لوپوس یک بیماری التهابی مزمن می باشد که در اختلال در سیستم ایمنی بدن (به طور خودبخودی) ایجاد می شود یعنی سیستم ایمنی بدن به بافتهای خودی آسیب وارد می نماید و منجر بروز علائم بیماری به صورت تورم، درد و تخریب بافتها و ارگان های بدن می شود.
بیماری خود ایمن لوپوس اریتماتوز سیستمیک
لوپوس اریتماتوز سیستمیک SLE یک بیماری خودایمنی مزمن است که می تواند ارگانهای متعددی یخصوص پوست ،مفاصل،خون ،کلیه ها وسیستم عصبی مرکزی را در بدن درگیر کند. منظور از "مزمن بودن " این است که بیماری می تواند برای یک مدت طولانی باقی بماند. منظوراز "خودایمنی ،"وجود اختلالی است در سیستم ایمنی که در آن سیستم ایمنی بجای محافظت بدن در مقابل ویروس ومیکروب ،به بافت های خود بیمار حمله می کند.
نامگذاری" لوپوس اریتماتو سیستمیک" به اوایل قرن بیستم بر می گردد. منظور از "سیستمیک" این است که تعداد زیادی از ارگانهای بدن در گیر می شوند. کلمه "لوپوس" ازکلمه لاتین بمعنی "گرگ " مشتق شده وبه بثورات پوستی پروانه ای شکل خاص روی صورت این بیماران ، که مشابه طرح سفید رنگ روی صورت گرگ هستند ،اطلاق می گردد. واژه"اریتماتوز"بزبان یونانی بمعنی" قرمز" است وبه قرمزی بثورات پوستی اطلاق می گردد.
لوپوس در سراسر دنیا شناخته شده است. به نظر می رسد که بیماری در امریکایی-افریقایی ها، اسپانیایی ها، آسیایی ها و بومی های امریکایی شایع تر باشد. در اروپا شیوع لوپوس 2500/1 می باشد وحدود 15% ازهمه بیماران لوپوسی قبل از 18 سالگی تشخیص داده می شوند. شروع لوپوس قبل از 5 سالگی نادر می باشد وقبل از سن بلوغ ناشایع است. اگر لوپوس قبل از 18سالگی بروز نماید پزشکان از اسامی مختلف مثل لوپوس کودکان pediatric SLE، لوپوس نوجوانان juvenile SLE ، لوپوس با شروع دوران کودکی childhood- onset SLE استفاده می کنند. اغلب ، خانم های در سنین باروری 45-15سالگی مبتلا می شوند ودر این گروه سنی،نسبت خانم ها به آقایان 9 به 1 می باشد. قبل از بلوغ میزان ابتلا در آقایان بالاتر است و حدود یک بیمار از هر 5 کودک مبتلا به لوپوس، مذکر هستند.
علت بروز بیماری لوپوس اریتماتوز سیستمیک
لوپوس یک بیماری مسری نیست، بلکه بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی توانایی اش را برای افتراق گذاشتن بین عوامل خارجی و سلول ها و بافت خودی را از دست داده است. سیستم ایمنی دچار اشتباه شده و در بین سایر عوامل، اتوآنتی بادی هایی را تولید می کند که سلول های طبیعی خود فرد را به عنوان خارجی تلقی کرده و به آن ها حمله می کنند. نتیجه یک واکنش خودایمنی این است که در اعضای خاصی ( مثل مفاصل ، کلیه ها ، پوست وغیره ) التهاب بوجود می آید. منظور از التهاب این است که قسمت های درگیر بدن گرم ،قرمز، متورم و بعضی وقت ها دردناک می شوند. اگر علایم التهاب طول بکشد، چنانچه در لوپوس دیده می شود، بافت ها را دچار آسیب شده و عملکرد طبیعی آن ها مختل می گردد. به همین دلیل، هدف درمان در لوپوس کم کردن التهاب است.
عوامل خطر ارثی متعدد همراه با فاکتورهای محیطی اتفاقی مسئول این پاسخ ایمنی غیر طبیعی در نظر گرفته می شوند..مشخص شده که عوامل متعددی از جمله عدم تعادل سطح هورمونی درهنگام بلوغ ، استرس وعوامل محیطی مثل مواجهه با نور خورشید ، عفونتهای ویروسی وداروها (مثل ایزونیازید ،هیدرالازین ،پروکا یین آمید ، داروهای ضد تشنج (می توانند بعنوان شروع کننده بیماری لوپوس باشند.
