امروز: جمعه, ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ برابر با ۱۸ رمضان ۱۴۴۵ قمری و ۲۹ مارس ۲۰۲۴ میلادی
کد خبر: 276470
۹۵۴
۱
۰
نسخه چاپی
presby cusis

پیرگوشی | علایم، عوارض و درمان پیرگوشی

پیرگوشی | علایم، عوارض و درمان پیرگوشی

پیرگوشی

پیرگوشی چیست؟

پیر گوشی عبارت است از کاهش شنوایی که در اکثر افراد، به تدریج با افزایش سن ایجاد می شود و از اختلالات شایع است. حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد بزرگسالان بین ۶۵ تا ۷۵ سال دچار کاهش شنوایی هستند و تخمین زده می شود که ۴۰ تا ۵۰ درصد افراد ۷۵ سال به بالا به این مشکل دچار باشند.

علل زیادی برای پیرگوشی وجود دارد. شایع ترین علت، ناشی از تغییرات گوش داخلی در اثر افزایش سن است ولی می تواند در اثر تغییرات گوش میانی یا تغییرات پیچیده مسیرهای عصبی ای که به مغز می رسند. ایجاد شود. غالبا پیرگوشی در هر دو گوش به یک میزان روی می دهد. به دلیل تدریجی بودن روند پیرگوشی، ممکن است افراد متوجه کاهش شنوایی خود نشوند.

علایم پیرگوشی

غالبا در پیرگوشی، صداها وضوح خود را از دست می دهند و ضعیف تر شنیده می شوند. در نتیجه، شنوایی دشوار می شود و فرد صحبت دیگران را به سختی درک می کند.

1- حرف های دیگران به شکل نامفهوم شنیده می شوند.

2- صداهای زیر مثل «س» به سختی شنیده می شوند.

3- درک مکالمه ها به ویژه در صورت وجود صداهای زمین های دشوار می شود.

4- صدای بم مردها راحت تر از صدای زیر زن ها شنیده می شود.

5- برخی صداها آزار دهنده یا بیش از حد بلند به نظر می رسند.

6- وزوز یک یا هر دو گوش ممکن است موجود باشد.

علل پیرگوشی

پیرگوشی ممکن است از طریق عوامل محیطی و ژنتیکی، بیماری‌ها و انواع خاصی از داروها ایجاد شود یا بدتر شود.

عوامل محیطی

قرار گرفتن در معرض موسیقی با صدای بلند یا سر و صدا در محیط کار، مانند ترافیک سنگین و یا سر و صدای کارگاه‌های ساختمانی از دلایل محیطی پیرگوشی است. سایر صداهای محیطی عبارتند از دستگاه چمن‌زنی، تیراندازی و ابزارها و وسایلی که صدای بلند تولید می‌کنند.

عوامل ژنتیکی

عوامل ژنتیکی در برخی از افراد می تواند باعث این نوع آسیب به گوش شود و با افزایش سن، ممكن است دچار مشكلات شنوایی شوند.

سایر عوامل

شرایط دیگری که می‌تواند باعث ایجاد پیرگوشی شود، عبارتند از:

- دیابت
- فشار خون بالا
- بیماری‌های قلبی
- اختلال در گردش خون
- سیگار کشیدن

این بیماری‌ها می‌توانند بر شنوایی تأثیر بگذارند، زیرا سلول‌های موئی به تامین خون خوبی نیاز دارند.

دارو

برخی از داروهای از جمله برخی آنتی‌بیوتیک‌ها، آسپیرین و داروهای شیمی درمانی اثر سمی بر روی گوش و عصب شنوایی دارند. در نتیجه این داروها ممکن است باعث بروز پیرگوشی شوند.

عوارض پیرگوشی 

پیرگوشی در افراد سالمند رابطه ی مستقیمی با افسردگی و انزوای اجتماعی در آنان دارد چرا که زمانی که فرد متوجه می شود که در درک گفتار اطرافیان دچار مشکل است دچار احساس شرم و خجالت می شود و همین شرم موجب می شود تا فرد رفته رفته از حضور در اجتماع فاصله بگیرد و دچار انزوا و افسردگی شود.

