«اضافه کار اجباری» یکی از مشکلات جامعه‌ی پرستاری کشور است؛ پرستاری که شیفت کاری خود را کامل کرده به خاطر کمبود نیرو مجبور است یک شیفت اضافی دیگر نیز سر کار بماند.
یکی از پرستاران در این رابطه با بیان اینکه «به علت کمبود نیرو از پرستاران اضافه‌کار اجباری می‌خواهند» می‌گوید: طبق قانون بهره‌وری، یک پرستار در ماه فقط حدود ۱۵۰ ساعت موظفی دارد و اضافه کار نباید اجباری باشد یعنی اگر پرستاری اضافه کار نخواسته باشد با پرکردن ساعات موظفی حقوق کامل می‌گیرد اما در بسیاری از مراکز درمانی به پرستاران اضافه کار اجباری می‌دهند.
او در مورد سختی کار پرستاران در ساعات اضافه می‌گوید: اضافه کار در پرستاری همان کار پرستاری است با همه سختی‌ها و مشقات؛ در واقع مثل کار اداری نیست که اضافه کار به معنای پشت میزنشینی در ساعات خلوت اداره باشد و سختی نداشته باشد. پرستار در شیفت اضافه دقیقاً همان کار اصلی را انجام می‌دهد و هیچ تفاوتی با کار اصلی ندارد، فقط در پایان ماه با کسر موظفی مشخص می‌شود چقدر اضافه کار دارد.
به گفته وی، یک پرستار ممکن است در عرض یک ماه، ۱۰۰ ساعت، ۱۵۰ یا حتی ۱۷۰ ساعت اضافه کار داشته باشد.
«نه تنها اضافه کاری بسیار دشوار است و فرقی با کار عادی پرستار ندارد بلکه تعرفه‌های آن نیز بسیار پایین است» این پرستار با بیان این جمله اضافه می‌کند: برای هر ساعت اضافه کار ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان می‌پردازند که مبلغ بسیار پایینی‌ست.»
او ادامه می‌دهد: وقتی حقوق یک پرستار بین ده تا دوازده میلیون تومان است برای اضافه‌کار اجباری که یک شیفت مجزای کار است، یک تا دو میلیون تومان به پرستار می‌پردازند. این اجحاف بزرگی است در حق پرستاران.
این نیروی انسانی کادر درمان کشور می‌گوید: برای پرستارانی که با سختی بسیار و کار طاقت فرسا، در هر شرایط آب و هوایی، به خدمتگزاری مشغولند، این مبلغ اضافه کاری بسیار ناعادلانه است؛ پرستاران در شرایط آلودگی سنگین هوا یا برودت بسیار، مجبورند برای اضافه کار بایستند و هر شرایطی را تحمل کنند.
او در پایان می‌گوید: در چنین شرایطی، باید فرمول محاسبه اضافه کار پرستاران تغییر کند؛ وقتی سیستم نتوانسته پرستار جدید جذب کند نباید از پرستاران موجود کار بیشتر بکشد؛ وقتی پرستار در شیفت اضافه کار، کار یک پرستار کامل را انجام می‌دهد، باید حقوق کامل یک شیفت به او پرداخت شود.
انتهای پیام
دیدگاه