لوپوس می تواند به صورت فامیلی دیده شود. کودکان یکسری فاکتورهای ژنتیکی که هنوز شناخته شده نیستند را از والدین شان به ارث می برند که ممکن است آن ها را مستعد ابتلا به لوپوس کند. در حالی که ابتلا ی قطعی به لوپوس را نداشته باشند. در عین حال که احتمال گرفتن بیماری لوپوس برای آن ها بیشتر است. برای مثال، در دوقلوهای همسان، اگر یک قل مبتلا به لوپوس باشد ، خطر گرفتن لوپوس در قل دیگر بیشتر از 50% نیست. هیچ تست ژنتیکی یا تشخیص قبل از تولد برای لوپوس وجود ندارد.
از لوپوس نمی توان پیشگیری کرد، اگرچه کودک مبتلا باید از تماس با شرایط خاصی که ممکن است باعث به راه افتادن بیماری و یا عود بیماری شود (مثل تماس با نور خورشید بدون استفاده از ضد آفتاب ،بعضی از عفونتهای ویروسی ، استرس ،هورمونها وداروهای خاص ) اجتناب کند.
لوپوس مسری نیست. این به این معنا است که بیماری از یک شخص به شخص دیگر منتقل نمی شود.
علایم و نشانه های بیماری لوپوس اریتماتوز سیستمیک
علایم عمومی
خستگی، تغییرات وزن، تب و درد عضلانی از شایع ترین علائم عمومی بیماری هستند و در بسیاری از بیماران دیده می شود.
علایم اختصاصی
درگیری مفاصل: درد و تورم مفاصل اغلب زودرس ترین علامت می باشد. گرفتاری ممکن است از یک مفصل به مفصل دیگر منتقل شود و قرینه نمی باشد و ممکن است تعدادی از مفاصل به طور همزمان درگیر باشند. درگیری مفاصل معمولا به سرعت به درمان پاسخ می دهند و برطرف می شود.
تغییرات پوستی: درگیری پوستی در این بیماری بسیار متنوع می باشد و ممکن است بیماری فقط محدود به درگیری پوست و بدون درگیری اعضاء دیگر بدن باشد. درگیری پوستی عبارتند از:
• بثورات پوستی یا راش پروانه ای در صورت می باشد. این علامت به صورت قرمزی روی پوست گونه و بینی پس از تحت تابش آفتاب قرار گرفتن ظاهر می شود و اغلب چند روز طول می کشد تا برطرف شود ولی ممکن است دوباره ایجاد می گردد.
• نقاط قرمز رنگ حلقوی (که ناشی از کاهش پلاکتهای خون است)
• پوست فلس مانند
• ریزش موی سر
• کبودی انتهای اندام ها به ویژه در اثر سرما و هیجانات روحی و استرس ها (که ناشی از اسپاسم و تنگ شدن عروق انگشتان دست و پا) است و موجب تغییرات رنگ انگشتان می شود
• حساسیت به نور که در اثر تماس با نور آفتاب یا نور فرابنفش راش ایجاد می شود
درگیری مخاطی: درگیری مخاط ها نیز ممکن است در بیماری وجود داشته باشد و به صورت زخم های دهانی یا زخم بینی است که معمولا بدون درد هستند.
کلیه ها: این بیماری موجب التهاب سیستم تصفیه کننده کلیه ها می شود و ممکن است منجر به کاهش عملکرد کلیه شود. بیماری ممکن است فقط به صورت دفع پروتئین در ادرار بروز نماید که به صورت احتباس آب و سدیم، کاهش حجم ادرار و تورم پاها تظاهر پیدا می کند ولی گاهی نیز با دفع خون خود را نشان می دهد. در نوع گرفتاری شدید بیماری، نارسائی کلیه ها نیز رخ می دهد و در صورتی که آسیب وخیم باشد نیاز به دیالیز و پیوند می گردد.
دستگاه گوارش: آسیب دستگاه گوارش در اثر التهاب عروق دستگاه گوارش و یا داروهایی که برای درمان استفاده می شود ایجاد می گردد. همچنین بیماری ممکن است کبد و یا لوزالمعده را درگیر کند و با درد شدید شکمی، تهوع و استفراغ بروز می کند.
