ماجرای کوروش کمپانی را شنیده اید؛ شرکتی که گوشی های آیفون را 12 تا 16 میلیون تومان ارزان تر از بازار، "پیش فروش" می کرد و بعد از جمع کردن صدها میلیارد تومان از مردم، مدیرانش متواری شدند و خریداران ماندند و رسیدهای کاغذی شان!
درباره ابعاد حقوقی و اجتماعی این ماجرا بسیار نوشته اند ولی یک نکته غم انگیز، هنوز مغفول مانده است: کوتاه شدن سقف آرزوهای مردم ایران.
یعنی چه؟ یعنی مجموع شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، مردمی را که در دل تمدن تاریخی ایران زندگی می کنند، به حدی تنزل داده که سقف آمال و آرزوهایشان شده است پیش خرید گوشی با قیمتی ارزان تر از بازار.
شاید گفته شود که هر جای دنیا، ارزان تر بدهند، مردم صف می کشند. کاملاً درست است اما نه "پیش خرید" که "خرید" می کنند (مانند خریدهای جمعه های سیاه پایان سال) ؛ اما معمولاً در یک اقتصاد سالم، هیچ کسی جرات نمی کند روی سقف کوتاه آرزوهای مردم، طرحی از کلاهبرداری بچیند و همان سقف کوتاه را بر سرشان خراب کند.
مدیران جامعه باید کلاهشان را بالاتر بگذارند وقتی می بینند شرایط کسب درآمد و تأمین معیشت به حدی سخت شده است که مردم وقتی روزنه ای ولو دروغین می بینند، بدان امیدوار می شوند، درست مانند تشنه ای که به سراب امید می بندد تا بلکه در حد یک بار رفع تشنگی، آبی به گلوی خشکش برساند؛ حال آن که اگر آبی در بساط داشته باشد، به سمت هر سرابی نمی رود و "کوروش کمپانی ها" نمی توانند به مردمی که تشنه هستند، سراب بفروشند و در بروند.
جاالب است بدانید قریب به اتفاق مالباختگان کوروش کمپانی، دهک های کم برخوردار بوده اند و ثروتمندان، نوعاً دم به تله اش ندادند.
مقصر اصلی ماجرای کوروش کمپانی و امثال آن، مدیران کشوری هستند که با عملکرد خود، سقف آرزوهای مردم شان را به سراب هایی در حد حقوق یک ماه یک کارمند معمولی، فروکاسته اند.
زیاده عرضی نیست!
دیدگاه