اختلال احتکار یا انبار کردن
در بخش بیماری ها و اختلالات روانی حقوق نیوز اختلالات متعددی از جمله اختلالات اضطرابی، اختلال انزجار جنسی یا بیزاری جنسی، اختلال ساختگی، و اختلالات دیگری مورد بررسی قرار گرفت. در این مطلب به اختلال احتکار یا انبار کردن پرداخته می شود.
اختلال احتکار که با نام های اختلال انباشت انگاری یا اختلال ذخیره سازی هم شناخته می شود، در حقیقت یک نوع مقاومت مستمر در برابر دور انداختن متعلقات فرد است. هر چند برخی از این متعلقات ارزش خاصی ندارند اما فرد مقاومت زیادی برای نگه داشتن آنها از خود نشان میدهد. نامههای تبلیغاتی، روزنامههای قدیمی و چیزهایی که به نظر بیشتر افراد زباله هستند، از جمله این متعلقات هستند.
فرد مبتلا به اختلال احتکار که نوعی اختلال وسواس است، ممکن است داراییهایی را که دیگر کاربردی ندارند، به دلیل وابستگی احساسی به آنها یا با باور به اینکه در آینده به آنها احتیاج پیدا خواهند کرد، نگهدارند.
افراد دچار مشکل احتکار ممکن است در برابر این وسوسه که اشیای بیشتری جمع کنند تا کل فضای زندگیشان پر شود، تسلیم شوند. انباشته شدن لوازم غیر ضروری و فقدان نظم و پاکیزگی میتواند ایمنی و سلامت فرد را در خانه به خطر بیندازد. به این ترتیب، اختلال احتکار میتواند مشکلات اجتماعی، شغلی و عملکردی ایجاد کند که نه تنها خود فرد بلکه اطرافیانش را تحت تاثیر قرار میدهد.
شدت رفتارهای احتکاری در دامنه از خفیف تا شدید و حتی تهدید کننده زندگی قرار دارد. احتکار شدید می تواند با مشکلات زیادی در منزل مانند آتش سوزی، شرایط غیر بهداشتی، مشکلات سلامتی و محدودیت فضای زندگی همراه باشد.
ناتوانی دیگران در بهره گیری از فضای زندگی و شرمساری در مورد به هم ریختگی منزل، بیشتر محتکران را ناگزیر می کند تا دیگران را از دسترسی به زندگی آن ها شدیدا باز دارد. این افراد از نظر اجتماعی گوشه گیر بوده و در مقایسه با جمعیت عادی کمتر ازدواج می کنند. هم چنین، رفتارهای احتکاری با ناتوانی در تصمیم گیری و سازمان دهی و ناتوانی های شغلی رابطه دارند.
شایعترین سن آغاز این اختلال 11 الی 15 سالگی است، این اختلال در افراد مسن 3 برابر شایع تر از افراد جوان زیر 34 سال می باشد.
مهم ترین وسایل نگه داری شده عبارتند از:
- روزنامه ها و مجلات
- لباس های کهنه
- کیف ها
- کتاب ها
- نامه ها و نوشتجات
علاوه بر موارد شایع نامبرده دامنه نگهداری از وسایل هر چیزی را می تواند در بر گیرد. بسیاری از این افراد تعداد زیادی از اشیاء قیمتی را معمولا در انبوهی از اشیاء کم ارزش تر جمع آوری و نگهداری می کنند.
علایم اختلال احتکار یا انبار کردن
- مشکل مستمر در دور انداختن یا جدا شدن از داراییها، صرف نظر از ارزش آنها.
- مشکل در دور انداختن اشیا به سبب ناراحتی و اضطرابی که با این کار در فرد ایجاد میشود.
- مشکل در دور انداختن اشیا به صورتی که منجر به جمع شدن تودههایی در خانه و اشغال بیشتر محیط زندگی فرد میشود.
- احتکار ناراحتی یا اختلال قابل توجهی که از نظر بالینی در عملکرد فرد، شامل توانایی او برای حفظ یک محیط زندگی ایمن، ایجاد میکند.
در برخی موارد، مشکل در دور انداختن اشیا همراه با جمعآوری اشیایی است که نیازی به آنها وجود ندارند و هیچ فضایی برای نگهداری آنها در دسترس نیست.
فرد احتکارگر ممکن است کاملا قانع شده باشد که این کار، علیرغم اینکه شواهد برعکس این موضوع را نشان میدهد، مشکلساز نیست.
علل اختلال احتکار
علت اختلال احتکار هنوز شناسایی نشده است. هر چند طبق تحقیقات برخی از حوادث ممکن است خطر ابتلا فرد به اختلال احتکار را بیشتر کند. افرادی که یک حادثه تلخ را تجربه کردهاند، یا مشکل تصمیمگیری دارند و یا یکی از اعضای خانوادهی آنها مشکل احتکار داشته باشد بیشتر در معرض خطر ابتلا به این اختلال قرار دارند. اکثریت افراد مبتلا به اختلال احتکار، از نوعی اختلال اضطراب یا افسردگی نیز رنج میبرند.
اختلال احتکار به عنوان نوعی اختلال وسواس اجباری در نظر گرفته میشود و بسیاری از اختلالات وسواس اجباری ارتباط نزدیکی با اضطراب دارند. هیچ یک از علائم اختلال احتکار به دلیل داشتن مشکل سلامت روان یا جسمی دیگری نیست.
طی اطلاعات به دست آمده از یک مطالعه در بین دلایلی که افراد برای اختلال احتکار خود گزارش میکنند، اجتناب از اسراف کردن رایجترین دلیل بوده است.
درمان اختلال احتکار
یافته های پژوهش ها نشان می دهد که تنها یک سوم از بیمارانی که دچار احتکار هستند به دارو درمانی واکنش نشان می دهند. برای دارو درمانی اختلال احتکار از داروهای ضد افسردگی بهره گرفته می شود.
برخی از روانشناسان بر این باورند که بهترین روش برای روان درمانی اختلال احتکار، درمان شناختی رفتاری یا همان CBT است. بسیاری از کسانی که به اختلال احتکار دچار بودند با این شیوه بهبود یافته و درمان شدند.
روان درمانی ERT که نوعی روان درمانی شناختی – رفتاری است، روی قرار دادن فرد در معرض محرک ها و ممانعت از پاسخ، تمرکز می کند. به نظر می رسد این نوع درمان بهترین درمان برای اختلال احتکار است. روش دیگر برای درمان این است که به افراد می آموزند که چگونه به درستی درباره مایملک خود فکر کرده و درباره آن تصمیم بگیرند. گروه درمانی نیز یکی از روش هایی است که در بهبود اختلال احتکار موثر است اما باعث درمان کامل نمی شود.
دیدگاه