مقایسه سیستم روحانیت بعد از مشروطه با بعد از انقلاب اسلامی ایران
روحانیت به عنوان یکی از مهم ترین بازیگران سیاسی کشور و ترابط ویژه آن با نظام سیاسی جمهوری اسلامی نیازمند بررسی علمی و روشمند می باشد.
ورود روحانیت به عرصه سیاست و تلاش در ایجاد تحول در سیستم سیاسی عوارضی را برای روحانیت به همراه داشته است که شناخت این زوایا می تواند آسیب شناسی مناسبی را از تعامل روحانیت با نظام سیاسی در اختیار دلسوزان روحانیت و نظام سیاسی قرار دهد.
اگرچه در منابع مختلف، توجه به نیروی روحانیت جزء جدانشدنی مباحث می باشد، اما مطالعه مستقل اندکی در ارتباط با روحانیت صورت گرفته است. نویسندگانی چون حامد الگار، نیکی کدی، حائری و آیت مظفری تلاش هایی در جهت بازنمایی نقش روحانیت در تحولات اجتماعی ایران داشته اند، اما آنچه کمتر به آن پرداخته شده بررسی تحولات خود روحانیت می باشد.
در این میان نویسندگانی چون علیرضا شجاعی زند در مقاله روحانیت و موقعیت جدید و عبدالوهاب فراتی در کتاب روحانیت و سیاست به ترتیب در جهت معرفی این نهاد و ضرورت تحول در آن با توجه به شرایط زمانی کنونی و بررسی تحولات صورت گرفته در سیستم روحانیت بعد از انقلاب اسلامی با نگاهی غیرتاریخی و غیر مقایسه ای می باشد.
با توجه به نقصان موجود در پژوهش های صورت گرفته، نویسنده در نوشته حاضر تلاش می کند تا با طرح الگویی مناسب، فهم تحولات سیستم روحانیت را تسهیل نموده و با بررسی تحولات صورت گرفته در دوره پس از مشروطه و بعد از انقلاب اسلامی و مقایسه آنها، منظر و مقدمه ای را برای آینده پژوهی روحانیت باز نماید.
نویسنده: احمد اسلامی | فرهنگ پژوهش | شماره 11
دیدگاه