کد خبر: 279130

اومبرتو اکو منتقد ادبی ایتالیایی و نویسنده ای نامدار زیبایی شناسی و نشانه شناسی

اومبرتو اکو مقاله‌نویس، فیلسوف، رمان‌نویس و منتقد ادبی ایتالیایی بود که به‌خاطر رمان پیشگامش «نام گل سرخ» شهرت داشت.

امبرتو اکو کیست؟

اومبرتو اکو محقق و نویسنده ای نامدار در زمینه زیبایی شناسی و نشانه شناسی بود. پدرش می خواست که او وکیل شود، اما اکو فلسفه و ادبیات قرون وسطی را از دانشگاه تورین دنبال کرد. پس از آن به عنوان سردبیر فرهنگی در RAI مشغول به کار شد. او شش رمان تخیلی و مقالات بسیاری درباره نشانه‌شناسی معاصر نوشت.

تعدادی از آثار او به بسیاری از زبان های خارجی ترجمه شده است. اولین رمان تخیلی او "نام گل سرخ" او را محکم در سناریوی ادبی بین المللی تثبیت کرد. او همیشه در تمام آثار تخیلی خود با یک تعادل عجیب بین تاریخ، واقعیت و خیال کار کرده است.

او با دکترا از موسسات ادبی معتبر مانند دانشگاه ایندیانا، دانشگاه راتگرز و غیره مفتخر شد.

دوران کودکی و اوایل زندگی امبرتو اکو

اومبرتو اکو در 5 ژانویه 1932 در الساندریا در منطقه پیمونت در شمال ایتالیا متولد شد. پدرش، جولیو، حسابدار بود و در سه جنگ در طول زندگی‌اش خدمت کرد و مادرش، جیووانا، در آن سال‌ها به همراه اکو به Piedmontese نقل مکان کرد.

پدر اکو می خواست که او وکیل شود، اما او فلسفه و ادبیات قرون وسطی را از دانشگاه تورین شروع کرد و پایان نامه ای را درباره توماس آکویناس نوشت.

آثار حرفه ای امبرتو اکو

اکو پس از پایان تحصیلات خود در دانشگاه تورین، به عنوان سردبیر فرهنگی در ایستگاه پخش دولتی به نام Radiotelevisione Italiana (RAI) مشغول به کار شد. تقریباً در همان زمان، او به عنوان سخنران مهمان در دانشگاه تورین به سخنرانی ادامه داد.

در سال 1956 اولین کتاب او به نام «II problema estetico in San Tommaso» منتشر شد. این کتاب بسط پایان نامه دکترای او بود که تحت تأثیر بسیاری از هنرمندان، نویسندگان، موسیقی دانان و نقاشانی بود که او با آنها در RAI دوست بود.

در سال 1959، دومین کتاب او «Sviluppo dell'estetica medieval (توسعه زیبایی‌شناسی قرون وسطایی)» منتشر شد. این کتاب او را به عنوان متفکر پرکار فلسفه قرون وسطی شهرت بخشید.

در سال 1962 مقاله او به نام "Opera aperta (کار باز)" منتشر شد. او در کار خود اظهار داشت که ادبیات محدود کننده است و معنایی یک طرفه از زندگی و هنر را به شما می دهد، که آن را به یک متن بسته تبدیل می کند در حالی که مقاله ها و متون باز برای معنا و درک فردی بازتر هستند.

در اواخر دهه 1950 و 1960، بسیاری از رسانه های جمعی و آثار فرهنگی اکو در روزنامه ها و مجلات ایتالیا منتشر شد. مقاله او "Fenomenologia di Mike Bongjorno" (پدیدارشناسی مایک بونگجورنو) در این زمان به اثر مشهور او تبدیل شد.

از سال 1963 تا 1967 آثار او مانند «Diario minimo» و «Apocalittici e integrati» منتشر شد. در این مدت او سخنرانی معروف خود را «به سوی یک جنگ چریکی نشانه‌شناختی» ارائه کرد که بر فرهنگ رسانه‌های جمعی جریان اصلی تأثیر گذاشت.

از سال 1967 تا 1997، بسیاری از کتاب‌های او منتشر شد که تفکر او را نسبت به نشانه‌شناسی معاصر نشان می‌داد. برخی از این آثار عبارتند از: «ساختار غایب»، «نظریه نشانه‌شناسی»، «نقش خواننده»، «نشانه‌شناسی و فلسفه زبان L»، «محدودیت‌های تفسیر»، «کانت». و پلاتیپوس.

او در سال 1980 اولین داستان تاریخی خود را به نام "نام گل سرخ" نوشت که یک معمای تاریخی در قرن چهاردهم بود. این کتاب ادای احترام غیرمستقیم به یکی از تأثیرات زندگی اکو، خورخه لوئیس بورخس بود. از آن فیلم سینمایی با بازی شان کانری ساخته شد.

او در سال 1988 رمانی به نام آونگ فوکو نوشت. این رمان درباره سه ویراستار کم‌کار از یک انتشارات کوچک است که یک تئوری توطئه طراحی می‌کنند تا خودشان را سرگرم کنند و چگونه به آرامی در آن غرق می‌شوند.

او در سال 1994 «جزیره روز قبل» را نوشت که در قرن هفدهم اتفاق می‌افتد. قهرمان اصلی این کتاب به گذشته خود و ماجراهایی که پیش از این با دریا داشته وسواس دارد.

در سال 2000، "بائودولینو" منتشر شد. این داستان شوالیه‌ای به نام بائودولینو است که یک مورخ را نجات می‌دهد و داستان زندگی بزرگوارانه‌اش را برای او تعریف می‌کند که البته پر از اغراق تاریخی است و مورخ و خواننده را از اینکه تا چه حد از آن دروغ است مطمئن نیست.

او در سال 2005 کتاب خود را به نام «شعله اسرارآمیز ملکه لوانا» منتشر کرد که قهرمان اصلی آن یک کتابفروش قدیمی است که از از دست دادن نسبی حافظه رنج می برد و برای بازیابی گذشته خود تلاش می کند.

در سال 2010، ششمین رمان اکو به نام "قبرستان پراگ" منتشر شد. این کتاب به رویدادهای تاریخی گذشته که منجر به افزایش نفرت یهودیان شد، می پردازد. این نشان دهنده ظهور یهودستیزی دوران مدرن است.

او از سال 2008 تا زمان مرگش استاد ممتاز دانشگاه بولونیا بود.