کره جغرافیایی بزرگ زمین که جیمز ویلد در سال ۱۸۵۱ ساخت

جیمز ویلد، نقشه‌بردار مشهور بریتانیایی و نماینده سابق پارلمان بود که برنامه‌ای درخشانی برای تبلیغ تجارت نقشه‌برداری خود داشت.

یک نمایشگاه بزرگ در سال ۱۸۵۱ در هاید پارک لندن برنامه‌ریزی شده بود و صنعتگران، دانشمندان و هنرمندان برجسته از سراسر جهان و همچنین اعضای خانواده سلطنتی از آن قرار بود بازدید کنند. ویلد به این نتیجه رسید که اگر بتواند مدل عظیمی از زمین را با تصویری دقیق از جغرافیای زمین بسازد، و در نمایشگاه به نمایش بگذارد، شانس تبلیغاتی خوبی برای معاملات تجاری جدید و افزایش فروش خواهد داشت.

ویلد با این ایده به کمیته سازماندهی نمایشگاه بزرگ مراجعه کرد، اما با ناامیدی متوجه شد که غرفه‌ای که برای نمایشگاه بزرگ برپا می‌شود – کاخ کریستال – برای جای دادن کره پیشنهادی ۱۸ متری او بسیار کوچک است. علاوه بر این، سازمان‌دهندگان علاقه زیادی به تلاش ویلد برای استفاده از نمایشگاه به عنوان وسیله‌ای برای تبلیغ کسب و کار خود نداشتند و پیشنهاد او رد شد.

اما ویلد بدون واهمه، شروع به جستجوی مکان دیگری کرد و میدان لستر را مکانی مناسب برای پروژه خود یافت. پس از یک سری مذاکرات نسبتاً پیچیده با صاحبان باغ‌ها، اجازه ساخت کره زمین در آنجا و نگهداری آن به مدت ۱۰ سال صادر شد.

ساخت کره زمین به محض امضای قرارداد آغاز شد. تحت نظارت ادوارد ولش، معمار این پروژه، حدود ۳۰۰ سازنده برای تکمیل ساختمان مسابقه دادند.

کره بزرگ ویلد یک کره معمولی نبود. توخالی بود و جغرافیای زمین در سطح داخلی به جای بیرون نمایش داده می‌شد. مجموعه‌ای از سکو‌ها که با پلکان‌هایی در داخل به هم متصل می‌شوند، به بازدیدکنندگان این امکان را می‌داد تا از هر سانتیمتر مربع از نقشه‌های برجسته کوه‌ها و رودخانه‌ها، که در مقیاسی بی‌سابقه ساخته شده‌اند، ببینند و شگفت‌زده شوند.

برای واضح شدن پست‌های و بلندی‌ها البته از نظر برجستگی و در نقشه اغراق شده بود.

زمین حاصلخیز سبز رنگ و صحرا‌ها به رنگ زرد شنی بود. فوران آتشفشان‌ها با استفاده از پشم پنبه رنگ به نشانه گدازه و دود نشان داده شد، کوه‌های برفی با کریستال‌های سفیدی که در نور گاز درخشان می‌درخشیدند، جلوه‌گری می‌کردند.

البته این نقشه عملا به اندازه نقشه اواسط قرن نوزدهم دقت داشت، مثلا قطب جنوب در آن وجود نداشت. چرا قاره بزرگ جنوبی در آن زمان تا حد زیادی ناشناخته بود، و اگرچه مشاهده یک زمین یخی عظیمی در سی سال گذشته گزارش شده بود، ویلد این داستان‌ها را رد کرد.

این کره جغرافیایی فوراً موفق شد و به اندازه خود نمایشگاه بزرگ محبوبیت پیدا کرد. بسیاری از بازدیدکنندگانی که به نمایشگاه بزرگ آمده بودند، برای دیدن کرهبزرگ ویلد هم می‌رفتند. پس از پایان نمایشگاه، تعداد بازدیدکنندگان گلوب به طور ناگهانی کاهش یافت، اما تا سال ۱۸۵۳ همچنان ۱.۲ میلیون بازدید‌کننده در سال به خود جذب می‌کرد. با این حال، در اواسط دهه ۱۸۵۰، ساختمان شروع به فرسودگی کرد و وایلد مجبور شد از محل برگزاری نمایشگاه‌های متنوع برای جذب بازدیدکنندگان استفاده کند.

قرارداد ویلد برای استفاده از زمین در سال ۱۸۶۲ منقضی شد، پس از آن سالن کره برداشته شد و کره را شکستند و به ضایعاتاتی‌های فروختند.

البته این کره بزرگ اولین پروژه در نوع خود نبود – یک کره توخالی کوچک در سال ۱۶۶۴ برای فردریک سوم، دوک هلشتاین-گوتورپ، دانمارک ساخته شد، و یک کره مشابه در پاریس در دهه ۱۸۲۰ ساخته شد – ولی کره ویلد بزرگترین آنها بود بود و با توجه به ساختار کاغذ روی قاب آهنی استحکام بیشتری داشت.

در سال ۱۹۳۵ چیزی شبیه به کره ویلد بازسازی نشد. در سال ۱۹۳۰ انجمن انتشارات علوم مسیحی یک کره شیشه‌ای رنگی با ارتفاع ۹ متر به نام Mapparium در بوستون، ایالات متحده ساخت. نقشه جهان درست مانند کره ویلد در داخل نمایش داده می‌شد.