من تا حالا تصور می‌کردم که این موضوع بیشتر در مورد ترانه‌های ایرانی صدق می‌کند. سال‌ها پیش یکی از طنزپردازهای ایرانی با تعجب به همین موضوع پرداخته بود که چرا ترانه‌ای که موضوع آن جدایی و پسندیده نشدن و بی‌وفایی یار است باید اینقدر موسیقی تند و رقصی داشته باشد و چه تناسبی بین این دو وجود دارد.
اما به تازگی کاربران فرنگی توییتر هم سعی کرده‌اند ترانه‌هایی از این دست را یادآوری کنند.
بیایید پیش خودمان دلایل این امر را بسنجیم و به اصطلاح دلیل‌تراشی کنیم:
1. جنبه اقتصادی کار: احتمالا متنی خوب در اختیار یک خواننده و موسیقی‌ساز اوست، اما آنها می‌دانند که هر ترانه‌ای سراپا غمگینی پرفروش نمی‌شود، پس موسیقی‌ای متضاد برایش انتخاب می‌کنند.
2. از نظر روانی شنونده جو سیاه و غمگین ترانه را متناسب با شرایط کنونی یا قبلی خود درمی‌یابد و در این فضای تاریک به دنبال دریچه‌ای از امید و یا فراموشی و بی‌خیالی است. پس ترانه‌ای که حالت پارادوکس غم و شادی را داشته باشد می‌پسندد و تعداد این افراد هم کم نیست.
3. ترانه‌سرا و موسیقی‌ساز و خواننده در ناهماهنگی مطلق هستند و شاید موسیقی‌ساز اصلا بار عاطفی ترانه را درک نکرده باشد.
4. حتما تجربه کرده‌اید که وقتی افسردگی یا غم مختصر به شما دست می‌دهد، مثلا یوتیوب باز می‌کنید و ترانه‌های غمگین گوش می‌کنید و بعد یک دفعه می‌بینید که به ملایمت رسیده‌اید به ترانه‌های شاد. پارادوکس موسیقی – متن ممکن است چنین کاری کند.
5. مانور موسیقیایی در مورد ترانه‌های شاد بیشتر از موسیقی‌های مونوتون غمگین است. موسیقی‌ساز می‌تواند از ضرب‌آهنگ ملایم شروع کند و بعد با یک چرخش به قسمت شور و اوج برسد و از چنین موسیقی‌هایی بیشتر استقابل می‌شود.
چرا؟
چون ما محتاج ترشح ناگهانی و ضربانی دوپامین در مغزمان هستیم. وقتی ترانه‌ای با این ترکیب را قبلا گوش کرده‌ایم، در قسمت ملایم انتظار می‌کشیم تا به اوج برسیم. این انتظار و بعد آن اوج، باعث ترشح دوپامین در مغزمان می‌شود و حالمان را خوب می‌کند.
6. در مورد بعضی از ترانه‌ها هم هیچ توضیحی وجود ندارد. یک متن بی‌معنی و یک موسیقی روتین که فقط تند است روی هم نشسته‌اند و شاید شانس با کمبود موسیقی خوب در یک دوره باعث محبوب شدن ترانه شده باشد.
دیدگاه