سیدجلال ساداتیان سفیر سابق ایران در انگلستان، در گفت‌وگو با ایلنا، در پاسخ به این سوال که چرا متحدان استراتژیک ما، به ویژه روسیه و چین درباره تمامیت ارضی سرزمین‌های ما، مواضعی علیه ما اتخاد می‌کنند، گفت: نکته اول این است که ما برخی کشورها را مثل چین و روسیه به شکل یک طرفه، متحد استراتژیک خودمان می‌دانیم. در حالی که آنها چنین تعریفی از روابط‌شان با ما ندارند. آنها از ما به عنوان دوست یاد می‌کنند، نه متحد استراتژیک. نکته دوم این است که کشورها براساس منافع ملی خودشان، نه با خواب و خیال و تصورات، روابط‌شان را با ما تنظیم می‌کنند.
وی افزود: در نتیجه، می‌بینیم که وقتی منافع بیشتری از سوی عربستان و سایر کشورهای حوزه خلیج فارس برای چین متصور می‌شوند، این کشورها در موقعیت موجود مانند چین و روسیه، به آن سمتی که تعریف جدیدی از جزایر به آنها عرضه شود که با منافع ملی ما مغایر است، حرکت می‌کنند. یعنی وقتی، آنها می‌بینند که می‌توانند ارقام درشتی با عربستان، امارات و دیگران داشته باشند به آن سمت میل پیدا می‌کنند، جدای از آنکه بدانند خواسته و نیاز ما چیست. به طور مثال وقتی روسیه در حال حاضر در تنگنای جنگ با اوکراین قرار گرفته، به دلیل مشکلاتی که در صادرات گاز به اروپا و همچنین صادرات نفت به سایر نقاط مختلف دنیا با آن مواجه است، زمانی که اعراب به سمت او می‌آیند و جلسه شورای همکاری خلیج فارس را برای او ترتیب می‌دهند طبیعی است که آقای لاوروف جدا از مسائلی که با ایران دارد، به آن سمت حرکت می‌کند.
ساداتیان تصریح کرد: نکته سوم، این است که امروزه جمهوری اسلامی ایران، باید بتواند از تمام ظرفیت‌های ژئوپولیتیک خود استفاده کند تا موقعیت برتر خود در منطقه را به رخ کشورهای همسایه بکشد. نه اینکه توازنی در روابط با همه دنیا نداشته باشد، غرب‌ستیزی را در سیاست‌های خود لحاظ کرده و از سوی دیگر دائما درحال تضعیف خود باشد. تک ساحتی یعنی تکیه بر یک عامل، مثلا عامل میدان به تنهایی نمی‌تواند موقعیت ژئوپلیتیک ما را برجسته کند تا بتوانیم از آن موقعیت بهره ببریم. قدرت و رضایت مردم به همراه قدرت نظامی و یک عامل بسیار مهم مانند قدرت اقتصادی، در سایه توازنی که شما در سیاست خارجی در روابط با غرب و شرق عالم دارید، می‌تواند کاملا موقعیت ما را برجسته کرده و به سطحی برساند که همسایگان ما جرأت نکنند این‌گونه به تمامیت‌ارضی ایران چشم داشته باشند یا آن را برای خودشان معیار قرار دهند.
سفیر پیشین ایران در انگلیس در ادامه گفت: نکته چهارم این است که کاملا باید از ابزار دیپلماسی بهره ببریم. از ابزار دیپلماسی می‌توان گفت‌وگوهای معمول و مرسوم دیپلماتیک، تبلیغات و پروپاگاندای مختلف مستقیم و غیرمستقیم، استفاده از ابزار فرهنگی و روابطی که با کشورهای مختلف در ابعاد مختلف آموزشی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی داریم را نام برد تا با استفاده از همه آنها، بر حقانیت خود تأکید کرده و افکار عمومی دنیا را به سمت خودمان داشته باشید. اگر شما سکوت کنید، به اندازه کافی کار نکنید که لازمه این کار، آگاهی مسئولین و داشتن مهارت در روابط خارجی از و اگر از این پارامترها استفاده نکنید، طرف مقابل از سکوت شما استفاده می‌کند.
وی در ادامه تصریح کرد: امروزه شما نگاه کنید، کشورهای عربی در برگزاری مسابقات خاص، توزیع لباس با شعارهای درج شده، هدایایی که به توریسم می‌دهند به نفع خودشان روی جزایر کار می‌کنند. در حالی که حقانیت در اینجا کاملا مشخص است. در سال ۶۰ و ۶۱ مالکیت قطعی ایران بر روی جزایر سه گانه که سال‌ها بلاتکلیف بود مسجل شده و بعد از آن بریتانیا این منطقه را ترک کرد. بنابراین ما باید روی همه این مسائل تاریخی با اشکال مختلف تبلیغاتی مانند تهیه فیلم، بروشور و غیره کارهای تبلیغاتی کنیم تا مالکیت قطعی جزایر سه‌گانه برای همه دنیا مشخص باشد.
انتهای پیام
دیدگاه