دستگاه تنفسی و ریه: علائم آن به صورت تنفس دردناک که در اثر تنفس عمیق ایجاد می شود، کوتاه شدن تنفس در اثر ورود مایع به فضای اطراف ریه که موجب جلوگیری از باز شدن ریه ها می شود، التهاب کیسه های هوایی و اختلال در عملکرد بافت همبند می باشد. استعدا به عفونت های فرصت طلب نیز در سیر بیماری ممکن است اتفاق بیفتند.
قلب: یکی از ارگان های گرفتار در این بیماری قلب است. تجمع مایع دور قلب در اثر التهاب بافت قلب شایع است که با درد قفسه سینه و مشکل در تنفس و تنفس کوتاه خود را نشان می دهد. همچنین افزایش خطر ابتلا به بیماریهای عروق کرونر قلب نیز در این بیماری دیده می شود و علائم آن شامل درد به هنگام فعالیت یا هیجانات احساسی می باشد که با استراحت برطرف می شود. گرفتاری دریچه های قلب نیز ممکن است در این بیماری دیده شود.
سیستم عصبی: سردرد و تشنج از علائم شایع بیماری می باشد. در این بیماری به دلیل اختلالات عروقی خونریزی مغزی و سکته مغزی نیز بندرت ممکن است دیده شود که در این صورت باعث سطح هوشیاری و فلج یک طرفه می گردد. اختلالات رفتاری، اضطراب و افسردگی، بی حوصلگی، عدم تمرکز و گیجی از علائم دیگر درگیری سیستم عصبی است.
چشم: به ندرت چشم نیز ممکن است در بیماری گرفتار شود که شایع ترین علامت آن خشکی چشم و کاهش اشک می باشد. مصرف داروها در دراز مدت نیز ممکن است باعث عوارض چشمی شود.
نحوه تشخیص بیماری لوپوس اریتماتو سیستمیک
تشخیص لوپوس بر اساس مجموعه ایی از علایم (مثل درد)، نشانه ها (مثل تب) و آزمایشات خون و ادرار و بعد از رد کردن سایر بیماری ها داده می شود. همه علایم و نشانه ها در یک زمان مشخص وجود ندارد و همین باعث می شود که تشخیص سریع لوپوس مشکل باشد. برای کمک به تشخیص لوپوس از سایر بیماری ها، پزشکان انجمن روماتولوژی امریکا یک لیست از 11 معیار را تهیه کرده اند که وقتی مجموعه ایی از آن ها باشند، تشخیص لوپوس را مطرح می کند.
این معیارها بعضی از شایع ترین علایم و اختلالات مشاهده شده در بیماران لوپوسی را نشان می دهد. برای تشخیص رسمی لوپوس، بیمار باید حداقل 4 مورد از این 11 معیار را در هر زمانی از شروع بیماری داشته باشد. گرچه پزشکان ماهر می توانند تشخیص لوپوس را حتی در حضور کمتر از 4 معیار نیز مطرح نمایند.
بثورات پوستی " بال پروانه ایی"
بثورات پوستی قرمز رنگی است که روی گونه ها وپل بینی ایجاد می شود.
افزایش حساسیت به نورخورشید (فتوسنسیتیویتی)
فتوسنسیتیویتی: یک افزایش واکنش پوست نسبت به نور خورشید است. پوست پوشیده شده توسط لباس معمولادرگیر نمی شود.
لوپوس دیسکویید
بثورات گرد وسکه ایی شکل با سطح برجسته وپوسته ریزی دهنده است که روی صورت ،پوست سر، گوش ها و،سینه یا بازوها ظاهر می شود. جای ضایعات بعد از بهبود باقی می ماند. ضایعات دیسکویید در کودکان سیاهپوست شایع تر از سایر نژاد ها می باشد.
زخم های مخاطی
زخم های کوچکی هستند که در دهان یا بینی ایجاد می شوند. معمولا بدون درد هستند ولی زخم های بینی ممکن است منجر به خونریزی از بینی شود.
آرتریت (التهاب مفصل)
آرتریت اکثر کودکان مبتلا به لوپوس را گرفتار می کند. آرتريت موجب درد و تورم مفاصل دست، مچ دست ها، آرنج ها، زانوها و ساير مفاصل دست ها و پاها می شود. درد ممكن است مهاجر باشد يعنی از يك مفصل به مفصل ديگر تغيير مكان دهد. درد ممكن است دو مفصل مشابه را در دو طرف بدن درگير نمايد. آرتريت در لوپوس باعث تغييرات دایمی و (د فرمیتی = تغيير شكل اندام ها) نمی شود.
