وایکینگ ها | وایکینگ ها از افسانه تا واقعیت

معرفی وایکینگ ها

وایکینگ ها (Vikings) دریانوردانی اهل اسکاندیناوی بودند که در بین اواخر قرن ۸ تا اواخر قرن ۱۱ از سرزمین هایشان در شمال اروپا به شمال، مرکز و غرب اروپا حمله می کردند. آن ها به مدت ۳۰۰ سال با کشتی های بزرگ و مخصوص خود اروپا را مملوء از ترس و وحشت کرده بودند و در جستجوی برده و زمین از راه دریا به سمت کشورهای دیگر می رفتند.

وایکینگ‌ها به زبان نورس باستان صحبت می‌کردند.

بسیاری از مورخین اصطلاح وایکینگ را به عبارت اسکاندیناویایی ویکینر مرتبط میدانند، و نیز واژه ی دزد دریایی. بهرحال این اصطلاح وضع شده برای نیروهای اعزامی آن طرف دریا و نیز به عنوان فعل در بین مردم اسکاندیناویایی برای زمانی که فردی زمانی از تابستان خود را برای رفتن به وایکینگ (ظاهرا به معنی تفریح و گردش) اختصاص میدهد، بکار میرود.

وایکینگ ها از اسکاندیناوی در جستجوی نقره، برده و زمین راهی سفری دریایی شدند.

حمله ی وایکینگ ها به راهبان لیندیسفارن، جزیره ای کوچک و دور افتاده در شمالی ترین سواحل انگلستان، به عنوان نقطه ی شروع مهاجرت آنها از اسکاندیناوی در سال 793 ضبط گردید. این منطقه یک صومعه ی معروف آموزش، به خاطر دانش راهبی و وجود کتابخانه ی بزرگش در آن اقلیم بود. در زمان این تهاجم، راهبان یا کشته شدند، یا به دریا انداخته شدند، و یا به عنوان برده گرفتار شدند و گنجینه های زیادی از کلیسا به تاراج رفت و نیز کتابخانه با خاک یکسان گردید. این واقعه به تنهایی بنیانی شد تا چگونه وایکینگ ها در اذهان مردم در دوره ی خود جا بگیرند: وحشی و جنگاور که نه به دین احترام میگذاشتند و نه به دانش ارج می نهادند.

وایکینگ‌ها یکی از آخرین ملت‌های ساکن اروپا بودند که همچنان بر مذهب چندخدایی بودند. ساختار اجتماعی در میان قبایل نورس مانند دیگر جاها بر پایه بسامانی خانوادگی، همکاری بازرگانی و باورهای آیینی استوار بود.

رده‌های اجتماعی وایکینگ‌ها

وایکینگ‌ها جامعه خود را به سه رده دسته‌بندی می‌کردند:

- یارل‌ها (ثروتمندان)
- نوحی‌ها (طراحان، کشاورزان و مهندسان)
- نولی‌ها (بردگان)

آن‌ها به کودکان خود همواره می‌آموختند که رده هر کس فرمانی است از سوی خدایان که تنها بی‌ایمانان باک دگرگون کردن آن را دارند. فرمانروایان را از میان فرزندان شاهان پیشین و سردمداران هر بخش از سرزمین را از میان یارل‌ها برمی‌گزیدند. پا به پای این پذیرش بی‌ریای فرمانروایی پادشاه و همچنین پیامدهای آشکار جنگ و کشاورزی، مردمسالاری شایانی در کار بود که به سبب آن زمین‌داران در یک انجمن سران خانواده، انجمن روستا، انجمن استانی، یا یک «انجمن یکپارچه» ملی کار بنیان‌گذاران و دادگران کشور را انجام می‌دادند.

