مسخ در زندگی واقعی: کنه هایی که روی صورت ما زندگی می کنند ممکن است در حال ادغام با ما باشند

بیش از 90 درصد از صورت انسان ها خانه کنه هایی هستند که در منافذ پوست ما زندگی می کنند. این مهمانان دوستانه ممکن است با ما ادغام شوند.

در رمان مسخ اثر فرانتس کافکا، گرگور سامسا، قهرمان داستان، یک روز صبح به یک انگزیفر («موجود موذی») تبدیل می‌شود که در سراسر جهان به‌عنوان یک سوسک به تصویر کشیده می‌شود. اگرچه بسیار کمتر دراماتیک است، اما ممکن است این مورد باشد که بشریت به عنوان یک کل با کنه هایی که روی صورت ما زندگی می کنند "ادغام" می شود - به اصطلاح، یک دگردیسی با حرکت آهسته.

کنه های روی صورت شما

احتمال اینکه صورت شما میزبان ارتشی از کنه های کوچک باشد بسیار زیاد است. Demodex folliculorum در بیش از 90٪ از انسان ها وجود دارد. عنکبوتیان 0.3 میلی متری در طول عمر تقریباً سه هفته ای خود در فولیکول های مو جمع می شوند و سبوم روغنی تولید شده توسط غدد چربی را جرعه جرعه می نوشند و مواد مرده پوست را می بلعند.

کنه های صورت معمولاً در دوران شیردهی از مادر به کودک منتقل می شوند. جدا از ایجاد واکنش های خود ایمنی در شرایط بسیار نادر، آنها کاملاً بی ضرر هستند و اغلب مفید تلقی می شوند. خیلی ریز و ناز هستند چیزی برای نگرانی در مورد داشتن آنها وجود ندارد. آلخاندرا پروتی، دانشیار زیست شناسی بی مهرگان در دانشگاه ریدینگ، به رادیو بی بی سی گفت: آنها منافذ ما را تمیز می کنند و آنها را صاف نگه می دارند.

پروتی یکی از معدود متخصصان جهان در آکارولوژی، مطالعه کنه ها است. او همچنین یکی از نویسندگان اصلی مطالعه‌ای است که به تازگی منتشر شده است که بررسی می‌کند آیا کنه‌های صورت در حال تکامل هستند تا به همزیستی اجباری با انسان تبدیل شوند، به این معنی که آنها کاملاً به ما وابسته می‌شوند تا زندگی کنیم و در عین حال مزایایی نیز به همراه داشته باشند.

کنه باورنکردنی در حال کوچک شدن

او و همکارانش از مؤسسات سراسر جهان برای اولین بار توالی ژنوم Demodex folliculorum را تعیین کردند. آنها دریافتند که این ژن کمترین تعداد ژن کدکننده پروتئین - فقط 9707 - را در میان همتایان خود دارد که شامل کنه های دیگر، کرم های خاص و جانوران تنبل همیشه محبوب هستند. برای مقایسه، مگس میوه دارای 13700 ژن و انسان بین 20000 تا 25000 ژن است.

علاوه بر این، در نتیجه وجود آسان و منزوی کنه‌های صورت - فاقد شکارچیان، رقابت و قرار گرفتن در معرض کنه‌هایی با ژنتیک متنوع‌تر - به نظر می‌رسد که ژنوم آنها در حال فروپاشی است. آنها انواع ژن‌ها را از دست داده‌اند، از جمله ژن‌هایی که در ترمیم DNA و سایر ژن‌هایی که در محافظت از کنه‌ها در برابر اشعه ماوراء بنفش نقش دارند.

این بدان معناست که کنه‌ها فقط می‌توانند شب‌ها برای یافتن جفت جرأت کنند قبل از اینکه مجبور شوند در طول روز به فولیکول‌های دنج خود بازگردند. به نظر می رسد D. folliculorum نیز در حال از دست دادن سلول ها است. محققان می نویسند که آنها در حال حاضر حدود 500 برابر سلول های کمتری نسبت به مگس های میوه دارند و در واقع سلول های بسیار بیشتری را در مرحله رشد خود به عنوان پوره نسبت به بزرگسالان دارند - که این نشانه مطمئنی از گذار به یک سبک زندگی اساسی تر، شاید حتی درون همزیستی است. (رابطه درون همزیستی رابطه ای است که در آن ارگانیسمی در درون ارگانیسم دیگری زندگی می کند که معمولاً به نفع متقابل است.)

در مورد کنه های ما، محققان حدس می زنند که به دلیل از دست دادن ژن، آنها در نهایت می توانند برای زنده ماندن کاملاً به انسان متکی باشند، حتی شاید نتوانند فولیکول های خود را ترک کنند. در این مورد، کنه‌ها می‌توانند بمیرند، زیرا قادر به تولید مثل نیستند، یا - در یک سناریوی بعید اما جذاب - می‌توانند با انسان‌ها ادغام شوند و به نوعی به عنوان بخشی از ما ادامه دهند.

آنقدرها هم که به نظر می رسد دیوانه کننده نیست. به طور گسترده تصور می شود که میتوکندری ها، که انرژی شیمیایی را در داخل سلول های پیچیده تولید می کنند، قبل از اینکه مدت ها پیش با سلول های یوکاریوتی حاوی اندامک ادغام شوند، به عنوان باکتری های آزاد شروع به کار کردند. نمونه های متعددی از موجودات تک سلولی وجود دارد که در حال تکامل برای تبدیل شدن به درون همزیستی در اشکال زندگی بزرگتر هستند.

در هر صورت، کنه‌های «بانمکی» که در هنگام خواب شبانه روی صورت‌های ما زاد و ولد می‌کنند (بسیار آهسته) به نظر می‌رسند که به سمت انقراض پیش می‌روند، به نظر می‌رسند که بمیرند - یا تبدیل به بخش کنجکاو دیگری از بدن انسان می‌شوند. زمان مشخص خواهد کرد.