پلوریت (التهاب پلور)
"پلوريت" به التهاب پلور، که پرده احاطه کننده ريه هاست گفته می شود و"پريكارديت" به التهاب پريكارديوم که پرده احاطه کننده قلب است گفته می شود. التهاب اين بافتهای ظريف و نازك موجب تجمع مايع در اطراف قلب و ريه ها مي شود. پلوريت باعث نوع خاصی از درد قفسه سینه می شود که با تنفس و دم عميق بدترمی شود.
درگیری کلیه
تقريباً در همه کودکان مبتلا به لوپوس مشاهده می شود که دامنه آن می تواند از درگيری خيلی خفيف تا بسيار شديد باشد. معمولاً در شروع بيماری، بدون علامت هستند و تنها در آزمايش ادرار و آزمايش های خون که عملكرد کليه را نشان می دهد، مشخص می شوند. در کودکان با آسيب قابل توجه کليه ها ، ممکن است خون و پروتیین در ادرار و ورم خصوصاً در نواحی ساق پاها و پاها دیده شود.
سیستم عصبی مرکزی
شامل سردرد، تشنج و تظاهرات عصبی -روانی مثل اختلال در تمرکز و حافظه، اختلالات خلقی، افسردگی و سایکوز (يك اختلال ذهنی جدی که تفكر و رفتار فرد را دچارآشفتگی می کند) می شود.
اختلالات سلول های خونی
آین اختلالات توسط آنتی بادی های ضد عوامل خودی (اتوآنتی بادی) که به سلول های خونی حمله می کنند، ايجاد می شود. فرآيند تخريب گلبول های قرمز (که اکسيژن را از ريه ها به بافتها منتقل می کنند) "هموليز"ناميده می شود و ممکن است باعث ايجاد کم خونی ناشی از هموليز (آنمی همولیتیک) شود. اين تخريب سلولی ممكن است آهسته و نسبتاً خفيف باشد و يا بسيار سريع باشد و موجب به وجود آمدن فوریت های پزشکی گردد.
کاهش در تعداد گلبول های سفيد خون "لُكوپنی "نامیده می شود و وقوع آن درلوپوس معمولاً خطرناك نمی باشد.
کاهش تعداد پلاکت های خون "ترومبوسيتوپني" ناميده می شود. کودکانی که دچار کاهش تعداد پلاکت شده اند، به راحتی دچار خونمردگی زير پوستی و خونريزی در قسمت های مختلف نظير دستگاه گوارش، دستگاه ادراری، رحم، ویا مغز می شوند.
اختلالات ایمنولوژیک
این اختلالات به علت حضور آنتی بادی های ضد خودی (اتوآنتی بادی) موجود در گردش خون که در بيماری لوپوس یافت می شود ایجاد می گردد.
الف: حضور آنتی بادی های بر علیه فسفولیپید
ب: آنتی بادي های ضد DNA آنتی بادی هايی هستند که مستقیما برعليه مواد ژنتيكی موجود در سلول های بدن تولید می شوند. این آنتی بادی ها عمدتا در لوپوس یافت می شوند. این آزمایشات بايد مرتباً تكرار شود زيرا به نظر می رسد که مقدار آنتی بادی بر علیه DNA در زمانی که لوپوس فعال است، افرایش پیدا می کند و اندازه گيری سطح آن می تواند به پزشک در اندازه گیری میزان و درجه فعالیت بیماری کمک کند
ج: آنتی بادی بر علیه اسمیت آنتی اسمیت Anti –sm antibodies نام آن از نام نخستين بيمار (خانم اسمیت) که اين آنتی بادی در خون وی کشف شد، گرفته شده است اين آنتی بادی های ضد خودی (اتوآنتی بادی) تقریبا انحصاراً درلوپوس دیده می شود واغلب به تایید تشخیص کمک می کند.
آنتی بادی های ضد هستهANA
این آنتی بادی های ضد خودی مستقیما بر علیه هسته سلول ایجاد می شوند. تقریبا در خون اکثر بیماران لوپوسی پیدا می شوند. با این وجود، یک تست مثبت ANA بتنهایی لوپوس را اثبات نمی کند، چون این تست ممکن است در سایر بیماری ها نیز مثبت شود و حتی بصورت مثبت ضعیف در 15-5% کودکان سالم نیز دیده می شود.
