تاریخچه تکنیک شکنجه با آب در فرهنگ چینی: روشی قدیمی، دردی ناگفته

شکنجه با آب یا ماشین چکه‌کن، یک فرآیند روانی دردناک است که در آن آب سرد به آرامی برای مدت طولانی روی پوست سر، پیشانی یا صورت می‌چکد. این روند باعث ترس و زوال ذهنی می شود. الگوی قطرات اغلب نامنظم است، که باعث اضطراب می شود زیرا فرد سعی می کند قطرات بعدی را پیش بینی کند. این شکل از شکنجه برای اولین بار توسط Hippolytus De Marsiliis در ایتالیا در قرن 15 یا 16 توصیف شد.

اب مظهر طراوت، تسکین‌دهندگی و حیات‌بخش است. ما برای زنده ماندن به آب نیاز داریم.  با این حال در طول تاریخ انسان‌ها راهی برای تبدیل این منبع گرانبها به شکلی شیطانی از شکنجه یافته‌اند.

آب ممکن است به اندازه سایر روش‌های شکنجه مرسوم مانند میخ، میله، جریان برق، یا‌ اشیاء تیز دیگر، چیز پلیدی را به ذهن ما نیاورد. اما ‌چینی‌ها ایده عجیب چکاندن آب بر روی افراد برای شکنجه کردن آنها داشتند. اما قطرات آب چطور می‌توانند آزاردهنده باشند؟

تصور کنید که به یک صندلی بسته شده‌اید و بی‌حرکت نگه داشته شده‌اید. شکنجه‌گران با جریان مداوم و نامنظم قطرات آب سرد روی سر که هیچ کاری نمی‌توانید در مورد قطع آن کنید، شما را آزار می‌دهند.

در طی ساعت‌های مدید، آب سرد به پیشانی یا کف سر شما ضربه مداوم می‌زند. دمای بدن شما کاهش می‌یابد و بدنتان سرد می‌شود.

تسمه‌هایی که شما را نگه می‌دارند در پوست شما فرو ‌می‌روند. شما نمی‌دانید چه مدت باید درد و ناراحتی را تحمل کنید. نمی‌توانید بخوابید یا آرامش داشته باشید. و قطرات آب همچنان می‌چکند. در نهایت اگر این آدم‌های نگون‌بخت رها و آزاد نمی‌شدند، به احتمال زیاد دچار فروپاشی روانی می‌شدند.

بسیاری بر این باورند که شکنجه آب چینی روشی بسیار مؤثر برای آسیب زدن به کسی است. اما این فکر بد از کجا سرچشمه گرفت؟

برخلاف تصور رایج، شکنجه آب چینی به احتمال زیاد در آسیا اختراع نشده است. اولین شرح آن در متنی نوشته شده توسط محقق ایتالیایی هیپولیتوس د مارسیلیس، که در قرن پانزدهم زندگی می‌کرد، پیدا شده.

به نظر می‌رسید هیپولیتوس شیفتگی خاصی به اعمال مجازات‌های ظالمانه بر مردم داشت، زیرا او به مطالعه محرومیت از خواب به عنوان روشی برای شکنجه شهرت داشت.

او در نوشته‌هایش به دقت توضیح می‌دهد که چگونه کمبود خواب و روش‌های تهاجمی بازجویی می‌تواند به طور مؤثر منجر به تخلیه اطلاعاتی قربانی شوند. جای تعجب نیست که همین فرد روشی را ابداع کند که هدف اصلی آن دیوانه کردن یک فرد باشد.

با این حال، روشی که او ابداع کرد از یک نتیجه‌گیری اشتباه سرچشمه گرفت. ظاهراً، او مشاهده کرد که چگونه قطرات آب در طول زمان، سطح یک سنگ را فرسایش می‌دهد و به این نتیجه رسید که وقتی برای انسان‌ها اعمال شود، همین اتفاق می‌تواند رخ بدهد!

درست است! هیپولیتوس فکر می‌کرد که آب می‌تواند سوراخی در جمجمه یک فرد ایجاد کند. سال‌های زیادی طول می‌کشد تا آب حفره‌ای در جسمی سخت ایجاد کند. اما این بدان معنا نیست که شکنجه آبی چین منوط به ایجاد حفره در جمجمه باشد.

جالب است که پزشکان فرانسوی و آلمانی از همین روش به عنوان یک شیوه درمانی در آسایشگاه‌های روانی در قرن نوزدهم استفاده می‌کردند. آن زمان تصور می‌شد که انواع خاصی از جنون ناشی از تجمع خون در سر باشد. بنابراین شکنجه آبی به شکلی از درمان تبدیل شد. یک بیمار را می‌بستند و در معرض قطرات آب قرار می‌دادند!

اما اگر این روش شکنجه با آب از نوشته‌های یک محقق ایتالیایی سرچشمه گرفته، چرا به آن شکنجه آب چینی می‌گویند؟ پاسخ به احتمال زیاد به هری هودینی مربوط می‌شود.

در سال ۱۹۱۱، هری هودینی وسیله‌ای به نام سلول شکنجه آب چینی را اختراع کرد که در نمایش‌های خودش از آن استفاده کند. سلولی که از چوب و شیشه ساخته شده بود، فقط به اندازه یک انسان بود. در طول هر اجرا، هودینی خود را به صورت وارونه با زنجیرهای سنگین دور مچ پا می‌بست و با سر در آب فرو می‌رفت.

