوید که محل اعمال قدرت امپراطور ها و اجرای مراسم های بزرگ بوده است. این قصرها با نام های قصر تای حه، قصر جون حه و قصر بایو دارای معماری ها و تزئینات بسیار با شکوهی هستند.

قصر تای حه، مرکز تمام شهر ممنوعه و تخت سلطنتی طلایی‌رنگ امپراتور در این قصر دیده می‌شود. این قصر دارای مجلل‌ترین معماری در شهر ممنوعه است. این قصر در شمال میدان بر سکوی مرمری سفیدرنگی به مساحت ۳۰ هزار مترمربع و بلندای ۸ متر ساخته شده است. ارتفاع آن ۴۰ متر است که به لحاظ ارتفاع، بلندترین بنای شهر ممنوعه است.

قصرهای دیدنی شهر ممنوعه به دو بخش تقسیم می شدند. قسمتی محل اجرای جشن های و مراسم مهم به دستور امپراطور بود. در این بخش کاخ تای حه، چون حه و بایو حه قرار دارند، این قصرها با مرمر سفید رنگ روی پایه تختی هشت متری ساخته شده اند. قسمت انتهایی آن ها که به نام دربار درونی معروف بود، محل اقامت زنان دربار و انجام امور سیاسی کشور بود. قسمت دیگر شهر که شامل قصرهای کونین، چیان چینگ، باغ امپراطوری و …سرشار از زندگی رومزه بوده است.

در اینجا باغ های زیبا، اتاق ها متنوع و سنگ های مصنوعی دیده می شود. با گذر زمان، تغییر سلسله ها و جنگ های مختلف بسیاری از قصرهای شهر از بین رفتند. آنچه که از این حوادث باقی مانده محوطه شهر، قصرهای باستانی قصر شن یان، خرابه های قصرهای سلسله هان و تان است.

 بر بلندی و چهارگوشه سقف های کاخ ها مجسمه حیوانات که به دنبال هم قرار گرفته اند، دیده می شود. تعداد این حیوانات همیشه یکی از اعداد فرد: سه، پنج، هفت یا نه است. عدد نه مخصوص امپراطور است و ساختمان های دیگر (بسته به مقام افرادی که در آن ساکن بوده اند) با تعداد حیوانات کمتری تزیین شده است.

بر اساس افسانه ها اژدها (Dragon) و سیمرغ یا عنقا (Phoenix) برای مردم چین مقدس هستند. بنابراین اژدها اولین حیوانی است که در این ردیف ها قرار دارد و بعد از آن سیمرغ قرار می گیرد. حیوانات دیگر که همه فرزندان اژدها و سیمرغ محسوب می شوند، در جلوی آنها قرار می گیرند.