درمان بیماری لوپوس اریتماتو سیستمیک
درحال حاضر هیچ درمان اختصاصی برای درمان قطعی لوپوس وجود ندارد. درمان لوپوس به کنترل علایم و نشانه های بیماری کمک خواهد کرد و به جلوگیری از عوارض بیماری شامل آسیب دائمی به اعضا و بافت های بدن نیز کمک می کند. هنگامی که لوپوس برای اولین بار تشخیص داده می شود، معمولا فعال است. در این مرحله ممکن است برای کنترل بیماری و جلوگیری از آسیب اعضای بدن به دوزهای بالای دارو نیاز باشد. در اکثر کودکان، عود بیماری با درمان تحت کنترل می آید و بیماری ممکن است به خاموشی برود که آن زمانی است که بیمار مقدار کمی دارو می گیرد و یا حتی بدون درمان است.
انواع درمان ها
هیچ درمان ثابت شده ایی برای لوپوس در کودکان وجود ندارد. اکثریت علایم لوپوس مربوط به التهاب است و بنابراین هدف از انجام درمان، کاهش دادن این التهاب خواهد بود. بطور کلی ا ز 5 گروه دارویی برای درمان کودکان مبتلا به لوپوس استفاده می شود.
داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (NSAIDs)
NSAIDs مثل بروفن یا ناپروکسن برای کنترل درد ناشی از آرتریت استفاده می شود. آنها معمولا فقط برای یک دوره کوتاه تجویز می شوند، و همینطور که آرتریت رو به بهبود می رود، دستور کم کردن دوز دارو داده می شود. داروهای متعددی در این گروه دارویی وجود دارد که آسپرین یکی از آنها است. امروزه آسپرین بندرت برای اثرات ضدالتهابی اش مورد استفاده قرارمی گیرد؛ با این وجود آسپرین بطور وسیعی در کودکانی که سطح بالای آنتی بادی ضد فسفولیپید دارند، تجویز می شود تا از ایجاد لخته های خونی ناخواسته جلوگیری کند.
داوهای ضد مالاریا
داروهای ضد مالاریا مثل هیدروکسی کلروکین در درمان وکنترل بثورات پوستی حساس بنور آفتاب مثل راشهای دیسکوئید یا انواع تحت حاد بثورات لوپوسی بسیار مفید است. ممکن است چند ماه طول بکشد تا اثرات مفید داروظاهر شود. بنظر می رسد اگر این داروها زود تجویز شود، باعث کاهش عود بیماری، بهبود کنترل بیماری کلیوی و حفظ سیستم قلبی-عروقی و سایر اعضای بدن از آسیب ناشی از بیماری می شود. هیچ ارتباط شناخته شده ایی بین لوپوس ومالاریا وجود ندارد. هیدروکسی کلروکین به تنظیم اختلال سیستم ایمنی در لوپوس کمک می کند، که این مسئله در اشخاص مبتلا به مالاریا نیز حائز اهمیت است.
کورتیکوستروییدها
کورتیکواسترویید ها، مثل پردنیزون و پردنیزولون، برای کاهش التهاب وسرکوب فعالیت سیستم ایمنی به کار می روند. این داروها درمان اصلی لوپوس هستند. در کودکان مبتلا به ییماری خفیف، ممکن است کورتیکواسترویید ها همراه با داروهای ضد مالاریا تنها درمان مورد نیاز باشد. وقتی که بیماری شدیدتر است، مثلا درگیری کلیه و یا سایر ارگان های داخلی بدن وجود دارد، کورتیکواسترویید ها همراه با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی تجویز می شوند. معمولا بدون تجویز روزانه کورتیکواسترویید برای یک دوره چندین هفته یا ماه، نمی توان به کنترل اولیه بیماری نایل شد و اغلب کودکان به این داروها برای چندین سال نیاز دارند. مقدار شروع و تعداد دفعات تجویز کورتیکواسترویید به شدت بیماری و اعضای مبتلا بستگی دارد.
مقادیر بالای کورتیکواسترویید بصورت خوراکی یا تزریق داخل وریدی معمولا برای درمان کم خونی همولیتیک شدید، بیماری سیستم اعصاب مرکزی و انواع شدیدتر درگیری کلیه بکار می رود. کودکان تحت درمان چند روز پس از تجویز کورتیکواسترویید احساس بهبودی واضح و افزایش یافتن انرژی می کنند. بعد از کنترل تظاهرات اولیه بیماری، مقدار کورتیکواسترویید به حداقل میزانی که کودک را در وضعیت سلامت نگه دارد، کاهش داده می شود.