پیرگوشی | علایم، عوارض و درمان پیرگوشی

پیشگیری پیرگوشی

دوری از سر و صدا و سایر عوامل خطرزا در سنین پایین می‌تواند از آسیب به سلول‌های موئی گوش داخلی پیشگیری کند، این پیشگیری ممکن است تأثیرات پیرگوشی در دوران سالمندی را به حداقل برساند.

کنترل بیماری‌هایی مانند دیابت، فشار خون بالا و بیماری‌های قلبی ممکن است گردش خون را بهبود ببخشد و علائم مرتبط با پیرگوشی را به حداقل برساند.

خودداری از مصرف داروهای سمی برای گوش مانند برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها و آسپیرین نیز ممکن است در پیشگیری یا کاهش عوارض جانبی مرتبط با پیرگوشی موثر باشد. با‌این‌حال، انجام چنین کاری ممکن است همیشه ممکن نباشد. شما همیشه باید قبل از قطع هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید.

توصیه های ارتباطی درباره پیرگوشی

چنان چه مبتلا به پیرگوشی هستند یا با فرد مبتلا به پیرگوشی ارتباط دارید، به این توصیه ها عمل کنید.

- در هنگام صحبت به صورت طرف مورد صحبت نگاه کنید.

- در محل روشن با فرد مقابل صحبت کنید. در نتیجه، قادر خواهید بود حركات لب و چهره و ایما و اشاره و حرکات بدن طرف مقابل را ببینید و با او ارتباط برقرار کنید.

- در هنگام صحبت کردن، رادیو یا تلویزیون را خاموش کنید.

- از صحبت کردن در هنگام خوردن غذا و یا از پوشاندن دهان خود با دست اجتناب نمایید.

- کمی بلندتر از طبیعی صحبت کنید ولی فریاد نزنید. فریاد زدن می تواند موجب اعوجاج گفتار شما شود.

- با سرعت طبیعی صحبت کنید و صداها را تشدید ننمایید.

- تا حد ممکن رئوس مطالب را با فرد دچار کاهش شنوایی در میان بگذارید.

- چنان چه تصور می کنید فرد مقابل، گفته های شما را درک نمی کند، مطلب را به صورت کوتاه تر و با جملات ساده تر بیان نمایید.

- در رستوران ها و مکان های جمعی، محل بی سروصداتری را برای نشستن انتخاب کنید.

تشخیص پیرگوشی

اگر فرد سالمندی دچار کم شنوایی تدریجی در هر دو گوش شود، پزشک به احتمال زیاد به پیرگوشی مشکوک می‌شود.

قبل از تشخیص پیرگوشی، پزشک ابتدا مجرای گوش و پرده گوش را معاینه می‌کند تا انسداد در اثر تجمع جرم گوش، التهاب و عفونت در گوش نباشد. در صورت نیاز به بررسی‌های بیشتر، پزشک معمولاً فرد را به شنوایی‌شناس ارجاع می‌دهد.

شنوایی‌شناس با انجام تست شنوایی‌سنجی و سایر آزمون‌های شنوایی نوع و میزان کم شنوایی را مشخص می‌کند و بررسی می‌کند که آیا فرد مبتلا به پیرگوشی است.

درمان پیرگوشی

درمان موفقیت‌آمیز برای پیرگوشی معمولاً به زمان و صبر نیاز دارد. رویکردی که متخصصان حوزه‌های مختلف سلامت را درگیر کند می‌تواند سودمند باشد.

افرادی که می‌توانند در تهیه و اجرای یک برنامه درمانی مؤثر و شخصی کمک کنند، شامل متخصصان زیر می‌شوند:

- پزشک متخصص گوش و حلق و بینی
- شنوایی‌شناس
- متخصص طب سالمندی

بسیاری از مبتلایان به بیماری پیرگوشی بعد از گذشت چند سال، به‌محض پیشرفت علائم، به دنبال درمان هستند. ممکن است افراد از میزان کم شنوایی خود آگاه نباشند زیرا این امر به‌تدریج اتفاق می‌افتد.