تماشاگران هودینی را می‌دیدند که به صورت وارونه در آب آویزان شده. سپس پرده‌ای بسته می‌شد و پس از چند دقیقه تعلیق، او پیروزمندانه از جعبه شیشه‌ای بیرون می‌آمد. سلول شکنجه آب چینی به یکی از معروف‌ترین ترفند‌های او تبدیل شده بود و مخاطبان را در سراسر جهان شگفت‌زده می‌کرد.

مشخص نیست که چرا این ابزار به عنوان سلول شکنجه آب «چینی» شناخته شد. خود هودینی آن را به طور خلاصه «وارونه» یا «USD» می‌نامید.

اقدام هودینی ارتباط چندانی با شکل شکنجه‌ای نداشت که در آن چکه کردن باعث فروپاشی روانی می‌شود. با این حال، واضح است که اصطلاح «شکنجه آب چینی» قبلاً در دهه ۱۹۰۰ شناخته شده بود، زیرا در اوایل سال ۱۸۹۲ در یک داستان کوتاه شرح آن داده شده بود.

جالب اینجاست که در آن داستان که «سازشکار» نام دارد، این اصطلاح به صورت استعاری برای توصیف یکنواختی کار یک وکیل استفاده شد. اقدام هودینی احتمالاً این اصطلاح را بین مخاطبان عمومی ترویج داد. اما از آنجایی که شواهد تاریخی شکنجه آب در چین بسیار محدود است، بعید است که زیاد از آن استفاده شده باشد.

اما چندین شکل ظالمانه دیگر از شکنجه با آب واقعاً برای قرن‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. حتی بسیاری از آن‌ها تا به امروز ادامه دارند.

شناخته شده‌ترین آن‌ها شبیه‌سازی غرق شدن یا “waterboarding” است. پس از اینکه در اخبار افشا شد که از این روش برای شکنجه زندانیان در خلیج گوانتانامو توسط آمریکایی‌ها استفاده شده، نام آن بر سر زبان‌های افتاد. با این حال، تاریخ آن حداقل به قرن چهاردهم باز می‌گردد.

واتربردینگ به عنوان یک روش به اصطلاح انسانی برای شکنجه تلقی می‌شد، زیرا زخم‌های فیزیکی بر روی بدن بر جای نمی‌گذاشت!

بدیهی است که چنین روشی در تفتیش عقاید اسپانیایی استفاده می‌شد چون آسیب فیزیکی بر جا نمی‌گذاشت یا منجر به مرگ قربانی نمی‌شد.

در طول سال‌ها، از واتربردینگ در طول درگیری‌های مختلف از جمله جنگ جهانی دوم و جنگ ویتنام استفاده شد. تئودور روزولت گزارش‌های استفاده از آن توسط خودی‌ها را نادیده می‌گرفت، با این استدلال که آسیب جدی وارد نمی‌کند. احتمالاً به همان دلیلی است که دموکراسی‌ها در سرتاسر جهان، واتربردینگ را به عنوان یک روش بازجویی پذیرفته‌اند. این روشی است برای اجرای شکنجه بدون به جا گذاشتن نشانه‌های آسیبی که روش‌های دیگر از خود بر جای می‌گذارند.

اگرچه امروزه ممکن است از شکنجه آب چینی استفاده نشود، هنوز راه‌های زیادی برای تبدیل آب به یک تجربه وحشتناک وجود دارد.

نحوه تاثیر شکنجه با آب

شواهد بسیار کمی در مورد اثربخشی شکنجه برای اهداف بازجویی وجود دارد. خود این روش به تناسب شدت مواجهه، باعث آسیب روانی پایدار در قربانیان می شود. مجموعه تلویزیونی MythBusters تأثیر شکنجه آب چینی را بررسی کرد.

در قسمت 3، فصل 2 سریال تلویزیونی تحت وب Mind Field the MythBusters، آدام ساویج، مجری این برنامه گفت: "وحشتناک ترین اتفاقی که پس از انجام این قسمت افتاد این بود که یک ایمیل از یک حساب کاربری گمنام دریافت کردم. او گفت: "ما دریافتیم که تصادفی کردن زمان چکیدن قطرات آب فوق العاده موثر است.

هر چیزی که در یک دوره منظم اتفاق می افتد می تواند به نوعی مدیتیشن تبدیل شود، و سپس می توانید آن را پیش بینی کنید.

او گفت: ما متوجه شدیم که توانستیم در عرض 20 ساعت یک وقفه روانی ایجاد کنیم. علاوه بر این که قربانیان دچار زوال روانی می شوند، روانپریشی یک عارضه جانبی رایج هنگام شکنجه با آب است. در طول دوره روان پریشی، قربانیان دچار هذیان، توهم و از دست دادن تماس با واقعیت می شوند.

در سال 2012، هنرمند استرالیایی، Lottie Consalvo،  شکنجه آب چینی را برای یک پروژه هنری به نام Steer a Steady Ship  اجرا کرد تا احساسات خود را پس از مرگ خواهرش نشان دهد. در حالی که زیر قطره های آب دراز کشیده بود، حضور خواهر فوت شده اش را در کنار خود احساس کرد.