کم کردن مقدار کورتیکواسترویید باید تدریجی باشد و با مانیتورینگ مکرر باید از سرکوب ماندن فعالیت بیماری ازنظر بالینی وآزمایشگاهی مطمئن شد.
گاهی ازاوقات، نوجوانان ممکن است اقدام به قطع مصرف کورتیکوسترویید کنند و یا مقدار دارو را سرخود افزایش و یا کاهش دهند، شاید به دلیل اینکه تحمل عوارض دارو را ندارند و یا شاید احساس بهتر بودن یا بدتر بودن می کنند. ضروری است که کودکان و والدینشان بدانند که کورتیکوسترویید چطور کار می کند و چرا قطع و یا تغییر دارو بدون نظارت پزشکی خطرناک است. کورتیکواسترویید های خاص (کورتیزون ) بطور طبیعی در بدن تولید می شود. وقتی درمان شروع می شود، بدن تولید کورتیزون خودش رامتوقف می کند وغده فوق کلیه، که آن را تولید می کند کم کار وتنبل می شود.
اگر کورتیکواسترویید برای مدت طولانی استفاده شود وسپس بطور ناگهانی قطع گردد، بدن ممکن است نتواند تا مدتی شروع به تولید مقدار کافی کورتیزون نماید. درنتیجه فقدان کورتیزون می تواند در حدی کم باشد که تهدید کننده حیات است (نارسایی غده فوق کلیه). علاوه بر این کاهش خیلی سریع مقدار کورتیکواسترویید ممکن است منجر به شعله ور شدن بیماری گردد.
داروهای غیر بیولوژیک تعدیل کننده بیماری DMARDs
این دارو ها شامل آزاتیوپرین، متوترکسات، مایکوفنولات مفتیل و سیکلوفسفامیدن می باشد. این داروها با مکانیسم های متفاوت از داروهای کورتیکواسترویید عمل کرده و التهاب را سرکوب و خاموش می نمایند. از این داروها در مواردی استفاده می شود که کورتیکواسترویید به تنهایی قادر به کنترل بیماری لوپوس نمی باشد و همچنین به پزشک برای کاهش دوز روزانه کورتیکواسترویید به منظور کم کردن عوارض جانبی در عین حال که علایم بیماری لوپوس تحت کنترل باشد، کمک می کند.
مایکوفنولات مفتیل وآزاتیوپرین بصورت قرص داده می شود و سیکلوفسفاماید می تواند بصورت قرص یا پالس وریدی داده شود. درمان سیکلوفسفاماید در کودکان دچار درگیری شدید سیستم اعصاب مرکزی انجام می شود. متوترکسات بصورت قرص یا تزریق زیر پوستی تجویز می گردد.
DMARDs بیولوژیکی
DMARDs بیولوژیکی (اغلب برای سادگی بیولوژیک نامیده می شود) شامل عواملی است که تولید اتوآنتی بادی ها یا اثر یک مولکول خاص را بلوک می کند. یکی از این داروها ریتاکسی مب می باشد، که عمدتا وقتی که درمان استاندارد برای کنترل بیماری شکست می خورد، استفاده می شود. بلیمومب یک داروی بیولوژیک است که برعلیه سلول های نوع B تولید کننده آنتی بادی معطوف می شود و برای درمان لوپوس بالغین تایید شده است. بطورکلی، استفاده از داروهای بیولوژیکی در کودکان و نوجوانان مبتلا به لوپوس هنوز آزمایشی است.
تحقیقات بسیاری در زمینه بیماری های خودایمنی و بخصوص لوپوس در جریان است. هدف آینده، شناختن مکانیسم های اختصاصی التهاب و خودایمنی است تا با دانستن آن بتوان، بدون اینکه تمام سیستم ایمنی سرکوب شود، به درمان هدفمند بهتری دست یافت. در حال حاضر چندین مطالعه بالینی در مورد لوپوس در جریان است. این مطالعات شامل بررسی و امتحان کردن درمان های جدید و تحقیق برای گسترش فهم جنبه های مختلف لوپوس کودکی می باشد. این تحقیقات فعال ودر جریان ، آینده را برای کودکان مبتلا به لوپوس بطور فزاینده ایی روشن تر می کند.
دیدگاه