همچنین کم شنوایی اغلب اجتناب‌ناپذیر تلقی می‌شود. برخی افراد نمی‌دانند که می‌توان پیرگوشی را درمان کرد. برخی از افراد به دلیل آنچه دیگران درباره آن‌ها فکر می‌کنند تمایلی به استفاده از سمعک ندارند. در بعضی موارد هم افراد فقط در صورت اصرار اعضای خانواده به دنبال معالجه هستند.

هیچ داروی تأیید‌شده‌ای وجود ندارد که بتواند ضعف شنوایی به دلیل پیرگوشی را بازگرداند. نوع کم شنوایی در اثر پیرگوشی معمولا کم شنوایی حسی‌عصبی است. اثرات این نوع کم شنوایی بر زندگی روزمره را می‌توان با مدیریت علائم، استفاده از سمعک و در موارد شدید با جراحی کاهش داد.

گزینه‌های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تکنیک‌های مدیریت

افرادی که مشکل شنوایی دارند و از سمعک استفاده نمی‌کنند، معمولاً بیشتر به نکات دیداری اعتماد می‌کنند. این نکات می‌تواند شامل لب خوانی و تفسیر وضعیت و حرکات باشد.

معمولاً هنگام صحبت کردن باید روبروی فرد مخاطب قرار گرفت. دوری از موقعیت‌های پُر سر و صدا و اطمینان از روشنایی کافی می‌تواند با اطمینان خاطر مشارکت در گفت‌وگوها را آسان‌تر کند.

در مورد مشکل شنوایی خود با خانواده و دوستان صحبت کنید و از آن‌ها بخواهید که از روش‌هایی که به ارتباط بهتر کمک می‌کنند، استفاده کنند تا برقراری ارتباط و زندگی راحت‌تر شود.

وسایل کمک شنیداری

سمعک‌ها برای افرادی که شنیدن آن‌ها در موقعیت‌های پُر سر و صدا مشکل است می‌تواند مفید باشد. سمعک وسیله الکترونیکی است که در داخل یا پشت گوش قرار می‌گیرد.

سمعک دارای میکروفون، تقویت‌کننده و رسیور (بلندگو) است. میکروفون صدا را دریافت می‌کند، تقویت‌کننده صدا را تقویت می‌کند و رسیور آن را به گوش منتقل می‌کند.

افراد مبتلا به پیرگوشی می‌توانند از سمعک‌های نامرئی و پشت گوشی استفاده کنند. در مواردی که بینایی و مهارت دست فرد سالمند ضعیف است، سمعک پشت گوشی انتخاب بهتری است.

سایر وسایل کمک شنوایی که به این افراد کمک می‌کند، عبارتند از؛ رابط تلویزیون، رابط موبایل، ریموت میکروفون و حلقه القایی (Loop).

حلقه القایی نوعی سیستم صوتی است که معمولاً در اماکن عمومی استفاده می‌شود. این وسیله سیگنال مغناطیسی ایجاد می‌کند، شخصی که از سمعک استفاده می‌کند، می‌تواند این سیگنال را به‌صورت بی‌سیم دریافت کند.

حلقه القایی برای اماکن عمومی مانند دفاتر خدمات پیشخوان، اداره پست، فروشگاه، بانک یا سینما استفاده می‌شود. همچنین می‌توان در کلاس‌های درس از آن استفاده کرد.

دستگاه‌هایی که صدا را به متن تبدیل می‌کنند و زیرنویس برای تلویزیون و فیلم‌ها نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد.

کاشت حلزون

کاشت حلزون می‌‎تواند به افرادی که مشکل شنوایی شدید تا عمیق و عمیق دارند، کمک کند‌. از یک ردیف الکترود در گوش داخلی برای دور زدن قسمت آسیب‌دیده استفاده می‌شود. سیگنال‌های الکتریکی به‌طور مستقیم سلول‌های عصبی باقی‌مانده در حلزون را تحریک می‌کنند.

در بیشتر افراد مبتلا کم شنوایی عمیق، کاشت حلزون باعث بهبود شنوایی می‌شود، به‌ویژه اگر سمعک بی‌اثر باشد.

  • منبع
  • سمعک ساعی
  • مرکز ارزیابی شنوایی و تعادل ملاصدرا

دیدگاه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید