خانه آبشار کجاست؟
خانه آبشار که به نام های فالینگواتر یا اقامتگاه کافمن نیز گفته میشود، خانهای است که معمار معروف آمریکایی، فرانک لوید رایت، در سال ۱۹۳۵ در پنسیلوانیای آمریکا طراحی کردهاست و جز یکی از برترین آثار معماری قرن بیستم بهشمار میرود.
این خانه در نزدیکی شهر پیستسبورگ آمریکا و به سبک «معماری اُرگانیک» ساخته شدهاست.
محاسبات فنی این بنا را ویلیام وسلی پیترز انجام داد.
طراحی و ساختمانسازی خانه آبشار
درست در زمانی که رایت تصمیم به ساخت خانه در محل مورد نظر گرفت، متوجهٔ مشکلات ساخت در آن ناحیه شد. محل حاشیهٔ شمالی رودخانهٔ بیرران به اندازهٔ کافی وسعت نداشت تا یک فونداسیون نرمال را برای ساختن خانه مورد نظر رایت فراهم آورد. گذشته از این مسئله او میبایست درخواستهای مالک که تمایل به بازدید و بررسی آن منطقه داشت را نیز مدنظر قرار میداد.
برنامههای کافمن برای پذیرایی از گروههای بزرگی از دوستان و برپایی مهمانیهای بزرگ باعث شد که رایت بداند خانهٔ مذکور باید بزرگتر از آنچه او برنامهریزی و طراحی کرده بود باشد. راهحل رایت برای این مشکل و عدم فضای کافی وقتی آشکار شد که او تصمیم گرفت پایهای اضافی را در ساختار این خانه بکار گیرد. طرح ساختاری برای خانهٔ آبشاری تحت نظر رایت و توسط همکاران مهندس وی بنامهای مندل گلیکمن و ویلیام وسلی پیترز اجرا شد.
در دسامبر ۱۹۳۵، معدن سنگ قدیمی غرب این پروژه دوباره بازگشایی شد تا بدین ترتیب سنگ مورد نیاز برای دیوارهای این خانه فراهم شود.
پس از بازدید مجدد زمین در ژوئن ۱۹۳۶ توسط رایت، او سنگتراشی پل را رد کرد و اظهار کرد که «پل باید از نو ساخته شود.» رایت و تیمش تصمیم گرفتند به جای تیرهای ستونهای پیش آمده در طبقات زیرین از تیرهای T شکل یکپارچه (از بالا به پائین) که از صفحات بتنی یک تکه ساخته شده بودند استفاده کنند که هر دو به صورت سقفی برای طبقه زیرین در نظر گرفته میشدند و در برابر فشار ساختمان مقاومتی را ایجاد میکردند.
ویژگی های منحصر به فرد خانه ی آبشار
خطوط افقی و عمودی قوی از ویژگیهای متمایز خانهٔ آبشار هستند.
طرح داخلی این خانه آبشاری یک ناحیه را برای نشستن شکل میداد، که این نیز توسط رایت برنامهریزی شده بود.
خانه آبشار به عنوان یکی از بزرگترین شاهکارهای رایت برای هر دو خاصیت پویاییاش و نیز برای پیوستگی و یکپارچگیاش به طرز قابل توجهی با محیط پیرامونش وفق داده شده بود.
معروفیت خانه آبشار به دلیل مرتبط بودنش با زمینهای اطرافش و قرارگرفتنش درست بالای آبشاری بود که تا پائین خانه جاری بود.
خانه آبشار به عنوان یک سبک معماری خاص از فلسفهٔ سازمانی و ذاتی رایت معرفی شد.
معماری داخلی خانه آبشار
بخاری اصلی در اتاق نشیمن از تجمع سنگهای سائیدهای تشکیل میشد که در زمین آن منطقه و نیز برای ساخت سقف خانه ی آبشار نیز از آنها استفاده شده بود.
لبهٔ سنگها که تا پائین زمین برآمدگی داشتند در امتداد کف اتاق نشیمن بدین خاطر بود تا این مکان هارمونی قابل توجهی را بین محیط خارج و داخل ایجاد کند.
رایت در ابتدا عقیده داشت که لبهها باید همتراز با کف شوند، اما حالت ایجاد شده یکی از نقاط مورد علاقه خانواده کافمن بود؛ بنابراین آقای کافمن پیشنهاد کرد که «سنگها باید به همان شکل طبیعی خود باقی بمانند.» سنگهای کف صیقل داده شدند در حالیکه قلب خانه از حالت صاف و دشتگونه خود درآمد تا تأثیر برآمدگیهای صخرههای خشک را که بر اثر طوفان به وجود آمده بودند را نشان دهد.