در این میان، فرمانروا، پیاده‌کننده بنیان‌ها بود نه مردم. دادگری بر پایه بنیان نامه‌ها انجام می‌گرفت و کین‌خواهی یک پدیده ورای بنیان‌ها به‌شمار می‌رفت. خون‌خواهی گاهی نبردهای خونینی را در پی داشت و خون‌بها کم‌تر پرداخت می‌شد که برای بزهکاران جانشین کین‌خواهی می‌شد. مردانی که از هیچ بنیانی پیروی نمی‌کردند و شکست را نمی‌پذیرفتند دریانوردانی بی‌باک بودند که به سردمدارای مردم دست می‌یافتند. آن‌ها از مجازات سنگینی بهره می‌گرفتند تا کسانی را که به سبب نبرد با طبیعت سخت جان شده بودند به پیروی از بنیان‌ها و آرامش وادارند.

حقایقی از زندگی وایکینگ ها

یکی از تفریحات وایکینگ ها اسکی بود

به احتمال زیاد کسانی که در منطقه اسکاندیناوی زندگی می کردند حدود ۶ هزار سال پیش به ورزش اسکی رو آوردند. در زمان وایکینگ ها قومی به نام نورس از اسکی، هم برای جابجایی و هم برای تفریح، استفاده می کردند.

اشراف زاه های وایکینگ، بور بودن را بیشتر دوست داشتند

در فرهنگ وایکینگ ها مو بورها زیبایی بیشتری داشتند به همین خاطر مردان وایکینگی با صابون های قوی موهایشان را می شستند تا رنگ آن ها برود و بور شوند. برخی از اقوام دیگر وایکینگ ها از همین روش برای بور کردن ریش های خود هم استفاده می کردند.

وایکینگ ها، بهداشت را بسیار رعایت می کردند

چیزهایی که از مناطق باستانی زندگی وایکینگ ها کشف شده نشان می دهد که آن ها بسیار به ظاهر و بهداشتشان می رسیدند. وسایلی مثل شانه، ریش تراش، موچین، گوش پاک کن و … خبر از وضعیت بسیار خوب بهداشتی وایکینگ ها می دهد. آن ها حداقل هفته ای یک بار در چشمه های آب گرم آبتنی می کردند و این کار برایشان بسیار لذتبخش بود.

محل دفن جنازه های وایکینگ ها، قایق ها بودند

وایکینگ ها علاقه زیادی به قایق ها و کشتی هایشان داشتند و به همین خاطر یکی از افتخاراتشان دفن شدن در قایق ها و کشتی ها بود. اقوام نورس اعتقاد داشتند که پس از اینکه جنگجویان شجاع می میرند زندگی ای شاد و لذتبخش در انتظار آن هاست و با دفن شدن در کشتی و قایقی که در دنیا از آن ها استفاده می کردند راحت تر می توانند به مقصد نهایی خود برسند. آن ها مردان و زنان جنگجو و شجاع را به همراه وسایل جنگی و ارزشمند در قایق دفن می کردند.

یکی از فعالیت های اصلی وایکینگ ها تجارت برده بود

تجارت برده خیلی از وایکینگ ها را ثروتمند کرد. آن ها پس از حمله و غارت به هر سرزمینی مردان و زنان را به بردگی می گرفتند و آن ها را در بازار برده فروش های نواحی مختلف اروپا و خاورمیانه می فروختند.

زنان وایکینگ از حقوق اولیه برخوردار بودند

زمان ازدواج دختران وایکینگ ۱۲ سالگی بود و هنگامی که شوهرشان به سفرهای جنگی می رفت کارهای خانه را انجام می دادند. اگر زنان وایکینگ را با دیگر زنان آن زمان مقایسه کنیم می فهمیم که آن ها از آزادی های بیشتری داشتند، مثلا می توانستند ارث ببرند.

بیشتر وقت مردان وایکینگ به کشاورزی می گذشت

درست است که وایکینگ ها را به جنگاوریشان می شناسیم اما بیشتر مردان وایکینگ حداقل در چند ماه از سال به دور از جنگ و خونریزی بر روی زمین های کشاوریشان کار می کردند و در کنار مزرعه داری  تعداد کمی از چارپایانی مثل گاو و گوسفند را هم نگه می داشتند.

برای دریافت مطالب متنوع تر به بخش تاریخ و تمدن حقوق نیوز مراجعه کنید.