به عقیده راجرز علم با تجربه ذهنی شروع می شود و خاتمه می یابد. دانشمندان باید تعدادی از ویژگی های فرد آینده را داشته باشند، یعنی آنها باید تمایل داشته باشند به درون نگاه کنند با احساس ها و ارزش های درونی هماهنگ باشند، شهودی و خلاق باشند، به تجربیات گشوده باشند، از تغییر استقبال کنند، نگرشی تازه داشته باشند و به خودشان عمیقاً اعتماد کنند.
علاوه بر این ها، دانشمندان باید کاملاً در پدیده های تحت بررسی درگیر باشند. آنها نباید این پدیده ها را مانند فرد بی طرفی که از بیرون به آنها نگاه می کند، خیلی عینی در نظر بگیرند. راجرز معتقد بود افرادی که در زمینه روان درمانی تحقیق می کنند، ابتدا باید شغلی طولانی در مقام درمانگر داشته باشند. دانشمندان باید به اندیشه های تازه متولد شده اهمیت داده و عاشقانه آنها را پرورش دهند.
دانش زمانی آغاز می شود که دانشمند شهودی درک کردن الگوها در میان پدیده ها را آغاز کند. او در ابتدا به روابط ضعیف بین پدیده ها پی می برد که به قدری مبهم هستند که نمی تواند آنها را به دیگران منتقل کند اما دانشمند دلسوز آنها را طوری پرورش می دهد که سرانجام بتواند آنها را به صورت فرضیه های آزمون پذیر درآورد. از آن پس این فرضیه ها، نتیجه تجربیات شخصی خالی از تعصب دانشمند هستند، نه نتیجه تفکر کلیشه ای از پیش موجود.
در این لحظه روش شناسی وارد کار می شود. با اینکه خلاقیت دانشمند می تواند روش های تحقیق نوآورانه ای به بار آورد، اما این روش ها باید به دقت کنترل شده، تجربی و عینی باشند. روش های دقیق، دانشمند را از خود فریبی و دستکاری عمدی یا غیرعمدی مشاهدات بر حذر می دارند اما این دقت را نباید با علم قاطی کرد. فقط این روش علمی است که دقیق و عینی است.
دانشمند بعدا یافته های به دست آمده از این روش را به دیگران منتقل می کند اما این انتقال به خودی خود ذهنی است. افرادی که این انتقال را دریافت می کنند، درجاتی از بی تعصبی یا حالت دفاعی خودشان را وارد این فرایند میکنند. آنها بسته به جوّ تفکر علمی حاکم و تجربیات ذهنی شخصی هر فرد سطوح مختلفی از آمادگی را برای پذیرفتن این یافته ها دارند.
دیدگاه