وسواس پوست کنی یا دراماتولومانیا اختلال کندن پوست را بشناسید

وسواس پوست کنی یا دراماتولومانیا چیست؟

دراماتیولومانیا که با نام وسواس پوست کنی شناخته می‌شود یکی از انواع وسواس‌های فکری عملی است که در آن فرد مبتلا میل شدیدی به کندن پوست بدن خود در نواحی مختلف بدن مانند لب‌ها و دور ناخن دارد. فرد مبتلا به این نوع از وسواس نمی‌تواند در برابر افکار وسواسی و تمایل خود برای کندن پوست مقاومت کند و این امر مشکلات جدی را برای او به همراه دارد.

اغلب افرادی که وسواس پوست کنی دارند، نسبت به بیماری خود آگاهی کافی نداشته و یا از مطرح کردن آن با دیگران شرم دارند. وسواس پوست کنی مانند دیگر انواع وسواس نیاز به درمان‌های تخصصی دارد؛ آگاهی از علائم و پیامدهای این اختلال روانی بیش از پیش شما را متوجه لزوم مراجعه برای درمان می‌کند.

وسواس کندن پوست در درسته‌ی اختلالات اضطرابی جای می‌گیرد و جدیدا آن را در راهنمای تشخیصی و آماری بیماری‌های روانی به صورت یک اختلال مجزا در نظر گرفته‌اند. در این نوع اختلال اضطرابی فرد به واسطه‌ی افکار مجبور کننده خود، میل افراطی به کندن پوست و یا جای جوش و زخم دارد. افراد مبتلا به وسواس پوست کنی برای کندن نقاط مختلف پوست بدن خود از ناخن، موچین و یا اعمالی چون گاز گرفتن استفاده می‌کنند و ممکن است ساعت‌ها به این کار مشغول باشند. کندن پوست اغلب تا جایی پیش می‌رود که آسیب‌های جدی به فرد وارد می‌کند و حتی منجر به خونریزی می‌شود.

نشانه‌های وسواس پوست کنی یا دراماتولومانیا

• چیدن، خراشیدن یا کندن مکرر که در این اختلال رخ می دهد می تواند ساعت ها طول بکشد و ممکن است باعث عفونت، زخم و تغییر شکل شود.
• این اختلال مزمن در نظر گرفته می شود و علائم به مرور زمان ادامه می یابند. افراد اغلب برای مدت طولانی در یک قسمت بدن تمرکز می کنند. مناطق سالم و آسیب دیده پوست ممکن است مورد هدف قرار گیرند.
• محل اولیه ممکن است با گذشت زمان تغییر کند. به عنوان مثال، کسی ممکن است شروع به برداشتن پوست صورت خود (شایع ترین محل) کند و سپس به سمت پوست سر، گردن یا اندام خود حرکت کند.
• بیشتر افراد از انگشتان و ناخن های خود برای برداشتن پوست استفاده می کنند اما برخی از لوازم آرایشی تیز مانند سوزن و موچین استفاده می کنند.

عواقب پوست کنی یا دراماتولومانیا

• جای زخم
• عفونت های پوستی
• افسردگی و اضطراب
• اجتناب و انزوای اجتماعی
• کاهش بهره وری

این اختلال می تواند تأثیر قابل توجهی در زندگی فرد داشته باشد. شخصی که پوست خود را چیده است ممکن است تلاش زیادی کند تا مناطق آسیب دیده را بپوشاند یا پنهان کند. احساس شرم و خجالت ممکن است باعث شود که آنها کاملا از موقعیت ها و فعالیت های اجتماعی دوری کنند. وقتی افراد مبتلا به این اختلال منزوی می شوند، حتی ممکن است در جستجوی مراقبت های پزشکی کوتاهی کنند.

سایر اختلالات روانی همراه با اختلال پوست کنی

اختلال وسواس جبری که باعث بروز رفتارهای تکراری و اختلال در کیفیت زندگی فرد می شود.

اختلال بدریخت انگاری بدن که در آن بیمار دچار افکار منفی نسبت به ظاهر بدن خود است.

اختلال افسردگی عمده که باعث بروز رفتارهای پوست کنی می شود.

اختلال مو کنی که تقریبا 40 درصد از بیماران مبتلا به اختلال پوست کنی به این اختلال نیز دچار هستند.

دیگر رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن شامل جویدن ناخن، جویدن لب ها تا زمان خونریزی، جویدن بافت داخل لپ ها.

درمان پوست کنی یا دراماتولومانیا

درمان اختلال پوست کنی شامل دو دسته دارودرمانی و روان درمانی می شود.

درمان

مشاور یا روانشناس می تواند به شما در شناسایی محرک پوست کنی کمک کند. سپس هر دو با همکاری یکدیگر می توانید بر روی توقف محرک کار کنید.

این می تواند شامل یادگیری رفتارهای سالم در زمان تمایل به کندن پوست باشد برای مثال، فشار دادن توپ استرس، بازی با مکعب روبیک، نقاشی کردن یا رفتارهایی که دست ها را مشغول می کند.

پوشیدن دستکش یا بستن پانسمان روی محل زخم نیز می تواند به درمان کمک کند.

دارو درمانی

داروهای ضد افسردگی در کاهش رفتارهای پوست کنی موثر هستند. بازدارنده های انتخابی بازجذب سروتونین نیز برای این اختلال تجویز می شوند.

داروهای دیگری نیز ممکن است تجویز شود که به تشخیص روانپزشک و معاینه بیمار از نزدیک نیاز دارد.

زمانی که این اختلال تشخیص داده شد، پزشک بر روی طرح درمان کار می کند. یافتن طرح درمان به انجام چند آزمون و خطا نیاز دارد. هر چند درمان باعث مدیریت علائم و رفتارهای پوست کنی می شود، اما بیمار ممکن است دوره هایی از عود را تجربه کند. این بدان معنی نیست که شما هرگز نمی توانید بر این اختلال غلبه کنید، بلکه بدان معنی است که باید به صورت دوره ای و با شروع علائم به پزشک مراجعه کنید.