این روش اعدام که «Scaphism» نامیده می‌شود یکی از فجیع ترین روش های اعدام در تاریخ ایران باستان برای کسانی بود که به جرم‌های بزرگی مانند قتل و خیانت متهم می‌شدند.
محکومین به اعدام را در داخل یک تنه خالی شده درخت یا بین دو قایق (به همین دلیل به این روش اعدام روش «قایق ها» نیز گفته می‌شود) قرار می‌دادند و به زور به آن‌ها شیر و عسل می‌خوراندند.
این روش اعدام در باتلاق‌ها یا جایی که قایق‌ها در معرض آفتاب قرار داشته باشند انجام می‌شد. قربانیان نه تنها مجبور بودند مقادیر زیادی شیر و عسل در معده خود بریزند بلکه این مواد را روی تمام نقاط بدن آن‌ها می‌مالیدند.
این موضوع باعث می‌شد که انواع حشرات موذی و حتی موش‌ها به این مواد جلب شده و در نتیجه قربانی زنده زنده توسط این موجودات خورده شود.
قربانیان علاوه بر این شرایط دردناک بعد از مدتی دچار اسهال شدید می‌شدند که با ضعف مفرط و از دست رفتن آب بدن همراه می‌شد. اما این افراد نگون بخت در اثر کاهش آب بدن ناشی از اسهال شدید نمی‌مردند، زیرا همواره به زور به آن‌ها شیر و عسل خورانده می‌شد.
رفته رفته در اثر کثافت اطراف بدن فرد، دیگر موجودات موذی مانند کرم‌ها نیز به این ضیافت جهنمی پیوسته و سپس وارد بدن فرد شده و رفته رفته بدن او را از درون می‌خوردند تا در نهایت قربانی پس از روز‌ها رنج طاقت فرسا و فراتر از حد تصور جان می‌باخت.
دیدگاه