برای مثال، آنجا که شیشهها روی دیواره سنگی نصب شدند از هیچ چارچوب فلزی استفاده نشد.
شیشهها و برشهای عمودی آنها در یک قسمت گود در میان سنگکاریها نصب شدند، بنابراین دیوارههای سنگی با شیشهکاری (اعمال شده در برخی قسمتها) بهصورتی یکپارچه به نظر میرسیدند.
از تیرک پیش آمده در اتاق نشیمن یک پلکان مستقیماً به سمت پائین و به طرف نهر زیر خانه آبشار امتداد داشت؛ و در فضای مرتبط که خانهٔ اصلی را به خانهٔ مهمانان و بخش خدمه وصل میکرد یک چشمه ی آب چکان طبیعی در داخل برپا بود که پس از آن به سمت خارج کانال کشی شده بود.
اتاق خوابها کوچک بودند و بعضی از آنها نیز سقفی کوتاه داشتند.
مردم خارج از این خانه به طرف نقاط باز همچون: دالانها، بالکنها، و دربهای خروجی (دور این خانه) حرکت میکردند و برخی نیز از سمت این خانه رانندگی و عبور میکردند تا از ورودی آبشار بیرران و صدای آبی که از آن چکه میکرد و از منظرهٔ زیبای خانه لذت ببرند.
بخصوص در طول فصل بهار وقتیکه برفها آب میشدند و معمولاً دیوارههای سنگی دارای کانیهای طبیعی بودند و در زمانی که تیرهای تراسها تقریباً همانند شکل صخرهها بودند؛ و در یک جمله زمانی که یک هارمونی کامل در طبیعت اطراف وجود داشت. این طرح پیوسته و گسترده تمامی پنجرهها و بالکنهای دور تا دور ساختمان را شامل میشد.
پلکان که از اتاق نشیمن تا نهر پائین خانه امتداد داشت (همانطور که در بالا نیز پیشتر به آن اشاره شد) برای شیشهای افقی متحرک و در همنوایی با دیدگاه رایت، اگرچه از دیوارهٔ اصلی آبشار دور بود اما در کل قابل دسترسی بود.
در دامنهٔ بالایی خانهٔ اصلی چهار طاقنمای بدون سقف وجود داشت که محل استقرار خدمتکاران و خانهٔ مهمانان بود.
این ساختمان دورافتاده و متصل به ساختمان اصلی دو سال بعد با بکارگیری کیفیت یکسانی از مواد در رابطه با جزئیات خانهٔ اصلی ساخته شد.
در قسمت محل سکونت مهمانان یک استخر کوچک شنا با فوارههای آب و زهکشهایی به رودخانه زیرین ساخته شده بود.
کانسبت طراحی خانه ی آبشار
طرح خانه آبشار الهام گرفته از داستان وندام است که گفته شده بود در سال ۱۹۵۹ آلفرد در کوهستان راشمور سکونت گزید (فیلم هیچکاک بنام رفتن به شمال از راه شمال غرب).
رایت در ابتدا برنامهریزی کرد تا این خانه را در محل سکونت طبیعی خود یعنی در یکی از روستاهای پنسیلوانیا بسازد.
در حین انجام کار او رنگهای انتخابی خود برای طراحی این خانه را تنها به دو رنگ محدود کرد. رنگهای انتخابی وی اینها بودند: رنگ خاک سرخ روشن برای قسمت بتنی و یک نوع رنگ قرمز خاص (بنام چروکی) برای قسمتهای فولادی.
اشتیاق و علاقهٔ شدید رایت به معماری ژاپنی بهطور قابل ملاحظهای در طرح خانه آبشار منعکس شد و بهخصوص در اهمیت نفوذی سطوح خارجی و فضاهای درونی و تأکید شدید بر حفظ هارمونی میان انسان و طبیعت.
معمار ژاپنی معاصر بنام تادوا آندو اینگونه نظرش را بیان میکند که: «من فکر میکنم رایت مهمترین جنبهٔ معماری (یعنی همان طرز صحیح بکارگیری فضاها) را از ژاپنیها یادگرفتهاست.
جرکافمن سالها بعد گفت: «رایت میدانست که تمامی انسانها مخلوقات طبیعتاند، بنابراین طرح معماری که در طبیعت بنا شود و با طبیعت همنوایی داشته باشد مطابق با آنچه که انسانها به آن تمایل نشان میدهند است. برای مثال اگرچه کل این خانه آبشاری توسط نوارههای پهن پنجرهها باز نگه داشته میشود، مردم درون آن کاملاً در امانند. انگار که در عمق یک غار جای گرفتهاند، یعنی داشتن امنیت کامل در مفهوم تپههای پشت سرشان.
دیدگاه